คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : STRANGER 1
Stranger 1
“...น..นะ..นั่นมัน!” สายตาของทิฟฟานี่หันไปมองยังจุดที่ฟ้าได้ผ่าลงมา ซึ่งก่อนหน้านั้นมันไม่มีอะไรอยู่ตรงลานโล่งนั้นนี่ .. แล้วเงานั่น มันคืออะไร?
.. เปาะ เปาะ ... เปาะ ... จะเรียกว่าบังเอิญก็คงไม่ใช่คงต้องเรียกว่าประหลาด เพราะฝนห่าใหญ่ที่เคยตกลงมากลับค่อยๆหยุดไปทันตา เหลือเพียงฝนที่ตกซาๆเท่านั้น ด้วยความสงสัยที่เข้ามาแทนความเบื่อหน่ายที่มีก่อนหน้านั้น มือเรียวตัดสินหยิบร่มที่พกติดมาหลังรถก่อนจะก้าวออกจากรถสีชมพูคันโปรด มุ่งตรงไปยังจุดที่ฟ้าผ่าอย่างไม่ค่อยหวาดกลัว
สองเท้าค่อยๆลดความเร็วลงเมื่อใกล้ถึงจุดหมาย จากสิบเมตรเหลือแปดเมตร จากแปดเมตรก็ค่อยๆใกล้ขึ้นมาเรื่อย ๆ ระยะทางที่ลดลงไม่ได้ทำให้ความสงสัยที่มีลดตามไปด้วยอย่างไร สองไหล่เริ่มเปียกชื้นจากละอองฝนที่เล็ดลอดพ้นรัศมีร่ม แต่นั่นก็ไม่น่าสนใจเท่ากับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า .. บ้าไปแล้ว มันเป็นไปได้ยังไง!
เบื้องหน้าของทิฟฟานี่คือร่างของหญิงสาวตัวเล็กที่สวมเสื้อเชิ้ตกับกางเกงรัดรูปสีดำที่คล้ายกับชุดทำงาน คนตัวเล็กนั้น มีผิวขาวเปล่งปลั่ง ริมฝีปากแดงๆเริ่มซีดเซียวจากอากาศที่หนาวเย็นขึ้นทุกที เขากำลังนอนสลบไสลโดยที่ไม่มีบาดแผลใดๆ มันน่าแปลกมากๆเพราะที่ตรงนี้เป็นจุดที่ฟ้าได้ผ่าลงมา
“เห้ย .. คุณ! คุณคะ!” ด้วยความตกใจที่มีมากกว่าความสงสัยในตอนนี้ มือของทิฟฟานี่ทิ้งร่มโดยอัติโนมัติไม่ต้องรอให้คิดเธอรีบปรี่เข้าไปหาร่างเล็กนั้นทันที
“คุณ .. เป็นอะไรมั้ยคะ” ร่างบางพยายามตบหน้าเพื่อเรียกสติคนตัวเล็กที่นอนแน่นิ่ง แต่ดูท่าจะไม่มีการตอบสนองอะไรเลย อีกทั้งเนื้อตัวเย็นเฉียบ..อย่างนี้ต้องแย่แน่ ๆ
-เอาไงดี .. พากลับคอนโดแล้วกัน ขืนปล่อยไว้ไม่รอดแน่ๆ-
.
.
.
.
.
ประตูห้องคอนโดสุดหรูถูกเปิดขึ้น ทิฟฟานี่แบกร่างคนตัวเล็กที่ป่านนี้ก็ยังไม่ได้สติไปวางที่โซฟา ทั้งเธอและเขาเปียกกันทั้งคู่ สิ่งที่เกิดขึ้นมันน่าสงสัยจริงๆแต่ตอนนี้คงคิดอะไรไม่ได้มากเพราะต้องจัดการกับสภาพของคนตัวเล็กตรงหน้าเสียก่อน
.
.
ฉันลงไปนั่งยองๆข้างโซฟาพร้อมกับมองพิจารณาใบหน้าของเขา.. ขาว ปากแดง ไว้ผมหน้า นี่มันทำให้เขาดูมีเสน่ห์มากเลย ไหนจะสันกรามนั่นอีก ... บ้านี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย! ฉันเขกหัวตัวเองที่คิดเรื่องไร้สาระขึ้นมาตอนนี้ อา..แล้วจะทำยังไงดีปล่อยไว้เปียกๆก็ไม่ได้
ฉันลุกขึ้นตรงไปยังตู้เสื้อผ้าสองมือปัดซ้ายปัดขวา พยายามมองหาชุดที่คนตัวเล็กบนโซฟาพอจะใส่ได้ กะละมังเล็กๆกับผ้าชุดน้ำหมาดๆ พร้อมกับชุดนอนสีชมพูลายหมีสุดโปรดถูกยกมาวางไว้ที่โซฟาข้างๆกัน .. เขาต้องเปลี่ยนเสื้อผ้านั่น
“แค่เช็ดตัวเอง ทิฟฟานี่ ...แค่เช็ดตัว ..” ฉันมองไปยังคนตัวเล็กอย่างขวยเขิน แล้วทำไมฉันต้องเขินด้วยเนี่ย? นี่ผู้หญิงด้วยกันนะ คิดบ้าอะไรอยู่ ..ความคิดบ้าๆของฉันเกิดขึ้นอีกแล้ว
.
.
.
“ฟู่ ... เอาล่ะ” แก้มชมพูใสที่มีเลือดฝาดๆพองขึ้นเล็กน้อยราวกับพยายามข่มความรู้สึกบางอย่างไว้ข้างใน เจ้าของห้องเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนสุดของเขา มือที่ถือผ้าชุดน้ำค่อยๆเลื่อนไปหมายจะเช็ดบริเวณหน้า
... หมับบบบ ..
ทิฟฟานี่เบิกตาโพลง เมื่อแขนของเธอถูกจับโดยคนที่เธอคิดว่ายังไม่ได้สติ .. คนตัวเล็กค่อยๆยันร่างของตัวเองขึ้นนั่งบนโซฟา ก่อนที่นัยย์ตาสีน้ำตาลอ่อนจะค่อยๆเปิดขึ้น เครื่องหมายคำถามค่อยปรากฏขึ้นสังเกตได้จากคิ้วที่ค่อยๆขมวดเป็นปม คนตัวเล็กไล่สายตามองรอบๆตัวด้วยความสงสัยจนมาถึงกระดุมเสื้อที่ร่างบางเพิ่งปลดไป ..เพื่อจัดการ(?)กับเขา
“เอ่ออ.. คือ คุณตัวเปียก ฉ..ฉันก็เลยจะเช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณน่ะค่ะ” เจ้าของห้องผละออกด้วยความตกใจ พร้อมปฏิเสธยกใหญ่เพราะกลัวคนตรงหน้าจะเข้าใจผิดคิดไปไกล
“..........” เหมือนคนตัวเล็กจะไม่เข้าใจหรือไม่ก็ไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูด เขาหันมามองเธอด้วยแววตาปนสงสัยก่อนจะเอียงคอมองอย่างพิจารณา
“..ได้ยินที่ฉันพูดมั้ยคะ?”
“......มนุษย์โลก?” คนตัวเล็กเอ่ยเบาๆสองแขนสั้นนั้นเอื้อมมือมาจับที่แก้มของเธอ พร้อมกับแววตาที่ใสซื่อราวกับเด็ก ...น่ารักจัง...
“เอ๋? .. เอ่อคุณไปอาบน้ำก่อนนะคะ ห้องน้ำอยู่ตรงนู้นค่ะ” เจ้าของห้องผละออกเล็กน้อยด้วยความตกใจ อยู่ๆเขาก็ตื่นขึ้นมาแล้วทำตัวแปลกๆ .. เธอจึงบอกให้เขาไปจัดการกับตัวเองก่อนเสียดีกว่า
“ห้องน้ำ ..อาบน้ำ ..” ร่างเล็กทวนคำพูดของเธอช้าๆ ก่อนที่ลุกและรับเสื้อผ้าจากเธอได้ด้วยความงงที่ยังตกค้างอยู่ตรงเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกาย ตามที่เธอได้บอก
.
.
.
... แกร๊กกก .. คนตัวเล็กเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องรับแขกที่เธอวาง(?)เขาไว้ก่อนหน้านี้ ให้ตายสิ! ทำไมเขาน่ารักจัง เอร๊ยยย แล้วยิ่งใส่ชุดนอนสีชมพูลายหมีของเธอ มันทำให้เขาดูน่ารักขึ้นตั้งหลายเท่าราวกับลูกหมาตกน้ำได้เข้าสปาเปลี่ยนเป็นหมาไฮโซโฉมใหม่ไม่มีผิด
“มาทานมื้อค่ำกันเถอะค่ะ” ร่างเล็กเดินมาหย่อนตัวลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับเจ้าของห้อง สายตามองอาหารบนโต๊ะด้วยความอยากรู้อยากเห็น ..ราวกับไม่เคยพบเจอมันมาก่อน
“ข้าวผัดกิมจิค่ะ ... คุณไม่เคยทานหรอ? ลองดูสิคะ” ร่างบางลองเชิงโดยการแนะนำอาหารตรงหน้า ด้วยความรู้สึกสงสัยในท่าทางแปลกๆของเขา
“....” คนตัวเล็กเพียงแค่สายหัวไปมาเป็นคำตอบ มองคนตรงข้ามที่สาธิตวิธีจัดการกับสิ่งตรงหน้าด้วยตักอาหารเข้าปากเจ้าหมาตัวเล็กจึงค่อยทำตามช้าๆ อย่างกล้าๆกลัวๆ
“เป็นไงบ้างคะ” ทิฟฟานี่ถามอย่างลุ้น ๆ ด้วยความลืมตัว ..ก็มื้อนี่เป็นมื้อแรกที่เธอทำให้คนอื่น(?)กินนี่นา
“ก็....” คนตัวเล็กหยุดไว้แค่นั้นก่อนจะพยักหน้ารัวๆหลายครั้งบ่งบอกถึงความพอใจเป็นคำตอบ ทิฟฟานี่เห็นดังนั้นถึงกับยิ้มจนตาปิดกับความน่ารักของคนตรงหน้าที่ตอนนี้ส่งแววตาใสมาให้เธอด้วยความสนใจ
-มนุษย์โลกคนนี้ .. ยิ้มน่ารักจัง- ความคิดของคนตัวเล็กดังก้องในหัวภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยเขาไม่ได้ยิ้มออกไปให้เจ้าของห้องคนนั้นเห็น .. และเหมือนเธอก็ไม่ได้คิดใจอะไรที่เขาทำสีหน้าแบบนั้น
ร่างเล็กของคิมแทยอนเริ่มจัดการกับอาหารตรงหน้าต่อก่อนที่จะเข้าสู้ภวังค์แห่งความคิดของตนเอง เขารู้สึกแปลกใจกับความรู้สึกเมื่อตอนรู้ว่าจู่ๆตัวเขาเองมาโผล่อยู่ที่นี่แล้วพบผู้หญิงคนนี้ เธอคงช่วยเขามาสินะ ..แต่มันแปลกที่แทยอนไม่ได้เกิดความระแวงกับทิฟฟานี่ผู้เป็นเจ้าของห้องเลย ถ้าเป็นคนอื่นเขาอาจจะโดนทำร้ายก็ได้ ..เพราะนี่มันไม่ใช่ที่ของเขา
หลังมื้ออาหารระหว่างสองคนแปลกหน้าผ่านไป ทิฟฟานี่เดินไปหาคนตัวเล็กที่ปลีกตัวไปยืนเหม่ออยู่ตรงระเบียง ความสงสัยกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้เริ่มถูกกลั่นกรองเป็นคำถามต่างๆนานา
“คุณชื่ออะไร..หรอคะ?” ร่างบางเอ่ยถามคนข้างๆ มันไม่ผิดมันไม่แปลกที่จะถามเพราะเขาอยู่ในห้องของเธอ
“....แทยอน คิมแทยอน” ร่างเล็กตอบในขณะที่ยังคงเงยหน้าขึ้นมองดวงดาวบนท้องฟ้า สายตาเขาส่อแวววูบไหวกับเรื่องที่ยืนคิดมาได้สักพัก โดยที่อีกคนไม่ได้ทันสังเกต
“อ่า ..ฉันทิฟฟานี่ ฮวังค่ะยินดีที่ได้รู้จักนะคะ .. ว่าแต่เมื่อเย็นคุณไปอยู่ตรงนั้นได้ยังไงกัน?” ร่างบางเอียงคอถามคนตัวเล็กที่กำลังจมอยู่กับภวังค์ชั่วครู่ของตัวเขาเอง
“พูดไป...เธอก็คงไม่เชื่อฉันหรอกทิฟฟานี่” คนตัวเล็กก้มหน้าหัวเราะในลำคอเบาๆพลางส่ายหัวไปมา เหมือนพยายามหลบซ่อนไม่ให้อีกคนเห็นว่าตนกำลังแสดงสีหน้ายังไง
“พูดแปลกๆอีกแล้วนะคะ” แทยอนหันมามองเจ้าของเสียงหวาน ประโยคบอกเล่าที่ถูกเปล่งออกมาจากปากร่างบางไม่ได้จงใจแฝงคำถามอื่นใด แต่คนตัวเล็กกลับรู้สึกได้ว่าลึกๆเธอคงต้องการรู้บางอย่าง .. บางอย่างที่เขาตัดสินใจบอกเธอ ทั้งที่เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เรื่องที่เธอไม่ต้องรู้ก็ได้..
“ฉ..ฉันมาจากที่นั่น...” สุดแขนของคนตัวเล็กพยายามที่จะชี้ดาวดวงหนึ่งท่ามกลางหมู่ดาวอื่นๆมากมาย แววตาของเขาดูสดใสและวูบไหวในเวลาเดียวกันขณะมองไปยังดวงดาวดวงนั้น
“............... ฮะฮ่าๆๆๆ คุณกำลังจะบอกฉันว่าคุณเป็นเอเลี่ยนหรอคะ ฮ่า ๆๆ” ทิฟฟานี่นิ่งอึ้งไปสักพักก่อนจะหัวเราะขบขัน ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินเรื่องแบบนั้นมันก็มีแค่ในหนังสือแหละหน่าจะเป็นจริงได้อย่างไรกัน อีกอย่าง..เอเลี่ยนที่ไหนจะน่ารักจิ้มลิ้มน่ากินได้ขนาดนี้(?) (อร๊ายย เธอคิดบ้าอะไรอีกแล้วทิฟฟานี่ ><)
“...............................” แทยอนค่อยๆหันมามองทิฟฟานี่ ใบหน้าขาวใสราวกับเด็กน้อยได้ปรากฎความสงสัยอีกครั้ง
-มนุษย์คนนี้ .. ไม่กลัวฉันบ้างหรือไงนะ-
“แล้วคุณแท.......” ยังไม่ทันที่ทิฟฟานี่จะถามต่อได้จบ น้ำเสียงกล้าๆกลัวๆของคนตัวเล็กก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน
“ฉัน..ขออยู่กับเธอได้รึป่าว? ทิฟฟานี่”
------
writalk : เอ้โย่วววว จีจี ! และแล้วแชปที่หนึ่งของเราก็คลอด อุแว๊ๆ
งืมๆ หลายคนอาจจะสงสัยว่าพี่แทเป็นมะนาวต่างดุ๊ดประสาอะไร ทำไม
ทำตัวน่ารักฟรุ้งฟริ้ง พี่แทเป็นยังไงกันแน่ ทำไมถึงเข้ากับคนได้ง่าย?
เอ๋ๆ ทำไมฟานี่ไม่ค่อยตกใจ เอ๊ะ ๆ เกิดอะไรขึ้นน๊าาาาาาา แล้วเจอกัน
แชปหน้านะฮ๊าบบบบบ
ความคิดเห็น