คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Being With Me ♡
อย่าพึ่งสับสนว่าใครเป็นพระเอกนะ 5555
"ซองยอล ขอบคุณนะที่มาเป็นเพื่อนผม" คุณซองกยูพูดขึ้นทันทีที่เขาสองคนกำลังนั่งลีมูซีนสุดหรูเพื่อไปยังโรงแรมที่จัดงาน
"คุณซองกยูหล่อมากๆเลยนะครับ เห็นไหมล่ะครับผมบอกแล้ว ว่าคุณซองกยูต้องหล่อมากถ้าใส่สูทสีขาว" ซองยอลหันไปยิ้มให้กับชายหนุ่มข้างกาย เขากับคุณซองกยูก็ถือว่ารู้จักกันในระดับหนึ่ง เราสองคนเคยมีความสัมพันธ์กันแค่ครั้งเดียว แต่หลังจากนั้นคุณซองกยูก็เหมือนจะจีบเขาอย่างจริงจัง จะซื้อนู่นซื้อนี่ให้ แต่เขาปฏิเสธ ก็เขาบอกแล้วไง ว่าเขาจะเป็นคนเลือกลูกค้าเท่านั้น
"ซองยอลก็...สวยมากๆ มากจนผมรู้สึกต่ำต้อยไปเลย"
"ฮ่าๆ อะไรกันครับ งานนี้เป็นงานสำคัญนะครับ คุณซองกยูต้องมั่นใจให้มากๆนะครับ...เพราะคุณซองกยูเปรียบเสมือนราชสีห์ ส่วนผมจะคอยอยู่ข้างๆราชสีห์เอง"
"แค่มีซองยอลอยู่กับผมก็พอแล้ว"
ซองกยูเอื้อมมือมากุมมือบางไว้แน่นมือเล็กเองก็พลิกกลับเพื่อจะได้สอดประสานกันให้แน่นขึ้น เขาจะส่งผ่านความกล้าไปให้คุณซองกยูเอง แล้วคุณซองกยูก็ต้องช่วยส่งผ่านความกล้ามาให้เขาได้เผชิญหน้ากับน้องชายคนสุดท้องด้วยนะครับ
ณ ห้องจัดเลี้ยงสุดหรูของโรงแรมในเครือตระกูลคิม
"เชิญคุณซองกยูกับ..เอ่อ..คุณซองยอลเลยครับ" พนักงานที่ยืนรอต้อนรับอยู่หน้าห้องจัดเลี้ยงเอ่ยกล่าวเชิญแขกคนสำคัญของงานทันทีที่ทั้งสองคนมาถึง เสียงเชิญกลั้วความตกใจที่เห็นใบหน้าของร่างบางข้างๆคุณซองกยู...นายแบบชื่อดัง ใบหน้าหวานสวยราวกับรูปวาดไม่มีผิด
ซองยอลยิ้มให้ชายหนุ่มพนักงานนิดๆก่อนจะเดินควงคุณซองกยูเข้าไป
"เห็นไหม ใครๆก็ชอบซองยอลกันทั้งนั้น พี่ชายกับน้องชายผมต้องตกใจแน่ๆที่ซองยอลตอบรับคำเชิญของผมมาในคืนนี้"
"คุณซองกยูอย่าชมผมหน่อยเลย ผมก็ดีใจมากครับที่คนที่เชิญผมคือคุณซองกยู" ซองยอลยิ้มหวานให้กับซองกยูจนชายหนุ่มควบคุมตัวเองไม่ได้เผลอยกมือขึ้นจับหัวเบาๆ
"อย่าเรียกคุณเลยนะ เรียกพี่ซองกยูเถอะ ผมอยากใกล้ชิดกับซองยอลให้มากกว่านี้"
"ฮ่าๆ ก็ได้ครับ พี่ซองกยู"
แขนเรียวเกาะยึดต้นแขนแกร่งของคุณซองกยูอย่างสนิทแนบเนื้อ ใบหน้าหวานยิ้มแย้มแจ่มใสตลอดทางที่เดินไปยังโต๊ะอาหารสุดหรู
สายตาทุกคู่ของคนบนโต๊ะจับจ้องมาที่ทั้งสองคนเป็นตาเดียว ซองยอลอดประหม่าไม่ได้ที่บรรดาพี่น้องของคุณซองกยูหันมองมาทางเขาเป็นตาเดียว ร่างบางหันไปยิ้มทักทายเพื่อนๆในวงการที่นั่งอยู่ก่อนแล้วนิดหน่อย ก่อนจะนั่งลงตรงข้าม คุณแอล
"ไอ้ซองกยู ร้ายนะมึง หึหึ"
คุณคิมมยองอุนหรือคุณคังอิน พี่คนรองก็เอ่ยแซวคุณซองกยูพร้อมรอยยิ้มแบบรู้ทันกัน พี่ลีทึกที่นั่งข้างคุณคังอินก็เป็นพี่ในวงการที่ซองยอลสนิทชิดเชื้อเป็นอย่างดี
"พี่ดงวานยังไม่มาเลย คงกำลังเดินทางอยู่" คุณคังอินก็พูดบอกทุกคน
คุณดงวาน คือพี่ชายคนโตที่เงียบครึมเอามากๆ คุณชายไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร ไม่เคยมีข่าวกับคนในวงการคนไหน อาจเพราะคุณชายคนโตดูเงียบครึมมากเกินไปจึงไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ คุณดงวานคุณชายที่เปรียบเสมือนแม่ทัพของตระกูลคิมเลยก็ว่าได้
พี่ชายคนที่สองคือ คุณคังอิน
คนที่สามคือ คุณซองกยู
คนที่สี่คือ คุณจุนมยอง หรือ คุณซูโฮ
และคนที่ห้า คนสุดท้าย คุณมยองซู หรือ คุณแอล
ซองยอลปรายตาไปมองคู่ควงของคุณแอลนิดๆ
...คุณแอลเลือกได้ดีทีเดียว เด็กหนุ่มผมบรอนด์ที่นั่งข้างๆดูน่ารักดี นี่หน่ะหรอนายแบบหน้าใหม่ที่เพื่อนๆเขาพูดถึง ดูบอบบางเกินกว่าจะทำงานในสายอาชีพของเขาได้
เด็กหนุ่มมองหน้าซองยอลก่อนจะยกยิ้มบางๆให้ ซองยอลจึงพยักหน้ากลับให้เล็กน้อย
บรรยากาศภายในโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความชื่นมื่น พี่คังอินยังคงเอ่ยวาจาหยอกล้อให้ทุกคนได้หัวเราะตาม ซองยอลตกเป็นประเด็นหลักของบทสนทนาในค่ำคืนนี้เนื่องด้วยนายแบบหนุ่มเป็นคนที่อยู่เหนือความคาดหมายในการมาร่วมงาน
ชายหนุ่มยิ้มแย้มอารมณ์ดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แววตาหวานซึ้งถูกส่งให้คุณซองกยูที่นั่งข้างกายเพื่อจงใจประชดให้คนที่มองอยู่เกิดความรู้สึกอะไรบางอย่าง และมันก็สำเร็จ เพราะตลอดการรับประทานอาหาร คุณแอลไม่ปริปากพูดอะไรแม้แต่คำเดียว สายตาจับจ้องไปที่ร่างบางตรงหน้านิ่ง จนทำให้คู่ควงที่มาด้วยกันต้องพลอยหมดสนุกไปด้วย
และไม่ใช่เพียงแค่คู่ควงของคุณแอลเท่านั้นที่รู้สึกได้ คุณซองกยูเองก็เช่นกันที่สามารถรับรู้ได้ถึงสายตาเย็นชาที่น้องชายคนเล็กจ้องมองคู่ควงของเขา
"วันนี้ไอ้ซองกยูแต่งตัวมาซะหล่อ แล้วนักข่าวที่มาทำข่าวคนไหนจะถ่ายรูปพวกเราว่ะ" พี่คังอินเอ่ยแซวคุณซองกยู เรียกใบหน้าขึ้นสีของคุณซองกยูได้เป็นอย่างดี
"ผมคงต้องขอยกความดีความชอบให้ซองยอลแล้วหล่ะพี่ เพราะซองยอลเลือกสูทสีขาวนี้ให้ผม" คุณซองกยูเอ่ยบอกกับทุกคนก่อนจะหันมายิ้มให้ซองยอล
"ต่อไปพี่คงต้องขอคำปรึกษาจากซองยอลบ้างแล้วสิ" พี่ลีทึกก็หันมาแซวซองยอลกับคุณซองกยู
.
.
"ไม่ยักรู้ว่าคุณซองยอลชอบสีขาว"
คำพูดที่พูดขึ้นมากลางปล้องจากคนที่แทบไม่มีบทบาทในวงสนทนาทำให้ภายในโต๊ะเงียบกริบ
ซองยอลปลายตามามองชายหนุ่มก่อนจะตอบกลับไป
"ผมเริ่มชอบสีขาวแล้วหล่ะครับ มันดูบริสุทธิ์ อบอุ่น และดูมั่นคง"
"หึ.. นั่นยิ่งไม่เหมาะกับคุณซองยอลใหญ่เลยนะครับ มันออกจะดูน่าเบื่อไปหน่อย ดูไม่เร้าใจ"
คำพูดที่จงใจประชดร่างบางแต่กลับกลายเป็นว่าเหมือนเป็นการไปพูดจาดูถูก ทำให้ซองยอลเริ่มหันมาจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างไม่ค่อยพอใจ
"ผมเป็นคนเบื่อง่ายครับ อะไรที่ดูฉาบฉวยเหมือนสีดำแบบนั้น สำหรับผม มันไม่มีค่าพอให้จดจำหรอกครับ"
"หึ...เหมือนผมเลยครับ ผมก็เป็นคนเบื่อง่าย ยิ่งอะไรที่ได้มาง่ายๆ ผมก็ยิ่งเบื่อเร็วมากเลยหล่ะครับ"
รอยยิ้มมาดร้ายถูกส่งไปให้ซองยอลอย่างผู้ชนะ ร่างบางหน้าชาที่ถูกคนตรงหน้าพูดจาเสียดสีต่อหน้าคนอื่นๆ นายแบบหนุ่มจึงเอ่ยขอตัวเพื่อไปสงบสติอารมณ์ให้เย็นลงในห้องน้ำก่อน
"มันจะมากไปแล้วนะแอล! แกพูดจาแบบนั้นกับคนของพี่ได้ยังไง!" คุณซองกยูที่นั่งฟังบทสนทนาก็เอ่ยว่าน้องชายทันทีที่ซองยอลออกจากห้องไป
"หึ..คนของพี่!?!" ชายหนุ่มพูดทวนประโยคของพี่ชายด้วยอารมณ์ที่เริ่มมาคุ
"ผมขอตัวนะครับ ไม่ค่อยเจริญอาหารเท่าไหร่"
มยองซูลุกออกไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของพี่ชาย
ชายหนุ่มเดินออกมานอกห้องก่อนจะรีบตรงไปที่ห้องน้ำทันที
และพอดีกับที่ร่างบางกำลังเดินออกมา
"จะไปไหน!"
ซองยอลเลือกที่จะหลบสายตา เขาไม่อยากจะอยู่ใกล้คุณแอลอีกแล้ว เพราะคำพูดที่คุณแอลพูดต่อหน้าพี่ชายมันไม่ให้เกียรติกันเลยแม้แต่นิดเดียว
"ชั้นถามทำไมไม่ตอบ!"
"ผมจะกลับเข้าข้างใน ช่วยหลีกทางด้วยครับ"
"หึ...หลีกทางหรอ? จะรีบเข้าไปแสดงบทรักหวานซึ้งกับพี่รึไง เมื่อวานเอากับน้อง วันนี้ก็คงเอากับพี่ เอาให้ครบเลยสิ ตระกูลชั้นหน่ะ!"
"มันจะมากไปแล้วนะคุณแอล!"
"มากไป? มากไปยังไง นายคิดหรอว่าพี่เรียกนายมา จะแค่เอามาควงเล่นๆ คนอย่างนาย... พี่ต้องลากขึ้นเตียงอยู่ดี!"
เพี๊ยะ!!!
ฝ่ามือบางฟาดลงบนใบหน้าหล่อเหลา ความรู้สึกที่อัดแน่นเริ่มตีตื้นขึ้นมาจนขอบตาเริ่มร้อนผ่าว
คำพูดดูถูกเหยียดหยามที่ออกมาจากปากคนที่เขามีใจให้มันเจ็บปวดเกินจะทนไหว
"แล้วยังไงหล่ะ ผมจะนอนกับใคร คุณแอลเกี่ยวอะไรด้วย! คืนนี้พี่ซองกยูคือลูกค้าของผม ผมก็ต้องบริการพี่ซองกยูให้ถึงใจ"
สิ้นคำพูดของร่างบาง เส้นความอดทนของชายหนุ่มก็ขาดผึ่ง แววตาวาวโรจน์จ้องมองคนตรงหน้าก่อนจะออกแรงฉุดกระชากร่างบางอย่างไร้ความปรานีไปขึ้นโรซารอยด์ที่จอดรออยู่ โดยไม่สนนักข่าวที่กำลังรอทำข่าวอยู่ ชายหนุ่มผลักร่างซองยอลเข้าไปข้างในก่อนจะตามเข้าไปด้วยกัน
"ไปซอกโซ"
หมู่บ้านซอกโซ? มันอยู่ทางเหนือหนิ ซองยอลเบิกตากว้างทันทีที่รู้ว่าเป็นที่ไหน นายแบบหนุ่มเริ่มออกแรงดิ้นอีกรอบเพื่อให้ข้อมือบางหลุดจากพันธนาการแต่ก็ไม่สามารถทำได้
"คุณแอล! ปล่อยผมนะ คุณแอลทำอย่างนี้กับผมไม่ได้นะ! พรุ่งนี้ผมยังมีงานที่ต้องทำ"
ซองยอลเริ่มโวยวายหาทางหนีต่อ
คุณแอลไม่สนใจ ชายหนุ่มกระชากเอวบางมาแนบลำตัวก่อนจะเอ่ยกระซิบที่ข้างหูเบาๆ
"อยากได้ลูกค้านักไม่ใช่หรือไง.. หึ ..ต่อจากนี้ไป ชั้นจะเสนองานใหม่ให้นายทำ งานง่ายๆ แต่ได้ค่าตอบแทนคุ้มเกินคุ้มเลยหล่ะ ส่วนพี่ผู้จัดการของนายชั้นก็จะให้ค่าตอบแทนอย่างดี นายไม่ต้องห่วง"
.
.
.
“อ่ะ..ม..ไหวแล้ว.. พอ.. อืออ”
พายุร้ายที่พัดพาความหยาบกระด้างเข้าถาโถมตัวนายแบบหนุ่มให้ต้องเอ่ยเสียงอันน่าอับอายออกไปอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ ไม่ว่าเขาจะหลีกหนีไปทางไหน ริมฝีปากร้อนๆของคุณแอลก็จะตามไปดูดกลืนสัมผัสผิวเนื้อให้เขายิ่งถลำลึกลงไปอย่างกู่ไม่กลับ
เขาแพ้อย่างราบคาบให้กับผู้ชายตรงหน้าจริงๆ
......หริอเขากำลังหลงรักคุณแอล
บทรักร้อนแรงบรรเลงทวงทำนองบนโรซารอยด์คันหรูจนมาถึงบ้านพักต่างอากาศ และไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่ายๆ
ร่างบางที่ไม่มีเสื้อผ้าซักชิ้นติดตัวผิดกับอีกคนที่แม้ว่าสูทสีดำจะถูกถอดออกไปแล้ว แต่ก็ยังสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปลดกระดุมทุกเม็ดกับกางเกงสแลคสีดำอย่างดี มันทำให้เขารู้สึกเขินที่ดูเหมือนเป็นฝ่ายถูกกระทำอยู่เพียงฝ่ายเดียว
ซองยอลขืนตัวจากสัมผัสนิดหน่อยเพื่อให้คุณแอลได้รู้ว่าเดินทางมาถึงที่หมายแล้ว
คุณแอลผละออกอย่างเสียดายก่อนจะนั่งพักหอบหายใจข้างๆกัน ชายหนุ่มมองจ้องใบหน้าหวานนิ่งอย่างสื่อความหมายทำให้ซองยอลยิ่งเขินจนต้องละสายตาไปจัดการกับเสื้อผ้าตนเองแทน
คุณแอลจูงมือซองยอลเข้ามาภายในบ้าน นายแบบหนุ่มผงะนิดๆทันทีที่เห็นการตกแต่งภายในที่หรูหราผิดกับภายนอกที่ดูเหมือนบ้านพักต่างอากาศธรรมดาทั่วไป
ซองยอลขืนข้อมือเล็กน้อยเมื่อคุณแอลจะจูงมือเขาขึ้นไปยังชั้นสอง
แต่เรี่ยวแรงของคนตัวบางที่ถูกริดรอนมาแล้วจากในรถก็ไม่สามารถต้านแรงคนร่างหนาได้ ซองยอลจำต้องเดินตามคุณแอลไปอย่างไม่มีแรงขัดขืน
ห้องนอนห้องใหญ่สุดถูกเปิดออกพร้อมกับที่คุณแอลลากซองยอลเข้ามานั่งบนเตียง
ร่างบางมองสำรวจรอบห้องอย่างเกร็งๆ และก็ต้องชะงักกับกระจกใสที่ใช้เป็นผนังกั้นบรรยากาศภายนอกซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าเป็นบรรยากาศแบบไหน เพราะตอนนี้เป็นเวลาตี 3 ทุกๆอย่างล้วนมืดสนิท มีเพียงแสงไฟดาวไลท์สีนวลจากในห้องที่พอจะทำให้รู้ได้ว่าข้างนอกมีต้นไม้
ถ้าพระอาทิตย์ขึ้นคงจะสวยน่าดู ซองยอลคิดพลางลอบอมยิ้มอย่างมีความสุข คุณแอลที่เพิ่งเดินออกไปเอาของกลับเข้ามาเห็นก็เดินเข้าไปสวมกอดเอวบางไว้จากทางด้านหลัง
"ไปอาบน้ำกันนะ"
ไม่พูดเปล่ามือปลาหมึกของคนที่เข้ามายืนซ้อนหลังเริ่มทำหน้าที่แกะกระดุมเสิ้อเชิ้ตของซองยอลจนร่างบางต้องรีบจับไว้ก่อนที่มันจะเลยเถิด จะมาทำอะไรแบบนี้ที่ผนังโปร่งใสได้ยังไงกัน ถ้าคนภายนอกเห็นเข้าจะทำยังไง
ร่างบางเอื้อมมือไปจับคันลากรางผ้าม่านเพื่อให้ผ้าม่านแนบชิดติดกันสนิทและกั้นพวกเขาออกจากสายตาคนภายนอก
ซองยอลหันกลับมาสบตาคนที่ยังคงยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง
"รอบคอบจังเลยนะ" คุณแอลเอ่ยอย่างยิ้มๆ ชายหนุ่มเดินไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำสีขาวก่อนจะยื่นมันให้ซองยอล
"ไปรอผมในห้องอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวผมตามเข้าไป ผมขอไปจัดการเรื่องที่พาคุณออกมาจากงานก่อน"
ซองยอลนิ่งไปนิดๆ เขาผิดเองที่คิดจะใช้คุณซองกยูประชดคุณแอล เขาสมควรแล้วที่ถูกคุณแอลลงโทษตอนอยู่บนรถ
แต่แค่คิดถึงเหตุการณ์บนโรซารอยด์คันหรูใบหน้าหวานก็ซับสีเลือดขึ้นมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่
อ่างจากุชชี่ลายไม้สุดหรูตรงกลางห้องพร้อมน้ำแร่อุ่นๆทำให้ซองยอลลืมความระมัดระวังตัวไปจนหมดสิ้น นายแบบหนุ่มเพลิดเพลินกับน้ำอุ่นกลิ่นกุหลาบจนคุณแอลเปิดประตูเข้ามา เขาถึงได้สติ
....และคำว่าอาบน้ำด้วยกันของคุณแอลก็ไม่เคยจบลงที่การอาบน้ำเพียงอย่างเดียว เสียงครางด้วยความสุขสมของนายแบบสุดฮ็อตยังคงดังสะท้อนห้องน้ำหรูให้คนที่นั่งคุมเกมส์ได้พึงพอใจ รอยสีกุหลาบตามตัวของซองยอลยิ่งดึงดูดให้คุณแอลต้องก้มลงไปทำให้มันแดงขึ้นอีกอย่างนึกลงโทษอยู่ในที
เขาไม่มีวันยกคนๆนี้ให้ใคร และพี่ก็ไม่มีวันได้คนๆนี้ไปจากเขาเด็ดขาด
ขอบฟ้าสีดำเริ่มเปลี่ยนสีต้อนรับวันใหม่ที่กำลังมาถึง กระจกผนังใสในห้องน้ำที่ไม่ได้รับการปิดกั้นฉาก ฉายให้เห็นดวงอาทิตย์ที่โผล่ขึ้นกลางเนินเขา
ซองยอลที่กำลังขยับสะโพกปลนเปลออยู่บนตักคุณแอลเหลือบไปเห็นก็ถึงกับตาสว่าง
"อ..อะ..สวยจัง" สายตาเรียวยังคงจับจ้องดวงอาทิตย์อย่างหลงใหล
"ใช่ สวยจริงๆ" ความสวยที่ออกจากปากคนสองคนกลับเป็นคนละความหมายกัน ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซร้ซอกคอขาวๆอีกรอบก่อนจะจับกระชับสะโพกร่างบางให้ขยับถี่ขึ้นเมื่อกำลังจะถึงจุดสิ้นสุดของอารมณ์
เสียงนกป่าจากภายนอกส่งเสียงร้องผสานกับเสียงครางหวานของคนบนตักฟังดูแล้วไพเราะจนคุณแอลทนไม่ไหวต้องพลิกตัวขึ้นมาเป็นคนคุมเกมส์แทน
"ค..คุณแอล อะ อ๊ะ.."
จนในที่สุดทั้งคู่ก็ถึงจุดสูงสุดของอารมณ์ ปากหนาเข้าครอบครองปากบางอีกครั้งอย่างเนิ่นนานอีกครั้งราวกับว่าคุณแอลกลัวว่าซองยอลจะหายไปไหน
ซองยอลดันอกคุณแอลนิดหน่อยก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมอง
"ผ..ผมเหนื่อยแล้ว เราไปนอนกันเถอะนะครับ"
คุณแอลผละออกมาอย่างเสียดาย คนตรงหน้าเหมือนเป็นสารเสพติดที่ร้ายกาจสำหรับเขามากจริงๆ ความต้องการมากมายที่เขามอบให้คนตรงหน้าทำไมมันดูรุนแรงมากขึ้นทุกที คนที่ใช้ชีวิตอยู่ในกรอบและกฏระเบียบมาตลอดแบบเขาแต่กลับไม่สามารถควบคุมความปรารถนาที่มีต่อร่างตรงหน้าได้เลย ชายหนุ่มขยับตัวลุกออกจากอ่างเพื่อสวมเสื้อคลุมก่อนจะกลับมาช้อนตัวร่างบางที่นั่งนิ่งอยู่ในอ่างไปที่เตียงนอน
"ซองยอลสวมเสื้อคลุมซะ ก่อนที่ผมจะอดใจไม่ไหว" คุณแอลยื่นชุดคลุมอาบน้ำก่อนจะเดินอ้อมไปอีกฝั่งของเตียง
ซองยอลที่ได้ฟังประโยคเมื่อกี้ของคุณแอลก็แอบอมยิ้มอย่างมีความสุข
8 รอบสำหรับคุณแอลยังไม่พออีกหรือไง ช่วงล่างเขาคงใช้การไม่ได้ไปอีกหลายวัน
แต่เขาเองก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ยอมตามใจให้คุณแอลมากกว่าคนอื่นๆที่ผ่านมา
ร่างบางล้มตัวลงนอนช้าๆเพราะความเจ็บจากกิจกรรมที่เพิ่งจบไปทำให้เขาขยับตัวได้อย่างยากลำบาก
และทันทีที่ซองยอลล้มตัวลงนอน เอวบางก็ถูกอ้อมแขนแกร่งดึงเข้าไปกอด มือใหญ่ของคุณแอลทำให้ซองยอลเผลอยกมือบางทาบทับมือหนานั้นไว้เบาๆ
"ซองจงเป็นลูกชายของเพื่อนคุณพ่อ ห้ามคิดไปเองอีกนะ ..........รู้ไม๊ ตอนที่ผมเห็นซองยอลมากับพี่ ผมเจ็บปวดมากขนาดไหน"
คนที่อยู่ในอ้อมกอดขยับตัวยุกยิกเพื่อหันมาสบตาคนพูด คำขอโทษมากมายในดวงตาหวานทำให้คุณแอลกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอย่างหวงแหน
"ห้ามมองใครนอกจากผมอีกเข้าใจรึเปล่า"
"อื้อ" ตอบเสียงอู้อี้เนื่องด้วยใบหน้าหวานกำลังซุกอยู่ใต้อ้อมกอด น้ำใสๆเริ่มเอ่อเรื่อที่ขอบตาอย่างรู้สึกผิด
เขาจะไม่เรียกร้องความสนใจใดๆอีกแล้ว สำหรับเขานายแบบธรรมดาๆที่เคยผ่านใครมาก่อน ไม่คู่ควรให้คุณแอลต้องมาเจ็บปวดแบบนี้
ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าชีวิตนายแบบเต้นกินรำกินของเขาจะเป็นอย่างไร แต่ ณ ตอนนี้ ขอแค่เขาได้อยู่ข้างๆผู้ชายคนนี้
ของแค่เขาได้อยู่ข้างๆคุณแอลก็พอ
TALK
ขอบคุณอีกครั้งมากๆเลยค่าาา ♡♡♡♡♡♡♡♡
ความคิดเห็น