คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 ขนาดโรงเรียนยังไม่มาก็ต้องบุกถึงที่บ้านล่ะวะ 100%
เด็กหนุ่มร่างสูง หล่อเหลา ผมสีน้ำตาลไม้ และดวงตาสีเขียวมรกต ยืนอยู่ด้วยท่าเหงื่อตก 3 หยดพร้อมกับเสยผมที่ปรกหน้าจนสาวๆที่ผ่านไปมาต้องหยุดชะงักกับท่าทางของเด็กหนุ่มโรงเรียนอื่น ที่เหมือนจะมายืนดุ่มๆมองๆอะไรสักอย่าง
ขี้เก๊กชะมัด!! ความคิดของสาวๆกลุ่มหนึ่งนินทาในใจ
อร้ายย หล่อที่สู๊ดดด!! แล้วไหงอีกกลุ่มมันคิดกันคนละแบบเลยวะ?
ไค โทชิกิยืนสองขา ตรงบริเวณหน้าโรงเรียนมัธยมมิโยชิ ที่เน้นเรื่องการสอบเข้ามหาลัยล้วนๆ!!
ไอจิคงจะเรียนเก่งมากซินะ - -
“อย่างแรกคงต้องถาม พวก ยาม รปภ.สินะว่า เข้าไปในโรงเรียนได้หรือเปล่า?”ผมคิดแบบนั้นก็จะหันไปสั่งกับคนที่เตี้ยกว่าด้านหลังว่า
“นายลองไปสอบถามคนอื่นๆดูได้ไหมว่ารู้จักคนชื่อ เซนโด ไอจิ หรือเปล่า?” ได้ทีก็สั่งเลยครับ.....5555
“เรื่องยุ่งยากพรรค์นั้น ทำไมนายไม่จัดการเองซะล่ะ?”คามุยค้อนถามก่อนจะหันหลังกลับ”ดูเหมือนคุณพี่ไอจิที่นายบอกว่าฉันชอบเรียกชื่อเขาแบบนั้น.............”
จู่ๆคามุยก็หยุดพูดไปกะทันหัน จนทำให้ผมต้องหันไปสบตาเขาตรงๆ
“ไอจิ....ทำไมหรอ?”ผมถามกลับ
“เขามีตัวตนจริงๆงั้นเหรอ ไอจิคนนั้นน่ะ??” แล้วทำไมเอ็งเพิ่งจะมาถามเอาความจริงกับตรูละฟระนั้นนนนนนนนน
“นี่......นายไม่เคยมีความรู้สึกที่เรียกว่า ความรัก บ้างหรือไง?” แล้วผมก็เริ่มเปิดประเด็กน้ำเน่าให้คามุยฟัง
“อย่างเช่น...การรักการเล่นแวนการ์ด นั่นก็คือ ความรัก แล้วก็ความสนุก อีกทั้งยังทำให้ได้พบเจอกับคนอื่นที่หลากหลาย”ผมพูดก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้า (แอ๊บเป็นพระเอกอีกนะเอ็งไค:ไรเตอร์)
“ถ้าฉันไม่เจอไอจิในวัยเด็กตอนนั้น ไอจิก็คงไม่รู้จักกับฉัน แล้วถ้าในวันนั้น ไอจิไม่มาเล่นแวนการ์ดกับฉัน ฉันก็ไม่คิดว่า ตัวเองจะมาได้ไกลขนาดนี้” ได้ทีก็ขอพูดประโยคยาวๆหน่อยแล้วกัน....จำใจฟังซะคามุย บทนี้ฉันเป็นพระเอกโว้ย 5555
“ถึงนิสัยแย่ๆของโมริคาว่าที่ขโมยการ์ดของไอจิมาในตอนนั้น แต่ว่าก็ต้องขอขอบคุณมันล่ะนะที่ทำให้ฉันได้เจอกับไอจิ”แล้วผมก็พูดประโยคยาวๆอีกประโยคก่อนจะเลิกมองท้องฟ้าแล้วหันมาดูว่าคู่สนทนาฟังอยู่หรือเปล่า?
ว่างเปล่า???
บริเวณเบื้องหน้าของเขามีสายลมอ่อนๆพัดผ่านวิ้วๆอย่างเงียบสงบ บุคคลที่ควรจะอยู่ตรงนั่นกลับอันธพานหายไปในชุ่วพริบตา
นี่เอ็งไม่คิดจะฟังที่คนอื่นเขาพูดเลยใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยย
"เห้ย ไอ้เตี้ยคามุยยยยยย!!" ไม่รู้ว่าเสียง 18 หลอดของผมจะสามารถทำให้เด็กหนุ่มอย่าง คามุย โผล่หน้าออกมาได้หรือเปล่า
มันหายไปไหนของมันกันเนี้ยย?
ผมมองไปยังพื้นที่ที่มันว่างเปล่า ตอนนี้ก็ยังว่างเปล่า
มีเพียงเศษกระดาษหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ปลิวผ่านหน้าของผมไปอย่างไม่เร่งรีบ พร้อมกับเสียงนกร้องเยาะเย้ยผม
"....." มาถึงตรงนี้แล้วผมก็ได้แต่ รับประทานจุดนะครับ ท่านผู้ชม
"เอาวะ เรื่องคามุยเอาไว้ทีหลัง ไอจิสำคัญกว่า" ว่าแล้วผมก็เดินไปหา ยาม รปภ. อย่างทันทีทันใด
"ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่า..."
"อ้าว โทชิกิ" ไม่ทราบว่าท่านผู้ใดบังอาจมาขัดบทสนทนาที่พระเอกการ์ตูนชอบถามกันห๊ะ?
ขัดอยู่ด้ายยยย
ถ้าชอบขัดขนาดนั้นก็ขอแนะนำด้วยไมตรีจิตเลยว่า ให้ไปขัดห้องส้วมสาธารณะแทนนะครับ
นอกจากจะได้บุญแล้ว ยังสามารถทำให้แม่บ้าน หรือภารโรง ไม่ต้องเสียแรงทำ ก็ได้เงินฟรีๆอ่ะ
เฮ้อออ....
ขณะที่ผมกำลังก่นด่าในใจพร้อมกับกำหมัดแน่น คนที่เรียกผมก็เดินเข้ามาหา
"โทคุระ!!" ผมตะโกนชื่อของหล่อนเสียงดัง เหมือนกับเจอสัตว์ประหลาดที่ฉลาดเกิ๊น ผลิตเครื่องทามแมชชีน ข้ามเวลามาอนาคตไรงี้ = =
"ใช่ ฉังเอง มีธุระอะไรกับโรงเรียนนี้หรอ?" โทคุระ มิซากิ เด็กสาวผมม่วงอ่อนๆเอ่ยถาม
ไหนๆ โทคุระก็ขึ้นชื่อเรื่องความจำดีเป็นเลิศ สมองไว ฉลาด(แต่น้อยกว่าผม) บางทีเธออาจจะดมกลิ่นเก่งอีกก็ได้นะเนี่ย ใครจะไปรู้
"ฉันมีธุระกับไอจิ เธอพอจะรู้ไหมว่า เขาอยู่ส่วนไหนของโรงเรียน" ผมถามอย่างรวบรัดและรวดเร็ว
" ไอจิ ...ชื่อคุ้นๆนะ ใครหรอ?" นี่หล่อนน.. - -" อย่ามาทำเป็นความจำเสื่อม เมื่อวานยังนั่งเมาส์แตกกับแมวที่ร้านเรื่องไอจิอยู่เลยนะ(คงจะมีแต่มิซากิที่บ้านั่งคุยกับแมวล่ะมั้ง)
มาถึงช่วงนี้แล้ว ผมก็กุมขมับ ไอจินี่นาย...
" ฉันจะไปร้านแล้ว จะไปด้วยกันไหม?" มิซากิถามก่อนจะทำหน้าเฉยๆใส่
" ห้องชมรมการ์ดที่นี่น่ะ มีอยู่ใช่ไหม?" ผมเลยตัดสินใจเปลี่ยนคำถาม
"ใช่ เดินไปทางตึกฝั่งขวานั่นแล้วก็ขึ้นไปชั้น 5 นะ มันเขียนชื่อชมรมไว้หน้าห้อง เดินไล่หาเองแล้วกัน" หลังจากหล่อนบอกบุญกับผมเสร็จก็เดินส่ายตูดจากไป...ผมเพิ่งจะมาสังเกต
..วิธีการเดินของมิซากินี่แปลกๆเนอะ ....แบบเดินปกติที่ก้าวทีละขาก็ไม่น่าใช่
น่าจะเป็นแบบ มิกซ์ ผสมกันระหว่างเดิน วิ่งๆ ส่ายตูดไปมาๆ อวก็ส่าย บางทีผมก็กลีวว่าเธอจะส่ายมากเกินไปจนเอวหลุด แล้วก็ บางทีผมก็เห็นเธอกระโดดเดินวิ่ง......
จะว่าเขาก็ไม่ได้ มันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว
เข้าเรื่องๆ ชักจะเพ้อเจ้ออกนอกกาแล็กซี่แล้ว
ผมรีบวิ่งขึ้นตึกไปที่หมายอย่างเร่งด่วน บางทีมันอาจจะหลงเหลืออะไรสักอย่างให้ผมก็ได้
สักอย่างที่ไอจิอยากให้ผมรู้คนเดียว
" เหนื่อยชิบ" ไม่อยากจะเชื่อว่า บันไดแต่ละขั้นจะกว้างกว่าปกติขนาดนี้ กว้างเกือบ 20 ซ.ม. ทำให้ต้องใช้แรงวิ่งขึ้นอีก
เมื่อผมวิ่งขึ้นมายังห้องที่คิดเอาเองว่าน่าจะเป็น ห้องชมรมแวนการ์ดที่ไอจิเคยอยู่
สายลมบางๆพัดผ่านใบหน้าของผมไป.....กลิ่นอายที่แสนคุ้นเคยก็กระทบเข้ากับจมูกของผม
ผมกระชากประตูห้องชมรมออก
ภายในห้องว่างเปล่าอย่างที่ควรจะเป็น โต๊ะเก้าอี้เรียงเป็นระเบียบเรียบร้อยราวกับไม่เคยมีใครใช้
หลงเหลือไว้เพียงหน้าต่างตรงหัวมุมที่อยู่ทางทิศตะวันตกที่เปิดอ้าเอาไว้....
เป็นทิศที่จะสามารถมองเห็นตะวันลาลับขอบฟ้า....
ผมลากเก้าอี้มานั่งติดขอบหน้าต่าง ไออุ่นบางๆที่สัมผัสได้ด้วยหัวใจ แต่กลับมองไม่เห็นไหลผ่านไหล่หนาของผมไป ดวงอาทิตย์สีส้มแดงที่กำลังคอยๆอ่อนแรงลงในยามสนธยาเช่นนี้
.....ปรากฏใบหน้าของไอจิเต็มไปหมด
ผมควรจะทำยังไงดีนะ? แจ้งความ? ติดประกาศหาคนหาย?
ผมคิดว่าไอ้เรื่องพรรค์นั้นก็คงไม่สามารถจะพา ไอจิ ของผมกลับมาได้อย่างแน่นอน
คิดสิ ไค...... มันต้องมีอะไรสักอย่างที่ไอจิหลงเหลือไว้ให้คิดถึงแน่ๆ
ในขณะที่ผมกำลังหันหลังให้กับบานหน้าต่างบานนั้น พลันเหมือนมีอะไรบางอย่างๆเป็นแผ่นเล็กๆเฉียดใบหน้าของผมไปอย่างแรง.......และรวดเร็ว
ไอ้ห่าน!! ใครที่ไหนบังอาจมาปาของมีคมนั่นผ่านใบหน้าหล่อๆของเขากันฟระ?
ถ้ารู้ว่าใครจะจับเอามีดยัดปากเล๊ย!
ผมคิดอย่างหงุดหงิด....เดิมทีก็หงุดหงิดจนไมเกรนจะรับประทานสมองตายอยู่แล้ว
เพราะหาคนสำคัญไม่เจอเนีย!
ไหนจะต้องมาเจอ...เอ๊ะ!
ผมกลับลงมองของที่เพิ่งจะพุ่งผ่านหน้าของผมไปเมื่อครู่ ก่อนจะก้มลงเก็บมันขึ้นมาจากพื้น
"นี่มัน?...."
------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น