คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Y o u r M i n i s t r a n t - CHAPTER 1 -
หมับ !!
“นาย ! มากับฉัน”
“เฮ้ย”
จินยองไม่ฟังเสียงทักท้วงของชินอู คว้าขอมือกงชานแล้วเดินมาที่เคาท์เตอร์ครัวภายในบ้าน มือเรียวเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำมารินใส่แก้วแล้วส่งยื่นให้คนตรงหน้า แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้านิ่งใส่
“จะกินไม่กิน?”
“ผมไม่หิวน้ำ”
“ก็ให้เป็นมารยาท ไม่กินก็ไม่กิน” ว่าแล้วก็เทน้ำทิ้งลงซิงก์น้ำ พอเทน้ำเสร็จก็หันมายืนกอดอกใส่ร่างสูงที่ยืนมองนกมองไม้ภายในบ้านอย่างไม่ใส่ใจอะไรนัก
“นาย..ชื่ออะไร”
“กง ชานชิคครับ เรียกผมว่ากงชานก็ได้”
“อายุเท่าไหร่”
“21ครับ” เด็กกว่าเขา 2 ปี ... ไม่เลวนี่ ..
“พ่อแม่ทำงานอะไร”
“-______-“
“งั้นเปลี่ยนคำถาม ตอนนี้นายทำงานอะไรอยู่”
“เรื่องอะไรที่ผมต้องบอก”
“แล้วตอบมามันจะตายหรือไง -__- ”
“ผมก็ทำไปเรื่อยน่ะ เขาจ้างอะไรมาก็ทำ ผมไม่อยากรบกวนเงินพ่อแม่เท่าไหร่”
“แล้วตอนนี้นายติดงานอะไรอยู่มั้ย”
“ไม่ครับ ช่วงนี้ผมค่อนข้างว่าง”
งั้นก็ดีสิ .. เข้าทางเขาเลย
“งั้นก็ ... สวัสดีนะ ฉันจองจินยอง อายุ 23 ปี เป็นนักร้องค่าย WME ค่ายของพ่อชินอูนั่นแหละ แอบไม่เข้าใจนะ ว่าตอนนี้ก็มีคนไม่รู้จักฉันด้วย แล้วก็ยังเป็นนาย น้องที่รู้จักกับชินอูอีก ตลกดี”
“……………”
“โอเค้ไม่เป็นไร ฉันจะพยายามเข้าใจว่านายคงยุ่งกับงานจริงๆแหละ”
“..................”
“ช่วงนี้นายว่างใช่มั้ย”
“ครับ”
“งั้น .... ฉันจ้างนาย”
“ ?!!!!!”
“มาเป็นผู้จัดการให้ฉัน”
“เฮ้ยผมไม่เอา !”
หึ ... คิดอยู่แล้วว่าคำตอบต้องเป็นแบบนี้
แต่คนอย่างจองจินยอง …
ถ้าอยากได้อะไร ...
ก็ต้องได้ ..
“ขับรถเป็นมั้ย” รุกเลยแล้วกัน
“เป็นครับ เฮ้ยผมบอกว่าไม่ไง”
“มีใบขับขี่มั้ย” ถามจี้เลยดีกว่า
“มีครับ พี่ครับจะมาบังคับผมทำไมเนี่ย ?!”
“พรุ่งนี้ 9 โมงมาหาฉันที่บ้าน จะพานายไปบริษัท” นั่นแหละบอกเวลาไปเลย
“อะไรกันวะเนี่ยยยย” อะฮ้าาา เห็นท่าทางโมโหแบบนั้นแล้วสะใจจริงๆ J
กงชานตอนนี้นี่เรียกได้ว่าหัวเสียสุดๆเลยล่ะ ... เชื่อมั้ยว่าถ้าไม่ใช่จินยอง เขาคงเตะติดฝาประตูครัวไปแล้ว ก็เขาเป็นทั้งน้องชายของพี่ที่รู้จักขนาดนี้ ขืนเตะก็โดนพี่ชินอูเล่นงานพอดี ยิ่งอย่างดูจากใบหน้าคมๆเฉี่ยวๆเกินผู้ชายอีกทั้งนิสัยเอาแต่ใจแบบนี้อีก คงเป็นเขาแทนละมั้งที่โดนเตะ ทั้งสวยทั้งน่ากลัวแบบนี้ บอกเลย .. โครตอันตราย
“เฮ้ยไอ้สองคนนั้นน่ะ ไปทำอะไรกันหรอวะทำไมมันนานจัง ออกมาได้แล้วโว้ย” คนเป็นพี่โวยวาย ก็เล่นหายไปทั้งน้องแท้และน้องไม่แท้แบบนั้น แอบไปต่อยกันในครัวหรือเปล่าก็ไม่รู้
ก็ในเมื่อเจ้าตัวไม่ยอม …
คงต้องใช้ตัวช่วยแล้วล่ะ ..
“พี่ชินอูครับ”
“เฮ้ยพูดครับทำไม ขนลุก” อาการอย่างนี้จะเจอเวลาที่ต้องการอะไรมากๆ ..
“พี่ช่วยพูดให้กงชานมาเป็นผู้จัดการ ‘ส่วนตัว’ ผมหน่อยสิครับ” นั่นไง .... เดาผิดซะที่ไหน
“เฮ้ยนายจะบ้าหรอ มันยังเด็กอยู่นะ” 21 นี่ไม่เด็กแล้วนะ กำลังอร่อยเลยล่ะ #เดี๋ยวนะ .. - -;;
“ก็เขาบอกผมเองว่าเขาอยากทำงานหาเงิน แล้วเขาก็รับทุกงานด้วย แล้วนี่ผมจ้างเขามาเป็นผู้จัดการส่วนตัวแต่เขาไม่ยอมเป็น”
“ก็คนมันไม่อยากเป็นนายจะไปบังคับทำไมเล่า คนอื่นก็มี”
“ก็คนอื่นผมไม่อยากได้เท่าคนนี้นี่ครับ J ”
วูบบบบบ
เดี๋ยวนะ ...
ทำไม
รู้สึกขนลุก ..
“ไม่รู้ล่ะครับ พี่ช่วยพูดให้ผมหน่อยสิ”
“ไม่”
“นะครับ พี่ไม่อยากช่วยน้องของตัวเองหรอ เขาหาเงินอยู่นะ ทำงานกับผมเนี่ยไม่ลำบากนะ งานสบายๆได้เงินง่ายๆแบบนี้ไม่ได้หาง่ายๆนะครับ” จินยองพูดพลางทำตาโต ประหนึ่งว่างานสบายๆที่ว่าแล้วได้เงินเยอะๆนี่มีอย่างเดียวในโลกก็ไม่ปาน
งานสบายๆ งั้นหรอ ...
สบายกับผีสิ!! -______-
“อ่ะ ... ถ้าฉันช่วยแล้วฉันจะได้อะไร”
“ก็น้องชายพี่จะได้มีผู้จัดการยังไงล่ะครับJ”
ไอ้น้องบ้า !!! นั่นมันเป็นนายที่ได้โว้ยยยยยยยยยยยยยย
“เออๆๆๆ ช่วยก็ได้” ชินอูตอบส่งๆ จริงๆเขาก็เริ่มรำคาญแล้วเหมือนกันแหละที่โดนเซ้าซี้แบบนี้ ช่วยมันอีกซักอย่างคงไม่เป็นไรมั้ง อย่างน้อยถ้ากงชานมันมีปัญหาอะไรก็มาบอกเขาได้อยู่แล้ว ... แต่คงช่วยอะไรไม่ได้หรอก (อ้าว)
“พี่ครับ หวังว่าพี่คงจะไม่ขอร้องให้ผมทำงานนี้นะ ...” กงชานพูดดักคอเหมือนรู้ทัน ก่อนจะหันมองจินยองที่ยืนยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างผู้ชนะ
“แหะแหะ เอ่อ .. กงชาน ถือว่าทำเพื่อพี่ละกันนะ..”
นั่นไง ..
ว่าแล้วเชียว ....
ยังไงเขาก็คงไม่รอดสินะ ...
“เอ่อ..........”
จริงๆเขาน่ะไม่อยากทำเลยไอ้งานบ้าบอนี่ เอาเงินกับความสบายมาล่อ คิดว่าเขาเป็นคนเห็นแก่ได้หรือไง แต่ในเมื่อพี่ชินอู พี่รหัสที่คอยดูแลทุกอย่างตั้งแต่อยู่มัธยมจนตอนนี้จบออกมาแล้วยังติดต่อกันอยู่ เวลามีปัญหาก็ให้พี่เขาช่วยตลอด จนไม่รู้จะตอบแทนยังไงดี เลยบอกพี่เขามาเสมอว่า ‘มีอะไรให้ผมทำให้ช่วยได้ตลอดเลยนะครับ’ สงสัยจะได้ตอบแทนก็คราวนี้แหละ -__________-
“ลองทำไปก่อนก็ได้ ซัก 3 เดือน ถ้าไม่ไหวบอกพี่” ชินอูยื่นข้อเสนอให้ อย่างน้อยๆก็ให้เวลาเขาทำไปก่อน
“เอ่อ.........”
“นะกงชานช่วยพี่หน่อย” ช่วยพี่เถอะ ไม่งั้นพี่ต้องโดนตื๊อไปตลอดแน่ๆ Orz
“งั้น ... ก็ได้ครับ”
เห็นมั้ย !!
เขาอยากได้อะไร ก็ต้องได้ :)
เคยพลาดซะที่ไหน
“ก็แค่นั้น ขอบคุณครับพี่ชินอู ไว้ผมจะหาสาวมาให้เป็นการตอบแทน อ้อ ลืมไป พี่มีเเฟนเเล้วนี่หว่า เออ ส่วนนาย กงชาน เรื่องงานก็ไม่มีอะไรมากก็แค่ ‘อยู่กับฉันตลอดเวลา’”
ฮะ ?!!! -*-
ตลอดเวลา ?!!
จะบ้าเรอะ !!
“นี่นายคงเกลียดฉันมากจนไม่อยากอยู่ด้วยขนาดนั้นเลยหรอ L” ว่าแล้วก็เริ่มทำหน้าหงอยๆ
“มะ..ไม่..”
“ใช่สิฉันมันน่ารังเกียจนี่...”
ไปกันใหญ่แล้ว -_________-
“จินยองแกทำบ้าอะไรเนี่ย ไปบอกน้องงั้นมันก็เข้าใจผิดสิ ตลอดเวลาที่มีงานโว้ย พูดให้มันเคลียร์สิวะ น้องมันก็ต้องมีเวลาส่วนตัวบ้างสิ”
ฮู่ววววววววววววว
โล่งอกไปที
“ก็นั่นแหละ ตลอดเวลาอะไรนั่นฉันพูดเล่น” แต่ก็ไม่แน่หรอกนะ ...
“ .......... “
“เอามือถือนายมา” จินยองยื่นมือออกไปหมายจะเอาโทรศัพท์จากอีกคน แต่สิ่งที่ได้ตอบกลับมาคือคำตอบที่แสนจะสิ้นคิด -_____-
“จะเอาไปทำไมครับ”
“เอาไปปาหัวหมาที่บ้านนายมั้ง”
“บ้านผมไม่เลี้ยงหมา”
“อ้าว ไอ้เด็กนี่ เอาโทรศัพท์มาให้ฉันนนนนนนนนนนน” ว่าแล้วจินยองก็เข้าไปหยิกแขนอีกฝ่ายจนร้องเสียงหลง สนิทกันหรือไงนะมาหยิกกันเนี่ย –______-
“โอ๊ยพี่ผมเจ็บ หยิกผมทำไม”
“ก็นายไม่เอามาให้ฉัน”
“พอๆๆๆๆโว้ยยยยย หยุดทั้งคู่เลย เถียงอะไรกันเนี่ย เดี๋ยวก็เอายันต์แปะหน้าแม่.ง”
“ไว้เดี๋ยวขอเบอร์จากชินอูก็ได้”
“-____________-“ <<<<<<<<<<สีหน้าของกงชาน
“เหอะ พรุ่งนี้ก็เหมือนเดิมแล้วกัน ตรงเวลาด้วยนะ อ้อ แต่งตัวดีๆมาล่ะ แบบวันนี้ก็ได้นะ หล่อดี”
“หือ ?”
นี่เขาหูฟาดหรือเปล่า
เมื่อกี้ยังด่าอยู่เลย ...
อะไรของพี่เขาเนี่ย ...
“อะไร ก็บอกว่าหล่อไง อ้อ แต่ขอโทษ หล่อสู้พี่ไม่ได้หรอกครับน้อง”
อืม ........ มั่นหน้ามาก -________-;;
“ถ้าเข้าใจแล้วก็กลับไปบอกที่บ้านให้เรียบร้อยด้วยแล้วกันนะ วันนี้คงไม่มีอะไรแล้ว พี่ชินอูครับ ไปส่งแขกด้วย หมดธุระแล้วใช่มั้ยครับ”
เอ้า
ไล่กันงี้เลย
“ฉันละอยากเตะแกจริงๆไอ้น้องเวร เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ตามไม่ทันแล้วเว้ยยย” ชินอูโวยวาย เขาอยากเตะจริงๆนะ แต่ทำไม่ได้ซักที กลัวจะกระดูกหักตายไปซะก่อน คนหรือไม้จิ้มฟันเดินได้กันแน่ ...
“เอ่อ...งั้นผมขอตัวกลับก่อนเลยแล้วกันนะครับ อ่า...ยินดีที่ได้รู้จักนะครับพี่จินยอง(-__- ;;) พี่ชินอูครับพี่ไม่ต้องเดินมาส่งผมก็ได้ ขอบคุณสำหรับแผ่นเกมส์ที่ให้ผมยืมนะครับ” กงชานพูดขึ้นแล้วโค้งให้พี่จินยองกับชินอูเล็กน้อยแล้วเดินออกไป
หึ ...
ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันนะ ...
กงชาน.. J
‘This time is over 왜 나를 떠나요 목숨보다 더 널 사랑했는데’
เสียงเพลงเรียกเข้าดังขึ้นขณะที่เจ้าตัวกำลังขับรถ โชคดีที่รถติดไฟแดงเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาใครเป็นคนโทร.เข้ามา จากที่หน้านิ่งๆก็กลับเปื้อนยิ้มทันทีเมื่อเห็นชื่อของคนที่โทร.เข้ามาโชว์บนหน้าจอ ก็จะไม่ให้ยิ้มได้ยังไงล่ะ ... ในเมื่อคนที่โทร.เข้ามาก็คือแฟนของเขา ♥
“ว่าไงครับพี่ซานดึล”
(ทำไมรับช้าจังเลย -3-)
“ผมขับรถอยู่น่ะครับพี่ ขอโทษนะครับ”
(อ่าไม่เป็นไร นึกว่าทำอะไรอยู่ซะอีก -w- )
อ่าาา
แฟนเขา ... น่ารักสุดๆไปเลย ..♥
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ผมจะไปทำอะไรล่ะครับพี่ เนี่ยผมพึ่งกลับจากบ้านพี่ชินอูมาน่ะ แล้วพี่โทร.มามีอะไรหรือเปล่าครับ หืม”
(เอ้า โทร.หาแฟนตัวเองต้องมีเรื่องอะไรด้วยหรือไง ก็พี่คิดถึงนายนี่ (.////////.))
ถ้าให้เดานะ ... แฟนของเขาต้องนั่งหน้ามุ่ยทำแก้มป่องอยู่แน่ๆเลยน้ำเสียงแบบนี้ คิดแล้วก็อยากจะฟัดซัก 10 รอบ
“ผมก็คิดถึงพี่ครับ ไว้เดี๋ยวว่างๆผมจะรับพี่ออกมาเที่ยวนะ อ่า จะบอกว่าผมได้งานใหม่แล้วล่ะ”
(หืออออออออออ ได้งานแล้วหรอ *0* งานอะไรล่ะ)
จะบอกดีมั้ยนะ ...
ซานดึลคงรู้จักจินยองในฐานะนักร้อง
และรู้จักชินอูแค่ในฐานะพี่รหัสคนสนิทของเขา
แต่เขาไม่รู้ว่าจินยองกับชินอูเป็นลูกพี่ลูกน้องและอยู่บ้านเดียวกัน
เขาไม่รู้ ...
“อ่าาาา ไว้เดี๋ยวผมเจอพี่แล้วผมค่อยบอกได้มั้ยครับ”
(ห้ะ อ๋อออออ ได้สิๆ ตั้งใจทำงานนะ คิดถึงมากด้วย T – T ถ้าว่างแล้วมารับไปเที่ยวตามสัญญาด้วย จะเฉาตายแล้ว (.___.) )
“โหนี่ขนาดเฉานะตัวยังบวมขนาดนี้เลย ฮ่าๆๆๆ”
(โห ไอ้คุณที่รักกงชานครับ พูดงี้ต่อยกันเลยมั้ย)
“ถ้าพี่ต่อยผมจูบนะ”
(อะ....ไอ้บ้าา -///////////-)
“บ้าแล้วรักมั้ย ? อ่าพี่ครับ ไฟเขียวแล้ว ไว้เดี๋ยวถึงบ้านผมโทร.หานะครับ”
(ไม่รู้ ขับรถไปเลยไป -/////////- )
กงชานอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคแง้วๆของแฟนเจ้าตัว ก่อนที่ซานดึลจะตัดสายไป กงชานนำโทรศัพท์วางไว้ที่เดิมแล้วขับรถไปตามทาง วันนี้ทั้งวันเขาไม่ได้อยู่บ้านเลยเพราะมีธุระตั้งแต่เช้า ขอกลับบ้านเร็วไปนอนพักผ่อนหน่อยละกัน เพราะต้องเตรียมรับมือเจ้านายหน้าสวยเอาแต่ใจในวันพรุ่งนี้
พี่จะแน่สักแค่ไหนกันครับ J ..
TBC.
ความคิดเห็น