คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เหล่าพรีโม่หลงยุค 2
เหล่าพรีโม่หลงยุค 2
“พ...พรีโม่ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ครับ”สึนะถามเสียงตะกุกตะกัก
“ระหว่างที่กำลังไปทำภารกิจ เราพลัดตกหน้าผาน่ะ”พรีโม่ตอบกลับมา แม้จะยังงงกับเหตุการณ์อยู่
“ตกหน้าผา!x3”สึนะ โกคุเดระ และยามาโมโตะที่ตามมาทีหลังตะโกนพร้อมกัน
“อืม ตกหน้าผา แต่เราก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่ารอดแล้วมาโพล่อยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“ทาร์มวาร์ปสินะ”เสียงเล็กๆของทารกที่แข็งแกร่งที่สุดเอ่ย
“รีบอร์น! มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็มาพร้อมยามาโมโตะนั่นแหละเจ้าบื้อ”
“แล้วทาร์มวาร์ปนี่มันหมายความว่ายังไงกันล่ะ รีบอร์น”
“มันก็เป็นการท่องเวลาชนิดหนึ่งนั่นแหละ แต่เป็นการท่องเวลาโดยอาศัยความเร็ว”
“ความเร็ว?”
“อ่า...อย่างเช่น เคยมีข่าวใช่มั้ยล่ะ ว่ามีคนกระโดดลงมาจากตึกสูง30ชั้น แต่ก็หาศพไม่เจอ”
“เพราะว่าเขาถูกส่งไปยังมิติอื่นแล้วใช่มั้ยครับ”โกคุเดระพูด
“ใช่ กรณีของพรีโม่ก็ด้วย การตกจากที่สูงๆอย่างหน้าผาน่ะ มันต้องสูงมากกว่าตึก30ชั้นอยู่แล้ว บวกกับความเร็วตอนตกด้วย ทำให้วาร์ปมาที่นี่ได้ยังไงล่ะ”
“แต่ก็ไม่น่าจะบังเอิญถึงขนาดวาร์ปมายังอีก400ปีข้างหน้าได้เลยหนิ”สึนะยังคงเถียงต่อไป
“โชคชะตา”จู่ๆวองโกเล่รุ่นที่1 ที่เงียบมานานก็เอ่ยขึ้น พร้อมกับเดินมาหาสึนะ
“โชคชะตา?”
“ใช่ โชคชะตาที่นำพาข้ามาพบกับเจ้ายังไงล่ะ เดซิโม่”เฮ้ย! พรีโม่เสี่ยวแดก! :writer
พรีโม่บอกพร้อมกุมมือบางขึ้นมาด้วย ทำเอาสึนะหน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ท่ามกลางจิตสังหารที่แผ่ออกมาจากเหล่าผู้พิทักษ์ที่มากันครบตอนไหนก็ไม่รู้บ่งบอกให้รู้ว่า หึงนะโว๊ยยยย!
“คึหึหึ แล้วเราจะส่งคุณปู่ทวดกลับสู่ที่ชอบๆ เอ๊ย! อดีตยังไงล่ะครับ” มุคุโร่พูด พร้อมกับแผ่จิตสังหารออกมาไม่หยุด
“นั่นสิ...อ๊ะ!จริงด้วย เครื่องท่องเวลาของโชอิจิคุงไงล่ะ”ร่างบางผละออกมาจากพรีโม่แล้วหันไปบอกกับรีบอร์น
“ฉลาดดีนี่ที่นึกออก แต่เสียใจด้วยนะ ตอนนี่มันเสียอยู่ ใช้เวลาซ่อมอย่างต่ำก็2วัน”
“งั้นหรอ แย่จัง”
“อยากให้เราไปขนาดนั้นเลยหรอ เดซิโม่”ชายหนุ่มหัวทองพูดพลางทำหน้าเศร้า
“ป...เปล่าครับ ผมก็แค่...กลัวว่าแฟมิลี่ของคุณที่นู้นจะเป็นห่วง”
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”จีที่เงียบมานานพูด
“เอ๋!”
“ใช่แล้วล่ะขอรับ เพราะปกติเวลาพวกเราออกไปทำภารกิจข้างนอก อย่างต่ำก็ใช้เวลา5วันอยู่แล้ว”
“5วัน!!! ทำไมใช้เวลาเยอะจังครับ”
“ก็พรีโม่น่ะสิ ชอบเถลไถล บอกว่าอยากเข้าไปเดินเล่นในเมืองบ้างล่ะ หิวบ้างล่ะ ง่วงบ้างล่ะ จากที่จะได้ใช้เวลาซัก3วัน กลายเป็นต้องเสียเวลาไปอีก2วัน”ได้ที จีก็พูดออกมาซะหมด
“ยะ...อย่าเอามาพูดตรงนี้สิจี”
“ทำไม ตอนทำไม่คิด ทีตอนนี้มาอายเด็ก”ยังคงพูดต่อไป
“จี~ หยุดน้าาาาาาา”
“อุ๊บ! คิกๆ”สึนะถึงกับหลุดขำ พอมาเห็นพรีโม่ในมุมที่เหมือนเด็กๆแบบนี้
“อ...เอาเป็นว่า เราคงต้องขออาศัยอยู่ที่นี่ไปก่อน ไม่ว่าอะไรใช่มั้ย เดซิโม่”
“ครับ ตามสบายเลย^^”
ความคิดเห็น