คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : one
One ♣
ในห้องกว้างตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โทนสีแดงเลือดหมู สีโปรดของเจ้าของห้อง ถ้าถามว่าทำไมหรอ อืม.....เพราะสีมันเหมือนกับเลือดหวานๆที่เจ้าตัวชอบล่ะมั้ง
ก้อนสีขาวๆที่ขดอยู่กลางพรมกว้างสีแดงสดที่บัดนี้กลายสภาพเป็นผืนหญ้าสีเขียวตามที่เจ้าของต้องการ เมื่อเพ่งมองเข้าไปใกล้ๆถึงจะพบว่าก้อนสีขาวที่เห็นนั้นคือร่างกลมๆของสองสิ่งมีชีวิต หนึ่งแวมไพร์ตัวขาวจนแทบจะกลืนกับกระดาษกับหนึ่งกระต่ายปุกปุยสีขาวสะอาด ร่างเล็กที่กำเจ้ากระต่ายไปในอุ้งมือพลิกตัวกลิ้งไปมาบนพรมคอลเลกชันใหม่ที่สามารถเปลี่ยนสภาพเป็นอะไรก็ได้ตามที่ต้องการ
“เบื่ออะ มาร์ชชี่ข้าเบื่อออออออออออออออออ”หางตาตกๆของผู้เป็นนายทำเอาเจ้าสัตว์เลี้ยงส่งเสียงร้องงี้ดๆอย่างเห็นอกเห็นใจดวงตาสีฟ้าของเจ้ากระต่ายที่จ้องมองมาคล้ายกับกำลังบอกว่า ข้าเองก็เบื่อเหมือนกันแหละ ทำให้แพคฮยอนล้มเลิกความคิดที่กำลังจะเปลี่ยนพรมวิเศษนี้ให้กลายเป็นบ่อสีแล้วจุ่มเจ้ากระต่ายตัวน้อยที่น่าสงสารลงไปเพื่อสร้างสีสันให้ตัวเอง
โถเจ้ากระต่ายน้อยผู้ซื่อสัตย์
“โอ้ยยยยยยไม่แกล้งเจ้าแล้วจะให้ข้าทำอะไรล่ะ พี่มินซอกนะพี่มินซอก”ร่างเล็กยู่ปากน้อยๆตอนที่นึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อวาน
หลังจากที่พี่เลี้ยงที่เหมือนพี่ชายอีกคนของเค้าได้รับคำสั่งจากท่านพ่อให้จัดการกับตัวเองแพตฮยอนก็โดนลากไปขัดนู่นขัดนี่จนตัวแทบเปื่อยแถมยังโดนประเคนรากไม้ใส่จนตัวหอมฟุ้งไปอีกสองอาทิตย์เห็นจะได้
“อี๋ ยังได้กลิ่นอยู่เลยอะ”แวมไพร์น้อยเบ้หน้า กลิ่นดอกไม้ต่างที่ติดตัวอยู่นี่ชวนอ้วกชะมัดแถมยังทำให้รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยอีกต่างหาก
ทั้งหมดนี่จะไม่สามารถทำอะไรองค์ชายเล็กผู้แสนเก่งกาจคนนี้ได้หรอกถ้าไม่ใช่ว่าตอนนี้.....
เค้าโดนสั่งกักบริเวณจนกว่าจะได้พบคู่หมั้นบ้าบอนั่นน่ะสิ!!!!โว้ยยยยยยให้ตายเถอะคิดแล้วอยากจะลุกขึ้นมากระโดดๆๆๆแล้วปล่อยคลื่นเสียงแหลมออกมาให้หายขัดใจ ถ้าไม่ติดว่าหลังจากทำอย่างนั้นแล้วเค้าคงไม่ได้ออกจากห้องอีกจนกว่าจะถึงพิธีหมั้น นอกเสียจากจะใช้เวลาที่โดนกักบริเวณเพิ่มฝึกพลังตามธาตุของตัวเองและแช่แข็งทหารยามหน้าห้องซะ ซึ่งนั่นเป็นตัวเลือกที่โดนตัดไปตราบใดที่แวมไพร์น้อยยังไม่สามารถควบคุมเขี้ยวของตัวเองให้ไม่งอกออกมาตามใจชอบได้น่ะนะ
ว่าแล้วก็ค่อยๆสูดหายใจเข้าลึกๆบังคับเขี้ยวเล็กสีขาวที่งอกออกมาตัดกับปากสีแดงสดตอนไหนไม่รู้ให้หดเข้าไปตามเดิม
เฮ้ออออออออออ!
เห็นทีคงต้องตั้งใจเรียนวิชาอวัยวะมากกว่านี้แล้วล่ะแพคฮยอน
คิดแล้วก็เลื้อยตัวล้มไปนอนทับกระต่ายขาวไว้ตามเดิม หญ้าสีเขียวชอุ่มทำให้นึกถึงที่พึ่งสุดท้ายออกจนได้
นี่
ฮุนนี่
.......
ท่านพี่
............
ท่านพี่!
…………
เงียบ ไร้เสียงตอบกลับจากปลายทาง
แจกันที่ห้องท่านแม่!!!
ว่าไงไอ้เด็กบ้า!
เหอะ ทีอย่างนี้ล่ะยอมตอบนะ ต้องให้ขู่อยู่เรื่อย
นี่แพคฮยอน!เลิกเอาเรื่องที่ข้าทำแจกันห้องท่านแม่แตกมาขู่เถอะ แล้วนี่เรียกข้าทำไม โดนกักบริเวณอยู่ไม่ใช่รึไงเล่า!
เหอะไม่มีวันซะหรอก ตราบใดที่ซากแจกันใบนั้นยังอยู่กับข้า
ฮุนนี่จ๋า
ฮะไร!
ร่างเล็กที่นอนกลิ้งๆอยู่เถิบตัวขึ้นมานั่งดีๆส่งกระแสจิตคุยกับคนเป็นพี่
เค้าเบื่ออะ เบื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
นี่ อย่าบ่นมากนักเลย คิดว่าข้าไม่เบื่อรึไง อย่าลืมว่าข้าก็โดนสั่งห้ามเล่นซนเหมือนกันนั่นแหละ
ฮุนนี่ก็เบื่อหรอ* *
เซฮุนที่นอนอยู่บนเตียงเหมือนได้เห็นลูกหมาตัวหนึ่งที่ตาเป็นประกายวิบวับลอยมาผ่านกระแสจิตยังไงอย่างนั้น
แล้วไงล่ะ ถึงเบื่อก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละน่า ทำใจเหอะ พรุ่งนี้ก็ได้ออกไปละ
โหยยยยได้ไงอ่า แต่ข้าเบื่อนี่
ฮุนๆ เราออกไปในเมืองกันเถอะ นะนะน้า ท่านพี่ก็เบื่อใช่มั้ย เราไปหาอะไรสนุกๆทำกันดีกว่า ตอนนี้ในเมืองมีเทศกาลประจำปีต้องสนุกแน่ๆ ฮุนนนนนนนนนนนนนนนนี่ นะนะ
เจ้านี่มันจริงเล้ยๆ
คิกคิก
“โดดลงมาเร็วฮุนนี่ เร็วสิเดี๋ยวพวกทหารก็เดินมาเห็นก่อนพอดี”
“รู้แล้วน่าเร่งอยู่ได้”เซฮุนกระโดดลงจากบล็อกกำแพงอย่างคล่องแคล่ว แต่พลังพึ่งจะหมดไปกับการพาเจ้าตัวแสบนี่แว๊บออกมาจากห้องก็แทบตายเหมือนกัน ก็พลังของเค้ายังไม่แข็งแรงพอขนาดจะพาแพคฮยอนออกมาด้วยง่ายๆหรอกนะ
ร่างเล็กของแพคฮยอนหันซ้ายหันขวา วิ่งไปทางนั้นทีทางนี้ทีอย่างซุกซน
“นี่ เจ้ามาเดินใกล้ๆข้าเดี๋ยวนี้นะ ถ้าหลงไปล่ะเป็นเรื่องแน่”
หันไปเอ็ดน้องชายเบาๆ มองอีกฝ่ายที่ตอนนี้เขี้ยวเล็กกำลังงอกออกมาโดยไม่รู้ตัว สงสัยจะตื่นเต้น นี่มีแผนเล่นซนอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้
เซฮุนหรี่ตามองน้องชาย
“แพคฮยอน”คนเป็นพี่กดเสียงต่ำ
“ถ้าเจ้าไปก่อเรื่องอะไรล่ะก็ คงจะรู้ว่าท่านพ่อจะทำยังไงกับพวกเรานะ”
“ข้ารู้ๆเลิกบ่นเถอะน่า”แพคฮยอนตอบอย่างขอไปที ดวงตาเรียวยังสอดส่ายไปมาไม่หยุด
เทศกาลประจำปีเป็นเทศกาลที่พวกชาวบ้านจะจัดการละเล่นนำของมาขายและสังสรรค์กันที่ตลาดใหญ่ในเมือง หลายปีก่อนเค้าเคยแอบหนีออกมาเที่ยวที่นี่แต่เดินๆไดแค่แปบเดียวดันเผลอปล่อยไอเย็นไปแช่แข็งแวมไพร์หิวโซตัวหนึ่งที่เดินผ่านมาพอดี น่าเศร้าจริงๆที่แพคฮยอนยังเด็กเกินกว่าจะควบคุมพลังไว้ด้ พอตื่นเต้นมากที่ได้ออกมาข้างนอกเลยแผ่พลังตามธาตุออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว แวมไพร์ผู้เคราะห์ร้ายกว่าน้ำแข็งจะละลายก็ใช้เวลาเกือบครึ่งวัน ทำเอาชาวบ้านแถวนั้นแตกตื่นไปหมดว่าราชวงศ์พระองค์ไหนที่มาปะปนกับฝูงชน
อ้อใชแล้วล่ะ พลังตามธาตุนี้เป็นพลังของผู้ที่ถูกเลือกให้ปกครองเมืองต่างๆเท่านั้น พูดงง่ายๆคือพวกสายเลือดกษัตริย์เท่านั้นที่จะมีพลังแบบนี้ในตัว พลังแห่งธาตุทั้งสี่ ดินน้ำลมไฟ
พวกชาวบ้านแวมไพร์ปกติก็ทำได้แค่พลังพื้นฐานอย่าง หายตัว สะกดจิตมนุษย์ในเวลาล่าเหยื่อ กับความเร็วที่เหนือพวกมนุษย์เท่านั้นแหละ
ซึ่งความสามารถพวกนั้นสามารถฝึกได้เรื่อยๆ
“โอ๊ะ”แพคฮยอนทำตาโตมองอาหารหน้าตาประหลาดอย่างสนอกสนใจ
เหลือบมองคนเป็นพี่เล็กน้อย เมือ่เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังเพลิดเพลินกับแสงสีรอบตัวก็ใช้ความคล่องแคล่วปะปนกับฝูงชนจนแยกตัวมายืนจ้องๆมองๆไอ้ของที่ว่านั่นในที่สุด
เขี้ยวสีขาวที่ยาวขึ้นเล็กน้อยจากเมื่อเดือนก่อนขบลงบนริมฝีปากสีสด
ร่างขาวซีดมองทุกขั้นตอนของพ่อค้าที่เป็นแวมไพร์ร่างอ้วนอย่างสนอกสนใจ
จนในที่สุดขนมรูปทรงประหลาดสีสันสดใสก็มาอยู่ในมือของเจ้าตัวสมใจ
แพคฮยอนยิ้มตาหยีอย่างอารมณ์ดีอ้าปากหวังจะชิมรสชาติของมันแต่แล้วก็ถูกชายร่างผอมแห้งวิ่งชนอย่างแรง พร้อมกับสมบัติในมือที่ถูกฉกฉวยไป
ไม่นะ!
แพคฮยอนตวัดตามองตามอย่างโกรธเคืองเรื่องกินเรื่องใหญ่กว่าอะไรทั้งมวลบนโลกนะเฟ้ย!
ร่างเล็กรีบวิ่งตามหลังที่เห็นไวๆไปจนตามทันด้วยความเร็วที่มากกว่า กระชากคอเสื้อของแวมไพร์หนุ่มผอมแห้งตนนั้นไว้
ดวงตาสีเงินจ้องมองอย่างโกรธขึ้ง หัวขโมยที่ยังกำสมบัติของเค้าเอาไว้แน่นดิ้นตัวไปมาและทำท่าจะข่วนที่หน้าของคนตัวเล็ก
แพคฮยอนยิ้มเยาะที่มุมปาก
“โทษฐานที่เจ้ากล้าขโมยของในแผ่นดินของท่านพ่อ”แพคฮยอนมองนิ่งไปที่เหยื่อผู้รองรับอารมณ์โกรธ ซึ่งในความจริงแล้วคือโมโหหิว อย่างใช้สมาธิ ซักพักไอเย็นบางๆก็เริ่มแผ่ออกมาจากเจ้าของร่างบอบบางที่ดูไม่มีพิษมีภัย
หัวขโมยที่น่าสงารได้แต่กลอกตาไปมายังไม่ทันส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือตัวก็เริ่มชารู้สึกเย้นยะเยือกตามแนวไขสันหลังช้าๆ ดวงตาค่อยๆเบิกโพลงเมื่อตระหนักดีถึงความสามารถพิเศษนี้ของคนตัวเล็ก พลังตามธาตุของเชื้อพระวงศ์
แพคฮยอนยังคงแผ่ไอเย็นออกมาเรื่อยๆจนร่างของชายผู้นั้นเริ่มมีเกล็ดน้ำแข็งเกาะบางๆ ร่างเล็กยกยิ้มด้วยความภูมิใจพยายามดึงพลังออกมาอีก ทว่า อยู่ดีๆน้ำแข็งที่เริ่มจับตัวเป็นเกล็ดเกาะตัวแวมไพร์หัวขโมยผู้เคราะห์ร้ายก็ค่อยๆละลายก่อนที่ไอความเย็นที่จับตัวชายผู้นั้นจะหายไปอย่างรวดเร็วพลันฝ่ามือเล็กที่สัมผัสจ้าหัวขโมยโดยตรงก็เริ่มรู้สึกอุ่นร้อนขึ้นมา
ร่างเล็กสะบัดมือออกส่งผลให้หัวขโมยผอมแห้งรีบวิ่งหนัไปอย่างรวดเร็ว
“รังแกคนไม่มีทางสู้แบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ เด็กน้อย”
มาต่อแย้วววขอโทษนะคะที่หาย
ตอนหน้าพระเอกมาแน่ๆ
เม้นหรือเฟบเพื่อเป็นกำลังใจให้เค้าน้า รักก
ความคิดเห็น