- Shortfic IKON -

ลำดับตอนที่ #2 : [방탄] One Day One Night [JIN x KOOK]

เกิดจากการที่ไรท์เตอร์คลั่งไคล้จากการดูเอ็มวี ทำให้เกิดอาการอิน ... เอามาแต่งฟิคแม่ม -.,-
เรื่องนี้ไม่มีเอ็นซีนะจ้ะ ไรท์ไม่ถนัดแต่งเองถนัดแต่อ่าน ง่อวววว -..-

            ความสัมพันธ์เพียงคืนเดียว หรือที่เรียกว่า ‘One Night Stand’ กับคนอื่นๆผมอาจจะไม่ติดใจอะไร แต่ทำไมเด็กคนนี้ผมถึงไม่อยากให้เป็นเพียงแค่วันไนท์สแตนด์

                กลิ่นหอมฉุยลอยเข้ามาแตะจมูกปลุกผมให้ตื่นในตอนเช้า ร่างเปลือยเปล่าภายใต้ผ้าห่มของผมค่อยๆลุกขึ้นมาพิงหัวเตียงช้าๆ เมื่อคืนเพลียจริงๆ ..

          “จองกุกอา .. ทำอะไรหรอ” ผมตะโกนถามเข้าไปในครัว ไม่นานนักเด็กผู้ชายตัวน้อยเรือนผมสีแดงเข้มก็เปิดประตูชะโงกศรีษะเข้ามาส่งยิ้มกว้างเห็นฟันกระต่ายพร้อมโบกตะหลิวอันเล็กไปมา

                น่ารักชะมัด ..   

“หิวหรือยังฮะ..ผมเตรียมให้เสร็จแล้วน้าาา” ผมกวักมือเรียกให้เขาเดินเข้ามาในห้อง แล้วจองกุกก็เดินเข้ามาอย่างว่าง่าย

“วันนี้ทำอะไรให้ฮยองกินครับ” ทันทีที่นั่งลงบนตักของผม ผมกอดเอวบางไว้ไม่ให้ไปไหนคนตัวเล็กก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร

“ทำซุปให้ฮยองฮะ ซุปอุ่นๆกินตอนอากาศหนาวแบบนี้อร่อยมากๆเลยนะ” ริมฝีปากบางที่พูดไม่หยุด ศรีษะเล็กๆที่ส่ายไปมาเวลาพูด มันทำให้ผมไม่อยากจะละสายตาไปไหน

ผมไม่อยากให้จองกุกเป็นแค่วันไนท์สแตนด์

“จองกุกมีแฟนหรือยังครับ” ผมถามคำถามที่อยากรู้ออกไป คนตัวเล็กดูตกใจเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้ากลับมาเป้นปกติ

“ก็..ตอนนี้เป็นแฟนพี่จินไง คิคิ” ฟันกระต่ายสองซี่ข้างหน้าเผยออกมาที่เจ้าตัวหัวเราะน้อยๆ เด็กคนนี้ทำไมถึงน่ารักแบบนี้กันนะ ..

“จองกุกครับ พี่ชอบเรามากๆนะ พี่ไม่อยากให้เราเป็นแค่วันไนท์สแตนด์” ทันทีที่ผมพูดจบคนตัวเล็กนั่งเงียบไปพักใหญ่

“ไปทานซุปได้แล้วนะครับ เดี๋ยวจะเย็นหมด” รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นอีกครั้ง ผมค่อยรู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อย ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดต่อเรื่องของผมก็ตาม

.

.

บ่ายวันเสาร์ที่แสนน่าเบื่อสำหรับใครหลายๆคนพราะด้วยหิมะที่ตกลงมา บนถนนที่ตอนนี้ถูกปกคลุมเต็มไปด้วยหิมะสีขาวโพลน ส่งผลให้ออกจากบ้านไม่ได้ แต่สำหรับผู้ชายสองคนที่กำลังนอนหนุนตักอยู่ภายในห้องพักบนคอนโดสูงสามสิบกว่าชั้น พร้อมกับเสียงทีวีรายงานชาร์ตเพลงประจำสัปดาห์ไม่ได้ทำให้ชีวิตของทั้งสองคนดูน่าเบื่อเลยแม้แต่น้อย

เหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นก็จะหมดเวลาสำหรับ จอน จองกุก

“จองกุกครับ พี่ขอเราอีกวันได้ไหม ..” ผมเอ่ยปากถามออกไป ในขณะที่ผมยังคงนอนหนุนตักนุ่มๆของจองกุก

“…..”

คนถูกถามกลับเงียบใส่ ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่นั่งอยู่ อา .. เด็กน้อยของผมนอนหลับนี่เอง ผมยันตัวให้ลุกขี้นนั่ง ยื่นมือไปจิ้มแก้มนุ่มนิ่มเป็นเชิงปลุกคนตัวเล็ก

“จองกุกอา ..” เปลือกตาค่อยๆปรือขึ้นมา คนตัวเล็กมองหน้าผมก่อนจะหาวหวอดๆ ผมยิ้มให้กับท่าทางน่ารักนั่น

“ง่วงหรอครับ มานอนตักฮยองนี่มา” ผมจัดแจงท่านั่งตัวเองก่อนจะดึงคนตัวเล็กให้นอนลงมา จองกุกก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรยอมทำอย่างว่าง่าย

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จองกุกยังคงนอนหลับอยู่บนตักของผม มือหนาคอยลูบกลุ่มผมนุ่มเพื่อกล่อมให้คนตัวเล็กนอนหลับอย่างสบายใจ สายตาของผมมองนาฬิกาเป็นระยะๆ ยิ่งรู้ว่าเวลาของจองกุกใกล้หมดลงผมก็ยิ่งอยากหยุดเวลาไว้ ..

เหลืออีกแค่1ชั่วโมงเท่านั้น ..

                .

            .

            “อือ ..” คนตัวเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นมา เมื่อปรับสายตาได้เป็นปรกติร่างบางมองไปรอบๆห้องก็ไม่พบใคร สายตาหันไปมองนาฬิกาแขวนผนังที่อยู่ข้างทีวีก็พบว่าอีกสิบห้านาทีหกโมงเย็น

            เวลาของเขาเหลืออีกแค่สิบห้านาทีสินะ ..

            “จินฮยอง ..” คนตัวเล็กเดินตามหาซอกจินไปทั่วรอบห้องพักไม่ว่าจะในครัว ห้องนอน หรือแม้แต่ห้องน้ำ ก็ไม่พบใคร มีแต่ทีวีที่เปิดทิ้งไว้ จองกุกคิดว่าซอกจินคงออกไปซื้ออะไรกินข้างนอกคอนโดอีกสักพักคงกลับมา

            18.00 น.

            เวลาของจองกุกหมดลงแล้ว ..

            แทนที่คนตัวเล็กจะใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยเตรียมออกจากห้องพัก แต่กลับยังคงนั่งรอใครอีกคนที่โซฟาในห้องนั่งเล่นอย่างเดิม ในใจกลับหวั่นๆว่าคนตัวโตจะเป็นอะไรหรือเปล่า เพราะไม่รู้เลยว่าซอกจินออกไปตอนไหน จองกุกนั่งรอไปเรื่อยๆจนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาจนเกือบทุ่มตรง ก็ยังไม่มีวี่แวว ..

            โทรศัพท์มือถือซอกจินก็ไม่ได้พกติดตัวไปด้วย แล้วจะติดต่อยังไง .. ตอนนี้ในหัวของคนตัวเล็กไม่มีคำว่า ‘อยากกลับบ้าน’ มีแต่คนตัวโตอยู่ในนั้น เป็นห่วงเหลือเกินว่าจะเป็นอะไรไปหรือเปล่า ..

            น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาคลอดวงตา นี่ก็เกือบสองชั่วโมงแล้วที่คนตัวเล็กตื่นขึ้นมาไม่พบซอกจินอยู่ในห้อง อยากจะออกไปตามหาเหลือเกิน แต่ตอนไปก็ไม่มีแม้แต่ช็อตโน้ตทิ้งไว้เลย มือถือก็ไม่พกไป เพราะคิดว่าคงไปแปปเดียวเท่านั้น คนตัวเล็กนั่งกอดเข่าร้องไห้เงียบๆ ป่านนี้ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง หิมะข้างนอกก็ตกหนัก ร่มได้พกไปไหม เสื้อโค้ทสวมไปด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้ ..

            ติ๊ด ..

              ทันทีที่เสียงคีย์การ์ดดังขึ้น คนตัวเล็กรีบเช็ดน้ำตาแล้วรีบวิ่งไปที่ประตูทันที ทันทีที่เห็นหน้าคนตัวโตจองกุกโผลเข้ากอดร่างสูงตรงหน้าทันใด ..

“จ..จองกุก ..” ซอกจินดูเหวอไปเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างบางตรงหน้า เขาคิดว่าจองกุกจะกลับไปแล้ว เขาอุตส่าห์หนีออกมาก่อนหกโมงเย็นและกลับช้าสักสองชั่วโมงเพราะไม่อยากเห็นว่าจองกุกจากเขาไปต่อหน้าต่อตา ..

“ฮยองไปไหนมาตั้งนาน ผมเป็นห่วงนะรู้มั้ย ฮึก..” น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาอีกครั้ง ความเป็นห่วง ความกลัวเริ่มหายไปถูกแทนที่ด้วยความสบายใจแทน

“จองกุกยังไม่กลับบ้านอีกหรอครับ ..” มือหนายกขึ้นลูบหลังปลอบคนตัวเล็ก จองกุกส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะผละออกมามองหน้าซอกจินแทน

“ผมรอฮยองอยู่ ผมจะกลับได้ยังไง” มือเล็กปาดคราบน้ำตาที่เปรอะใบหน้า ก่อนจะถามคนตัวโตอีกครั้ง

“ฮยองไปไหนมา ทำไมไม่พกมือถือติดตัวไปด้วย” ซอกจินยิ้มเจื่อนๆ ใช้ความคิดหาเรื่องมาอ้างว่าจะบอกคนตัวเล็กอย่างไรดี

“เอ่อ..ฮยองไปหาเพื่อนมาครับ ส่วนมือถือฮยองรีบน่ะเลยไม่ได้เอาไปด้วย” ยิ้มกลบเกลื่อนความจริงอีกครั้ง คนตัวเล็กพยักหน้ารับรู้แล้วเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“แล้วจองกุกทานอะไรหรือยังครับ แล้วจะกลับบ้านเลยมั้ย ?” คนตัวโตเดินไปนั่งลงข้างๆ จองกุกเปรยตามองก่อนจะส่ายหัว

“ยังไม่อยากกลับอ่ะ อยากอยู่ที่นี่ต่อ” สายตาหวานยังคงจับจ้องอยู่ที่ทีวี มือเล็กก็กดรีโมตเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ

“แล้วหิวมั้ยครับ” คนตัวโตถามอีกครั้ง จองกุกพยักหน้าน้อยๆ ซอกจินลุกขึ้นเดินหายไปในห้องครัว เสียงกุกกักดังขึ้นเป็นระยะๆ ไม่นานนักกลิ่นหอมๆก็ลอยมาแตะจมูกเล็ก

“งย๊าาาา หอมจัง” เสียงสดใสดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้ามาในห้องครัว ซอกจินถอดผ้ากันเปื้อนออกก่อจะยกเมนูอาหารเย็นมาวางไว้บนโต๊ะทานข้าว

“พี่ซอกจินทำอะไรให้ผมกินน้าาา” มือเล็กยื่นสมาร์ทโฟนคนตัวโตไปจ่อใบหน้าหล่อเหลาไว้ ซอกจินไม่ตอบอะไรเพียงแค่ยิ้มให้กล้องเท่านั้น

“น่ากินจังเลยย จะอร่อยไหมนะ” จองกุกเลื่อนมือลงมาถ่ายหน้าตาอาหารเย็นวันนี้ทั้งสองถ้วย หน้าตาของอาหารดูเหมือนจะเป็นซุปง่ายๆที่ไม่ต้องใช้วัตถุดิบและเวลาในการทำ

มือหนาเลื่อนมากอดเอวบางจากด้านหลัง จองกุกหันสมาร์ทโฟนไปหาใบหน้าหล่ออีกครั้ง ซอกจินยิ้มและโบกมือให้กล้อง คนตัวเล็กหัวคิกคักอยู่ในอ้อมกอดก่อนจะกดหยุดเพื่อบันทึกวีดีโอไว้ แล้วเปลี่ยนมาเป็นโหมดกล้องถ่ายรูปแทน

“พี่ซอกจินยิ้มหน่อยเร็วว” ฟันกระต่ายสองซี่หน้าของคนตัวเล็กเด่นหราอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ คนตัวโตก็ยอมยิ้มแต่โดยดี

แชะ!

ทันทีที่เสียงชัตเตอร์ดังขึ้น คนตัวโตกว่ารีบเบนหน้าไปหาคนตัวเล็ก ฝังจมูกโด่งลงบนแก้มเนียนใส รูปที่บันทึกมาจึงเป็นรูปที่เขาหอมแก้มจองกุกพอดีเป๊ะ

“พี่ซอกจินทำอะไรเนี่ย” แก้มเนียนใสเริ่มขึ้นสี คนตัวเล็กก้มหน้างุดอย่างเขินอาย มือหนายกขึ้นยีเรือนผมสีแดงเข้มอย่างหมั่นเขี้ยว

“รีบมากินซุปดีกว่านะ เดี๋ยวจะเย็นหมด” คนตัวโตเดินไปนั่งยังประจำที่ของตัวเอง จองกุกนั่งแต่งรูปอยู่สักพักจึงมานั่งกินซุปร่วมโต๊ะกับคนตัวโต

.

.

คืนนี้เป็นอีกคืนที่จองกุกยังคงอยู่ เพียงแต่คืนนี้ซอกจินไม่ได้ทำกิจกรรมร่วมกับคนตัวเล็ก ชายหนุ่มทั้งสองคนจึงนอนกอดกันอยู่ใต้ผ้าห่มหนาภายนอกหิมะสีขาวโพลนกำลังตกลงมา ซอกจินหลับสนิทไปแล้วมีแต่จองกุกเท่านั้นที่ยังคงนอนหันหลังให้แขนหนากอดเอว ส่วนตัวเองก็นอนมองหิมะที่ตกอยู่ภายนอกหน้าต่าง ภายในหัวก็คิดเรื่องอื่นๆไปเรื่อยเปื่อย

แกร๊ก ..

เสียงปิดประตูดังขึ้นอย่างแผ่วเบา แต่มันก็ดังพอที่จะปลุกให้คนที่นอนอยู่ตื่นขึ้น แขนหนาควานหาคนตัวเล็กที่นอนอยู่ข้างๆ แต่กลับไม่มีใครนอนอยู่ตรงนั้นเลยสักคน

ซอกจินมองนาฬิกาบนหัวเตียงก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนสิบกว่านาทีแล้ว ขายาวก้าวออกจากเตียงรีบสวมเสื้อผ้าก่อนจะเดินออกจากห้องพักโดยไม่ลืมที่จะหยิบเสื้อโค้ทออกไปด้วย ทันทีที่มาถึงหน้าประตูห้อง ร่างสูงก็เห็นคนตัวเล็กหายเข้าไปในลิฟท์ ขายาวรีบวิ่งไปประตูลิฟท์ที่ปิดลง นิ้วเรียวกดปุ่มลิฟท์ย้ำๆให้ประตูเปิดออกแต่ก็ไม่ได้ผล ลิฟท์กำลังเคลื่อนตัวลงไปยังชั้นล่างแล้ว

“บ้าชิบ!” ซอกจินสบถออกมาก่อนจะรีบวิ่งไปยังบันไดหนีไฟ ขายาวก้าวฉับๆวิ่งลงบันหนีไฟไปอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงยังชั้นล่างของคอนโด ก็เจอคนตัวเล็กกำลังเดินไกลห่างออกไปอยู่นอกคอนโด แต่นั่นก็คงไม่ทำให้ร่างสูงตกใจเท่าสภาพของคนตัวเล็ก .. เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ของเขา กางเกงนอนตัวบางของจองกุก กับเท้าเปล่าที่ไม่ได้สวมรองเท้า ..

“จอน จองกุก!” ร่างสูงตะโกนเรียกชื่อคนตัวเล็ก จองกุกหันมามองหน้าก่อนจะรีบก้าวขาให้เดินห่างออกไป แต่ด้วยอากาศที่หนาวจัดทำให้ขาเล็กแข็งทื่อก้าวไม่ค่อยออก

“คาจีมา ..” มือหนาคว้าแขนเล็กไว้ คนตัวโตก้มลงหายใจอย่างเหนื่อยหอบที่วิ่งตามมา

“นายจะไปไหน ฉันไม่ให้นายไป จอน จองกุก” ร่างสูงคว้าคนตัวเล็กเข้ามากอดอย่างโหยหา จองกุกยืนตัวแข็งให้อีกคนกอดอยู่อย่างนั้น

“ถึงมันจะเป็นเวลาแค่วันเดียวแต่ฉันก็รู้สึกดีกับนายมากเลยนะจอน จองกุก ฉันรักนายได้ยินไหม ฉันรักนายมากๆ ..”

“…”

“ฉันจะไม่ซื้อนายให้อยู่กับฉันทั้งชีวิต ฉันจะให้นายตัดสินใจด้วยความรู้สึกของนาย ..” ร่างสูงคลายอ้อมกอดออก หลับตานิ่ง ภายในใจภาวนาให้ลืมตาขึ้นมายังคงเจอคนตัวเล็ก ..

1

2

3

ว่างเปล่า .. ไม่พบใครเลยสักคนเดียว ร่างสูงหลับตาลงพรูลมหายใจออกมา จอน จองกุก คงไม่มีความรู้สึกอะไรกับเขาสินะ ..

!!

จู่ๆก็มีแขนเล็กสวมกอดเอวหนาจากด้านหลัง ร่างสูงตกใจเล็กน้อยก่อนจะรีบหันกลับไป

“จอน จองกุก ..”

“ผมจะไม่ไปไหนแล้ว ผมจะอยู่กับฮยอง ..” ร่างเล็กซบหน้าบนอกแกร่ง พูดอู้อี้อยู่ในลำคอจับใจความไม่ค่อยได้ แต่ร่างสูงก็พอจะเข้าใจในสิ่งที่จองกุกกำลังพูด

“ขอบคุณนะ จอน จองกุก .. ” มือหนาประคองใบหน้าหวานขึ้นมาสบตา ใบหน้าคมก้มลงไปมอบจูบอันเบาบางให้ ไม่ใช่จูบที่เร่าร้อน วาบหวาม แต่เป็นจูบที่ต้องการสื่อให้รู้ว่า

คิมซอกจินรักจอนจองกุกมากแค่ไหน ..

-FIN-