คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : You Gonna Miss The Girl Ch.1: School's life
You Gonna Miss The Girl
Ch.1: School's life
ผมขอโทษจริงๆ ครั้งที่แล้วผมยังไม่ได้แนะนำตัวเอง ไงครับ ผม โซมะ รินะ เพื่อนๆเรียกผมว่า ริน ตัดสระออกไปตัวหนึ่งก็ไม่ได้ช่วยให้ชื่อผมดูแมนขึ้นมาเลยสักกะนิด ที่ผมชื่อเหมือนผู้หญิงน่ะ เพราะแม่ผมอยากมีลูกสาว แต่ดันได้ผมมา ทั้งๆที่มีพี่สาวผมอยู่แล้วทั้งคนจะเอาผู้หญิงมาอีกทำไม แต่สุดท้ายแม่สมหวังครับ หลังจากที่แม่แต่งงานใหม่ แม่ก็มีน้องสาวของผม โซมะ โรคามิ เพิ่มมาอีกหนึ่งคน แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมาพูดเรื่องแม่ เพราะผมตื่นสายแล้ว!!!
วันนี้เป็นวันที่ 25 มีนาคม เวลา 2 นาฬิกา 30 นาที ความจริงผมสมควรจะตื่นตั้งแต่ 15 นาที ก่อนแล้ว วันนี้เป็นวันที่ผมต้องเก็บข้าวเก็บของไปสานต่อชีวิต ม.ปลาย ที่แสนรันทดของผมที่โรงเรียนชื่อดังในโตเกียว ที่อยู่ห่างไกลออกไปจากบ้านผมที่อยู่โอซาก้า โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนในฝันของใครหลายๆคนที่เป็น ‘เด็กเรียน’ ครับ ผมหลวมตัวสอบชิงทุนเข้าไปได้ และได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นั้น 1 ปีเต็มๆ เป็นชีวิตที่แย่มาก ผมรู้สึกเหมือนตัวเองยืนโดดเดี่ยวอยู่คนเดียวในทะเลทรายที่แห้งแล้ง แต่ว่า ในทะเลทรายมันก็ต้องมี โอเอซิส บ้างแหล่ะ
“ไงครับ กัปตัน!!” ณ สถานีรถไฟแถวๆบ้านผม เวลา 2.45 นาที ชายหนุ่มผู้มาจากเมือง นารา ในชุดยูนิฟอร์มเดียวกับที่ผมใส่อยู่ พร้อมด้วยกระเป๋าเป้เดินทางใบยักษ์และสัมภารกมากมาย ยืนรอผมอยู่
“โอ๊ส!! โซมะ เช้านี้อากาศดีนะว่ามั้ย” ชายผมสีน้ำตาลอ่อน ผิวสีแทนนิดๆ หันมาทางผมและโบกไม้โบกมืออย่างร่าเริง
“กัปตัน เรียกเวลาแบบนี้ว่าเช้าหรอครับ...?” พอพูดจบผมก็หาวหวอดใหญ่
“ฮ่าๆๆๆๆ เอาน่าๆ ไปเร็วเข้า เดี๋ยวซาโตชิมันบ่นชั้นอีก ขี้เกียจฟัง” เขาตบหลังผมดัง ป๊าป ก่อนจะหันไปแบกกระเป๋าเป้ใบยักษ์และสัมภาระมากมายแล้วลากผมเดินไปที่หน้าสถานีรถไฟ
“คร้าบๆ”
ชายคนนี้คือ ทัทซึคิ โซระ รุ่นพี่ที่โรงเรียนผมครับ แล้วก็เป็นประธานชมรมว่ายน้ำ ส่วน ซาโตชิ ที่กัปตันพูดถึงเมื่อกี้ คือรุ่นพี่ มิยาฮาระ ซาโตชิ เป็นเหรัญญิกของชมรมว่ายน้ำและเป็นรูมเมทคนเก่าของกัปตัน แล้วก็เป็นหนึ่งในเพื่อนที่มีน้อยนิดเท่าหยิบมือของผม เรียกได้ว่าพวกเขาเป็น โอเอซิส ท่ามกลางทะเลอันแห้งแร้งแห่งนี้
พวกเราตั้งฉายาให้รุ่นพี่มิยาฮาระเป็นเจ้าชายของชมรมว่ายน้ำ เขาเป็นผู้ชายที่มีครบสูตรผู้ชายในฝัน เรียนดี กีฬาเด่น รูปหล่อ พ่อรวย โทรศัพท์ถ่ายรูปได้ เป็นที่หมายปองของสาวๆ แต่เขาดันไม่สนใจสาวๆพวกนั้นน่ะสิ ไม่ใช่ว่าเขาชอบไม้ป่าเดียวกันนะ เปล่าๆ แค่เขาเป็นคนที่ถือตัวก็เท่านั้นเอง
“นายสายไป......... 57 วินาที” หนุ่มแว่นผมดำขลับที่ยืนรออยู่หน้าสถานีรถไฟกับรถสุดหรูพร้อมคนขับ เขาขยับแว่นด้วยอาการไม่สบอารมณ์
“ขอโทษด้วยนะครับ” ผมยิ้ม
“อะไรกัน ยังไม่ถึงนาทีเลย คุณชายจะเป๊ะไปถึงไหน” ยังไม่ชินอีกหรอครับกัปตันรุ่นพี่แกก็เป็นของแกแบบนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว
“เวลาของชั้นทุกวินาทีมีค่า ชั้นไม่อยากจะเสียเวลากับอะไรไร้สาระ” รู้สึกเหมือนรุ่นพี่จะพูดประโยคนี้ทุกวันเลยนะครับ....ผมยิ้มแหยๆ “ฮิคารุเอากระเป๋าไปเก็บท้ายรถแล้วขับรถไปส่งเราที่สถานีรถไฟชินกันเซนที”
“ครับ คุณชาย” พ่อบ้านที่ดูจากหน้าตาแล้วอายุไม่หน้าถึง 30 และดูดีเกินกว่าจะมาเป็นพ่อบ้านยกสัมภาระของผมและกัปตันไปไว้ท้ายรถ
“เอ่อ...ให้ผมช่วยมั้ยครับ”
“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของผม คุณไปรอในรถเถอะครับ” เขาส่งยิ้มให้ผม......
โอเคๆ ไม่ขัดแล้ว ผมเดินเข้าไปนั่งในรถลีมูซีนสุดหรูหราแต่โดยดี
ไม่นานเกินรอพวกเราก็มาถึงสถานีรถไฟความเร็วสูงชินกันเซนคุณพ่อบ้านช่วยจัดการขนย้ายสัมภาระทุกอย่างลงจากรถและยื่นตั๋วรถไฟที่จองไว้ล่วงหน้าให้พวกเราทุกคน
“ฮิคารุ ตั๋วรอบกี่โมง?” คุณชายเอ่ยถาม
“3.15 ครับ”
“อีก 5 นาทีสินะ นายกลับไปก่อนเลยแล้วกัน ชั้นจะไปต่อกันเอง”
“ครับ ขอให้โชคดีนะครับคุณชาย” เขาโค้งคำนับ อย่างนอบน้อมแล้วเดินจากไป
“นายไม่เกร็งบ้างรึไง คนอายุมากกว่านายขนาดนั้นก้มหัวให้นายน่ะ” กัปตันหันไปถามด้วยสีหน้าอึดอัดใจแทน
“ชะ ชั้นชินสะแล้วละ” เขาขยับแว่นเล็กน้อยแล้วค่อยตอบ
“กัปตันไม่ชอบหรอครับ ให้คนมาดูแลเทคแคร์น่ะ เห็นปกติก็ขี้อ้อนจะตาย”
“ใครๆก็ชอบทั้งนั้นแหล่ะ แต่ ชั้นอยากให้เขาเป็นตัวของตัวเองมากกว่า”
หลังจากนั้นเราก็ยืนคุยกันเรื่องสัปเปเหะระไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั้งรถไฟมาถึง พอขึ้นไปบนรถไฟผมก็หลับไปได้ไม่นานกัปตันก็ปลุกขึ้นมาคุยเรื่อง ตารางการแข่งของปีนี้ การบริหารงบชมรม และจบลงที่ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดในช่วงเปิดเทอมใหม่แบบนี้ คือการเปลี่ยนรูมเมท ถึงมันจะมีเปอร์เซ็นไปได้ว่าจะได้รูมเมทคนเดิมก็เถอะ แต่มันก็เป็นไปได้น้อยมาก แล้วอีกอย่างสำหรับผมจะได้รูมเมทเป็นใครมันก็ต่างจากเดิมหรอก สำหรับเรา 3 คน การเข้าสังคมกับคนอื่นเป็นไปได้ยากมาก
เห็นกัปตันดูเป็นคนมนุษย์สัมพันธ์ดีแบบนี้ แต่ความจริงแล้วเขาก็ไม่มีเพื่อนคบเหมือนกัน เพราะเขาสอบโควต้านักกีฬาเข้ามาเลยโดนพวกเด็กเรียนในห้องมองว่าเป็น ‘อากาศธาตุ’ ไปสะงั้น ส่วนรุ่นพี่มิยาฮาระก็โดนข่าวลือเรื่องว่าเป็นเด็กเส้นก็เลยโดนหมั่นไส้เอา แถมยังโดนหาว่าเป็นเกย์อีก......เกิดมาพ่อรวย ร่างบางหน้าเซ็กซี่มันผิดตรงไหนกันนะ.....แต่รุ่นพี่ก็หยิ่งไม่ยอมไปแก้ข่าวก็เลยไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
ส่วนตัวผมน่ะหรอ.....ปัญหามันเกิดขึ้นก็เพราะผมดูเป็นเหมือนพวกอันธพาลเนี่ยแหล่ะ สีผมที่แดงจ๊าด เจาะหู สูบบุหรี่ และการออกไปทำงานพิเศษข้างนอกตอนเย็นก็ยิ่งทำให้ผมดูเป็นเด็กเกเรหนีเที่ยวไปใหญ่ ก็เลยทำให้รูมเมทกลัว และข่าวลือก็กระจายไปทั่ว
สรุปสั้นๆเลยครับนี่คือกลุ่มของเด็กนักเรียนที่มีปัญหาเพื่อนไม่คบนั่นเอง
ความคิดเห็น