The Mysticism Fond Charm เวทย์มนต์มหาเสน่ห์

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2: บอดี้การ์ดสาว

Chapter 2 : บอดี้การ์ดสาว

                ตี๊ดดดดดดดดดด ตี๊ดดดดดดดดดด ตี๊ดดดดดดดดด … เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นห้อง ในทุกๆเช้ายามเวลา 6:00 น. “เห้ย นี่มันไม่ใช่ 6 โมง นี่มัน  7 โมงแล้ว ม่ายยยยยยยยยยยย ตื่นสายรึเนี่..เอ๊ะ ไม่ใช่ วันนี้วันเสาร์นี่ หืม งั้นนอนต่อดีกว่า” พูดเสร็จผมก็ทิ้งตัวนอนลงบนที่นอนอีกครั้ง แต่เมื่อหลับตา “ห้ะ ไม่ได้ๆๆๆ วันนี้ต้องไปซื้อหนังสือนี่นา ตายล้ะ อาบน้ำดีกว่า” หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็ลงไปด้านล่าง เพื่อจะออกไปหน้าปากซอยกินข้าวเช้า และไปซื้อหนังสือต่อ แต่เมื่อเปิดประตูออกมา “เห้ย !”  ผมต้องตกใจ เพราะเห็นเพื่อนบ้านที่ติดกันมายืนอยู่ในรั้วหน้าบ้าน “ค่ะ”  เธอขานรับ เธอชื่อปิงปิง ดูตัวเล็ก แต่สายตาเธอนี่น่ากลัว อย่างกับเพชฌฆาต แหม่ะโอเว่อร์อีกล้ะ “มีอะไรหรือเปล่า ทำไมมาอยู่อยู่หน้าบ้านแต่เช้าล้ะ” ผมถามเธอด้วยความสงสัย “อ่อ คือเราจะไปซื้อหนังสือน่ะ เลยจะมาชวนเจมส์ไปเป็นเพื่อนหน่อย ว่างรึเปล่าล้ะ” เธอถามผม   “แน่นอน เราก็กำลังจะไปพอดีเลย แต่เราต้องแวะกินข้าวหน้าปากซอยก่อนน้ะ ” “โอเคงั้นเราไปกันเถอะ” สิ้นคำพูดของเธอเราก็เดินไปด้วยกัน แต่นี่ผมรู้สึกมันแปลกๆ ผมอยู่ที่หอนี้มา 2 ปี เธอไม่เคยแม้แต่จะคุยกับผม แต่วันนี้เธอกลับรู้ว่าผมจะไปไหน หรือมันจะเป็นแค่ความบังเอิญ แต่นี้ไม่ใช่อะไรที่ฉันคิดแน่เลย “เจมส์ เจมส์ ๆๆ  ๆ  เจมส์ได้ยินไหม ?”  “ห้ะอะไรน้ะ ขอโทษคือ ใจลอยไปหน่อย” “เป็นอะไรรึเปล่า” เธอถามผม “เปล่าๆ ไม่มีอะไร” “แล้วจะกินไรล่ะ” “ผมเอาแกงเขียวหวานกับไข่ดาวนะคับน้า” “หนูเหมือนกันค่ะ”

หลังจากเรากินข้าวกันเสร็จ ตอนนี้เราก็มายืนอยู่หน้าร้านหนังสือ  “Mystery  โลกลี้ลับ “  แค่ชื่อก็น่ากลัวปะล่ะ  คืออาทิตย์ก่อนได้หนังสือมาเล่มหนึ่ง ไปเจอมาจากห้องแม่ตอนกลับบ้าน เป็นเรื่องเกี่ยวกับประวัติความเป็นมาของแม่มดในยุคต่างๆ เลยแอบเอามาอ่าน สนุกดี ก็อยากจะอ่านอีก วันนี้ก็เลยอยากมาดู “เจมส์ซื้อหนังสืออะไรหรอ” ปิงปิงถามผม “อ่อๆ เราออยากหาอะไรอ่านเรื่อยเปื่อยอ่ะ ปิงปิงล้ะซื้อแบบไหน” ผมถามเธอกลับ “อ่อๆ เรามาดูอะเรื่อยเปื่อยเหมือนกัน” หลังจากนั้นเราก็เข้าไปในร้าน แยกย้ายกันหาหนังสือที่อยากอ่าน “ไม่เห็นจะมีอะไรที่น่าสนใจเลย เสียเวลาจัง” “เอาอะไรรึพ่อหนุ่ม บอกมาดูสิ ” เจ้าของร้านเดินออกมาจากประตูหลัง ทำผมกลัวจนใจเกือบหล่นไปอยู่ตาตุ่ม “เอ่อ คือ เอ่อ ” “เล่มนี้ดีไหม ?” เค้ายื่นหนังสือมาเล่มหนึ่งให้ผม ใช่เลย เล่มนี้มันดูถูกชะตายังไงก็ไม่รู้ รูปเล่มสวยดี มันดูอาจะโบราณและเก่าไปนิดหน่อย แต่ก็ชอบ “ครับ เอาเล่มนี้ครับ เท่าไหร่ครับ” ตอนนี้เท่าไหร่ก็ยอม จะยอมอดหารสักอาทิตย์เพื่อหนังสือเลย 55555 >’’< “ไม่เป็นไร เอาไปเถอะ ลุงให้ มันเก่าแล้ว ได้ก็ไม่กี่ตังค์หรอก” ว้าวใจดีจังเลย ไหนๆก็ไหนๆลองเปิดดูหน่อย ว้าว ตัวหนังสือแน่นเอียดเลย คงจะได้อ่านสมใจตาเปียกตาแฉะแน่ๆเลย “ขอบคุณครับ” คุณลุงเจ้าของร้านไม่พูดอะไร แค่ยิ้มให้นิดหน่อย โอ้ะ กลับหอดีกว่า พอดูนาฬิกาที่มือแล้ว เพราะยังมีการบ้านอีกเย้อะ “ปิงปิง เสร็จรึยัง ? ปิงปิง ” หายไปไหนนะ ผมยังเห็นเธอยืนอยู่ตรงนี้ตะกี้เอง  งั้นกลับก่อนดีกว่า

                “ไม่ว่าคุณจะคิดอะไรอยู่ แต่ฉันไม่ยอมให้เค้าตกอยู่ในอันตรายแน่ จำเอาไว้ คุณลุงเวอนอล” “เธอเองสินะ บอร์ดี้การ์ดเค้า งั้นก็ดูแลกันดีๆล่ะ หึหึ” “คุณก็ควรจะเตือนตัวเองด้วยนะค่ะ แล้วไว้เจอกันใหม่” หนังสือนั่นที่เจมส์ได้รับไปมันคือหนังสือตำราเวทย์มนต์ชั้นสูงของตระกูล แล้วมันมาอยู่ที่เวอนอลได้อย่าไรกันนะ “ปิงปิง ไปไหนมา เราจะกลับแล้ะ แต่คิดอยู่ว่าเธอคงไปเดินหลงอยู่แน่เลย” ผมเดินเข้าไปดุปิง เพราะเธอหายไปนานมาก ผมกะจะกลับ แต่ก็จะไม่ห่วงคงไม่ได้ เพราะเพื่อนบ้านกัน ออกมาพร้อมกัน มาด้วยกัน เห้อ

“ขอโทษจ้ะ งั้นเรารีบกลับกันเถอะ” เธอทำหน้าขรึมและสีหน้าที่สำนักผิด “ไปเถอะ ไม่เป็นไร ขอโทษด้วย ฉันอารมณ์เสียไปหน่อย” ..

ตึง ! ผมวางหนังสือเล่มใหม่และใหญ่ที่เพิ่งซื้อมาไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ เปลี่ยนชุด ล้างหน้าแล้วเริ่มทำการบ้านที่กองเท่าภูเขา ผ่านไปสามชั่วโมง ทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย “ว๊า เสร็จสักที จะได้อ่านหนังสือสักหน่อย ตื่นเต้นๆ” พอผมเปิดหนังสือออกมา “ห้ะ นี่มันะไรกัน ทำไม ? ทำไม ? ทำไมเป็นกระดาษเปล่าไปหมดล้ะ นี่มันบ้าชัดๆ กลางวันก็ยังเห็นตัวหนังสืออยู่เลยนี่ เห้อ รึว่าตาลาย โอ้ย ช่างแม่ง งั้นก็ทำเป็นสมุดสเก็ทภาพซะเลย ” โดยส่วนตัวผมเป็นคนชอบวาดรูป ถ้ามีแบบก็จะยิ่งวาดได้ง่าย แต่เป็นการ์ตูนซะส่วนใหญ่ แต่เมื่อผมจิ้มดินสอไม้ลงไป ไส้ก็ดันหัก จนผมต้องเหลาใหม่ แต่ดันหากลบเหลาไม่เจอ จึงจีเป็นต้องใช้คัตเตอร์เหลาแทน แต่ ไม่ค่อยถนัดเลยแห้ะ “โอ้ย” และแล้วมันก็บาดมือผมจนได้ เลือดไหลหยดลงบนสมุดสเก็ท และแล้ว เลือดผมที่หยดลงไปในหนังสือ ขยายตัวจนเกิดเป็นตัวอักษร “นี่มันอะไรกัน” ผมคิดว่าตอนนี้ผมกำลังบ้าไปแล้ว แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงเคาะหน้าต่าง และเมื่อผมเปิดออกมา ไม่เห็นอะไร นอกจาก กระดาษจดหมาย ที่จ่าหน้าซองถึงผม  ซึ่งมันกำลังลอยอยู่ในอากาศ ผมรู้สึกตกใจมากๆ แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ ทำได้แค่รู้สึกอึ้งและรับจดหมายมาอ่าน ผมกำลังเปิดออก “ก็อกๆๆ เจมส์ออกไปกินข้าวกันเถอะ  หิวแล้ว นี่มันก็ 6 โมงแล้วน้ะ กินดึกเดี๋ยวมันอ้วน” เสียงของยัยกิ๊ฟท์สาวเก่าเจ้าประจำมาเรียกไปหาอะไรกินแล้ว “โอเค รอแปบ” ผมทิ้วจดหมายฉบับนั้นไว้บนที่นอนแล้วหยิบหระเป๋าตังค์กับเสื้อคลุมแล้ววิ่งออกไป โดยที่ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่า ผมโดนจ้องอยู่ และแอบมองอยู่ตลอดเวลา เป็นเวลา 2 ปีมาแล้ว ….  “มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญค่ะ วันนี้ฉันไปกับเขามาแล้ว และตอนนี้เขาก็ได้รับหนังสือตำราเวทย์มาเรียบร้อยแล้วค่ะ ค่ะ แล้วดิฉันจะโทรไปรายงานให้ทราบอีกครั้งค่ะ ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด…. หวังว่าคุณจะพร้อมกับสิ่งที่คุณกำลังจะได้รับรู้นะเจมส์