สะกดรักแวมไพร์

ลำดับตอนที่ #2 : แรงเงา 2

            


          หยดน้ำเกาะพราวบนยอดหญ้ายามเช้าตรู่ พิมาลินนอนหลับไม่เต็มตื่นหลังจากน้าเพียงมาสปรากฏให้เห็นในภาพฝัน หน้าตาของเพียงมาสดูเศร้าและซีดสลด พิมาลินเติมคาเฟอีนในร่างกายด้วยเอสเปรสโซ่เข้มข้นถึงสองชอต

          เธอเลือกเสื้อผ้าสีโทนหม่นเศร้าเพราะยังอยู่ในช่วงไว้ทุกข์ให้น้าเพียงมาส หลังจากคุยโทรศัพท์กับทนายเวธเมื่อครู่ทำให้เธอยิ่งไม่สบายใจ เสียงของทนายเวธยังดังก้องอยู่ในหู

“มรดกทั้งหมดตกเป็นของคุณโดยชอบธรรมอย่างแน่นอนครับคุณพิม แต่คุณเพียงมาสเธอบอกกับผมก่อนที่เธอจะประสบอุบัติเหตุตายว่าคุณจะไม่ได้มรดกของสาธรเกษมแม้แต่สลึงเดียว ถ้าคุณไม่ทำตามที่เธอบอกไว้ คุณพิมครับ ผมสงสัยจริงๆ ว่าทำไมคุณเพียงมาสถึงพูดอย่างนั้น อะไรคือสิ่งที่คุณเพียงมาสบอกคุณพิม อะไรคือสิ่งที่คุณพิมควรจะรู้และได้รู้แล้ว” "ไม่มีอะไรนี่คะ พิมขอตัวก่อนนะคะ พิมมีธุระด่วนจริงๆ ค่ะ" พิมาลินแสร้งทำเป็นรีบร้อนและวางสายจากทนายเวธ  

บทสนทนาระหว่างเธอกับทนายเวธยังคงวนเวียนในความคิด ขณะที่ยืนทอดอารมณ์อยู่ในสวนหลังคฤหาสน์ ชายหนุ่มหน้าคมเข้มเดินผ่านสวนตรงมาหาเธอแต่ต้นไม้ต้นใหญ่บังอยู่เขาจึงมองไม่เห็น

“พิมครับ พิม” เสียงของอาทิตย์แฟนหนุ่มร้องเรียก “อยู่ในสวนหรือเปล่าครับ”

 “พิมอยู่นี่ค่ะ” พิมาลินหันหลังกลับมองไปตามที่มาของเสียง เมื่อเห็นแฟนหนุ่มเธอวิ่งตรงไปหา หยุดยืนตรงหน้าเขา เธอฉวยมือสากระคายของเขากุมแน่น

“พิมดีใจนะคะที่คุณมา”

“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือครับ พิมถึงโทรหาผมตั้งแต่เช้า”

“ฝันค่ะ เมื่อคืนพิมฝันแปลกๆ” เธอนึกถึงความฝันเมื่อคืน “น้าพรมาหาพิมค่ะ น้าพรเหมือนจะบอกอะไรพิม น้าพรดูไม่สบายใจ หน้าตาของน้าพรซีดมาก”

 อาทิตย์ออกอาการห่วงใย “น้าพรน่ะหรือครับ จะเป็นไปได้ยังไง พิมคุณคิดมากเกินไปแล้วรู้ไหม”

“จริงๆ นะคะ พิมรู้สึกว่าน้าพรกำลังทุกข์”

“คุณอาจจะคิดถึงน้ามากเกินไปก็เลยเก็บไปฝัน อย่าคิดมากสิครับ พิม ช่วงนี้คุณเหนื่อยเกินไปแล้ว เราไปพักผ่อนกันดีไหม ไปต่างจังหวัดกัน สองคน”

“ไปกันสองคนหรือคะ”

“ผมเป็นสุภาพบุรุษพอนะพิม เราหมั้นหมายกันมาหลายปีแล้ว เรื่องนี้ใครๆ ก็รู้ ดังนั้น” เขานิ่ง “การที่เราจะไปไหนกันตามลำพังคงไม่แปลกและไม่ผิดอะไร”

“รวมไปถึงการไปนอนค้างที่อื่นด้วยหรือคะ”

 “ถ้าคุณเต็มใจนะพิม” หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น จริงอยู่เธอกับอาทิตย์เป็นคู่หมั้นคู่หมายกันมาหลายปี แต่เรื่องที่จะไปเที่ยวกันสองต่อสองนั้นแทบจะไม่มี ดังนั้นเรื่องค้างอ้างแรมแทบไม่ต้องพูดถึง

“พิมขอจัดการเรื่องในบ้านให้เสร็จเรียบร้อยก่อนดีกว่าค่ะ เรื่องไปพักผ่อนเราค่อยคุยกันอีกที” อาทิตย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ตามใจคุณก็แล้วกันครับ” ปากบอกว่าตามใจแต่เมื่อเธอเผลอเขาเบือนหน้าหนีด้วยความเซ็ง

ในห้องอาหารกว้างใหญ่ มีเพียงอาทิตย์และพิมนั่งอยู่ ในห้องมีภาพวาดบรรพบุรุษของตระกูลสาธรเกษมครบทุกคน ตั้งแต่ เพทาย เจ้าคุณตาทวด พัชระ เจ้าคุณตา ไพนารี หม่อมยาย พัชรงค์ เจ้าคุณพ่อ และ พิมมาลา หม่อมแม่ของพิมาลิน คนล่าสุดคือ น้าสาว เพียงมาส ภาพวาดเหมือนจริงแขวนอยู่ข้างฝาดูขลังและน่ากลัวสำหรับคนอื่น แต่สำหรับพิมาลิน เธอรู้สึกอบอุ่นมากกว่า

อาทิตย์อยู่ทานอาหารเช้าตามคำเชิญของพิมาลิน เขาเอาอกเอาใจเธอ ตักอาหารให้ พูดคุยเรื่องสัพเพเหระ

“คฤหาสน์ใหญ่โตขนาดนี้ พิมอยู่คนเดียวกลัวไหมครับ จริงๆ คอนโดสวยๆ ในเมืองน่าจะเหมาะสำหรับผู้หญิงทันสมัยอย่างพิมมากกว่า”

วู่ๆๆ ลมพัดผืนผ้าม่านริมหน้าต่างปลิวยวบ ปลายผ้าม่านที่ถ่วงด้วยโซ่อลูมิเนียมดังตึกๆ  สองคนเหลียวหันมอง ขนแขนอาทิตย์ตั้งชัน “ลมพัดแรงนะครับวันนี้” อาทิตย์สบตาพิมาลิน “ผมเป็นห่วงพิมนะครับ พิมจะอยู่ยังไง ดูสิ แค่ผ้าม่านห้องเดียวก็เท่ากับผ้าม่านทั้งหลังของบ้านบางคน

“พิมอยู่ที่นี่ตั้งแต่เด็กๆ ค่ะ เลยไม่รู้สึกอะไร ที่ใครๆ ว่าน่ากลัวคงเพราะกว้างใหญ่มั้งคะ กลางคืนนก หนูก็เยอะ ยิ่งฝนตกนกเค้าแมว นกฮูกก็เพียบ เสียงดังฮูกๆ”

 “นั่นล่ะครับที่น่ากลัว บรื่อออ ขนลุก”

“พิมคุ้นแล้วล่ะค่ะ ไม่กลัวแล้ว”

“พิมครับ นั่นมันเมื่อก่อน พิมยังมีพ่อ มีน้าพร แต่เดี๋ยวนี้พิมเหลือตัวคนเดียวในบ้าน จริงๆ ถ้าเราแต่งงานกันพิมก็ย้ายไปอยู่กับผม หรือไม่ก็ไปอยู่ด้วยกันที่คอนโดหรูๆ สักที่”

“แล้วที่นี่ล่ะคะ” พิมาลินย่นหัวคิ้ว เธอไม่เห็นด้วย

“ส่วนที่นี่ก็ปิดไว้สิครับ เราไปอยู่ด้วยกัน เลือกที่ใกล้ๆ เมือง ราคาแพงๆ หน่อย จะได้สมฐานะของเรา”

“ปิดที่นี่ ย้ายไปอยู่คอนโดเนี่ยนะคะ พิมไม่ไปหรอกค่ะ พิมชอบอยู่ที่นี่”

“พิม ผมบอกคุณตามตรงนะ  รู้ไหมครับพิม ความเชื่อเกี่ยวกับสถานที่ที่มีนกฮูก นกเค้าแมว เขาบอกกันว่ามีผีสิง”  จู่ๆ ช้อนเซรามิกในจานของอาทิตย์ก็ร่วงตกแตกดัง เพล้ง ผ้าม่านปลิวแรงขึ้นๆ ชายผ้าม่านกระทบกระจกดังกึกกักๆ “ลมทำไมถึงพัดแรงจัง สงสัยเย็นนี้ฝนคงตกแน่ๆ” “พิมครับ” อาทิตย์เหมือนมีอะไรจะพูด แต่สายตาเขากวาดมองรอบทั่วห้องเห็นรูปบรรพบุรุษของพิมาลิน เขาเลือกสงบปากสงบคำและก้มลงหวังจะเก็บเศษช้อนที่ร่วงบนพื้น พลันเขาก็แทบร่างแข็งกลายเป็นหินเมื่อเห็นรองเท้าคู่สีดำเป็นมันปลาบอยู่ห่างจากเก้าอี้ที่เขานั่งไม่ถึงสองฟุต  ชายกางเกงสีน้ำเงินกรมท่าดูน่าเกรงขาม แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาดูกลับมองไม่เห็นใคร

“คุณพิมครับ” อาทิตย์หน้าตาเหรอหรา รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องเก็บ เดี๋ยวพิมบอกเด็กให้ค่ะ”

เธอสั่งให้คนขับรถมาส่งเธอแถวห้างหรูใจกลางเมือง เธอไม่ชวนอาทิตย์มาด้วยเพราะกลัวจะรบกวนเวลางานของเขา เธอตั้งใจจะซื้อเสื้อผ้าเมืองร้อนเพิ่ม ก่อนจะแวะไปหาทนายเวธ ทนายเวธนัดหมายให้เธอไปหาเขาช่วงบ่าย  


โปรดติดตามกันในตอนต่อไปนะคะ  
16  มีนาคม 2557 ค่ะ