คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Story I : เด็กสาว [100%]
Story I : เด็กสาว
หวิวๆ...เสียงลมพัดกระหน่ำราวกับพายุ แต่ไม่ได้รุนแรงจนทำให้เกิดอะไรขึ้น เป็นเรื่องปกติสำหรับที่นี่ ลมแรงๆเป็นอะไรที่ดีสุดๆ..
“ฮ๊า...”ผมอ๊าปากร้องออกไปเบา ๆรับลมเย็นๆที่พัดผ่านตัวผมไป... ก่อนจะลืมตามองออกไปรอบ ๆ
สวัสดี ! ผมชื่ออควา เป็นตัวเอกของเรื่องนี้ วันนี้เป็นวันอากาศแจ่มใสมาก ๆ ตอนนี้ก็เที่ยงพักกลางวัน ผมก็แอบโดดหนีมาที่ดาดฟ้าเช่นเคย แสงแดดอุ่น ๆ ไม่ถึงกับร้อนนี่มันทำให้รู้สึกสบายใจอย่างประหลาดแฮะ..
‘พล่ามอะไรของเธออีกล่ะ’
‘เงียบดีจังน้า...ข...ขึ้นมาแบบนี้อีกแล้ว...จ-จะไม่เป็นไรจริงๆเหรอ’
เสียงฮึ่มฮั่มไม่พอใจ กับเสียงที่ดูสั่น ๆ กลัวๆพิลึกชอบกล ๆจากในหัวผมบ่น แฮะ ๆ ไม่ต้องแปลกใจหรอก ผมชินไปแล้วล่ะที่หัวสมองผมจะพูด...เอ ไม่สิ เรียกว่าคิดจะดีกว่า จนเหมือนได้ยินเสียงอยู่จริง ๆ โดยที่มันคิดตอบโต้กันไปมาแบบนี้เป็นประจำ
เจ้าต้นเสียงที่ดูหงุดหงิดไม่พอใจตลอดเวลา ผมให้ชื่อว่าเรด [Red]... ส่วนเสีงยที่ดูกลัว ๆ นั่นคือเกรย์ [Gray] เป็นเพื่อนที่คอยอยู่กับผมมาตั้งแต่เด็ก ๆ ส่วนผม พวกเขาเรียกผมว่าบลู [Blue] ต่างฝ่ายต่างก็มีสีประจำของตัวนั่นเอง
ผมอยู่คนเดียวมาตลอด จึงไม่แปลกที่จะสร้าง ‘เพื่อน’ ไว้คลายเหงา...
แต่ก็ใช่ว่าพวกเขาจะอยู่กับผมตลอด... แต่ที่สำคัญ พวกเขา ‘สามารถ’ ควบคุมผมได้เช่นกัน แต่ผมเป็นเจ้าของร่างหลัก ฉะนั้นพวกเขาคงขี้เกียจออกมาอยู่แล้วล่ะ
‘พล่ามจบยัง’เรดหงุดหงิดใส่อีกรอบ จ้า ๆ ขอรีแล็กซ์สักหน่อยไม่ได้รึยังไงกัน..
ผมมาอยู่ที่โรงเรียนนี้มานานแสนนานแล้ว เอาจเพราะผมไม่สามารถอยู่ในโลกความจริงได้ ไม่สิ ก็ได้อยู่แหละ แต่ผมรู้สึกชอบที่นี่มากกว่าเลยมา เพื่อจะตามหาฮาเร็มชายหนุ่มผู้แสนสุข ฮ๊า
เอ๋อ ! ผมเปล่าโรคจิตนะ ! อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นสิ ?! ก็มันอยากหาจริงๆนี่นา...ผมก็เป็นงี้ล่ะ ! อยากจะมีก็มี อยากลวนลามผู้ชายก็ทำตามใจประจำ ฉะนั้น ไม่แปลกหรอก แฮะๆๆๆๆ...
ผมเงยหน้ามองสู่ท้องฟ้าอันแสนไกล... ท้องฟ้าสีคราม มีก้อนเมฆสีขาวเป็นหย่อมๆ... พร้อมกับพระอาทิตย์สีเหลืองสดใส ~ ฮ๊า วันนี้เป็นวันที่ดีอีกวันสิน้า... ว่าแต่ ก็อย่างที่เกรย์พูดก็ถูก ...เอ่อ ขึ้นมาจะดีเหรอ ?
‘แกร๊ก’
[ LOCK ]
โอ้ว เยี่ยม คุณยามขึ้นมาล็อคประตูตามใจชอบกลั่นแกล้งอีกแล้ว... ! อควาช็อคทันที เมื่อสัญลักษณ์จาก UNLOCK เปลี่ยนไปกลายเป็น LOCK ของประตูที่ลงไปชั้นล่างถูกเปลี่ยนโดยยามจอมเอาแต่ใจของโรงเรียน..
“โอ้ส ว่าไงอีหนู... อ้าว ไปทำไรมา หอบแฮ่กๆเชียว” นัยน์ตาสีเขียวมรกตภายใต้กรอบแว่นเดินหอบเอกสารพร้อมกับชุดกราวไปมา ผมเซอร์ๆสีน้ำตาลซอยสั้นอันเป็นเอกลักษณ์ รวมถึงสัตว์เลี้ยงลูกหมาสีดำเกาะตรงไหล่เขา “อะไรกันฮะจารย์... ก็ตายามนั่นขังผมไว้ข้างบนอีกแล้วน่ะสิ !”เด็กสาวพองแก้มใส่ว่าที่อาจารย์ จนทำให้อีกฝ่ายหัวเราะก่อนจะพูดคำแทงใจดำ
“สมน้ำหน้า”
“อาจารย์คร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ !!”
‘นั่น โวยวายอีกละ’
‘ใจเย็นๆสิ อควาจัง..นั่นอาจารย์นะ ค-คนอื่นมองหมดแล้ว...’
“มัวแต่พล่ามอยู่ได้ กลับไปเรียนได้แล้ว จารย์จะไปสอนเด็ก ชิ่ว ๆ....” ว่าแล้ว อาจารย์ลัคกี้ ก็กวักมือไล่... ก๊าซซซซซ ! อควาใกล้จะพ่นไฟออกมาใส่อาจารย์เธอ (?) แทนที่จะโอ๋บอกว่าไม่เป็นไร แต่กลับสมน้ำหน้านี่นะ ! เฮอะ งอน เย็นนี้ไม่เอาขนมมาให้แล้วววว...
“เฮ้ ๆ ... ทำไมทำหน้าบูดอย่างนั้นล่ะ...ฮัลโหล...ตอบหน่อยๆ...”นิ้วร้อนๆจิ้มๆเข้าที่แก้มเด็กสาวผมยาวสีดำฟุบลงอย่างหมดแรง...เฮ้อ ชีวิตนี้จะเจออะไรแย่อีกมั้ยนะ ทำไมถึง โมโหทุกครั้งเมื่อคุณยามปิดประตูน่ะเหรอ...นอกจากเธอจะไปไหนไม่ได้แล้ว...
จะคิดยังไงกับสาวน้อยปีนบันไดหนีไฟลงมาล่ะเฮ้ย !?
เอ้อ อย่าเพิ่งพูดถึงบอกว่า ทำไมไม่ตะโกนขอความช่วยเหลือคนนั้นคนนี้ล่ะ... เขาคงจะมาหรอก นอกจากไม่มาแล้วจะยังหัวเราะเยาะใส่ด้วย
“ก็จารย์ลัคกี้น่ะสิ กลั่นแกล้งอีกแล้ว... ยูจิล่ะ ยังไม่กินข้าวอีกเหรอ..”
“พูดเรื่องอะไรของเธออีกน่ะ ?”
‘นั่น เมาแล้ว...’
“อุ๊ ?! ป ปปปปปปเปล่า... ไม่มีอะไร ๆ แค่สงสัยเฉย ๆ ไม่มีอะไรหร๊อก !”
“ก็ต้องกินแล้วสิ นี่มันบ่ายแล้วนะ...”ชายหนุ่มผมสีแดงเท้าคางมอง เป็นเด็กข้างโต๊ะทางขวาของอควาเอง รวมถึงเพื่อนร่วมห้อง ชื่อยูจิ “เฮ้อ ไม่ไหวเลยแกเนี่ย ดูเมะดีกว่า”ว่าแล้วก็ไปนั่งกดโทรศัพท์จิ้ม ๆดูการ์ตูนอันเป็นงานอดิเรกของตัวเองต่อ..
‘ไร้คนสนใจเหมือนเดิม’
‘อ๋า ใจเย็นๆนะอควาจัง... อย่าเศร้าไปเลยนะ... ม...มันก็เป็นอย่างนี้ล่ะ...’
ใครก็ได้เอาไอสองหน่อนี่ไปเก็บที๊ !!! บ่นอะไรของมันฟร้า !
“อาจารย์พีโน่ครับ !”เพื่อนร่วมห้องหนุ่มคนนึงจู่ๆยกมือแล้วเรียกชื่ออาจารย์สาว.. ‘สะบึ้ม’ที่อยู่หน้าห้องกำลังใช้ปากกาหมึกสีฟ้าเขียนลงบนกระดาน เธอสวมชุดสีขาวบางรัดดดดติ้วว ~ กระโปรงสีดำสั้น ผมซอยสั้นสีดำ นัยน์ตาสีเทา ริมฝีปากสีแดงแจ๊ด..โอ้ว เป็นสาวเปรี้ยวถ้าไม่บอกว่าเป็นครูนี่คงไม่เชื่อเลย
“มีอะไรงั้นเหรอ ? โฟร์คุง”
“อาจารย์ลืมติดกระดุมที่หน้าอกครับ !!”
...อืม ?...
“อควาฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ”
“แอ๊ก !!!”
หญิงสาวผมยาวสีชมพูอ่อนโถมตัวเข้าใส่จนตัวอควาแทบไถลลงไปกับพื้น.. “อะไรอีกฟระ?!” อควาแยกเขี้ยวใส่เด็กสาวอีกคน อีกฝ่ายหัวเราะอิอิ เหมือนอย่างเคย(?) “ขอโทษก๊าบบบบ”แล้วลุกขึ้นยิ้มร่า ต้อนรับอีก
นี่คือสปริง... ยัยฤดูใบไม้ผลิจอมแก่น .. ถึงจะดูบ๊อง ๆ แต่จริงๆแล้วเป็น ‘รุ่นพี่’ ของผมคนนึง
รวมถึงเป็นสมาชิกของกลุ่มๆนึงด้วย..
“เจ็บนา..ทำอะไรของเธอเนี่ย ?”ผมบ่นงุ้บงิ้บไปแล้วมองค้อนใส่ สปริงชอบเล่นแรงใส่ตัวผมเสมอจนบางครั้งก็แทบทำผมตกบันไดเอย ทำผมหน้าทิ่มใส่เค้กเอย (?) และอีกหลายๆวีรกรรมความซวย..เอ่อ...ขอไม่พูดถึงละกัน อควาแต่กระพริบตาปริบๆมองอีกฝ่าย ที่พยายามจะหยิบของอะไรสักอย่างจากในกระเป๋าก่อนจะชูโทรศัพท์สีมันวาว ของเธอขึ้นมาก่อนจะเปิดให้ดูข้อความอย่างหนึ่ง
“นี่ไงล่ะ !”สปริงยิ้มอย่างเริงร่าราวกับว่า...เฮ้ย !? อย่าบอกนะว่าเธอไปถูกหวยรางวัลที่ 1 มา ! แบ่งกันมั่งเลยนะ ?!
[“Shrink Visual Virus”]
“เอ่อ...แล้วมันทำไมเหรอ?”
“นี่เธอไม่รู้อีกเหรอ ?! ข่าวออกจะดังมากนะ !”สปริงทำท่าตื่นเต้นสุด ๆ เหมือนเคยแล้วยิ้มเริงร่า แล้วพูดต่อ“ มันคือโปรแกรมใหม่ยังไงล่ะ ที่ถูกสร้างขึ้น...มีชิบิหนุ่มแว่นด้วยล่ะ อึ๋ยยยยย !เค้าอยากได้อ่ะ ! ”
“เอ...?”
“ประมาณว่าคล้ายๆ...เอ่ออออออ... อ้อ ! ไวรัส ๆ ! คล้ายๆเหมือนเมดพ่อบ้านรับใช้อยู่ในโทรศัพท์ สามารถเปลี่ยนรูปแบบได้ตามใจชอบ เห็นว่าจะแจกตามเครือข่ายให้เครื่องละตัว จากบริษัทล่ะ ! แต่ว่าตอนนี้ยังไม่มีวี่แววเลยว่ามันเสร็จสมบูรณ์แล้ว”เธอคอตกลงไปนิด ๆ อ่า มันก็น่าสนอยู่หรอกนะ ?...
พอลองคิดตาม...อืม อาจจะคิดว่ามีเด็กผู้ชายวิ่งไปวิ่งมาอยู่ในโทรศัพท์เราแล้วพอเวลาจะเรียกอะไรก็จะแตกตื่นออกมารับเสมอ...อะไรแนวๆนี้น่ะเหรอ ? อืม....ก็น่าสนอยู่นะ เพราะอย่างนั้นก็น่ารักไปอีกแบบเนอะ ?
ถ้าไม่ใช่ความคิดแบบสำเร็จรูปที่ถูกป้อนลงไปอยู่แล้วก็คงจะดีสินา.. อย่างถ้าเรียกอย่างนี้ คงจะไม่ใช่ว่าพูดกลับอย่างคำพูดซ้ำ ๆ วนไปวนมาเหมือน NPC ทั่วๆไป อย่างนั้นก็ไม่ต่างจากก็แค่โปรแกรมธรรมดานั่นละ..
“เอ๋? อควาจั ง? ฮัลโหล ~”เธอโบกไม้โบกมือตรงหน้าอีกฝ่าย “นี่ฟังอยู่รึเปล่านี่...”
“อะ อืม ๆ...”อควาพยักหน้าไปอย่างมึนงง เอ่อ นี่เธอต้องการอะไรรึเปล่านะ ? เอ๋....อืม หรือบางทีอาจจะอยากให้ราไปออกตังไม่ก็ไปเฟสทามไปถามบริษัทว่า ‘คุณค้า เมื่อไหร่จะปล่อยเจ้าไวรัสนี่ออกมาสักทีล่ะคะ เดี๊ยนอยากจะได้ใจจะขาดแล้วค่า !!!’ อะไรงี้รึเปล่า เอ่อ ไม่ดีมั้ง ผมยังไม่อยากจะพูดแบบนั้น...
“อคว๊า !!”
“ระวัง !!”
ป๊อกกกกก !!
วัตถุพลาสติกแข็งดีชั้นเลิศได้ถูกรางวัลแจ็คพอตทิ่มเข้าใส่หัวของผมเต็มๆ จนล้มเซไปข้างหน้าเข่าทรุดหน้าก้มมองพื้นกระเบื้องทันใด.. ความมึนงงเกิดชั่วครู่ก่อนจะพอแล่นได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“อ...อควาจังงงง ~ เป็นอะไรม๊ายยยยยยยยยยยย”
“ไม่ตายใช่มั้ย ?! เฮ้ !”
“เธอสูญเสียความจำไปหมดแล้วล่ะ...”
...
ผมคว้าไม้เบสบอลสีฟ้าสดใส๊ พร้อมกับแต้มลายจุดสีขาว...เอ่อ ไม่ต้องสนใจหรอกมั้ง พร้อมกับตรงเข้าใส่ไอผู้บุกรุกปากเสียข้างทันที
ผว้ะ !
“มันเจ็บนะรู้มั้ย !”
ผว้ะ !
“ถ้าฉันสลบมาใครจะรับผิดชอบ !”
ผว้ะ !
“ไอบ้า ติ๊งต๊อง โรคจิต วิปริตหัดระวังบ้างด้วยเซ่ !!”
“ขอโทษคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”
“อควา ใจเย็น ๆ... ใจเย๊น !”
ผมแยกเขี้ยวจะขัดสามหนุ่มที่นั่งกอดกันกลมหลบหลังเสาพร้อมกับลูกซาลาเปาจิ๋วปูดบนหัว...ผมหวดใส่สุดแรงด้วยความโมโหจัด (?) อยากจะซัดให้ตายเลย ! ถ้าไม่จงใจจะไม่ว่าอะไรเลยแต่นี่มันรอบที่ล้านแล้วนะเฟ้ย ไอบ้าเอ๊ย แล้วใครหัดให้มาเล่นเบสบอลในโรงอาหาร ไอบ้า จะบ้ากันไปหนายยยย ย! ฮ๊วยยย !
“โหดชิบ”
“น...น่ากลัว..”
พวกนายสองตัวก็เงียบไปเลยเฟ้ย ! ตูไม่ได้โหดสักหน่อยนะ !
“ตกลงฝีมือเมื่อกี้ใครร่อนไม้เบสบอลมา ?”ผมถามด้วยน้ำเสียงโหดกว่าปกติ (?)
ชายหนุ่มร่างสูงที่ลุกขึ้นมาก่อนจะขยับแว่นแล้วเก็กเหมือนตามปกติ... “แฮ่ม ๆ ใคร ไหน ที่ไหน ใครกลัว ไม่มี๊ ผมไม่ใช่คนทำสักกะหน่อยนี่หว่า...” ผมสีดำยุ่ง ๆของเขาและบุคลิกที่ดูเงียบขรึมรวมถึงสายตาสีดำราวกับชายหนุ่มผู้เย็นชาภายใต้กรอบแว่นห้องทดลองวิทยาศาสตร์...เฮ้ย เอ็งไปขโมยมาได้ไงฟะ !? เขาคือเชน รุ่นพี่ เรียนโตกว่าผมสองปี เป็นหนึ่งใน “กรุ๊ป” เล็กๆเช่นเดียวกับสปริง
ส่วนคนต่อมา ชายหนุ่มร่างสูง...สูงสุดในกลุ่ม เรียกสั้นๆว่าความสูงเปรตก็ประมาณ ... เกือบสองเมตรเอง (?) เขาคือชายหนุ่มผู้มีทรงผมสีฟ้าอ่อนรวบขึ้นข้างหลัง พร้อมกับนัยน์ตาสีน้ำทะเล “ผมเปล่านะ อควาเรมี่...”แล้วก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เหมือนเดิม นั่นคือเทียร์ รุ่นพี่โตสุด โตกว่าผมประมาณ 5 ปี อยู่ในระดับมหาลัยแต่ก็ยังอยู่โรงเรียนเดิม
ส่วนคนสุดท้าย ชายหนุ่มหัวทอง ๆ ยุ่ง ๆนัยน์ตาสีแดง กระพริบตาปริบๆ “เอ๋อ...งั้นก็แปลว่าเหลือแค่เราคนเดียวดิ ?”แล้วชี้ตัวเองงง ๆ “ใช่ !! ไวท์นั่นล่ะทำ !!”ส่วนสองคนนั้นก็โบ้ยชี้ที่ไวท์ทันที... เขาเป็นคนเรียบง่าย สบายๆ “เปล่านะเฟ้ย ! เชนนั่นล่ะเป็นคนทำ !! ตูเปล่าสักหน่อย !?”แล้วก็...ค่อนข้างกลายเป็นแพะรับบาปด้วยนั่นล่ะ เวลาเกิดอะไรขึ้น สองคนนั้นจะชอบจับเอาไวท์มาเป็นเกาะกำบังทุกครั้ง
พวกเขาสามคนนี้ก็เป็นเพื่อนคนสำคัญเหมือนกัน เป็นพวกติ๊งต๊อง โรคจิต วิปริต บ้า หื่นกาม บ้าเกมส์ เล่นทั้งวัน แต่ในขณะเดียวกันก็เดินในรูปแบบของตัวเองไปคนละอย่าง ... ผมเรียกพวกเขาว่าสามบ้า หรือบาก่ะทรีโอ้ [Baka Trio]
หรือเหล่าทีมกวนประจำกลุ่มนั่นเอง ฉะนั้นพยายามคิดว่าเป็นสีสันต์ของกลุ่มไปจะดีกว่า..
“เชน...”
“อะไรเหรอ”
“หัวนายแหว่ง”อควาชี้ไปข้างหลัง... เทียร์ถือกรรไกรพร้อมกับเสียง ฉับฉับ ...
ผู้ร้ายอยู่ข้างหลังนายไม่รู้ตัวเลยเรอะ ?!
“จริงด้วย ! ชั้นได้ข่าวว่าร้านที่อยู่ตรงชายเมืองวันนี้มีเกมส์จีบหนุ่มเวอร์ชั่นใหม่ล่าสุดสามารถอยู่ในระบบแบบ 8D พุ่งเข้าทะลุจอได้..”
“8D !?รุ่นโคตรพ่อโคตรแม่ขนาดไหนล่ะเนี่ย ?!”
“หนุ่มแว่น ! *0*”
สปริงตาลุกวาวทันใดเมื่อได้ยินคำว่า ‘เกมส์จีบหนุ่ม’ ที่เธอหลงใหลและโคตรชื่นชอบถึงขั้นคลั่ง...ส่วนเทียร์ก็หัวเราะชอบใจ... สองคนนี้ควรจะไปอยู่ด้วยกัน แต่ไอ ‘หนุ่ม’ ไปจีบ ‘หนุ่มในเกมส์’ มันก็...
จะเรียกว่าเกย์ดีมั้ยล่ะเนี่ย ?
ม...ไม่หรอกมั้ง เทียร์คงไม่ใช่เกย์หรอก
“ก็น่าสนนะ...นี่เชน ผมว่าเรามาวายกันเถอะ ผมชอบเชนมากๆเลยนะ”
“เออ กรุก็ชอบ...ถุ้ยยยยยยยยยยย ! อย่ามาเล่นแบบนี้ที่สาธารณะสิโว้ยยยยย !”
พลั่ก !!
หมัดมรณะ (?) ของเชนประเคนเข้าใส่คางของเทียร์อย่างจังจนตัวอีกฝ่ายปลิวกระเด็นขึ้นพร้อมกับซาวน์เอ็ฟเฟ็ค “เอื้ออออออออออออกกกกกกกกก !!” พลั่กกกกก... พร้อมกับชนกับไวท์เข้าดัง “โป๊ก !”อีกที
“OH!!! CRITICAL HIT !!” เชนกำหมัดชูขึ้นฟ้าราวกับผู้ชนะ (?) ส่วนสปริงยังคงยืนหยิบกระเป๋าตังออกมานับต่อไป..ดูท่าทางจะคอตกนิด ๆ ตังไม่พอล่ะซิ ไม่ใช่ว่าเมื่อ 3 วันที่ผ่านมาเพิ่งซื้อไป 4 แผ่นไม่ใช่เรอะ..นี่ก็จะซื้ออีก อีกอย่างมันยังมีแค่ 6D นะเฟ้ย 8D มาจากไหนฟะ !? อควาบ่นในใจพร้อมกับยืนอมยิ้มมองพวกบ้าเล่นอะไรไม่รู้กันไปมา
พวกเราก็เป็นงี้แล รวมตัวเป็นกลุ่มเล็กๆ...กรุ๊ปที่เรียกว่า ‘มิดไนท์’
เพราะตัวตนของเราบางทีก็ต่างกัน...และบางครั้ง ในที่อื่นเราอาจจะไม่ได้เฮฮาเสียงหัวเราะแบบนี้ก็เป็นได้ พวกเขาดูแตกต่างจากนักเรียนหรือคนอื่นตามปกติ...พวกเขามักจะโดดเดี่ยว...
พูดง่ายๆคือ’จืดจางโดยสมบูรณ์...’
“อูย...แล้ว....อควาจะไปไหนต่อเหรอ”ไวท์ขยี้ทรงผมตัวเองให้กลับมาเรียบ ๆ ไม่ชี้ฟูเหมือนเมื่อกี้ แรงกระแทกนั่นทำให้เขาได้รับดาเมจ(ผลกระทบกระเทือน) เข้าไปมากจนเกิดอาการสมองเบลอจัด ๆ จึงออกจะเดินเซเล็กน้อย พร้อมกับบนหัวมีขีดหลอดสีเขียว ๆ เด้งขึ้นมาพร้อมกับค่อยๆลดแทนที่ด้วยสีแดง มันคือหลอด HP หรือหลอดค่าพลังชีวิต จะขึ้นก็ต่อเมื่อคนๆนั้นจงใจให้มันขึ้นเหมือนแสดงราวกับตัวเองโดนมอนเตอร์โจมตีอะไรอย่างงั้น (?)
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน...”เธอตอบไปพร้อมกับขำนิด ๆ พวกเขานี่บ้าบ๊องได้ตลอดเวลาจริง...น่ารักดีแท้ ...
“เทียร์แม่มตายแน่นอน”
“ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกก !! ตูจะลากเมิงไปด้วยไอเช๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสส...”
“น...นี่ ! พวกนาย ! อควาหายไปแล้ว !”
หลังจากเสียงแหลม ๆ ของสปริงตะโกนด้วยความตกใจ ทำให้ดึงดูดความสนใจของเหล่าสามหนุ่มบ้าทั้งหลายหันมามองกันพร้อมเพียง แต่ดูเหมือนสาวน้อยที่อยู่เมื่อไม่นานนี้ได้หายไปซะแล้ว...
อควาแอบย่องและเผ่นออกมาโดยไวเพราะเดี๋ยวตอนเย็นก็เจออีก ฉะนั้นไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ไปกินข้าวก่อนดีกว่า....
....
ถ้าไม่สะดุดกับไอบัดซบพวกนี้ล่ะนะ...
อควาตอนนี้กำลังแอบมองอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ ตรงบริเวณ สวนหลังโรงเรียน ตรงนี้เป็นจุดที่เงียบสงบและจะมีร้านอาหารเล็ก ๆขายอยู่ เป็นร้านที่เธอชอบมากที่สุดเพราะราคาไม่แพงมากนักแถมเธอไม่ค่อยจะเรื่องมากเลยสักเท่าไหร่ แถมยังหนีจากความวุ่นวายเลยมาปักหลักพักอยู่ที่นี่ประจำ..
แต่ตอนนี้ข้างหน้าเธอเหมือนจะเกิดเรื่องวุ่นนิดหน่อย ~
“เฮ้ย ! พวกข้าบอกให้แกเอาเงินมาไงวะ !”
“ก็บอกว่าไม่มี...”
“เฮ้ย ไอเรียว แกล้งมันเลยดีกว่า เห็นทำเป็นขรึม เฮอะ !”
อควาเห็นชายหนุ่มเรือนผมสีเหลืองอ่อนบลอนด์ที่ปกลงบนใบหน้าก้มไม่ให้เห็นแววตาสีทองที่กำลังชำเลืองมองด้วยสายตาเย็นชาอย่างนิ่งงัน... พร้อมกับสองชายหนุ่มร่างสูงที่แต่งชุดหลุดหลวม (?) ดูไม่ค่อยจะเรียบร้อยสักเท่าไหร่ ก็คงจะเดาได้เลยว่าคงจะไม่ใช่คนดีแหงม ๆ
แถวๆนี้มันมีอะไรใช้ได้มั้ยน้า...อควาแอบคิดในใจแล้วมองซ้ายมองขวา...
“ไหน เอาไฟแช็คมาดิ๊...”
“เออ ๆ อย่างนี้แม่งต้องขู่ว่ะ..”
“...”
พลั่กกกกกกกกกก !
“อ่อออออออกกกกกกกก...”
“เฮ้ย !? ใครวะ !?”
ท่อนไม้ถูกเหวี่ยงเข้าอย่างจังเต็มแรงใส่ชายร่างสูงผมสีเขียวที่เข้ามากลั่นแกล้งรุ่นน้อง ...
“ออกไปเลยนะโว้ย ! ไอพวกรุ่นพี่งี่เง่า !” อควาตะโกนออกไป พร้อมกับมันประสานกับเสียงของเรดที่กำลังปะทุด้วยเช่นกัน... ราวกับเรดกำลังควบคุมร่างกายของอควา หรือบลูอยู่ตอนนี้ จนถ้าสังเกตดี ๆ จะเห็นออร่าสีแดงอ่อน ๆ เจือจางแผ่ออกมา
“ยุ่งไรวะ ไอเด็กเหลือขอ... ?!”
“พวกแกนั่นล่ะ ไอคุณรุ่นพี่ !”
“อควา ใจเย็น...”ชายหนุ่มผมทองดึงแขนเสื้อของอีกฝ่ายที่เดินเข้ามาขวางเขาจากพวกรุ่นพี่นิสัยไม่ดีที่มาแกล้งขูดรีดเขา... “มันผิดเหรอที่จะช่วยเพื่อนน่ะ ?”น้ำเสียงเธอดูท่าทางไม่พอใจนัก
“เข้ามาเลยสิ ! คิดว่าชั้นเป็นผู้หญิงแล้วจะกลัวรึไง !?”
“แก... !!”
ป๊อง !!!!! ป๊อง !!!!
ตุ้บบบบ...
“จ๊ะ เก่งจังเลยจ๊ะ เก่งจังเลย แม่สาวน้อยผู้กล้าหาญ...”
เสียงกระทะกับหม้อที่โขกเข้าใส่เต็มๆหัวของรุ่นพี่สองคนนั้นจนสลบ... พร้อมกับเสียงหัวเราะหึ ๆในลำคอของผู้มาเยือนใหม่อีกคน
ชายหนุ่มร่างสูงผมสีน้ำตาลยุ่ง ๆ นัยน์ตาสีทองอ่อนมองมา “ไอพวกนี้ก็ชอบมาโวยวายขอตังคนแถวนี้ประจำ ระวังกันหน่อย...ไม่เป็นไรใช่มั้ย ?”รุ่นพี่โซรัส ผู้ช่วยของร้านค้าแถวนี้ เขาเป็นรุ่นพี่ผู้โปรดปรานขนมหวานสุด ๆ จึงชอบเข้ามาช่วยคุณแม่ครัวทำขนมออกมาขายพวกนักเรียนเสมอ ๆ จนเป็นที่ชื่นชอบของคุณป้าแม่บ้านทั้งหลายเลยทีเดียว เขายิ้มเยาะก่อนโยนกะทะกับหม้อเข้าใส่ถังที่เก็บเตรียมล้างเหมือนเดิม
“มาได้พอดีเวลาฮะ”อควายิ้มร่า ส่วนอีกคนได้แต่โค้งให้อย่างสุภาพพร้อมกับพูดประโยคธรรมดา ๆ อย่าง “ขอบคุณที่ช่วยนะครับ“ แล้วก่อนจะปัดผมให้มองเห็นตาปกติเช่นเดิม
อ้อ นี่คือคาซึโตะ เพื่อนร่วมห้องของอควาอีกคนนึง เป็นคนที่ค่อนข้างบางทีก็ไปอยู่กับกลุ่มเพื่อน บางทีก็อยู่ตัวคนเดียว แล้วแต่อารมณ์ อควาค่อนข้างจะชอบเขามาก ๆ เพราะบ่อยครั้งที่มักจะทำงานร่วมกัน ถึงแม้นิสัยจะขี้เกียจแต่...เขามีงานอดิเรกที่เหล่าสาว ๆชอบกัน คาซึโตะ รูดซิปกระเป๋ากีต้าร์ตัวโปรดที่เขากะจะเอามานั่งเล่นพักผ่อนสบายอารมณ์ แต่ดันโดนขัดก็เลยทำให้หมดอารมณ์ซะก่อน...
“ว่าแต่ นี่ไปทานขนมกันก่อนมั้ย ไหนๆก็มาละ...”
“ให้ขนมจริงเหรอ *0*”อควาถึงกับตาวาว พร้อมกับหันตัวไปมา...โดยที่ลืมไปว่าที่บ่าตัวเองตอนนี้กำลังแบกท่อนไม้ท่อนใหญ่อยู่ (?) วืดดด..วืดดดดดด... คาซึโตะพยายามก้มหัว เอียงตัวหลบ เฮ้ยยยยย ๆๆๆ มันจะโดนแล้วนะเว้ยยยยยยยยยย ระวังหน่อยยยยยยยยย เสียงบ่นงึมงำข้างหลังที่เธอไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่เลย
‘เห็นแก่กินชะมัดเลย..’
‘ระวังอ้วนนะ’
‘แถมยังจะฆ่าคาซึโตะอีกคนด้วย...ถ้าชั้นไม่ช่วย แล้วเธอจะกล้าออกมาช่วยมั้ยเนี่ย’
‘นั่นสิฮะ น่ากลัวจัง คนพวกนั้น ถ้ารุ่นพี่โซรัสไม่ออกมาจะเป็นยังไงกัน....’
“ก็แหงสิ เคยโกหกที่ไหน”
“ร..รบกวนด้วยนะฮะ !”
............
“ฮู่ว วันนี้เหนื่อยจังเนอะ..”อควาพูดกับตัวเองเบา ๆ พร้อมกับทิ้งตัวลงเตียงนอนแผ่อย่างหมดสภาพ... ตอนช่วงพักกลางัวนหลังจากที่ทานสตอเบอรี่ชีสเค้กสูตรพิเศษใหม่ของคุณป้าโรงอาหารเข้าไปเยอะรวมถึงส่วนที่คุณป้าทำให้คาซึโตะ เพราะเจ้าหมอนั่นปฏิเสธไม่ยอมกินสักที เพราะไม่ชอบพวกขนมหวาน เลยทำให้เธอต้องหิ้วพุงป่อง ๆ เดินเข้าห้องไปพร้อมกับอีกคน พอหลังจากที่เรียนรอบบ่ายมาก็ดันไปเจอกับสปริงเลยทำให้เธอต้องแทบจะวิ่งมาราธอนหนีรอบโรงเรียนอีก..
ทำไมต้องหนีน่ะเหรอ ?
ก็เพราะเดี๋ยวจะโดนลากไปสถานที่แปลก ๆอีก ! ปกป้องตัวเองก่อนดีกว่า ง่วงชะมัดเลย...
ตอนนี้เธอกำลังนอนอยู่ในห้องพักตัวเอง โรงเรียนนี้เป็นเหมือนคล้ายกับโรงเรียนประจำ มีหอพักให้ เป็นหอพักแยกชายหญิงแต่ติดกัน ชายห้ามเข้าหอพักหญิง หญิงห้ามเข้าหอพักชาย ซึ่งนั่นเป็นกฎของที่นี่อยู่แล้ว
ก่อกแก่กก่อกแก่ก...
ใช่ มันคือกฎ ฉะนั้น กฎจึงมีไว้แหกกกกกกก....
“ไค ผมรู้นะว่านายอยู่ในตู้น่ะ”
“?!?!??”
โครมมม ม !!
ของในตู้ถล่มออกมาพร้อมกับร่าง ๆ หนึ่งที่ไหลออกมาด้วย “แหะ ๆ ผมนี่เล่นซ่อนแอบไม่เก่งเลยแฮะ โดนจับได้อีกแล้ว...”ชายหนุ่มคนนั้นหัวเราะแหะ ๆ พร้อมกับขยี้ผมของตัวเองด้วยความเขิน เขาคือรุ่นพี่ที่ชอบแอบปีนเข้ามาเท่านั้นเอง
เอะ อย่าเพิ่งเข้าใจผิด ก็รุ่นพี่นั่นล่ะ แต่เพียงแค่ถ้าวันนึงไม่เจอที่โรงเรียน เขาก็จะชอบแวะแอบเข้ามาในห้องของอควา แต่ไม่ได้ทำแบบนี้กับคนอื่นหรอก แค่เหงาจริง ๆ(?)
“สนใจชาซ่ามั้ย”ไคยื่นกระป๋องน้ำอัดลมรสมิ้นต์ให้ ทำให้ชวนนึกถึงรสชาติยาสีฟันยามเช้าทันใด...มันจะอร่อยมั้ยล่ะเนี่ย ? หรือรสชาติเย็น ๆ กันนะ ? อควาพยักหน้ารีบแล้วรับมากระดกดื่มอย่างกระหาย ถึงเธอจะกินอิ่มมาแล้วแต่ก็ยังหิวน้ำเป็นประจำอยู่ดี
“ฮ๊า....ชอบแอบประจำเลยนะ ไม่ไปหาสาวที่อื่นมั่งเหรอ”
“ไม่อาว ขี้เกียจ ก็ห้องเราอยู่ตรงกันข้ามกันนี่นา ~”
..นั่นล่ะประเด็นที่แอบเข้ามาเก่งกันซะเหลือเกิ๊น...
แต่ถ้าเอาจริงๆก็ไม่ได้มีแค่ไคที่เข้ามา ไม่ว่าจะเชน เทียร์ ไวท์ ยูจิ คาซึโตะ โซรัส หรือแม้แต่อาจารยัลัคกี้ก็ชอบแอบเข้ามากลั่นแกล้งเสมอ...
ย้ำว่ากลั่นแกล้ง ไม่ได้มีความหมายมากกว่านี้ใดๆทั้งสิ้น -_-
“อะ ขอโทษทีนะฮะ !! เผลอทำของในตู้ออกมาล้นเละเทะอีกแล้ว !!”ไคเมื่อเริ่มรู้ตัวก็ถึงกับอาการเหว๋อหนัก ๆ ก่อนจะลงมือเก็บของด้วยการโยนกลับเข้าตู้แล้วปิดยัดเข้าไปอย่างรวดเร็ว เหมือนอย่างเคย (?)
และนั่นก็อีกประเด็นที่ทำให้อควาขี้เกียจจัดเก็บของในตู้ -_-...
“ขอบใจมากนะไค ^^ ชาอร่อยมากเลย...แล้ว...นายมาทำอะไรที่นี่ล่ะ ?”หญิงสาวถามอีกฝ่ายเช่นเคย อาจเป็นเพราะเธอไม่ค่อยถือสาด้วย ทำให้มีคนชอบเข้าออกในห้องของเธอเป็นว่าเล่น ถ้าเป็นสาวคนอื่นป่านนี้คงจะกรี๊ดกันหอลั่นแตกไปแล้ว...แหม๋ หนุ่มอุส่าห์ปีนเข้ามาน่าจะดีใจนะ (?)
หรือรสนิยมของเธอมันแปลกกันนะ..
“ก็แหม๋ ~ มาเยี่ยมนิดหน่อย เอาชามาฝากน่ะ !”ไคทำปากบู้ ก่อนจะชี้ไปยังลังน้ำชา... อืม โอเค เดือนนี้เธอได้น้ำตุนละ...ไม่ต้องไปซื้ออะไรเยอะละมั้ง ? แหม่... เพราะไคมักจะชอบเอาอะไรมาฝากตลอดเลย...
“ถึงเวลาล็อคห้องแล้ว ! ไปละนะ ราตรีสวัสดิ์ >3<”
ว่าแล้วไคก็ปีนออกนอกหน้าต่างแล้วกระโดดไปยังห้องตัวเองจากระเบียงที่ห่างกันแค่เมตรเดียว...ไปซะแล้ว เธอได้แต่โบกมือลาเบา ๆ ไปเท่านั้น
ไปแล้ว...อืม คงเหลือเธอคนเดียวแล้วสินะ
อควาล้มตัวลงนอนเงียบ ๆ ... เรดกับเกรย์เงียบไปเลยแฮะตั้งแต่บ่ายมา สงสัยไปหลับอุตุที่ไหนก็ไม่รู้ เธอได้แต่อมยิ้มเมื่อลองคิดย้อนถึงเหตุการณ์ต่างๆนานาวันนี้ สนุกดีจังเลยแฮะ ก่อนจะยิ้มหนักกว่านั้นเมื่อเห็นข้อความในโทรศัพท์
[‘โย่ มาทักป่านนี้คงหลับแล้ว ฝันดีนะ
Kuma KUNG’]
เพื่อนร่วมห้องอีกคนของเธอที่มักชอบส่งข้อความมาคุยเสมอๆ... ส่วนใหญ่ไม่คอยได้เจอหน้าเพราะหมอนี่ชอบโดดเรียนไปเล่นบอลเล่นเกมส์อะไรเสมอ ๆ จึงส่วนใหญ่จะคุยผ่านโปรแกรมอะไรต่าง ๆมากกว่า
ง่วงจัง นอนดีกว่าแฮะ
ราตรีสวัสดิ์...
เธอกล่าวเบา ๆกับตัวเองก่อนจะดีดนิ้ว ‘ปุ๊ !’ไฟดับลง
และทุกอย่างก็หลับใหลไปสู่ยามราตรี...
--------------------------
ระวัง ! ระวัง !! ระวัง !!!
ฐานข้อมูลทางเราได้รับความเสียหายมาก พร้อมกับมีฐานข้อมูลนขาดใหญ่หลั่งไหลเข้ามาแทนที่ !
โปรดระวังและล็อคเอาท์จาก PCW โดยด่วน !
-----------------------------
{คุณได้รับ 1 ข้อความไฟล์}
"อรุณสวัสดิ์ นายท่าน..."
- End Story 1 -
ความคิดเห็น