คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : trouble || 1 |
Trouble 1
“เป็นไงมึง ผอ.เรียกไปทำไรอ่ะ ?” โฮซอกถามเมื่อเห็นเพื่อนเดินคอตกกลับมาจากการเข้าพบท่านผอ.
“มึงจะเอาข่าวดีหรือข่าวร้ายล่ะ”
“ข่าวดีดิ๊ ข่าวดี ไหนอะไรว่ามา”
“กูจะได้ทุนแล้ว”
“เฮ้ยดีใจด้วยนะมึงงงงงงงง ! เฮ้ยกูโคตรดีใจอ่ะนี่กูจะไม่ต้องรู้สึกผิดแล้วใช่ป่ะที่เป็นต้นเหตุทำให้มึงไม่ได้ทุนอ่ะโอ้ยยยย ขอบคุณสวรรค์ที่ช่วยโฮซอกคนหล่อคนนี้ให้พ้นจากความรู้สึกผิดอันใหญ่หลวงในครั้งนี้ได้”
“มึงพอก่อน กูยังพูดไม่จบ”
“ห๊ะอะไรมึง ยังมีข่าวดีอะไรอีก”
“เหลือแต่ข่าวร้ายล่ะมึง...”
“ข่าวร้ายอะไรมึงใครตาย”
“ไม่มีใครตายทั้งนั้นแหละมีแต่กูเนี่ย..”
“ห๊ะอะไรนะ มึงจะตาย เฮ้ยมึงเป็นอะไรโถ่ไม่น่าเลยเพื่อนกูจะไปซะแล้วเพิ่งคุยกันหยกๆ”
“ถ้ามึงไม่เงียบมึงนั่นแหละจะตาย”
“ครับ ขอโทษครับ”
“เออ เงียบไปซะ ข่าวร้ายก็คือกูจะต้องไปดูแลลูกชายผอ. มึงทายสิว่าใคร”
“ลูกชายผอ... เฮ้ยคิมแทฮยองอ่านะ !”
"เออสิ ! แล้วทำไมมึงรู้กูยังไม่รู้เลยว่าแม่ งเป็นลูกผอ. ให้ตายเถอะ”
“ดังจะตายทำไมมึงไม่รู้ แล้วนี่ผอ.ให้มึงไปทำอะไรบ้างอ่ะ”
“ให้ดูแลแม่.งทุกอย่างอย่างกับพี่เลี้ยงสิมึง ทั้งดูเรื่องการเรียน คอยดูไม่ให้แม่.งไปก่อเรื่อง เกรดทุกวิชาห้าม F ต้องได้ B ขึ้นไป คือทั้งเทอมอ่ะมึงโอ้ยยยยย กูจะบ้า” ยุนกิขยี้หัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด
คิมแทฮยองน่ะ... มันก็เป็นแค่เด็กกวนตีนคนหนึ่งเท่านั้นแหละ
“ขอให้นักเรียนคิมแทฮยอง นักเรียนคิมแทฮยอง เข้าพบท่านผู้อำนวยการในเวลานี้ด้วยค่ะ”
“แทฮยอง”
"..."
“คิมแทฮยอง”
"..."
“คิมแทฮยอง !”
“มีอะไร” เสีงแหบๆนิ่งๆเอ่ยตอบกลับไปอย่างไร้อารมณ์
“นี่ฉันเป็นครูประจำชั้นของเธอนะ คิมแทฮยอง !”
“แล้วมันยังไง... ครับ ? ” แม้จะโดนว่าเสียงแวดๆจากคุณครูประจำชั้นแต่ไม่วายยังคงตอบกลับด้วยเสียงนิ่งๆและใบหน้าที่เรียกได้ว่าค่อนข้างกวนอวัยวะเบื้องล่างอย่างการเอียงคอและหยักคิ้วลิ่วตา นี่มันแน่ใจนะว่ากำลังคุยอยู่กับคุณครูไม่ใช่เพื่อนเล่น
“นี่ฉันต้องกราบเธอเลยมั้ยที่ยังอุตส่าห์มีหางเสียงกับฉันอยู่ ประชาสัมพันธ์ประกาศให้ไปพบท่านผอ.ไม่ได้ยินเหรอ รีบไปเร็วๆเข้า”
“ไปสิมึง พ่อมึ.งเรียกอ่ะ” จีมินกระซิบย้ำกับเพื่อนที่ยังนั่งนิ่งอยู่
“น่าเบื่อ อ้อ จะกราบผมไม่ใช่เหรอครับจารย์ ไม่กราบล่ะ ถ้าไม่กราบผมจะได้ไป” เดินไปถึงประตูห้องแล้วก็ยังไม่วายหันหลังไปพูดกับอาจารย์บยอนที่ยืนเตี้ยควันออกหูอยู่
“นี่ฉันประชด ! ไป จะไปไหนก็รีบไปเลยไป อย่าให้ฉันกรี๊ดนะ กรี๊ดดดดดดดด”
แอ๊ดดดดด
“ไม่เคาะประตูนะ เป็นลูก” เปิดประตูเดินเข้าไปในห้องท่านผู้อำนวยการแบบไม่บอกไม่กล่าวคนข้างในที่กำลังนั่งรออยู่
“ถึงจะเป็นลูกก็หัดมีมารยาทซะบ้าง แล้วนี่ก่อนมาไปก่อเรื่องอะไรกับอาจารย์บยอนอีกมั้ย ?”
“ทำไม หรือนั่นเมียคนใหม่ของพ่อเหมือนกันล่ะถึงได้เป็นห่วงนักเป็นห่วงหนา” นั่งหลังพิงพนักแล้วตอบกลับผู้เป็นพ่ออย่างไม่สนใจใยดีอะไร
“ไม่ใช่เมียแต่เขาก็เป็นลูกน้องคนหนึ่งก็ต้องเป็นห่วงเป็นธรรมดาว่าลูกชายตัวเองจะไปทำอะไรให้เขาเดือดร้อนหรือเปล่า พอได้แล้ว เข้าเรื่องสักที”
“หึ มีอะไรทำไมไม่ไปคุยกันที่บ้าน”
“เรื่องด่วนต้องคุยที่นี่”
“ถ้ามันด่วนมากก็รีบๆพูดมาสิ รบกวนเวลาเรียนของผม”
“โอ้ ถ้าแกคิดอย่างงั้นได้จริงฉันคงไม่ต้องคุยกับแกแล้วล่ะ”
“จะพูดมั้ย ไม่พูดผมกลับ” แทฮยองลุกขึ้นเตรียมเดินออกจากห้องแต่ก็มีเสียงพูดแทรกขึ้นมาก่อน
“ฉันสั่งให้รุ่นพี่มาคอยคุมประพฤติและดูแลการเรียนของแก”
“ไม่จำเป็น”
“จำเป็นมาก ชีวิตแกตอนนี้มันเหลวแหลกมากรู้ตัวมั้ย การเรียนไม่เอา วันๆทำแต่เรื่อง ไม่สมกับเป็นลูกชายของฉัน ไม่เหมือนกับ--”
“จองกุก.. ไม่เหมือนกับไอ้เด็กจองกุกลูกชายสุดที่รักของเมียคนใหม่ของพ่อน่ะเหรอ ห๊ะ !”
“เออ ใช่ ไม่เหมือนจองกุก นั่นเขาเป็นแค่เด็กปีหนึ่งยังรู้ภาษามากกว่าแกอีก ฉันจะไม่ทนให้แกทำตัวแบบนี้อีกต่อไปแล้ว ฉันจะให้รุ่นพี่มาคอยคุมประพฤติแกที่โรงเรียนแล้วพวกการบ้านกับงานแต่ละวิชาก็จะให้เขาคอยช่วยสอนช่วยติวให้แกด้วย เริ่มพรุ่งนี้ ตกลงนะ”
“ไม่ตกลง”
“เพราะอะไร”
“ไม่เพราะอะไรทั้งนั้นแหละ ไม่ตกลง ไม่เอา ไม่ต้องการ”
“ไม่ ยังไงแกก็ต้องมีพี่เลี้ยง”
“หึ ถ้าคิดว่าคนที่จะเอามาสอนผมมันแน่มากก็เอามาสิ เอามาเลย เดี๋ยวรู้กัน” ทิ้งไว้แค่ประโยคท้าทายนั่นแล้วเดินออกจากห้องไป
เช้าวันเสาร์ วันหยุดที่แสนสดใสของใครหลายๆคน บางคนไปก็ได้ไปออกเดทกับสาวที่เพิ่งรู้จักกัน หรือบางคนก็เป็นเด็กเรียนไปหานั่งอ่านหนังสือในห้องสมุดซึ่งก็คงมีน้อย หรือนักเลงหน่อยอาจจะออกไปหาเรื่องชกต่อยกับคนอื่น ใครๆก็ดูมีความสุข แต่ก็คงไม่ใช่กับมินยุนกิคนนี้ และเวลานี้
เพราะอะไร ทำไม
ทำไมต้องมาทำอะไรที่หน้าบ้านของคนที่ไม่ได้อยากสุงสิงด้วยในวันหยุดอันสดใสสวยงามแบบนี้
แล้วนี่มันเรียกว่าบ้านแน่หรอ ไม่ใช่แล้ว นี่มันวัง วังชัดๆเลย !!!
อ๊อดดดดดด
“สวัสดีค่ะ บ้านตระกูลคิมค่ะ”
“เอ่อ... ผมมินยุนกิครับ ท่านผู้อำนวยการเรียกให้มาดูแล...”
“อ๋อคุณหนูมินยุนกิ คุณท่านเรียนไว้แล้ว เชิญเข้ามาได้เลยค่ะ” ประตูหน้าบ้านเปิดออกอัตโนมัติทำเอามินยุนกิตกใจเพราะเกิดมายังไม่เคยพบเจออะไรแบบนี้มาก่อน และถึงประตูจะเปิดออกแล้วแต่กว่าจะถึงตัวบ้านจริงๆต้องเดินเข้าไปอีกประมาณร้อยเมตร ซึ่งยุนกิก็ได้แต่คิดว่าทำไมต้องสร้างประตูกับบ้านให้มันห่างกันขนาดนี้ คนไม่มีรถราขับแบบเขาก็ต้องเดินเข้าไปอีก ลำบากไหม แต่ไม่ทันได้ก่นด่าถึงต้นตระกูลก็มีรถที่น่าจะเรียกว่ารถกอล์ฟขับออกมา
“สวัสดีครับ ผมเป็นคนขับรถของบ้านนี้ เชิญครับคุณหนู” โอ้โห อะไรจะขนาดนี้วะเนี่ย ไม่ไปแล้วเรียนตงเรียนต่ออะไรนี่ ขอมาเป็นลูกบุญธรรมของบ้านนี้แทนได้ไหม ?
“ค..ครับ ขอบคุณครับคุณลุง”
รถกอล์ฟก็เคลื่อนตัวมาถึงที่หน้าบ้าน บ้านหลังใหญ่โตที่น่าจะใหญ่กว่าบ้านยุนกิรวมกันประมาณห้าหลังได้ ครอบครัวนี้เขามีสมาชิกแปดสิบคนหรือยังไง ทำไมต้องมีบ้านที่ใหญ่ขนาดนี้ด้วย ผมไม่เข้าใจ!
ยุนกิกล่าวขอบคุณคุณลุงคนขับรถก่อนจะเดินขึ้นบันไดหน้าบ้านเข้าไปด้านใน เมื่อเดินเข้าไปก็จะพบกับโถงใหญ่ของบ้านที่มีบันไดอยู่ตรงกลาง เขายืนมองรอบๆด้วยความมึนงงปนสงสัยว่าทำไมเขาต้องเว้นที่ว่างในส่วนนี้ไว้เยอะขนาดนี้กัน เอาไว้ให้ไอ้เด็กแทฮยองนั่นพาพวกมาตีกันเล่นๆหรือยังไง?
ไม่ทันได้สงสัยหรือคิดอะไรอีกจู่ๆก็มีผู้หญิงคนนึงเดินออกมาพร้อมรอยยิ้ม ดูจากชุดแล้วน่าจะเป็นแม่บ้านของที่นี่ ด้วยความที่เป็นเด็กมารยาทดียุนกิก็ต้องทำความเคารพก่อน
“สวัสดีครับ ผมมินยุนกิครับ”
“สวัสดีค่ะคุณหนูยุนกิ ดิฉันชื่ออึนจองเป็นแม่บ้านของที่นี่นะคะ พอดีตอนนี้คุณท่านไม่อยู่ค่ะแต่ว่าท่านบอกเอาไว้แล้ว”
“อ่าครับ.. แล้ว...” แล้วไอ้คนที่มันทำให้ผมต้องมาอยู่ในที่แบบนี้ในวันแบบนี้นี่มันอยู่ไหนละครับ ?!
“อ๋อ ถ้าคุณหนูแทแทล่ะก็นอนอยู่ค่ะ ขึ้นไปปลุกได้เลย” ค.. คุณหนูแทแท.. ถามจริ๊ง แล้วอะไรคือขึ้นไปปลุก
“ให้ขึ้นไปปลุกเลยเหรอครับ ?”
“ใช่ค่ะ คุณท่านให้คุณหนูยุนกิดูแลคุณหนูแทแทได้ตามสบาย ห้องนอนของคุณหนูอยู่ที่ชั้นสองริมซ้ายสุดนะคะ ให้ดิฉันขึ้นไปเป็นเพื่อนมั้ยคะ ?”
“ม..ไม่เป็นไรครับ” เดี๋ยวนะปากกู... ความที่ยังทำตัวไม่ค่อยถูกทำให้ยุนกิเผลอพูดอะไรโง่ๆออกไป
“งั้นดิฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ เชิญตามสบายนะคะ” ไม่ทันแล้ว คุณแม่บ้านไปแล้ว เดินไปแล้ว ปล่อยให้ยุนกิต้องเผชิญชะตากรรมคนเดียวแล้ว ชีวิตยุนกิไม่เหลือะไรแล้วล่ะ
แต่จะมามัวยืนเอ๋ออยู่ตรงนี้ไม่ได้
ก่อนอื่นมันต้อง.. ลุย !!!
ขาสองข้างก้าวฉับๆ เดินขึ้นบันไดไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอนของลูกเจ้าของบ้าน ลองหมุนลูกบิดประตูดูพบว่ามันไม่ได้ล็อค ขนาดนี้แล้วคงไม่จำเป็นต้องเคาะประตูมันแล้วล่ะ เปิดเข้าไปเลย !
แอ๊ดดดดดดด
ยุนกิเดินเข้าไปในห้องนอนของแทฮยอง ในห้องก็ดูเป็นห้องนอนเรียบๆของเด็กผู้ชายวัยรุ่นธรรมดาๆไม่ต่างอะไรจากเขาติดที่จะหรูและใหญ่กว่าหน่อย ก็บ้านเขามันไม่ได้ใหญ่โตอย่างกับวังเหมือนที่นี่ด้วย มองไปที่กำแพงก็เห็นรูปถ่ายของคนสองคนถูกแขวนเอาไว้ หญิงสาวในรูปอุ้มเด็กน้อยที่กำลังหัวเราะยิ้มแฉ่งราวกับว่าไม่มีสิ่งใดในโลกที่จะทำให้เขามีความสุขได้มากไปกว่าการได้อยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่อีกแล้ว
แม่งั้นเหรอ...
อ่า ไม่ใช่เวลามาคิดถึงเรื่องที่มันผ่านมานานแล้วนี่เนอะ
ยุนกิเดินเข้าไปในห้องให้ลึกขึ้นจนเห็นเตียงที่ตั้งอยู่ บนเตียงมีผู้ชายคนหนึ่งนอนหันหลังให้เขาอยู่ซึ่งก็คงไม่พ้นไอ้เด็กแทแทของคุณแม่บ้าน เดินเข้าไปใกล้เตียงมากขึ้นจนยืนอยู่ข้างเตียงยื่นหน้าเข้าไปมองบนเตียงก็เห็นหัวส้มๆของแทฮยองนอนอย่างสงบชนิดที่เรียกได้ว่าไม่ได้รู้เลยว่ามีใครอยู่ห้องนี้อีกคน
หลับเป็นตายเลยนะมึงนะ
ไม่ได้รับรู้เลยนะว่าทำให้ใครเขาต้องลำบากไปกับมึงด้วย
“นี่ ไอ.. แทฮยอง น้องแทฮยองตื่นครับ น้องแทฮยอง” ให้กูอ้วกมั้ยต้องเรียกน้องแทฮยองเนี่ย แล้วนี่ก็หลับเป็นตายไม่ตื่นเลยนะ เอ๊ะหรือว่าจะตายแล้ว
ยุนกิยื่นมือไปวางไว้ที่ใต้จมูกของคนที่นอนอยู่เช็คลมหายใจดูว่ายังมีอยู่ไหม ปรากฏว่ายังหายใจอยู่
มันก็แน่ละสิ คงจะไม่ได้ตายไปแล้วจริงๆหรอก
“น้องแทฮยองครับ ตื่นได้แล้วนะครับ น้องแท... เฮ้ย !” ยุนกิเขย่าตัวแทฮยองหวังจะปลุกคนที่นอนอยู่แต่กลายเป็นว่าเขาถูกแขนของอีกคนฉุดดึงลงไปให้อยู่ในอ้อมกอดบนเตียงนั่นแทนเสียแล้ว
“นี่นาย ปล่อย ! นี่ละเมอหรือตื่นแล้วกันแน่เนี่ย เฮ้ แทฮยอง ตื่น !!!”
“อ... พี่... ยุนกิ”
เมื่อกี้ไอ้เด็กนี่พูดว่าอะไรนะ ?
ยุน... ยุนกิ ?
คนชื่อยุนกิในเกาหลีคงไม่ได้มีแค่เราคนเดียวหรอก
“เฮ้ ฉันไม่รู้ว่านายฝันอะไรหรอกนะ แต่อย่ามาละเมอพูดชื่อคนอื่นแบบนี้สิ นี่ตื่นได้แล้ว ตื่นนนนนนน” อ้อมแขนของคนที่กอดเขาอยู่นี่มันช่างรัดแน่นเหลือเกิน แน่นเกินกว่าที่จะดันตัวเองออกไปได้ทำได้แค่เพียงเขย่าแขน ทุบไหล่ ทุบอกอีกคนอยู่แบบนั้นแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าไอ้เด็กที่มันนอนละเมอชื่อใครก็ไม่รู้ที่ดันเหมือนชื่อของเขาจะลืมตาตื่นขึ้นมาเลย นี่กินยานอนหลับเข้าไปหรือไงกันนะถึงได้หลับลึกแบบนี้
“นี่แทฮยอง นายจะตื่นหรือไม่ตื่น”
“...”
“ไม่ตื่นใช่ไหม ได้...”
“...”
“นับหนึ่งถึงสามนะ”
“ 1 ”
“…”
“ 2 ”
“…”
“ 3 ”
“ตื่นได้แล้วววววววววว คิมแทฮยองงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!”
“อื้อ.. เสียงอะไร น่าหนวกหู” ได้ผล ! ยุนกิตัดสินใจตะโกนใส่หูไอ้คนขี้เซานี่เต็มเสียงและแล้วมันก็ได้ผล ในที่สุดได้เด็กนี่ก็ยอมลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วล่ะ !
ก๊อก ก๊อก
“พี่แท ผมเข้าไปนะครับ”
“อ๊ะ..” เสียงเคาะประตูผิดจังหวะบวกกับเสียงเรียกชื่อคนที่เพิ่งตื่นนอนทำให้ยุนกิที่อยู่ในกอดของแทฮยองหันไปมองที่ประตู
“พี่แทครับ ตื่นหรือยังครับ อ่า... พี่ยุนกิด้วย”
“จองกุก ! ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ ?” ยุนกิโพล่งขึ้นมาด้วยความแปลกใจ เดี๋ยวสิ .. ทำไมจองกุกถึงมาอยู่นี่ แล้วนั่นอะไร พี่แท .. อย่าบอกนะว่า...
“ไอ้กุก ใครอนุญาตให้มึงเข้ามา แล้วยุนกิไหน หื้อ ...” แทฮยองทำตาขว้างมองน้องชายที่เดินเข้ามาในห้องก่อนจะก้มลงมองคนที่อยู่ในกอดของตัวเองเมื่อได้ยินชื่อของรุ่นพี่ที่ตนแอบชอบ
ใช่...แทฮยองแอบชอบมินยุนกิ
ก็มินยุนกิน่ะเป็นคนดัง เป็นนักเรียนดีเด่นคนเก่งของโรงเรียน มินยุนกิเป็นคนน่ารักเป็นที่นิยมของคนในโรงเรียน ผิวขาวๆกับหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักนั่นมันดึงดูดให้มองจนไม่อยากจะละสายตาไปไหนเลยล่ะ แต่ไม่เคยมีใครรู้หรอกนะว่าขาโหดอย่างคิมแทฮยองลูกชายของท่านผู้อำนวยการโรงเรียนจะไปชอบคนดีๆ(หรือเปล่า)อย่างมินยุนกิ
อ่า.. แล้วตอนนี้มินยุนกิคนนั้นมาอยู่ในอ้อมกอดของแทฮยองคนนี้
นี่มันเรื่องอะไรกัน
“สรุปคือจองกุกเป็นน้องแทฮยองที่เป็นลูกชายของผอ.ที่ให้ฉันมาที่นี่ในวันนี้ ?”
“ไม่ใช่ / ครับ” คำปฏิเสธของแทฮยองที่พูดขึ้นทำให้จองกุกหน้าเสียไปเล็กน้อย
“ตกลงยังไงกันแน่”
“มันเป็นลูกเมียน้อย ไม่ใช่น้องผม โปรดเข้าใจใหม่ด้วย”
“ไม่ใช่นะครับพี่ยุนกิ...”
“เออๆพอเถอะ เริ่มจะเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมอยู่โรงเรียนไม่เคยเห็นพวกนายคุยกันเลย เหอะ” ตอนแรกก็สงสัยว่าทำไมจองกุกรุ่นน้องในชมรมของเขาถึงกลายมาเป็นน้องของไอ้เด็กนี่ได้ทั้งที่อยู่โรงเรียนไม่เคยจะเห็นมันสุงสิงกันเลยสักนิด ตอนนี้กูเข้าใจแจ่มแจ้งเลย
“แล้วตกลงมินยุนกิคนดังจู่ๆไปนอนบนเตียงผมได้ยังไง จะปล้ำผมเหรอ”
“ปล้ำพ่อ--- ปล้ำเปลิ้มอะไรกัน พ่อนายไม่ได้บอกไว้เหรอ พี่จะมาคอยดูแลเรื่องเรียนและความประพฤติของนายตลอดหนึ่งเทอมนี้”
หื้ม.. คนที่มาเป็นพี่เลี้ยงเรานี่พี่ยุนกิเองเหรอ
หึ.. ก็สนุกสิคราวนี้
“ก่อนอื่นมาดูวิชาคณิตก่อนนะ ไหนลองทำข้อนี้ดูสิ” หลังจากคุยกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว จองกุกที่กลับบ้านมาดูสถานการณ์ด้วยความเป็นห่วงก็ออกจากบ้านไปเหลือแค่แทฮยองกับยุนกิสองคน ทั้งคู่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นที่โคตรจะกว้างเทียบได้กับห้องนอนสองห้องของบ้านยุนกิเลยล่ะมั้ง บ้าชัดๆเลยว่าไหม อะไรคือความยุติธรรมบนโลกใบนี้
“นี่ได้ยินไหม แทฮยอง !”
“…” นิ่ง
“แทฮยอง”
“…” นิ่งอีก
“แทฮยอง”
“…” นิ่งไม่พอคราวนี้มันยังมานั่งจ้องหน้ากูอีก ทำไมกูหล่อกว่ามึงเลยอิจฉาใช่มั้ย
“อย่าให้พี่ขึ้นนะ”
“ขึ้นดิ ผมจะนอนรอ” นอนรอเหี้ยอะไรของมึงงงงงง !
“พอ หยุดไร้สาระได้แล้ว ลองทำข้อนี้ดู” ยุนกิยื่นสมุดแบบฝึกหัดวิชาคณิตศาสตร์พร้อมชี้ข้อให้แทฮยอง
“ทำไมต้องทำ” อ้าวไอ้นี่...
“อ้าว ก็จะได้ฝึกทำไง นี่พี่มาเป็นติวเตอร์ให้นะก็ต้องดูสิว่าแทฮยองทำเรื่องไหนได้บ้าง แล้วเรื่องไหนที่ทำไม่ได้บ้าง เอ้า ลองทำดูนะ” พยายามจะพูดแบบใจเย็นที่สุดแล้วนะ
“ไม่ทำ แล้วทำไมนักเรียนดีเด่นของโรงเรียนถึงได้มาเป็นติวเตอร์ให้ผมได้ล่ะ ขัดสนเรื่องเงินรึไง ?”
“ก็เปล่า แต่มัน..”
“มันอะไร บอกมา ถ้าไม่บอกผมไม่ทำ”
“ก็ถ้าพี่ทำให้นายเปลี่ยนพฤติกรรมเป็นคนดีไม่ไปมีเรื่องกับใครตลอดหนึ่งเทอมแล้วถ้าคะแนนกับเกรดนายมันดีขึ้นพี่ก็จะได้ทุนไปเรียนต่อ”
“เรียนต่อ เรียนต่อที่ไหน?” แล้วนี่จะยุ่งอะไรกับชีวิตกูนักหนา คิมแทฮยอง บอกให้ทำก็ทำไปเถอะ - _ -
“อเมริกา” ได้ยินแบบนั้นแล้วแทฮยองก็ยิ้มที่แค่หมามันยังดูออกเลยว่าเจ้าเล่ห์แค่ไหนออกมา
“ทำไมไปไกลจังเลยล่ะ ผมคิดถึงพี่นะรู้มั้ย” ห๊ะ อะไรนะ หูฝาดหรือเปล่า เดี๋ยวๆ แคะหูแป๊บ
“อย่ามาตลก ทำๆแบบฝึกหัดนั่นไปสักที เร็วๆ”
“ไม่ทำ”
“นี่จะอะไรนักหนาห๊ะ ! บอกให้ทำก็ทำสิ !!” ยุนกิชักจะไม่ทน เริ่มขึ้นเสียงใส่แทฮยองที่ยังคงพูดกวนอวัยวะเบื้องล่างไม่หยุด
“อะไร ทนไม่ได้เหรอ ทนไม่ได้ก็ไม่ต้องสอน ทุนก็ไม่ต้องเอา โอเคนะพี่” มือเล็กกำเข้าหากันแน่น สูดหายใจเข้าลึกๆพยายามอดทนไอ้เด็กตรงหน้าที่ยังนั่งทำหน้ากวนไม่เลิกนี่ นี่ถ้าไม่ได้มีทุนมาเป็นตัวประกันเขาไม่มีทางมาทำอะไรบ้าๆแบบนี้แน่ ใครๆก็รู้ว่าไอ้เด็กนี่มันกวนตีนมากแค่ไหน ดังจะตายในโรงเรียน แต่ทำไมเขาถึงไม่รู้นะว่ามันเป็นลูกชายของผอ. ... นั่นสิ ทำไมไม่รู้ - _ -
“ฮึ่ย.. ทำสักทีเถอะ แบบฝึกหัดน่ะ”
“ทำก็ได้ แต่…”
“แต่อะไรอีก เรื่องมากจริง เฮ้ยๆ จะทำอะไร” ยุนกิส่งเสียงตกใจเมื่อจู่ๆไอ้รุ่นน้องตัวดีก็ยื่นหน้าเข้ามาซะใกล้แถมยังเอามือทั้งสองข้างมาค้ำเขาไว้ติดกับกำแพงอีก สายตาเจ้าเล่ห์นั่นถูกส่งไปพร้อมเอียงคอมองรุ่นพี่ที่อยู่ใต้กอดของตัวเอง ประโยที่เอ่ยออกมาทำเอายุนกิอ้าปากค้างและอยากต่อยหน้าไอ้เด็กนี่จริงๆ
“ผมชอบพี่ ถ้าผมทำแบบฝึกหัดได้พี่ต้องเป็นแฟนผม เอาไง จะเป็นไม่เป็น ถ้าไม่เป็นก็ไม่ทำ ถ้าไม่ทำก็ไม่ได้ทุน ตกลงมั้ยครับ ?”
อะ... ไอ้ แท ฮะ.. ย๊องงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!!!!!!!!!!!!!!!
TBC.
____________________
รีไรท์แย้วววววว เย้!
ใครที่เคยอ่านแล้วเนื้อเรื่องส่วนใหญ่ในตอนนี้จะเปลี่ยนไม่มากแต่มีบางส่วนที่เชื่อมกับตอนอื่นๆแล้วก็มีการเปลี่ยนคู่รอง(?)นิดหน่อยด้วยเลยอยากให้อ่านใหม่กันนะคะ ที่เปลี่ยนคู่นี่ก็เนื่องมาจากว่าไรท์นั้นกำลังคลั่งคู่นี้มาก ทนไม่ได้จริงๆ 5555555555555 ลองเดากันดูนะ
ส่วนใครที่เพิ่งเข้ามาอ่านก็ขอบคุณมากเยยยยย ตอนสองจะมาเร็วๆนี้ ไม่นานเกินรอแน่ค่า
ฟิคเรื่องนี้มีแท็กด้วยนะ อันที่จริงก็อยากเปลี่ยนแหละเพราะไม่ได้อัพฟิคมานานแล้วแต่ไหนๆก็ไหนๆใช้อันเดิมก็ได้
#น้องวี4D
คือเป็นแท็กที่คิดเล่นๆแบบไม่จริงจัง แต่สุดท้ายก็ได้ใช้จริงซะงั้น ฝากด้วยนะคะ ❤
ความคิดเห็น