คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เวทย์บทที่ 1 : โลกแอมโบรส
เวทย์บทที่ 1 : โลกแอมโบรส
การนอนกลางวันใต้ต้นไม้สักต้นเป็นบรรยากาศที่ดี อากาศที่พัดคลอหูชวนน่านอน แต่เธอไม่อยากคิดเช่นนั้น ถึงจะน่านอนเพียงไหร่ แต่การที่ต้องมานั่งดูผู้คนเดินผ่านไปผ่านมา คู่บ้าง กลุ่มบ้าง
สำหรับเธอช่างน่าโดดเดี่ยว...
น่าเบื่อ...
เธอก้มหน้างุดๆก่อนหรี่ตาลงเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำตาลพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด เธอเห็นบางอย่าง... เธอเห็นอายุขัยของคนที่เธอกำลังมอง อีกไม่นานเขากำลังจะตาย คาดว่าเขาคงต้องประสบอุบัติเหตุอะไรซักอย่าง เนตรยมทูต เป็นเนตรที่ติดตัวเธอมาตั้งแต่กำเนิด เนตรที่สามารถมองอายุขัยของคนๆนั้นได้เพียงแค่หรี่ตาแล้วจ้องบุคคลนั้น หลายๆคนคิดว่าเนตรนี้มีประโยชน์ที่ดี แต่เธอว่ามันไร้ประโยชน์สิ้นดี ถึงรู้อายุขัยคนนั้นก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะมันผิดกฎต่อธรรมชาติ เพราะทำไมถึงรู้? เพราะเธอเคยจะลองบอกคนหนึ่งที่ใกล้จะตาย แต่โชคชะตาหรือไง? เธอถึงไม่สามารถบอกอะไรคนนั้นได้เลย ได้แต่มองดูเขาตายอย่างเงียบๆ เป็นไปได้อยากจะเอาลูกตาไร้ประโยชน์นี่ทิ้งเสีย ให้เธอไม่รู้ว่าคนนั้นกำลังจะตายดีกว่าอีก!
มีพลังอีกอย่างหนึ่งที่เธอคิดว่าตัวเองเป็นสัตว์ประหลาดก็คือเธอไม่ต้องหรี่ตามองหรือทำอะไรทั้งนั้น แค่มองแล้วครุ่นคิดว่าเขาคือใคร จู่ๆก็มีประวัติคนๆนั้นพรึบขึ้นมาในหัว เหมือนรู้จักเขามานานอย่างไงอย่างงั้น เธอรู้กระทั้งที่อยู่ ของกินที่ชอบ หรือรายชื่อครอบครัวของเขา
เธอนั้นปีศาจชัดๆ...
เธออาศัยในสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่งในอังกฤษ ถึงที่นั่นจะมีเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับเธอแค่ไหน ก็ดูไม่มีใครอยากเข้าใกล้เธอสักคน เพราะเธอเป็นคนชอบอยู่สันโดษล่ะมั่ง แถมวันๆเอาแต่ไปห้องสมุดไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่เอาแต่หาอะไรสวยๆมาเติมแต่ง
ตอนนี้เธออายุ 19 เป็นอายุที่โตเป็นผู้ใหญ่ระดับหนึ่ง เธอได้ออกจากสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าอย่างเศร้าใจ เพราะนั้นไร้ญาติขาดมิตร ได้แต่เดินเร่ร่อนไปทั่ว ไม่มีที่ไป...
จะมีใครบ้างนะที่จะเวทนาเธอบ้าง...
เธอนั่งคิดกับตัวเองเงียบๆบนม้านั่งในสวนสาธารณะไปสักพักใหญ่ ก่อนจะรู้สึกตัวเพราะมีใครบางคนมาสะกิดที่ไหล่ เธอหันไปมองอย่างงงๆ ใครกัน? พลันประวัติเขาขึ้นมาในหัวฉัน
เอาอีกแล้ว... ไอ้ความสามารถประหลาดๆนี่...
แต่ประวัติเขาแปลกกว่าทุกคนที่เธอเคยพบเห็น
อาศัยที่โลกแอมโบรส...
มันโลกอะไรกันน่ะ?
“ หนูก็มาจากโลกแอมโบรสเหรอ? ” ชายวัยกลางคนตรงหน้าถาม
ห่ะ?!
อะไรคือแอมโบรส? แล้วจากโลกหมายความว่าโลกอื่น
โลกมนุษย์ต่างดาวเรอะ!
“ คุณหมายความว่าอะไรหรือคะ? ” อา...เธอได้แต่หวังว่าผู้ชายคนนี้คงไม่ใช่คนบ้าที่หลงจากโรงพยาบาลหรอกนะ
“ หือ? ” เขาตีหน้ายุ่งเล็กๆก่อนจะเอ่ยขอโทษเธอแล้วเดินจากไป...
แต่เธอนั้นลางสังหรณ์ทำงานอย่างผิดปกติ มันกำลังสั่งให้เธอเดินตามชายคนนั้นไป...
ชายแปลกหน้าเดินลัดเลาะไปตามซอยต่างๆ พยายามหลบเลี่ยงผู้คนอย่างกับทำอะไรผิด เธอแอบดูตรงหัวมุมซอยเล็กน้อยก่อนย่างเท้าตามออกไป ...เขามองซ้ายทีขวาทีเล็กน้อยก่อนจะพึมพำอะไรบ้างอย่างแล้ววาดมือทั้งสองข้างบนอากาศ
ภาพต่อไปนี้เออ้าปากเหวอเล็กน้อย...
นั่นอะไรน่ะ! หลุมอะไรซักอย่างที่อยู่ต่อหน้าเขาก่อนที่เขาจะกระโดดออกไป!
ชายแปลกหน้าหายไปแล้ว...
แต่หลุมประหลาดนั่นยังอยู่... ยังกลับเชิญชวนให้เธอเข้าไปอย่างไงอย่างนั้น
หืม? ใครว่าเธอคือเด็กดีกันล่ะ? เธอน่ะซนตัวแม่!
แค่เข้าไปและกลับออกมาคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง?
เธอวิ่งเข้าไปอย่างเร็วเท่าที่ทำได้ ตื่นเต้นอ่านะ...
แสงสว่างฉายแสงจ้าจนเธอตรงเอามือมาหน้า ความรู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียนเริ่มอยากนิดๆ
พอแสงหายออกไป เธอได้แต่มองภาพที่ปรากฏตรงหน้าอย่างตะลึง...
นี่มันที่ไหน นี่มันอะไรกัน...
มีสิ่งของที่พูดแล้วก็มาทันที(เธอดูคนแถวนั่นทำ) ภาพโฮโลแกรมที่ในหนังชอบนำมาใช้ แต่ในที่นี้เห็นล่ะให้พรึบแถมในระยะประชิด!
โอ้... บางทีเธออาจหลับอยู่บนม้านั่งที่สวนสาธารณะแล้วฝัน...
ตรงหน้าที่ห่างจากเธอไปหลายกิโลเมตรมีปราสาทหลังใหญ่ตั้งอยู่...
หวังว่าในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเธอคงตื่นได้แล้ว...
ในที่สุดเจ้าก็มาเสียที... ควีน
ความคิดเห็น