คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Ruffian guy (1) ของก็อป
เงิน’s
ผมตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดมันแยงเข้าตา
“โอ้ยเชี้ย...”
ปวดตามากครับท่านผู้ชมT_T (ร้องไห้)
แต่เอ๊ะ ไม่ร้องดีกว่า ...แม่งระบม
ผมยกมือซ้ายมาปิดตาข้างที่บวม แล้วเอามืออีกข้างค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นมานั่ง รู้เลยว่าไม่ใช่บ้านผมแน่นอนเพราะพี่ธนแม่งยาจกครับไม่มีตังซื้อโซฟาให้น้องนอน แล้วก็รู้อีกด้วยว่านี่เป็นบ้านของใคร พอมองเห็นได้ดีหน่อยผมก็เริ่มสำรวจร่างกายตัวเองครับ ไม่รู้มันเกิดอะไรขึ้น รู้แค่หลังจากโรงเรียนเลิกบังเอิญเดินมาเจอไอ้ต๋องกะเพื่อนๆของมัน(จริงๆมันแก่กว่าผมเยอะครับแต่ขอไม่นับถือ) ด้วยความที่ผมเพิ่งตื่นจากการนอนหลับในคาบสังคมมา หน้าผมมันก็เลยกวนส้นตีนเป็นพิเศษ แล้วก็เป็นหมาในปากพวกมันที่เห่าถามผมว่ามองเหี้ยไร
ผมเลยตอบไปเพราะความเป็นคนซื่อว่า ก็มองเหี้ยไง
ละกูก็ล้มไปเลยครับ แม่งงงจริงๆ กูทำไรผิดวะแม่ง งง
ผมกวาดสายตามองไปรอบๆ บ้านยังสะอาดเหมือนเดิม คือจริงๆแล้วมันแทบไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรเลย แถมยังเป็นโทนขาวดำทะมึนๆ (เจ้าของบ้านแม่งก็เป็นทะมึนๆด้วยครับ) เอ้ยเมื่อกี้กูพูดไรไป อย่าไปบอกพี่เต๋าเชียว แถวนี้แทบไม่มีคนรู้จักพี่เต๋า ไม่รู้แกคิดไงของแกถึงตั้งชื่อแกงค์ว่าของก็อป =_= นั่น ตายยากจริงๆ ปิดประตูบ้านดังที่สุดในจักรวาลต้องยกให้เขาเลย
“....”
พี่เต๋าดูอึ้งๆแล้วก็ตกใจอยู่ไม่น้อยที่เปิดประตูบ้านเข้ามาละเจอผมนั่งอยู่แถมหัวยังฟูเป็นรังนก แรงจะจัดทรงให้เข้าที่เข้าทางยังไม่มีเลยครับบอกเลย ความจริงอีกอย่างคืออยากจะล้มตัวลงไปนอนท่าเดิมมากกูเมื่อยแต่ทำไม่ได้...
“ไงพี่” เป็นผมที่ทักทายก่อน
“โทษทีว่ะ กูซื้อข้าวมาถุงเดียว”
“ฮ่าฮ่..โอ้ย” ยังไม่ทันได้หัวเราะอย่างสะใจ รอยแผลที่มุมปากแม่งก็มากวนใจซะก่อน พี่เต๋าส่ายหัวก่อนจะเดินไปที่ครัวแล้วกลับออกมาพร้อมแกงจืดหมูสับ 1 ถ้วย และข้าวเปล่า 1 จาน ...นักเลงที่ว่าเก่งนักเก่งหนาสุดท้ายก็แพ้แกงป้าแต๋วหน้าปากซอย ผมนั่งกลืนน้ำลายมองนักเลงหัวไม้นั่งซดน้ำแกงดังซวบๆ มีการใช้ตีนเปิดทีวีด้วยนะ =_=
“จะกิน?”
ผมหัวเราะแหะแหะแล้วเอามือลูบท้องตัวเอง พยายามจะขยับตัวเป้าหมายคือห้องครัวไม่อยากบอกหรอกว่าหิวแต่จะไปเอาช้อนมาแย่งกินมันซะเลย แต่ยังไม่ทันขยับไปไหนได้ ความเจ็บตามร่างกายก็แปล็บขึ้นมาซะก่อน และดูเหมือนพี่เต๋าจะรู้ พี่แกรีบวางช้อนละพุ่งมาหาผมทันที
“ทำเหี้ยไร มึงคิดว่ามึงเป็นซูเปอร์แมนเหรอ” ผมนั่งเงียบ
เออลืมบอกไปครับว่าผมไม่ได้ใส่เสื้อ มีแค่กางเกงบ็อกเซอร์แค่ตัวเดียว ไม่รู้ว่าใครเป็นคนถอดเสื้อผ้าผมระหว่างพี่ธนกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆผมตอนนี้ พี่เต๋าแม่งคนจริงว่ะ รักเพื่อนแล้วก็รักครอบครัวเพื่อนด้วย ถึงใครจะให้พี่แกแค่10แต่พี่แกให้เต็ม100กลับเสมอ เหมือนกับผมตอนนี้ที่ไม่ได้สนิทอะไรกับพี่เต๋ามากมาย
“ไม่เจียมสังขารเลยมึง หลับไปสองวันเต็มๆกูนึกว่าตายห่าซะแล้ว”
“สะ..สองวัน ขนาดนั้นเลยเหรอพี่” พี่เต๋าไม่ตอบอะไร แค่หัวเราะออกมาเบาๆก็เท่านั้น ผมเนี่ยสิอึ้งไปเลย แต่ก็สมควรอยู่หรอกผมโดนมาหนักขนาดนี้
เมื่อเห็นว่าผมไม่มีอาการอะไรแล้ว พี่เต๋าก็เดินไปยกจานข้าวเปล่าเทใส่ชามต้มจืดแล้วเดินถือมาให้ผม พร้อมกำชับว่าห้ามหยุกหยิกเป็นอันขาด ผมมองการกระทำของคนข้างๆอย่างไม่เข้าใจ พี่เต๋ากระแอมเล็กน้อยพร้อมกับตักข้าวที่ผสมกับต้มจืดมาจ่อที่ปากผม
“....”
“....”
ไม่มีใครพูดอะไรต่อจากนี้ พี่เต๋าก็กระแอมอีกหลายทีไม่รู้อะไรติดคอนักหนา ส่วนผมก็นั่งเงียบ อ้าปากรอข้าวจากมือเล็ก ไม่รู้ว่าเพราะอะไรผมถึงหยุดมองคนข้างๆนี้ไม่ได้เลย ผู้ชายไรวะเท่เป็นบ้า พี่เต๋าไม่ใช่คนตัวใหญ่บึกบึนเหมือนนักเลงคนอื่นๆ ตัวเล็กแต่มีกล้ามเนื้อ แถมยังหน้าโหด
“..มองไรมึง” นิสัยก็โหด...
“ก็..เปล่าครับ ผมแค่กำลังคิดอยู่ว่าทำไมพี่ดีขนาดนี้เนี่ย55555555” คิดยังไงก็พูดอย่างนั้น ผมกำลังคิดอยู่จริงๆครับ พี่เต๋าหัวเราะออกมาก๊ากใหญ่ แล้วเอามือมาเล็กๆนั่นมาดันหัวผมจนตัวเซ
“อะไรของมึงวะ พอกูเลวก็ด่ากู พอกูดีหน่อยทำไมไม่ชมกูมั่ง”
แต่พี่เต๋าคงไม่ทันได้คิด.. ว่ากูเจ็บอยู่T_T แต่ไม่เอาครับไม่เอา เงินจะไม่แสดงอาการมาขัดจังหวะสีชมพูของเรา (ขนตูดลุกเลยเชี้ย) ผมกัดฟันตีหน้าขรึมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พี่เต๋าก็คงจะไม่ได้นึกถึงจริงๆ...
“ก็พี่เล่นโหดซะขนาดนั้น”
พอผมพูดจบ พี่เต๋าก็เปลี่ยนอารมณ์มาทำหน้าโหด จ้องหน้าผมอีกเหมือนอยากจะกินหัวผมยังไงยังงั้น... หน้าเฉยๆก็ว่าดุอยู่แล้ว เล่นมาจ้องกันอย่างนี้ ถึงเจ็บอยู่ก็ขอถอยห่างสักหน่อย...
หมับ!
“โอ้ยพี่!”
อยู่ดีๆ พี่เต๋าก็เอามือสองข้างมาตะปบหน้าผม แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนเราห่างกันแค่คืบ ตอนนี้ตาผมมองไม่เห็นอะไรอีกนอกจากคนตรงหน้า……
“เงินมึงดูกู” พูดแค่นั้นแล้วก็คลี่ยิ้มกว้างจนตาเป็นสระอิ
“แบบนี้กูยังโหดอยู่อีกไหม” 555555555555555555555ผมแทบจะสำลักข้าว ไม่ไหวจริงๆครับ ผมกลั้นหัวเราะไม่ได้จริงๆ ผมเห็นอาการที่พี่เต๋ายิ้มแล้วพยายามจะพูดในขณะที่ยิ้มอยู่แล้วมันอดไม่ได้ที่จะขำจริงๆ หน้าเหน้อที่ว่าเจ็บ ลืมๆมันไปก่อนแล้วกัน ขอหัวเราะให้สะใจเลย พี่เต๋ายกมือมาตบกบาลผมอย่างแรงแต่ผมก็ยังเลิกขำไม่ได้อยู่ดี
“ขำเหี้ยไร กูน่ารักมากล่ะสิ”
สดใสครับสดใส... เต๋า ของก็อปเป็นผู้ชายสีดำ ที่สดใสที่สุดในโลก
“ผมขอเข้าแกงค์พี่ได้ไหม” จากใจเลยครับ ตอนแรกก้ไม่อยากอยู่หรอกแกงค์เกิงค์ไรนี่ แต่หลังจากโดนยำตีนไปวันนั้นก็รู้ซึ้งเลยว่าต้องมีคนกุมกะลาหัวหน่อย ไม่งั้นได้เละเป็นโจ๊ก แล้วถ้าไม่ได้พี่เต๋าก็คงไม่มีไอ้เงินที่รอดกลับมาได้อย่างนี้
“กูขอเตะมึงทีนึงก่อนเคปะวะ” … ของอย่างนี้มันขอกันได้ที่ไหนล่ะครับพี่T_T
- - - - - - - - - - -
เต๋า’s
เกือบจะอาทิตย์หนึ่งแล้ว ที่ผมต้องอยู่บ้านกับไอ้เด็กพิการทางสมอง ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมวันนั้นต้องเอามันมาไว้ที่บ้านทั้งๆที่เอามันไปอยู่บ้านตัวเองก็จบเรื่องละให้ไอ้ธนดูแล กูจะทำให้มันยุ่งยากทำไมวะ ภาระอีกเนี่ย=_=
มันโดนมาหนักมากนะครับ สงสัยไอ้พวกของชำร่วยแม่งไม่ค่อยได้ออกแรง แม่งลงที่น้องผมอย่างเดียวเลย มันสลบไปสองวันเต็มๆ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเกิดมาไม่เคยดูแลใครจริงๆจังๆ ก็แก้ผ้าเช็ดตัวให้มันตามประสาพี่(ไม่รู้แม่งนับกูเป็นพี่เปล่า)(แต่ก็เห็นมันเรียกพี่เต๋านี่หว่า)(เออหยุดความไร้สาระของกูไว้เท่านั้น)
หวัดดีครับผม เต๋า แนะนำตัวอย่างเป็นทางการ จริงๆก็ไม่ได้อยากเป็นนักหรอกไอ้หัวหน้ากงหัวหน้าแกงค์ไร เราอยู่กันด้วยใจมากกว่า แต่พวกแม่งเวลามีเรื่องก็ยกให้ผมลุยก่อนตลอดโคตรรักกูเลย=_= อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแต่มีเรื่องตีกันไม่เว้นวัน นั่น พูดยังไม่ทันขาดคำ โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น ไม่ต้องทายให้เสียเวลาไอ้ธนแน่ๆ
Rrrrrrrrrหากไม่ดูเป็นการรบกวนก็อยากชวนเธอมารักกัน ติดใจเธอมาตั้งนานรู้แมะ
“ไอ้สัด! ใครเปลี่ยนริงโทนกู!”
ผมหันไปชี้หน้าคาดโทษไอ้ตัวดีที่นั่งหัวเราะอยู่บนโซฟาบ้านผม ที่แทบจะเป็นบ้านหลังที่สองของมันอยู่แล้ว ไอ้เวรเอ้ยดีนะ ไอ้ธนโทรมาตอนอยู่ในบ้าน ถ้าแม่งเสือกโทรมาตอนมีเรื่องนะกูขำไม่ออกเลย เสียเกียรติยศกูหมด ป่นปี้ชีวีดับสูญ จะเปลี่ยนก็ไม่ถามกูสักคำ กูไม่ชอบทาทากูชอบมาช่า!
ประเด็นคือเรื่องนี้แหละจริง เครียดมาก ชอบมาช่า มีโปสเตอร์ติดอยู่หน้าห้องน้ำ ไปดูได้เลย ตอนน้ำท่วมอะหอบหนีแทบไม่ทัน จริงๆจะเอาไปใส่กรอบละแต่ว่... เดี๋ยว กูพูดอะไรอยู่เนี่ย!!
เชี้ยเงิน มึงนะมึง (โทษน้อง) ผมรีบกดโทรศัพท์ไปหาไอ้ธน เมื่อกี้รับไม่ทันสายหลุดไปซะก่อน
“มีไร”
“ไอ้บันมีเรื่อง”
“ที่ไหน เมื่อไร ว่ามา”
ซอย 7
ผมได้ฟังเรื่องคร่าวๆมาจากไอ้ธนเมื่อกี้นี้แล้ว ไม่ใช่อะไรหรอกก็เรื่องผู้หญิงเนี่ยแหละ ง่ายๆคือไอ้บันมันไปเหล่สาวที่ร้านหมูกะทะ แต่ปรากฎว่าผัวเขายืนตักหมูหมักอยู่ แล้วผู้หญิงก็เล่นด้วยนะ ทำไงได้ล่ะไอ้บันมันหล่อนี่หว่า
“ไอ้เต๋ามาแล้วโว้ย”
ไอ้ธนรีบตะโกน เรียกความสนใจจากพวกนั้นได้เกือบทุกคน พวกมันหันมามองผมเป็นตาเดียว ผมแสยะยิ้มให้มันเป็นของขวัญก่อนที่มันจะเข้าโรงพยาบาล ผมรีบวิ่งไปหาไอ้พวกฝั่งนั้นที่แม่งยืนโง่อยู่ แปลกดีที่ตีนผมมักจะถึงก่อนตัวเสมอ ไอ้บันไม่รอช้า พอเห็นว่ามีผมกับไอ้ธนมาช่วย มันก็มีแรงฮึดขึ้นมา จากเมื่อกี้ 5 รุ่ม 1 ขยับไปเป็น 5 รุม 3 ใครเหนือกว่าใครเดี๋ยวได้รู้กัน
“หมัดแรก กูให้มึง ที่ดูแลเมียมึงไม่ดีพอ!”
ไอ้ธนเป็นคนพูดก่อนจะต่อยไปที่ปากมันอย่างแรง ไม่รู้ว่าฟันหลุดหรือเปล่า แต่มือไอ้ธนถึงกับเลือดซิบ สงสัยแม่งจะดัดฟันโชว์รวย แหมทำเป็นเจ๋งเหรอไอ้เสี่ยวเอ้ย
“หมัดสอง กูให้มึง ที่เสือกเอาขวดเบียร์มาฟาดหัวกู ทั้งที่ยังแดกไม่หมด กูเสียดาย!!”
แหงล่ะ ประโยคนี้ไอ้บันเป็นคนพูด นอกจากจะหน้าตาดีแล้วยังติดเหล้า ติดเที่ยวยิ่งกว่าอะไร ผมว่ามันคงไม่ติดใจเอาความเรื่องผู้หญิงที่มันหลีแล้วล่ะ เอามันส์ซะมากกว่า เพราะดูจากรูปแล้ว ไงๆพวกผมก็เหนือ และถึงคราวผม
“หมัดสาม กูให้มึง ฝากไปบอกไอ้เด็กจัญไรด้วยว่ากูชอบมาช่าโว้ย!!!”
- - - - - - - - - -
เงิน’s
ผมมองคนที่เพิ่งเปิดประตูบ้านเข้ามาด้วยความงง ก่อนออกจากบ้านยังดีๆ แต่สภาพตอนกลับนี่อย่างหมา ไปเมามาแน่ๆ ไม่รู้ว่าร่างกายผมแข็งแรงกว่าคนทั่วไปหรือว่าอะไร แต่ผมเกือบจะเป็นปกติแล้วครับ(พูดเหมือนกูพิการ) ผมรีบลุกไปพยุงพี่เต๋าก่อนที่ตัวมันจะล้มไปกองกับพื้น
“กลิ่นเหล้าทั้งนั้นเลย”
ผมถอนหายใจ แล้วอุ้มคนที่ได้ชื่อว่านักเลงไปวางไว้บนโซฟาที่ผมใช้นอน สบายๆอยู่แล้วเพราะพี่เต๋าตัวเล็กกว่าผมเยอะ แต่แรงนี่มหาช้าง ไม่เข้าใจว่าไปเอาแรงมาจากไหนเยอะแยะนัก
“อือ...ปล่อยกู มึงเป็นใคร อย่ามายุ่งกับกู ..เอิ่ก”
“ผมเงินเอง น้องพี่ธนไงพี่เต๋า”
“เงินไหนไม่รู้จัก”
อั่ก! แล้วแม่งก็ใช้ตีนเตะกูเต็มๆ
“ไอ้เหี้ยพี่เต๋..”
เดี๋ยวนะ.. มันเตะกูแล้ว
ก็เท่ากับ....
เฮ้ย!!!!!!
นี่มัน เงิน ของก็อปนี่หว่า
จะติดตามพี่เต๋าทุกชาติไปครับ^_^
TBC.
ซวยละไอ้เต๋าเอ้ย5555555555555555555555555555
มันไงๆไม่รู้ง่า ดูติงต๊องเนอะT_T
ความคิดเห็น