คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 นัดของเรา
บทที่ 1
นัดของเรา
“กลับมาแล้วค่ะ ม๊าทำอะไรอ่ะ หอมออกไปถึงหน้าบ้านเลย อ้า ~ คุ๊กกี๊ ” ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปยิบคุ๊กกี๊ที่ม๊าอบไว้ขึ้นมากิน…..
“หยุดเลย…. ไปล้างไม้ล้างมือซะก่อน ม๊าสอนหลายครั้งแล้วไม่จำเลย ทำตัวอย่างนี้แล้วจะขายออกกับเขาไหมเนี๊ย ม๊าล่ะกลุ้มกับเราจริงๆ เลย” ม๊าบ่น
“โถ่วว ม๊าอ่ะ ลูกสาวออกจะสวยซะขนาดนี้ คนมาจีบเยอะเยอะน่า ที่หนูยังไม่มีเพราะยังไม่เจอคนถูกใจต่างหาก อ้อ!! ม๊าวันนี้ไปเรียนวันแรกหนุกมากกกก เพื่อนมีแต่คนสวยๆ หล่อๆ ทั้งนั้นเลย เนี๊ยหนูได้เพื่อนตั้งเยอะ แต่มีผู้ชายแปลกๆ คนนึงอ่ะ ตอนเช้าที่หนูเข้าไปโรงเรียน คือหนูยังไม่รู้ห้องเรียนว่าอยู่ไหน หนูเลยเดินเข้าไปถามเขา แต่ปรากฏว่า ผู้ชายคนนั้นไม่บอกทางหนู แต่พาหนูไปส่งถึงห้องเลยอ่ะม๊า หนูว่าเค้าต้องเป็นโรคจิตแน่เลย ชัวร์” ม๊าได้ยินดังนั้นก็อมยิ้ม แล้วพูดขึ้นลอยๆ ว่า
“สงสัยงานนี้ลูกม๊าคงขายออกแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆ ^^”
“ ม๊าว่าไงน่ะ หนูได้ยินไม่ค่อยถนัดเลย ”
“ไป ๆ ไปอาบน้ำ แล้วลงมากินข้าว เดี๋ยวป๊าก็จะกลับมาแล้ว จะได้กินข้าวพร้อมกันซะที” ครอบครัวของเรานานๆ ครั้งถึงจะได้กินข้าวพร้อมกัน เพราะงานที่ป๊าทำมันไม่ได้มีเวลาทำงานแน่นอน แต่ถึงอย่างนั้นครอบครัวของฉันก็เป็นครอบครัวที่อบอุ่นแหละน่ะ
“ ค่า จุ๊บ รักม๊าจัง ฮ่าๆๆ ไปล่ะ” ฉันเดินอ้อมไปด้านหลังม๊าแล้วโอบกอดเบาๆ พร้อมยื่นหน้าไปจุ๊บแก้มม๊านึ่งที่ ม๊าทำท่าเหมือนจะตีฉัน ฉันเลยรีบวิ่งขึ้นห้องไป ฮ่าๆๆ อารมณ์ดีจริงๆ วันนี้
ฉันโยนกระเป๋าที่สะพายไปโรงเรียนวันนี้ลงที่ที่นอน โทรศัพท์มือถือหล่นออกมาทำให้ฉันนึกได้ว่า ต้องโทรไปหานายโรคจิตคิมมินซอก(ที่ดูๆ เค้าก็ไม่โรคจิตน่ะ นางคิดไปเอง)
( ฮัลโหล ครับ มินซอกพูดครับ )
“ เอ่อ.. ฮัลโหล นี่ฉันเองนะ” ฉันกรอกเสียงพูดไปตามสาย พยายามไม่ให้เสียงสั้น แต่ก็แอบสั่นนิดหน่อย
(ชั้น 5 ชั้น 6 หรือชั้นไหนล่ะครับ)
อ้าว เวรแล้วไง กวนประสาทใช่ย่อย นึกว่าหน้าหล่อๆ ใสๆ หน้ารักซื่อๆ แบบนี้จะพูดหวานๆซะอีก เงิบเลยฉัน
“ฉัน ( ชื่อคุณ) จำไม่ได้หรอ! ที่นายให้ฉันโทร มานัดไปกินข้าว ตอบแทนที่นายพาฉันไปส่งที่ห้องไง ^^” แอบทำเสียงงอนใส่โทรศัพท์ไปนิดนึง แหม๋ เจอกันเมื่อเช้านี่เองลืมกันซะได้ ถ้ารู้ว่าจะลืมนะ จะไม่โทรมาให้เสียตังค์หรอก( งอนนนน )
(ฉันล้อเล่น จำได้น่า ทำเสียงแบบนี้ งอนหรอ?) เฮ้ย!รู้ทัน
“ปะ ป่าวซะหน่อยฉันจะไปงอนนายทำไหม เหลวไหลน่า เข้าเรื่องเลยแล้วกัน นายจะให้ฉันเลี้ยงข้าวนายที่ไหน”
(ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันอยากให้เธอเลี้ยงหนังฉันซักรอบดีกว่า เอาเป็นเสาร์นี้ก็แล้วกัน อืมม ว่าแต่บ้านเธออยู่ไหนอ่ะ จะไปรับถูก)
ห๊ะ มารับฉันเนี้ยนะ บ้าบอที่สุด(เขิน)พึ่งจะรู้จักกันไม่กี่วันเอง เนี้ยเขาเรียกว่าจีบหรือป่าว -//-
“ เห้ย นี่ นายคิดไร? กับฉันป่ะ เนี๊ย! นี่รู้จักกันไม่ทันไรก็ถามนู้น นี่ นั้น อย่างกะจะมาเป็นแฟนฉันงั้นแหละ บอกเลยน่ะ ฉันจีบไม่ง่ายหรอกนะจะบอกให้ ถ้าจะมาหลีเฉยๆ ก็เชิญหลบไปไกลๆ เลย”
(ฮ่าๆๆ เธอนี่หลงตัวเองชะหมัด แต่ก็ชอบว่ะ แล้วเธอไม่สนใจจะรับฉันเป็นแฟนหรอ?) โฮกกกก นี่อ่อยกันหรอ? >,<"
“ต้องขอโทษด้วยนะพอดีฉันอ่ะไม่รักใครง่ายๆ หรอก” ฉันบอกเสียงสูง
(ฮ่าๆๆๆ ท้าทายดีนี่ ลองดูไหมล่ะ ถ้าฉันทำให้เธอรักฉันไม่ได้อย่ามาเรียกฉันว่ามินซอก!)
“ เหอะ! นายต่างหากล่ะที่จะหลงรักฉัน เอาเป็นว่าเสาร์นี้เราเจอกันที่โรงหนังเลยก็แล้วกันนะ บาย”
ฉันรีบกดวางสายก่อนที่มินซอกตอบกลับ ผู้ชายบ้าอะไรรู้จักกันแค่วันเดียวก็มาขอเป็นแฟนซะล่ะ ฝันไปเหอะย่ะ (ถึงนายจะเป็นสเป็กก็เหอะ) ^^
>>>>To Be Continued<<<<
พบกันอีกแล้ววว น้า อย่าพึ่งเบื่อกันน่ะเอ่อ ฮาๆๆ
เม้นให้กำลังใจกันบ้างจ้า นักเขียนจะได้มีแรงฮึดสู้
รักคนอ่านจุ๊บจิ๊บ..>...<"
ความคิดเห็น