[EXO] Miracls in December {Yaoi} #ฟิคมรคอดซบ

ลำดับตอนที่ #2 : My Turn To Cry {Status : ลงแล้ว Progress : รอลงต่อ}

My Turn To Cry

แสงแดดอุ่นๆสาดส่องเข้ามาจากหน้าต่างบานใหญ่ กระทบกับเตียงผู้ป่วยสีขาวสะอาด โอเซฮุน แพทย์ประจำตัว เสี่ยวลู่หาน เดินเข้ามาในห้อง ร่างบางที่นอนอยู่ได้สติ...ในห้องสว่างไปด้วยแสงแดดยามอรุณ แต่คนบนเตียงกลับเห็นเพียงแต่ความ มืดมิด

“ตื่นแล้วหรอครับ?” เซฮุนกล่าวพลางเดินไปนั่งข้างเตียง ลู่หานยันตัวขึ้นนั่ง พยายามมองหาสิ่งรอบกาย แสงสว่าง หรือไม่ก็เจ้าของเสียงเมื่อครู่...แต่ก็มองไม่เห็น

“คะ...คุณเป็นใคร? ทำไมผมมองอะไรไม่เห็น ทั้งๆที่ผมลืมตาแล้ว” ลู่หานถามเซฮุนเสียงสั่น ดวงตากลมสวยเริ่มคลอไปด้วยม่านน้ำตา...กลัวคำตอบที่ได้ยิน

“ผมเป็นแพทย์ประจำตัวของคุณไง ผม...โอเซฮุน” เซฮุนเม้มปากตอบจับมือคนบนเตียงแน่น

“เซฮุน!! เซฮุน!!!” ลู่หานตะเกียกตะกายหาเซฮุนอย่างหาที่พึ่งพิงจิตใจ เซฮุนลุกขึ้นกอดคนตรงหน้าพลางลูบศรีษะเบาๆอย่างอ่อนโยน “ฮึก...เกิดอะ...ไรขึ้นกับ...ตาผม?” ลู่หานร้องไห้ซุกอกเซฮุนแน่น คุณเคยไหม...ถามไปทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว เพียงแค่กลัวคำตอบที่ได้ยินมันจะตรงกับที่คิดไว้เท่านั้นเอง

“การผ่าตัดมีเปอร์เซ็นต์ทำให้คุณหายมีเพียง 1% ...และผมเลือกที่จะไม่ผ่าตัด” เซฮุนกลั้นใจตอบ สมองทำงานอย่างหนัก เขากำลังทำร้ายคนตรงหน้าหรือเปล่า? เขาเลวไหม? เขาทำดีที่สุดแล้วหรือเปล่า? เขารู้สึกตัวเองอ่อนแอเหลือเกิน อ่อนแอแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“...แล้ว?”

“คุณเสียการมองเห็น” เซฮุนตอบแล้วกอดแน่นกว่าเดิม “ผม...ขอโทษ” เซฮุนจูบเปลือกตาลู่หานเบาๆเพื่อบรรเทาความรู้สึกที่หนักอึ้งจากคนในอ้อมกอด...ให้เขาได้เจ็บแทนยังจะดีกว่า

“หมินล่ะ? ซะ...ซิ่วหมินล่ะ? ซิ่วหมิน!” ร่างบางขยำเสื้อกราวน์กระตุกแรงๆ เซฮุนหลับตาลงอีกครั้งก่อนจะตอบ

“มินซอก...เสียชีวิตแล้ว”

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย!!! มินซอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!” เสียงกรีดร้องและเสียงสะอื้นไห้ของลู่หานก้อง “ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย ฮืออออออออออออออออออออออ” เซฮุนเงยหน้าไล่น้ำตาที่เอ่อล้น เขากัดปากแน่นจนห้อเลือด เขาเสียใจ...ที่ทำได้เพียงแค่นี้

คืนคริสต์มาสอีฟ

‘ทายซิ...ของขวัญเป็นอะไร~’ คิมมินซอก เดินเข้ามานั่งเบาะข้างคนขับพร้อมกับกล่องของขวัญ ลู่หานมองมินซอกแล้วยิ้ม

‘ไม่เห็นอยากได้เลย ของขวัญอ่ะ’ ลู่หานยื่นหน้าเข้าไปไกล้จนจมูกชนกัน

‘>////< ก็พูดงี้ทุกปีอ่ะ แล้วก็เตรียมของขวัญมาแล้วทุกปี’ มินซอกยู่ปาก

‘จุ๊บ~’ ลู่หานจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากระเรื่อ ทำเอาคนโดนขโมยจุ๊บหน้าแดง ตีลู่หานใหญ่เลย แล้วลู่หานก็ออกรถ

‘นายคิดจะแต่งงานไหม?’ ในรถเงียบสนิท มินซอกจึงเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ แต่ทำเอาคนฟังตกใจจนขับรถข้ามเลนและชนกับเสาไฟฟ้าจังๆ...แต่น่าเศร้าใจ รถสิบล้อที่ขับมาพุ่งชนรถของเขาซ้ำอีกที

โครม!!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

‘ตะ...แต่งสิ’ ลู่หานหลับตาที่เปราะเลือดเพราะกระจกแทง เขาจับมือมินซอกแน่นภายใต้ซากรถที่บุบบู้บี้ มินซอกยิ้มบางๆไม่มีแรงแม้จะตอบ ร่างกายท่อนล่างของเขาเละจนน่าสะอิดสะเอียน ลู่หานหยิบแหวนในกระเป๋ากางเกงตัวเองมาสวมนิ้วที่เขาคาดว่าเป็นนิ้วนางของมินซอกไว้พลางลูบแก้มเนียนที่เปื้อนไปด้วยเลือด ลู่หานจูบริมฝีปากที่แตกจนเลือดอาบนั้นเบาๆ ลู่หานไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น แต่ขอแค่...ถ้านี่เป็นช่วงสุดท้ายของชีวิต เขาก็ขอได้อยู่กับคนที่เขารักมากที่สุดคนนี้ก็พอ

“มินซอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ลู่หานตะโกนลั่นห้องผู้ป่วย เขาทึ้งผ้าปูที่นอนและผ้าห่ม รวมทั้งสายน้ำเกลือระโยงระยางจนพยาบาลทั้งหลายต้องแยกเซฮุนออกจากลู่หาน เซฮุนเดินห่างออกมาที่ปลายเตียงมองลู่หานอย่างสลดใจ เซฮุนยกมือขึ้นปิดริมฝีปากตัวเองอย่างหดหู่ เมื่อพยาบาลมัดแขนและขาของลู่หานให้ติดกับเตียงเสร็จก็ยื่นเข็มยากดประสาทให้เซฮุน เซฮุนรีบฉีดให้ลู่หานสงบลง ดวงตาของลู่หานที่เปรอะไปด้วยน้ำตาค้างมองเพดานอย่างเลื่อนลอย...เขายอมเสียดวงตาหรือแม้แต่ร่างกายนี้...เพื่อให้มินซอกกลับมา...ทำไมผมไม่ตาย? ทำไมสวรรค์ถึงไม่ปราณีผม ทำไมต้องเป็นมินซอกที่ตาย...ทำไมกัน? ทำไม...ทำไม... คำถามมากมายที่ลู่หานต้องการคำตอบ แต่ก็ไร้ซึ่งคำตอบใดๆ

“นายเชื่อในปาฏิหาริย์ไหม?...” เซฮุนกระซิบแนบหูลู่หาน









กำหนดการการลงต่อ 05 / 01 / 2014 เวลา 23.59 น.


TALK :3 สวัสดีปีใหม่ค่าาาาาา มาลงตอนสองให้ละน้าาาา ช้ากว่ากำหนดการนิดหน่อยเพราะไปเค้าท์ดาวน์มา ขอให้รีดเดอร์ทุกคคนมีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรง คิดอะไรขอให้สมปราถนานะคะ ไรเตอร์รักรีดเดอร์นะ อย่าลืมเม้นท์+สกรีมในแท็ก #ฟิคมรคอดซบ ด้วยนะคะ แฮปปี้นิวเยียร์ค่าาาา

BlackForest✿