คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Hysteria Night [2]
“ปังปอนด์!!!! ไก้แจ้ๆๆๆ”
“ว้ากกกก แจ้ๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆ”
เสียงหวานใสของ ‘แกงส้ม’ หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีที่เห็น ‘ปังปอนด์’ เพื่อนสนิทคนแรกและคนเดียวของเขาตะโกนร้องเสียงไก่พร้อมกับท่าทางตีปีกพั่บๆ ทำให้เสียงใสหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน
“แกงส้ม!! แกล้งเราหรอ!!!” เสียงใสติดเหวี่ยงของปังปอนด์หันมาว้ากใส่แกงส้มพร้อมกับมือบางที่เลื่อนมาหยิกที่เอวคอดของเพื่อนตัวแสบ
“โอ้ยยย ปัง เราขอโทษเห็นเธอนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว เรานึกว่าเธอวิญญาณออกจากร่างไปแล้ว” เสียงหวานเอ่ยบอกพลางจับมือบางที่อยู่บริเวณเอวของตนเองออก
“จะบ้าหรอแกง! เราแชทอยู่กับแฟนเราต่างหาก คนไม่มีโซเชียลไม่รู้หรอก ชิ!”
“ชิ เราว่าไม่เห็นว่าจะดีตรงไหนเลยไอโซเชียลบ้าบออะไรของเธอเนี่ย ตั้งแต่มันมีไอพวกนี้กำเนิดขึ้นมาและเธอเริ่มเล่นมัน มันทำให้เธอห่างกับเราไปเรื่อยๆ ทั้งๆที่เธอนั่งอยู่ตรงหน้าเธอแท้ๆแต่เธอกับนั่งจิ้มๆรูดๆ ไอจอสี่เหลี่ยมๆเล็กๆนั่น มันทำให้เหมือนมันมีกำแพงกั้นเราสองคนอยู่ เธอรู้สึกบ้างไหมปัง”
นั่นสินะ ตั้งแต่เขามีแฟนมีโลกที่สามเขาก็ไม่ค่อยสนใจแกงส้มเหมือนเก่ายิ่งตอนนี้เขาอยู่ในตำแหน่งของ ‘ดาวคณะ’ ยิ่งทำให้เขากับแกงส้มยิ่งห่างกันไปเรื่อยๆ……
“แกงคือเรา”
“ปัง แกงมีเพื่อนคนเดียวคือปังนะ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่จำความได้ เราไม่เคยห่างกันขนาดนี้ บ้านเราก็อยู่ใกล้กัน โรงเรียนเราก็เรียนที่เดียว ห้องเดียวกันมาตลอด ไปไหนก็ไปด้วยกัน เราไม่เคยทิ้งกัน แต่ทำไมแกงรู้สึกว่าตอนนี้ ปังกำลังจะทิ้งแกง…….. ”
“แกง คือ”
“ฮ่าๆๆ เฮ้ยปังแกจะซีเรียสทำไม เราพูดเล่น น่านๆเจอเราดึงซึ้งบ่อน้ำตาจะแตกเลยหรอ ฮ่าๆ”
“แกงงง ไอ่บ้า หลายรอบแล้วนะๆ หลายรอบแล้ว”
“ฮ่าๆ แกล้งเธอนี่มันสนุกจริงๆ ไปๆไปกันเถอะ ไปเรียนกัน เดี๋ยวสายอาจารย์กิตปิดประตูอีก”
พูดจบมือบางก็คว้าข้อมือขาวของเพื่อนสาวที่ยังนั่งหน้างอหน้ามุ่ยให้เดินตามตนไป เสียงใสของเพื่อนสาวที่เอ่ยบ่นให้กับความขี้แกล้งของเพื่อนรักตลอดทางทำให้แกงส้มยิ้มได้ไม่น้อย แต่
ที่เขาพูดเมื่อกี้ จากความรู้สึกจริงๆนะ ไม่ได้แค้แกล้งปังปอนด์……..
.
.
.
“ขออนุญาตเข้าห้องครับ/ค่ะ” เสียงหวานสองเสียงติดหอบเล็กๆประสานกันอย่างพร้อมเพรียงพร้อมกับอาการหอบเนื่องจากการวิ่งแข่งกันขึ้นมาบนห้องของคนสองคน
“เชิญ นักศึกษา เข้าไปแล้วนั่งที่ให้เรียบร้อย”
ร่างเพรียวบางไม่แพ้กันสองร่างเดินเบียดแทรกกันเข้าไปภายในห้องเรียนทันทีที่เข้ามาสายตานับสิบคู่ที่จ้องมองมาทางทั้งสองคนแต่ก็ไม่ทำให้แกงส้มและปังปอนด์สะทกสะท้านแต่อย่างไร ทั้งสองยังคงแกล้งผลักแกล้งเบียดกันจนไปถึงที่นั่งประจำ
“วันนี้ อาจารย์มีเรื่องแจ้งให้ทราบ” ทันทีที่ร่างของแกงส้มและปังปอนด์นั่งลงเสียงทุ้มของอาจารย์ประจำวิชาก็ดังขึ้นเพื่อชี้แจงเรื่องบางอย่าง
“จากการที่ผมได้ดูโครงงานวิจัยคร่าวๆที่พวกคุณส่งมาให้ผมดู ผมคิดว่าสิ่งที่พวกคุณทำ มันแย่มาก ไม่เหมาะกับนักศึกษาที่ใกล้จะเรียนจบไปประกอบวิชาชีพอย่างพวกคุณเลยสักนิด”
จบคำพูดของอาจารย์หนุ่มก็เรียกเสียง อ้าว เสียงโห่ของบรรดานักศึกษาภายในห้องเรียนได้อย่างมาก บ้างก็ด่าทอ บ้างก็นินทรา บ้างก็เครียด จึงทำให้อาจารย์หนุ่มหยุดเสียงเสียงโห่ร้องและเริ่มพูดอธิบายต่อ
“ดังนั้น ผมจึงคิดว่าผมจะเข้ามาเป็นที่ปรึกษาในโครงงานของพวกคุณและถ้ามีแค่ผมคนเดียว ผมคิดว่ามันคงไม่พอต่อความต้องการของพวกคุณ ดังนั้นผมจึงได้จ้างที่ปรึกษาเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนเพื่อให้มาช่วยให้คำปรึกษา เชิญครับ”
ทันทีที่พูดจบร่างสูงสง่าในชุดดูเรียบหรูเดินเข้ามาภายในห้องเรียนเรียกเสียงกรี๊ดเล็กๆให้กับนักศึกษาสาวๆในห้องเรียนดังขึ้น ผิดกับแกงส้มทันทีที่เห็นร่างของผู้ที่เข้ามาใหม่ คิ้วสวยก็เริ่มขมวดเข้าหากัน พร้อมกับตากลมโตที่อยู่ภายใต้กรอบแว่นแฟชั่นที่เขาใส่เพื่อพลางตาผู้คนก็ฉายแววตกใจออกมาเพราะคนๆนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นคนที่กกกอดและมอบความสุขให้เขาทั้งคืน!!!!!
“สวัสดีครับนักศึกษาทุกคน ผม อิสริยะ ภัทรมานพ หรือจะเรียกว่า ‘พี่ฮั่น’ ก็ได้ครับ^^”
แอด ปึก
“เฮ้ย อื้อออออ”ใบหน้าสวยถูกรั้งให้เข้าไปรับจุมพิตอันร้อนแรงจากชายหนุ่มที่เคยคุ้นดวงตากลมโตเบิกโตขึ้นไปอีกเมื่อเห็นหน้าของคนที่กำลังจูบเขาเต็มตา ใบหน้าหล่อคมที่มีกรอบแว่นหนาซ่อนดวงตาเรียวคมกริบเช่นพญาเหยี่ยวกำลังหลับพริ้มชวนหลงใหล จมูกโด่งเป็นสันอย่างธรรมชาติริมฝีปากบางที่กำลังบดเบียดกับริมฝีปากอิ่มของตนลิ้นหนาที่เริ่มสอดแทรกรุกรานเข้ามาภายในโพลงปากเล็กเรียกเสียงครางฮือขึ้นในลำคอระหงมือเรียวบางที่อยู่ข้างตัวเริ่มเลื้อยไปโอบรอบคอของร่างสูงโปร่งพร้อมกับเอียงใบหน้า 45 องศาพร้อมกับหลับตาพริ้มเพื่อรับจูบอันดูดดื่มให้ง่ายยิ่งขึ้น ดวงตาเรียวเล็กลืมขึ้นมามองปฏิกิริยาของร่างเล็กตรงหน้าอย่างถูกใจมือหนาดึงชายเสื้อนักศึกษาตัวบางให้ออกมาจากกางเกงขายาวพร้อมกับมือหนาที่เลื่อนเข้าไปลูบไล้ตามลำตัวบางช้าๆ ร่างเล็กเริ่มส่งเสียงประท้วงเพราะรับรู้ถึงช่วงลมหายใจที่กำลังจะหมดไปทำให้ร่างสูงผละริมฝีปากออกจากริมฝีปากอิ่มที่บวมเจ่อของอีกคนแล้วลากไล้ไปยังลำคอระหงขาวนวลเนียนใบหน้าหล่อคมเริ่มซุกไซร้ช้าๆพร้อมกับลิ้นหนาที่แลบออกมาเลียลำคอขาวมือบางที่โอบรอบคอเริ่มเลื่อนมาขยุ้มที่กลุ่มผมนุ่มมือของร่างสูงพร้อมกับแอ่นอกเข้าหาสัมผัสของร่างสูงที่กำลังรุกรานตนเองอยู่
“อื้อออ อ๊ะ..” เสียงหวานครางกระเส่าออกมาอย่างกักเก็บไม่อยู่เมื่อริมฝีปากบางของร่างสูงเริ่มขบเม้มสร้างรอยแดงจางๆที่ลำคอสวยพร้อมกับมือหนาที่เริ่มเลื้อยขึ้นไปบีบเค้นยอดอกที่เต่งตึงขึ้นเนื่องจากแรงอารมณ์ของคนตัวเล็กเอง เสียงหวานครางกระเส่าของคนตัวเล็กยังคงเปล่งออกมาอย่างสม่ำเสมอจนทั้งคู่ลืมไปว่านี่คือห้องน้ำชายในมหาวิทยาลัย…….
“อ๊ะ คะ…คุณ ย..หยุดเถอะครับ หยุด ก…ก่อน” เสียงหวานเอ่ยห้ามออกมาเมื่อดูเหมือนคนที่รุกรานเขาเริมจะเกินเลย
“หึๆ ครางอย่างเดียวก็พอนะเจ้าแมวน้อย” แต่ร่างสูงก็ไม่ได้สนใจคำพูดของร่างบางเสียเท่าไหร่แต่กลับเริ่มรุกรานร่างเซ็กซี่ตรงหน้าอีกหน มือหนาละออกมาจากลำตัวบางแล้วค่อยๆเลื่อนลงมาที่กางเกงตัวยาวของคนตัวเล็กนิ้วเรียวยาวเริ่มเกี่ยวเข็มขัดออกจากบั้นเอวของร่างตรงหน้า
“คุณ!! หยุดครับ!!” ร่างเล็กพยายามรวบรวมสติและพละกำลังเฮือกสุดท้ายตะโกนออกไปแล้วผลักร่างสูงให้พ้นตัวแต่ด้วยขนาดตัวและกำลังของคนที่ตกเป็นรองอย่างเขาแล้วการที่จะผลักผู้ชายตัวโตๆให้พ้นจากตัวเองนั้นเป็นเรื่องที่ยากแรงที่ส่งไปให้กลับทำให้ร่างสูงเซเล็กน้อย
“หึๆ พยศชะมัด” ร่างสูงเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉยมือหนายกขึ้นมาเช็ดคราบครีมพอกที่ติดที่ ริมฝีปากออกพร้อมกับไล่มองไปยังเรือนร่างสวยตรงหน้าด้วยสายตาพราวระยับ
ดวงตากลมโตที่ปรือพล่าส่งประกายหวานเยิ้มใบหน้าขาวใสขึ้นที่แดงจัด ปากอิ่มบวมเจ่อพร้อมกับเผยอออกหอบหายใจเบาๆ ผมสีน้ำตาลเข้มยุ่งเหยิง เสื้อตัวบางหลุดลุ่ยกระดุมเม็ดบนถูกเปิดออกเผยให้เห็นแผ่นอกขาวและรอยแดง ซึ่งเขารู้ดีว่ารอยนั้นเกิดจากอะไร
“คะ…คุณ ทำไมทำกับผมแบบนี้!” เสียงหวานพยายามข่มอารมณ์พยายามเอ่ยเอื้อนประโยคออกมาได้อย่างยากเย็น
“อะไรกัน อะไรกัน เจ้าแมวน้อยผู้น่ารัก จำไม่ได้ซะแล้วว่าเมื่อคืนเราสองคนทำอะไรกัน ทำไมทีอย่างนี้ทำเป็นไม่รู้จัก ทีเมื่อคืนยังเป็นแมวน้อยยั่วสวาทอ้อนออดเสียงหวานใต้ร่างฉันอยู่เลย” พูดไปก็ส่งนิ้วยาวยาวไปไล้ตามลำคอระหงที่มีรอยแดงและคราบน้ำลายเป็นดวงๆ
“เนียนชะมัดเลยนะ พอกครีมที่คอจนไม่รู้เลยว่ามีรอยรักสีสวยประดับอยู่บนคอ สวยๆแบบนี้ใครโง่ทำไมไม่ได้ก็บ้าเต็มทนแล้ว”
เมื่อ 1 ชั่วโมงก่อนหน้านี้
Hunz part
ผมกำลังจ้องมองใครบางคน ใครบางคนที่ผมรู้สึกคุ้นเคยเหลือเกิน ทันทีที่ผมก้าวเข้ามาในห้องเรียนสายตาของผมก็ไปสะดุดเข้ากับร่างของคนๆหนึ่งที่นั่งอยู่บริเวณหลังห้องเรียนใบหน้าสวยหวานที่ดูคุ้นตาแต่ซ่อนอยู่ภายใต้กรอบแว่นอันใหญ่ เรือนร่างบางซ่อนอยู่ในชุดนักศึกษาชายตัวใหญ่กว่าขนาดตัว ดูเหมือนคนๆนั้นกำลังมองผมอยู่เช่นเดียวกัน ถ้าผมจำไม่ผิดเขาต้องเป็น……….
“เอาล่ะครับ นักศึกษาหยุดก่อน ผมจะให้ทุกคนแนะนำชื่อตัวเอง ชื่อเล่นชื่อจริงและชื่อกลุ่มโครงงานของตัวเองนะครับ” เสียงของกฤษณะ หรือ กิต เพื่อนของผมที่ตอนนี้พ่วงตำแหน่งอาจารย์โครงงานวิจัยดังขัดขึ้นมาหยุดความคิดของผมซะก่อนทำให้ผมกลับไปสนใจนักศึกษาคนอื่นๆ
“สวัสดีครับพี่ฮั่น ผมชื่อ ธนทัต ชัยอรรถ ชื่อเล่น แกงส้ม โครงงานวิจัยของผมคือ เชื้อแบคทีเรียที่ทำให้เกิดไวรัสที่เป็นแหล่งที่เกิดของโรค ‘ฮีสทีเรีย’ ครับ”
ทันทีที่ผมได้ยินเสียงหวานใสของเจ้าตัวยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่าเด็กคนนี้คือคนๆเดียวกับหนุ่มน้อยสุดเซ็กซี่คนเมื่อคืนทำให้ตลอดทั้งชั่วโมงแห่งการเรียนการสอนผมเอาแต่จับจ้องไปยังหนุ่มน้อยคนนั้นแต่ที่ผมเห็นในตอนนี้แทบไม่มีคราบหนุ่ยน้อยยั่วสวาทเมื่อคืนหลงเหลือเลยสักนิดมีแต่นักศึกษาสุดเนิร์ดที่ตั้งใจเรียนดวงตากลมโตจับจ้องไปยังกระดานไวท์บอร์ดมือบางถือดินสอ 2B เตรียมจดเนื้อหาใส่สมุดบันทึก แต่ถึงจะดูแตกต่างราวกับคนละคนแต่ผมก็มั่นใจว่าเขาคือคนที่ผมอยู่ด้วยเมื่อคืน……………….
“ชั่วโมงหน้าเราเจอกันที่นี่เหมือนเดิมนะครับนักศึกษาเพื่อเขียนแผนโครงงานใหม่ แล้วเจอกันครับ”
ผมนั่งจ้องผมเขาจนหมดชั่วโมงของการเรียนร่างเพรียวบางลุกขึ้นเก็บของพร้อมกับหันไปคุยกับสาวน้อยคนหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นเพื่อน ดูท่าทางเร่งรีบแปลกๆ ร่างเพรียวบางเดินออกมาจากห้องเรียนพลางชายตามองผมเล็กๆ ผมมองแผ่นหลังเล็กที่เดินออกไปอย่างรีบร้อน การที่เขาหันมองผมเมื่อกี้ทำให้ผมคิดเรื่องอะไรบางอย่างออก ผมจะพิสูจน์ให้รู้ไปเลยว่าเขาคือเจ้าแมวน้อยเมื่อคืน!!!!!
“อะ…เอ่อ”
“ไงครับคนดี จำพี่ได้มั้ยครับถ้าจำไม่ได้พี่ช่วยทวนให้เอามั้ย” พูดจบร่างสูงก็ย่างกรายเข้ามาหาร่างเล็กอีกคราทำให้คนตัวเล็กหลบหลีกแต่ด้วยขนาดความกว้างของพื้นที่ในห้องน้ำแล้วทำให้ร่างเล็กถอยชนเข้ากับถังขยะเล็กๆในห้องน้ำทำให้ร่างสูงต้องเอื้อมมือไปโอบประคองเอวบางไว้พลางดึงเข้ามาหาตัว
“อะไรกัน จะหนีไปไหน ตกลงจำพี่ได้หรือยังครับ” ร่างสูงคาดคั้นเอาคำตอบจากคนตัวเล็กพลางก้มหน้าลงไปหอมแก้มใสเบาๆเป็นการกระตุ้น
“…………………….” แต่ร่างบางให้อ้อมแขนยังคงนิ่งงันไม่ตอบสนองจึงทำให้คนร่างสูงเริ่มที่จะลวนลามคนร่างบางอีกหน
“อ๊ะ….พี่ครับ หยุดเถอะน้า” เสียงหวานออดอ้อนมาพร้อมกับศีรษะเล็กที่ซบลงบนอกแกร่งพร้อมกับถูเบาๆราวกับลูกแมวตัวน้อยๆ
“ทำไมผมจะจำพี่ไม่ได้ล่ะ จำได้ดีซะด้วย แต่ผมแค่ไม่อยากให้ใครสงสัยเรื่องของเรา พี่ครับ ผมขอร้องนะอย่าบอกเรื่องพี่กับผมให้ใครรู้” พูดไปมือบางๆก็ยกขึ้นมาลูบไล้ที่ใบหน้าหล่อคมพร้อมกับกัดปากอย่างยั่วยวน
ร่างสูงยิ้มกริ่ม แสดงตัวตนเมื่อคืนออกมาได้สักทีนะไม่รู้จะเก๊กทำไมแต่เห็นในสภาพแบบนี้ดูไม่ค่อยจะยั่วยวนเท่าเมื่อคืนเลยแฮะ ดูแปลกตามากกว่า
“ทำไมล่ะครับ มาแค่คำขอร้องอย่างเดียวไม่พอนะ ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”
“ถ้าพี่ไม่บอกเรื่องของเราให้ใครรู้ผมสัญญาว่าผมจะไปหาพี่ทุกคืน ตกลงไหมครับ”
*************************************************************************************************
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด นุ้งแกงทำไมแกยั่วจังฟะ แต่งเองว่าเอง 5555 มาต่อแล้วววว รีบมาอ้ะ เหมือนว่าง แต่เปล่าเลยอัพแก้เซ็ง ขอโทษสำหรับคำผิดด้วยนะ อ่านข้ามๆไป อ่านแล้วเม้นต์ติชมให้เค้าด้วยนะ กำลังใจดีๆ ไรท์จะสอบแล้วจ้า ต้องการกำลังใจด่วนๆจ้า เจอกันต่อไปในเจ้าชายน้อยเน้อออ
ความคิดเห็น