คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Venomania Ouyake no Kyouki 2 : หญิงสาวผมสีเหลือง
Venomania Ouyake no Kyouki 2 :
หญิงสาวผมสีเหลือง
ผมขี่หลังม้าสีดำที่เป็นเพื่อนคู่ใจผมแล้วจึงตัดสินใจไปที่ปราสาทนั้นด้วยตรงพอมาถึงก็เอาม้าคู่ใจผมปล่อยไปแถวๆปราสาทก่อนและจึงค่อยๆก้าวเดินเข้าไปข้างในที่ทั้งมืดและหนาวเหน็บแต่เพราะไฟที่ส่องแสงตลอดเวลาที่เข้าไปทำให้ไม่รู้สึกกลัวมากนักแต่เพราะเริ่มเข้าไปมันก็ยิ่งได้ยินเสียงที่ขนรุกสุดๆ เป็นน้ำเสียงของลูกะนี่เอง!!
ลูกะเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่ดีกับผมสุดๆจนกระทั้งเจ้าชายเริ่มมีอาการแปลกๆก็เลยเป็นปราสาทฮาเร็มที่เต็มไปด้วยสาวๆทั้งสวยทั้งงดงามและน่ารัก ผมเจอกับประตูบานใหญ่จึงตัดสินใจผลักประตูที่หนักไม่มากนักออกไปจนได้เจอกับหญิงสาวที่เกือบจะเป็นของผมทั้งหมด
“เธอก็ . . . จะมาอยู่เคียงข้างท่านกาคุโปะด้วยสินะ” หญิงสาวทุกๆคนพูดพร้อมกันบางคนก็หัวเราะเบาๆบางคนก็ส่งยิ้มให้ผม
“คือว่า . . . แค่ก! . . . ฉันแค่หลงทางน่ะค่ะ”
นี่เราต้องแสดงให้เหมือนสินะ ผมคิดพลางส่งยิ้มให้ผู้หญิงทั้งหลาย
“น่าสงสารจังนะ” มิคุเดินมาหาผมพลางจับมือผมขึ้นมา
“นั่นสินะ” พวกผู้หญิงที่อยู่ในนี้ต่างพากันสงสารผม
“เฮ้อ . . . !” ผมยิ้มแห้งๆพลางถอนหายใจไป
“งั้นมาอยู่ที่นี่ด้วยกันนะ สาวน้อย”
น้ำเสียงทุ่มต่ำของใครบางคนทำให้ผมต้องหันไปมองด้วยสายตาที่แค้นสุดๆ คนตรงหน้าเขาก็คือ ‘กามุอิ กาคุโปะ’ เจ้าชายสีม่วงที่ไม่เคยช่วยบ้านเมืองเลยสักนิด เขาค่อยๆเดินมาหาผมทั้งๆที่มีหญิงสาวกอดแขนเขาอยู่เธอก็คือลูกะนั่นเอง!? เธออยู่ในสภาพที่ต้องบอกว่าสบายสุดๆแต่ผ้านี่สิแค่พันด้วยผ้าห่มก็เท่านั้น
“ท่านกาคุโปะคะ!!” พวกผู้หญิงต่างพากันกรี๊ดร้อง
“ว่าไงพวกเจ้าคงสบายดีนะครับ” กาคุโปะยิ้มหล่อใส่
“ค่ะ!!”
“และนี่ใครกันน่ะ” เขาค่อยๆจ้องมองสบตาผม
นี่จะจ้องทำไมเนี่ย? . . . แค่สบตาผมก็รู้สึกแปลกๆแล้วแฮะหรือว่าดวงตาที่เราเคยอ่าน!!
ผมรีบหลับตาและส่งยิ้มให้กับคนตรงหน้าทันที ดวงตาสีม่วงที่มีตำนานเล่ามาว่าหากเป็นดวงตาของปีศาจจะทำให้ทุกๆคนที่จ้อง (เฉพาะหญิงสาวแต่ถ้าเป็นผู้ชายจะรู้ว่าเป็นปีศาจเพราะดวงตานั้นช่างไม่มีอารมณ์เวลายิ้มจะไม่จริงจัง ร้องไห้ก็ไม่มี มีแต่ความเจ็บปวดเท่านั้น) ต่างพากันเคารพนับถือ
“ฉันมีชื่อว่า ‘ชิเอล ไค . . . โกะ ’ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
ดะ . . . ดีนะที่อาจารย์พึ่งพาได้
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ไคโกะจัง”
เขาจับมือผมและยกขึ้นบรรจงจูบบนหลังมือทันทีแถมยังส่งสายตาเหมือนจะเจ้าเล่ห์สุดๆใส่ผมราวกับว่า ‘คืนนี้ไม่รอดแน่ๆ’ อะไรอย่างงั้นน่ะ จู่ๆคนตรงหน้าผมก็มอบดอกลิลลี่ให้ผมและผมก็รับมาทันทีจู่ๆผู้หญิงที่อยู่ในที่นี้ก็ต่างพากันกรี๊ดร้องราวกับดีใจอะไรสักอย่าง
“วันนี้พวกเรา 2 คน มาเต้นรำกันและกินข้าวไปด้วยนะครับ”
“อา . . . ค่ะ”
ผมตอบตกลงทันทีเพราะว่าตอนนี้มีแผนใหม่ๆเต็มหัวไปหมดเลยด้วย เขาชวนผมไปเดินเล่นกับเขาก่อนผมก็เลยตกลงไปแต่มันไม่ปลอดภัยเลยเพราะว่าบางทีคนคนนี้จะเข้ามาโอบผมบางทีก็จับบ่า จับแขนบ้าง เดี๋ยวก็ตรงคอบ้าง นี่ผมไม่ใช่สิ่งของใหม่ๆนะ!!
พอมาถึงเวลาทานอาหารกาคุโปะก็กุมมือผมและจูบเบาๆที่กำมือของผม ผมก็เลยต้องตามน้ำไปก็เลยแสดงละครว่าเดี๋ยวจะรินไวย์ให้พอเขาเผลอหันไปมองทางอื่นผมก็เลยใส่ยานอนหลับลงในแก้วไวย์ทันที ใส่ยานอนหลับไม่ใช่เยอะด้วยสิ . . . มีเวลาแค่ 8 ชั่วโมงเอง (นี่นะไม่เยอะ!?) พอเขาหันมาผมก็ส่งรอยยิ้มหวานใส่คนตรงหน้าและถือไวย์ไปหาเขาและยื่นให้ทันที
“ทำไมเจ้าไม่ดื่มล่ะ ไคโกะจัง”
“ไม่ล่ะค่ะ ข้าคออ่อนน่ะค่ะ”
“งั้นดื่มหน่อยก็ได้นะ มาดื่มกับข้าสิ . . . แก้วเดียวกับข้าเลยดีไหม? หึๆ” เสียงหัวเราะเขาทำให้ผมขนรุกทันที
“มะ . . . ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันดื่มแก้วนี้ดีกว่าค่ะ” ผมค่อยๆรินแก้วไวย์และยิ้มให้เขา
“เจ้านี่ . . . เป็นคนที่ยิ้มง่ายนะ”
“เอ๋? . . . งั้นเหรอคะ”
“อือ . . . ยกเว้นเราที่ไม่ยิ้มแบบจริงๆจังๆหรอกนะ” กาคุโปะทำหน้าเศร้า
น่าสงสารจัง ทั้งๆที่อยู่กับพวกผู้หญิงแบบนั้นแล้วน่าจะยิ้มได้น่ะนะ
ผมค่อยๆเดินไปหาทั้งๆที่ถือแก้วไวย์ไปหาและบรรจงส่งยิ้มบางๆให้จนกาคุโปะตกใจนิดหน่อยที่ผมส่งรอยยิ้มที่แปลกๆ แล้วผมจังตัดสินใจชนแก้วไวย์ทันที
“แด่ท่านกาคุโปะที่ยิ้มไม่เก่ง ฉันขอให้ท่านมายิ้มกับฉันและเต้นไปด้วยกันเถอะนะคะ” ผมยิ้มให้เขาและหัวเราะเบาๆพลางจิบไวย์ไป
“. . . ฮึ เจ้าน่ะ น่ารักสุดๆเลยนะครับ” กาคุโปะยิ้มให้ผมและหัวเราะเบาๆพลางจิบชาเบาๆ
“ยิ้มได้แล้วนะ งั้นมาเต้นกันเถอะนะคะ . . . ท่านกาคุโปะ” ผมแบมือและเขาก็จับมือผม
“เต้นแบบตามที่ต้องการงั้นเหรอครับ?”
“ค่ะ!”
“งั้นก็ตามนั้นครับ”
ผมกับเขาเต้นไปตามจังหวะที่ไม่รู้ว่าเป็นจังหวะอะไรแต่ที่แน่ๆเต้นท่าแต่ละท่าเดี๋ยวก็เต้นรำแบบในงานและปนท่าอื่นๆไปซะงั้น พอเต้นเสร็จกาคุโปะก็ชวนผมมาที่ห้องนอนเขาทันทีและผลักผมลงเตียงทันที
แล้วยายังไม่ออกลิตรรึไงเนี่ย!?
“คะ . . . คือว่าท่านกาคุโปะทำไมต้องมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นๆล่ะคะ?” ผมถามก่อนที่คนตรงหน้าจะจูบผม
“ความอดทนน่ะ เราเป็นพวกอดทนไม่ได้เลยต้องปล่อยตามไปน่ะ” เขาค่อยๆโน้มตัวมาหาผม
“ตะ . . . แต่!! . . . นั่นมันผิดสุดๆเลยนะคะ!! . . . ทั้งๆที่ท่านน่าจะรักใครสักคนแต่ . . .”
จะบ้าตาย . . . นี่เรากลายเป็นสาวน้อยน่ารักตอนไหนกัน?
“งั้นก็ขอให้เราสัมผัสร่างกายของเจ้าสิ เราถึงจะรักเจ้าเพียงผู้เดียว”
“แต่ถ้าหากท่านโกหกล่ะคะ?”
“. . . เราขอให้เจ้ากลายเป็นผู้ชายเลยไหม?” คนตรงหน้ายิ้มให้ผม
ก็ที่เจ้าพูดแบบนั้นน่ะ ข้าเป็นผู้ชายนะเว้ย!!
“. . . ค่ะ” ผมพยักหน้า
“กิริยาท่าทางของเจ้าช่างน่ารักซะจริงนะ”
คนตรงหน้าผมค่อยๆยื่นหน้าไปหาผมจนผมเบิกตาตกใจสุดๆริมฝีปากของเขาค่อยๆประกบจูบกับผม ผมถึงกลับได้กลิ่นหวานๆคล้ายกลิ่นของน้ำหวาน นี่เขาเอาอะไรมาให้ผมกลืนนี่!? ผมรีบผละเขาออกและปล่อยให้น้ำหวานๆสีขาวออกมาจากปาก คราวนี้กาคุโปะไม่ยอม ก็จูบผมต่อ ลิ้นของเขาเริ่มบรรเลงเพลงที่แสนลึกซึ้งสุดๆ
“อือๆ . . . มะ . . . ไม่เอาอย่า . . . อือ!” ผมรู้สึกจะละลายไปตามสายน้ำอยู่แล้ว
“น้ำเสียงของเจ้าช่างไพเราะจังนะ ไคโกะจัง”
“มะ . . . ไม่ . . . ไม่เอา . . . พอได้แล้ว”
“เราจะเริ่มบรรเลงเพลง . . . อึก!”
จู่ๆกาคุโปะก็เอาหัวฟุ่บลงที่แผงอกของผม ผมจึงรู้ว่ายาออกลิตรแล้ว กาคุโปะหลับตาลงและกอดผมเอาไว้แน่นๆส่วนผมก็ใช้นิ้วแตะน้ำที่กาคุโปะให้ผมกลืนลงไปให้ได้แล้วเอามาดมนิดหน่อยจึงรู้ว่าเป็นยาเซ็กนี่เอง ที่แท้ที่หญิงสาวเป็นตันหากันหมดก็เพราะนี่งั้นเหรอ? ผมค่อยๆลุกออกจากตัวของกาคุโปะและแตะที่ริมฝีปากจนแก้มผมแดงทั้ง 2 ข้าง
นี่เราคิดอะไรอยู่เนี่ย!?คิดจะทำให้คนบ้าyaoiคิดไปไกลแล้วนะเว้ย!!
ผมถอนหายใจและจึงตัดสิ้นใจไปนอนข้างๆกายกาคุโปะเพราะไม่งั้นเขาอาจจะไม่เชื่อถือเราก็อาจจะได้ ว่าแต่ทำไมเราไม่ลงมือฆ่าเลยล่ะ? จริงสินะ . . . ท่าเกิดไม่รู้ว่าเขาเก่งรึเปล่าเราก็คงต้องพลาดแน่ๆเลย อ้อมอกของกาคุโปะทั้งอุ่นและสบายสุดๆจนทำให้ผมนอนสบายสุดๆแต่ก็คงยังกังวลในตัวของคนตรงหน้าเราอยู่ดี
“ฝันดีนะ กาคุโปะ” ผมลูบหัวกาคุโปะแล้วในที่สุดก็หลับไป
ความคิดเห็น