คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ★ครั้งแรก.
★Kangsom Part :
วันนี้ก็เป็นวันที่ผมกับแม่จะออกไปดูหอพักกันแล้วล่ะครับ แค่คิดก็ตื่นเต้นจะแย่แล้ว^^ ผมวาดฝันไว้ตั้งแต่สมัยมัธยมว่าการอยู่หอเป็นลาภอันประเสริฐ จริงมั๊ยครับ? ทุกคนสามารถทำอะไรตามใจตัวเองก็ได้ ไม่มีใครมาคอยบ่น ผมจัดสัมภาระทั้งหมดด้วยความสุขก่อนจะขนทุกอย่างขึ้นรถไป วันนี้ป๊ากับแม่อาสาไปส่งผมครับ
“ป๊าเดี๋ยวไปหอนี้เลย ตามแผนที่เนี่ย เพื่อนแม่รู้จักกับเจ้าของหอ เห็นว่าสร้างตึกใหม่ด้วยนะ จะได้อยู่สบายๆ สะอาดสะอ้านหน่อย” ผมหันไปยิ้มให้คุณแม่สุดที่รักที่อุตส่าห์ไปหาหอพักให้ผม>.< ขับรถเกือบชั่วโมงครับกว่าจะถึงหอพัก อืม..น่าอยู่ใช้ได้ เพียงแค่ระเบียงหอมันชนกับอีกหอแค่นั้นแหละครับ ทำให้ผมไม่สามารถมองวิวทิวทัศน์ได้ แย่จังT_T
“น้องแกงมานี่ลูก ไปหาเจ้าของหอกัน” ผมเดินตามแม่ไปหาติดต่อเจ้าของหอด้วยความงงงวย เจ๊เจ้าของหอเป็นสาวประเภทสองครับ ดูท่าทางเป็นคนปากร้ายแต่ใจดี ผมยกมือไหว้ตามมารยาทก่อนจะส่งยิ้มให้
“ย้ายมาอยู่ใหม่หรอจ๊ะ”
“ใช่ค่ะ พอดีลูกชายขออยู่หอเลยตามใจเค้าซะหน่อย ไม่ทราบว่าหอใหม่นี่เปิดรึยังคะ”
“เปิดแล้วค่า พร้อมรับน้องเฟรชชี่เลย ห้องใหม่ทุกอย่างใหม่หมด มีเตียง มีตู้ให้พร้อม”
“อืม..น้องแกงว่าไงลูก”
“หอนี้ก็ได้ครับแม่ ใกล้มหาลัยดี แกงจะได้ไม่ต้องตื่นเช้ามาก” ผมตอบโดยไม่รีรอ ไม่ต้องดูฮงดูห้องมันแล้วล่ะครับ หอใหม่ยังไงผมก็ว่าดี ผมเชื่อแบบนั้น..อีกอย่างใกล้มหาลัยด้วย สบายแน่นอน
“งั้นจ่ายเงินมัดจำ 2 เดือนแล้วก็เอาของเข้าอยู่ได้เลยค่ะ ว่าแต่น้องชื่อ?”
“แกงส้มครับ ผมแกงส้ม^^” ผมยิ้มให้เจ๊ด้วยความเขินอาย
“ชื่อน่ากินซะด้วย อ้อ..เรื่องระบบรักษาความปลอดภัยไม่ต้องห่วงนะคะ มีกล้องวงจรปิดทุกชั้น หอตรงข้ามก็เป็นหอผู้ชาย เราก็เป็นผู้ชายคงไม่ต้องห่วงอะไรเนอะ^^”
ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ รับกุญแจห้องมาก่อนจะหอบสัมภาระทั้งหมดขึ้นไปบนห้อง ห้องผมอยู่ชั้น 2 ครับ สบายหน่อยไม่ต้องเดินขึ้นหลายชั้นให้เมื่อย ทันทีที่ถึงห้องแม่ผมก็เริ่มบ่นทันที
“ห้องมันเล็กไปรึเปล่าน้องแกง”
“ไม่เล็กหรอกครับแม่ หอที่ไหนก็ห้องเท่านี้แหละครับ”
“แล้วนี่ลูกหอบอะไรมาบ้างเนี่ยเยอะแยะไปหมดเลย” แม่เข้ามารื้อเสื้อผ้าผมพลางจัดใส่ตู้ ผมลุกขึ้นไปช่วยจัดของกับแม่ก่อนที่แม่ผมจะขอเดินสำรวจรอบๆห้อง
“หน้าตงหน้าต่างปิดให้มันดีๆนะลูก หาผ้ามงผ่าม่านมาติดด้วย แล้วห้องเนี่ยเอาแม่กุญแจมาล็อคด้วยนะ ไม่ใช่ล็อคแค่ลูกบิดอย่างเดียว ถึงหอฝั่งนู้นจะเป็นหอชายแต่ระวังตัวไว้บ้างก็ดีนะลูก สมัยนี้มันอันตราย รู้หน้าไม่รู้ใจ ไว้ใจใครไม่ได้ทั้งนั้นนั่นแหละ”
“คร้าบบบบคุณแม่”
“เราเนี่ยน้าหาเรื่องให้แม่เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย”
“แกงโตแล้วน่าแม่ ดูแลตัวเองได้แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ^^ แม่มานั่งพักก่อนดีกว่า” ผมกอดแม่หลวมๆก่อนจะเดินออกมาตรงระเบียง เฮ้อออ..นี่ถ้าไม่มีหอตรงกันข้ามนี่วิวห้องผมจะดีมากเลยนะครับ- - ผมมองไปเรื่อยก่อนจะสะดุดตากับผู้ชายห้องฝั่งตรงข้าม คนอะไรวะหน้าตาก็ดีแต่ใส่บ็อกเซอร์เปลือยท่อนบนมายืนโทงๆอยู่ตรงระเบียงอยู่ได้ ไม่คิดว่าคนอื่นเค้าจะมองบ้างรึไงวะ (ไรต์ : หอชายมันก็แบบนี่แหละค่าน้องแกง) ทุกเช้าแทนที่ผมจะได้เห็นวิวทิวทัศน์ของเมืองกรุงกลับต้องมายืนดูราวตากผ้าหรอวะ บ้าจริง!
“ยังไงแม่ก็เป็นห่วงเราอยู่ดีนั่นแหละ มาให้แม่กอดหน่อยมาๆ” ผมกอดแม่จนแน่น ก่อนจะหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่
“ดูแลตัวเองดีๆนะครับ ไว้ว่างๆแม่จะมาหานะลูก ตั้งใจเรียนเป็นเด็กดีนะครับ แม่รักน้องแกงนะ” เราสองคนร่ำลากันแสนนานก่อนที่แม่ผมจะขอตัวกลับไป
★Hunz Part :
อีกไม่กี่อาทิตย์ผมเปิดเทอมครับ ชีวิตในรั้วมหาลัยปีสุดท้ายกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ต่างจากเด็กปีหนึ่งทั้งหลายที่กำลังขนสัมภาระตัวเองย้ายเข้าหอ คิดถึงตัวเองสมัยก่อนชะมัด..ผมเดินออกมานอกระเบียงเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์ ถึงแม้มันจะไม่ค่อยบริสุทธิ์ก็เถอะครับ แหม..ก็มีทั้งเสื้อผ้า ทั้งคอมแอร์สารพัด พลันสายตาผมก็หันไปเห็นเด็กผู้ชายหอตรงข้าม ถ้าให้เดาก็คงปีหนึ่งดูท่าทางพึ่งจะย้ายมาซะด้วย ปกติผมไม่ค่อยสุงสิงกับใครหรอกครับ แต่ทำไมรู้สึกแปลกๆกับไอเด็กคนนี้ก็ไม่รู้..
“มองอะไรวะพี่ฮั่น” เสียงเรียกจากแคนทำให้ผมสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันไปตอบคำถามมัน
“ไอคุณแคนครับ วันหลังกรุณาให้ซุ่มให้เสียงด้วยครับ แล้วนี่ห้องกู มึงจะมาทำไมทุกวัน”
“ไอพี่ฮั่นครับ กระผมเรียกคุณพี่หลายรอบแล้วครับแล้วพี่ไม่หัน ผมเลยเดินออกมาดูครับ” ผมมะเหงกใส่คนที่ยืนกวนประสาทอยู่ข้างๆ ไม่รู้ว่าผมกับมันคบกันได้ยังไง- -
“พอเถียงไม่ออกก็ใช้กำลัง! สรุปพี่มองอะไรวะ”
“กูก็มองไปเรื่อยเปื่อย มึงจะมาสนใจอะไรเนี่ย”
“ผมก็นึกว่าพี่จะมองสาวๆไรเงี้ย” สาวบ้าไรวะ เด็กผู้ชายชัดๆ! เฮ้ย บ้า! ผมเนี่ยนะมายืนมองเด็กผู้ชาย!
“....................................”
“ลืมไป หอตรงข้ามมันหอผู้ชาย ไม่งั้นเสือฮั่นคงไม่พลาดหรอกใช่มั๊ยครับ” ไอแคนยิ้มร่าใส่ผมก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ยังไม่วายหันมาแซวไม่เลิก
“……………………………….”
“เออพี่ฮั่น ไม่มีผู้หญิงให้มองก็อย่าหันไปมองผู้ชายหอตรงข้ามละกันนะพี่ ฮ่าๆ”
แล้วถ้าเด็กผู้ชายที่ผมมองหน้ามันเหมือนผู้หญิงทุกคนคิดว่าผมควรมองมั๊ยครับ..ผมยืนพินิจพิเคราะห์ไอเด็กนั่นอยู่นาน ดวงหน้าหวานราวกับผู้หญิง ผมหน้าม้าปรกหน้าผากนิดหน่อย ท่าทางกริยานั่นดูก็รู้ว่าไม่ใช่เด็กแสบอะไร ผมอยากจะมองหน้าใกล้ๆกว่านี้ด้วยซ้ำ ติดอยู่ที่ว่าน้องเค้าอยู่ชั้น 2 แต่ผมอยู่ชั้น 3 สงสัยผมจะเพ่งไอเด็กนั่นมากเกินไป..อยู่ๆเจ้าตัวก็เงยหน้าขึ้นมาหาผมซะงั้น ตายล่ะไอฮั่นๆๆๆ
“...................................”
“พึ่งย้ายมาหรอครับน้อง?” ผมทำใจดีสู้เสือถามคำถามโง่ๆออกไป ดูก็รู้ว่าเข้าพึ่งย้ายเข้ามาไอฮั่นเอ๊ยยย
“ครับ^^”
“อ๋อครับ..พี่ชื่อฮั่นนะ”
“ผมแกงส้มครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ^^”
“ครับ..” มือไม้มันดูเกะกะไปซะหมด ผมได้แต่ยกมือบ๊ายบายแกงส้มก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าห้องไปด้วยหัวใจที่เต้นรัว..ให้ตายเหอะ หน้าหวานชะมัด หวานมาก..หวานซะจนผมคิดว่าเป็นผู้หญิง นี่ถ้าเจอกันข้างนอกผมคงคิดว่าแกงส้มเป็นทอมแน่ๆ มันจะผิดมั๊ยครับถ้าผมจะบอกว่า..‘ผมหลงรักรอยยิ้มแบบนั้นจัง’
★Kangsom Part :
ผมเดินกลับเข้ามาในห้อง นั่งๆนอนๆอยู่สักพักโทรศัพท์เจ้ากรรมก็ดังขึ้น จะใครละครับนอกจากไอเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดของผม ‘สายเมฆ’..ผมคบกับเมฆมาค่อนข้างหลายปี อาจเป็นเพราะเรามีไลฟ์สไตล์หลายอย่างที่คล้ายกัน ชอบทำเพลง ชอบเต้นเลยทำให้ผมกับมันคบกันได้นานหน่อย คบแบบเพื่อนนะครับไม่ใช่แฟน- -
“Yo!!! What’s up man? หอใหม่เป็นไงบ้างคร้าบไอคุณแกง”
“ก็ดีอ่ะ หอใหม่ใกล้มหาลัย ไม่ต้องตื่นเช้า เสียอย่างเดียวแม่งมีหอข้างๆบังวิวตรงระเบียงว่ะ” ผมตอบปลายสายกลับไป
“อืม..แล้วหอตรงข้ามมีสาวๆป๊ะวะ”
“แหม..หอชายครับไอคุณเพื่อน”
“โห่ นี่ถ้าหอตรงข้ามมึงเป็นหอหญิงกูจะไปหามึงที่หอทุกวันเลยไอแกง” ผมส่ายหัวให้กับความเจ้าเล่ห์ของเพื่อนตัวเอง
“ความจริงถึงจะเป็นหอชายมึงก็มาหากูได้นะไอคุณเมฆ”
“………………………………”
“ก็แบบมึงอ่ะสเปคพวกเก้งกวางอยู่แล้วป๊ะวะ ฮ่าๆ”
“ปากดีไปนะครับ มึงระวังตัวเหอะ เกิดมึงไปปิ๊งรักกับผู้ชายหอตรงข้ามขึ้นมากูจะขำให้”
“ไม่มีทางโว้ย!” ผมตะโกนเสียงดัง จะบ้าหรอ! ผมแมนทั้งแท่งนะจะไปปิ้งรักกับผู้ชายได้ยังไงกัน บ้าชะมัด!
“หรือไม่อาจจะมีพวกเก้ง กวางมาปิ๊งมึงก็ได้ มึงกับกูก็ไม่ต่างกันหรอกว่ะ แบร่” นี่ถ้าอยู่ข้างๆกันผมคงถีบไอเพื่อนตัวแสบไปแล้วล่ะครับ พูดอะไรไม่เป็นมงคลเอาซะเล้ยยย
ผมลืมบอกไปใช่มั๊ยครับ..กิจกรรมรับน้องคณะที่ผมกลัวนักกลัวหนา มันกำลังจะใกล้เข้ามา มะรืนนี้ครับที่ผมจะรับน้องคณะ..ความจริงผมได้เจอเพื่อนๆที่เรียนด้วยกันมาแล้วในวันรับน้องของมหาลัย เพราะฉะนั้นมันก็ไม่จำเป็นใช่มั๊ยครับที่ผมจะต้องไปรับน้องของคณะ แต่เพื่อนที่ผมรู้จักนี่สิ่ครับที่กำลังเป็นปัญหาของผมในตอนนี้ ..
“แกง ไปเหอะนะ”
“หนูนาไปเหอะ เราไม่ค่อยชอบกิจกรรมพวกนี้อ่ะ อีกอย่างนะก็รับน้องมหาลัยไปแล้วด้วย ไม่รู้จะรับทำไมหลายรอบ”
“เพื่อให้เรารู้จักสนิทกับรุ่นพี่ทุกคนไงแก เนี่ยเดี๋ยวมีจับฉลากเลือกพี่รหัสด้วยนะเว่ย”
"........................................"
“เห้ยแกไปเหอะ เผื่อจะได้เจอรุ่นพี่หล่อๆ>.<” หนูนาหันมาพูดกับผม เฮ้อ..จะให้บอกว่าไงดีล่ะครับ ก็ผมไม่อยากไปนี่นา
ไม่รู้ว่าผมโชคดีหรือโชคร้ายที่ได้เพื่อนใหม่เป็นผู้หญิง อืม..จะว่าไปผมกับหนูนานี่ไม่มีอะไรที่เหมือนกันสักอย่าง ผมชอบเต้นชอบร้องเพลงแต่หนูนาชอบอ่านหนังสือ ชอบที่เงียบๆ ผมชอบแต่งตัวสตรีทแต่หนูนาดันเป็นสาวหวานซะงั้น- - แต่เพราะความแตกต่างเนี่ยแหละครับที่มาเติมทำให้เราทั้งคู่ดูลงตัวกลมกลืนเป็นคู่หูคู่ใหม่^^
“ถ้าแกงไม่ไปเรากับหนูนาจะโกรธแกงนะ!”
“โธ่หนูนา..” และสุดท้ายผมก็ต้องยอมตอบตกลงทั้งสองคนนั้นไปด้วยความ..จำใจ- -
และแล้ววันรับน้องคณะก็มาถึง เพื่อนคนนี้ดูดี้ด้าเป็นพิเศษ ต่างจากผมที่ทำหน้าซังกะตายประหนึ่งนี่คือวันสุดท้ายของผม ผมไม่ชอบที่ที่คนเยอะๆ แล้วกิจกรรมรับน้องแต่ละอย่างมันก็..ละไว้ในฐานที่เข้าใจละกันนะครับ สรุปว่าวันนี้คือวันที่เซ็งที่สุดในชีวิตของผม
หลังจากที่พวกเรารวมตัวกันได้ก็มีรุ่นพี่ในคณะประมาณ 4-5 คนมาแถลงการณ์เตรียมตัวทำกิจกรรมทั้งหมด แต่ละกิจกรรมแค่ฟังชื่อผมก็เหนื่อยแล้วล่ะครับ ดีนะที่ไม่ใช่ค่ายค้างคืน ไม่งั้นมีหวังผมได้นอนเบื่ออยู่ที่ค่ายเนี่ย- -“ ผมมองไปรอบตัวโดยไม่สนใจคำพูดที่รุ่นพี่พูดแม้แต่น้อย
“พี่ชื่อโตโน่ครับอยู่ปี 4 นี่พี่โดมปี 3 พี่แก้มปี 4 พี่แกรนด์ปี 4 แล้วก็ไอพี่ฮั่น” หืม? พี่ฮั่น? แต่เพราะไอเสียงสุดท้ายเนี่ยแหละครับที่ทำให้ผมหันหน้ากลับมา
“เรียกให้มันดีๆหน่อยไอโน่”
“มึงไม่ไปรับน้องคณะมึงวะ มานั่งเสล่ออะไรคณะกู”
“กูจะนั่งตรงไหนจะทำอะไรก็เรื่องของกู ไม่ได้ไปนั่งบนหัวมึงก็พอ”
“น้องๆอย่าไปสนใจไอฮั่นมันเลยครับ ปากมันก็หมาๆแบบนี้แหละ เรามาทำกิจกรรมแรกกันดีกว่า” ผมแอบขำให้กับท่าทีต่อปากต่อคำของพี่โน่ที่ดูสร้างสีสันให้ชาวคณะได้เป็นอย่างดี
“พี่คนนั้นหล่ออ่ะแกง” หนูนาชี้มือไปทางพี่ฮั่น เฮ้อ..ผมยอมรับครับว่าพี่ฮั่นหล่อ แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งนั้นนั่นแหละครับ
กิจกรรมแรกของเราคืออะไรรู้มั๊ยครับ..พี่ๆเค้าเรียกกันว่าอาบน้ำป่ะแป้ง แล้วสิ่งที่ให้ผมทำคือใส่ผ้าถุง หมวกคลุมอาบน้ำและขันวิ่งไปทำท่าอาบน้ำแล้วทาแป้งก่อนจะวิ่งกลับมาเปลี่ยนผ้าถุงให้เพื่อนอีกคน ที่สำคัญคือต้องแข่งกับรุ่นพี่ในคณะที่มีอยู่ครึ่งนึงของเฟรชชี่ ใครแพ้โดนทำโทษ พวกคุณลองเดาสิ่ครับว่าใครจะชนะ..ความยุติธรรมไม่มีอยู่ในโลกใบนี้จริงๆ
เอ้า เฮ้ เฮ้ เฮ้!!!!
“น่าสนุกเนอะ” ผมหันไปยิ้มแหยๆให้กับหนูนาที่ทำหน้าตาสนุกสนานเต็มที่ ต่างจากผมที่อยากหายตัวไปจากตรงนี้ซะ บรรดานักศึกษาต่างผลัดกันวิ่งไปวิ่งมาและแล้วคิวผมก็มาถึง.. ผมรับผ้าถึงมาสวมด้วยความงงงวยก่อนจะสวมหมวกคลุมอาบน้ำออกแรงวิ่งไปอีกฝั่ง คว้ากระป๋องแป้งมาปะตามตัวด้วยความรวดเร็ว อายก็อายครับแต่เพื่อชัยชนะ(ที่เลือนลาง) ผมต้องยอม
เอ้า เฮ้ เฮ้ เฮ้!!!
และผลก็ออกมาตามคาดครับ ฝ่ายรุ่นพี่ชนะอย่างขาดลอย..พวกผมโดนลงโทษTOT พวกผมทั้งหมดมานั่งรวมกันเพื่อรอรับบทลงโทษ และบทลงโทษสุดแสนพิสดารนั่นก็คือ
“พวกพี่ทุกคนจะเอาสีทาหน้าน้องตามใจพวกพี่นะครับ ไม่มีการขัดขืนใดๆทั้งสิ้น” ผมนั่งรอรับชะตากรรมของตัวเอง หน้าผมจะออกมาเป็นยังไงล่ะครับเนี่ย
“เฮ้ยไอฮั่น ถ้ามึงจะนั่งคณะกูช่วยทำตัวให้เป็นประโยชน์ด้วยครับ อย่ามานั่งแย่งออกซิเจนพวกกูอย่างเดียว”
“มึงนี่เรื่องมากจังวะไอโน่!” พี่ฮั่นยอมเดินไปเอาถ้วยสีมาอย่างว่าง่าย ผมได้แต่ภาวนาให้ตัวเองได้พี่ผู้หญิงป้ายเพราะเค้าคงเมตตาอยู่บ้าง ขืนได้ผู้ชายมีหวังหน้าผมคงเละแน่ๆ แต่คำขอของผมคงไม่เป็นผลเมื่อแถวที่ผมนั่งพี่ฮั่นเป็นคนทำโทษTT________TT
“เจอกันอีกแล้วนะครับน้องแกงส้ม” พี่ฮั่นยิ้มให้ผมก่อนจะค่อยๆป้ายสีที่หน้าผมถ้าให้เดาคงทำเป็นหนวดแมวแน่ๆ โนเนะไปไหนเนี่ย- - หลังจากที่กิจกรรมแรกผ่านไปรุ่นพี่ก็พักให้น้องทานอาหารว่าง ผมเกือบจะรอดแล้วล่ะรับถ้าพี่โน่ไม่หันมาเห็นซะก่อน
“ใครป้ายสีให้น้องแกงส้ม!”
“กูเอง”
“เชี่ยฮั่น มึงแหกตาดูน้องคนอื่นดิ๊ว่าเค้าเปื้อนเยอะแค่ไหน แล้วมึงดูน้องแกง”
“ก็มึงให้กูป้าย กูก็ป้าย กูพอใจป้ายแค่นี้มึงมีอะไรมั๊ย”
“แกรนด์ ไปเอาสีมาทาหน้าน้องเพิ่ม” และความซวยก็ตกอยู่ที่ผมครับ..ตอนนี้หน้าผมมีแต่สี ฮึ่ย บ้าชะมัด! เกือบจะรอดอยู่แล้วเชียว..กลายเป็นว่าสภาพผมตอนนี้ดูไม่ได้ครับ เละ ผมแอบเห็นพี่ฮั่นหัวเราะผมด้วย ชิ- -*
____________________________________________
เอ้าเฮฮฮ มาแล้ว กร๊ากกก มาแบบอะไรเนี่ย ตัดฉับเจอกันตอนหน้า
พี่ฮั่นเจอน้องแกงแบ้ว คริคริ เจอกันง่ายไปป่าวฟระ5555แต่ช่างเหอะ
พลอตเค้ามั่ว เปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาตามอารมณ์คนแต่ง กร๊ากกก
คิดว่าน่าจะมาอัพทุกวันศุกร์แหละมั้ง5555จะพยายามมาต่อให้น้างุงิ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันจริงๆน้า มีอะไรก็ @_littlebooks เน้อ:-)
ความคิดเห็น