คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
หอ P
ห้อง 20013
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ฮาววว หือ ใครมาแต่เช้าเลยเนี่ย วันนี้วันเสาร์นะ พวกแก
ตื่นเร็วๆ"
"อะไรของแกเนี่ย ยัยลาวา ฉันง่วงนะ" เฮ้อออ
วันนี้วันเสาร์แท้ๆ แทนที่ฉันจะได้นอนตื่นสายๆบ้าง อดทนเหนื่อยมาทั้งสัปดาห์แล้ว
ต้องมาตื่นเพราะเสียงยัยลาวามาปลุกเนี่ยนะ เฮ้อออ พายแอบบ่นในใจเบาๆ
"ว่าแต่แกมีอะไรเหรอ เรียกพวกเราทำไม?"
ลาเต้ที่เพิ่งจะตื่นเพราะเสียงของพาย งัวเงียถามเบาๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"หืม ใครมาเคาะประตูน่ะ ลาวา?"
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ถึงได้ปลุกพวกแกไง อ่าว แล้วนี่
โดนัทยังไม่ตื่นอีกเหรอเนี่ย"
“หาววว ตื่นแล้วแก มีอะไรเหรอ?”
ตื่นแต่เช้าเพราะเสียงยัยลาวาแท้เลย เห้อ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณหนูๆคะ มีใครได้ยินป้าไหมคะ คุณหนู” เอ๋
เสียงเหมือนป้านิ่มเลย ใช่ป้านิ่มหรือเปล่านะ พายคิดในใจ ก่อนจะร้องออกไป
“ป้านิ่มหรือเปล่าคะ?” แต่ไม่ทัน
ลาเต้ได้ร้องถามออกไปก่อนที่เทอจะอ้าปากเสียอีก
“ใช่คะ หนูลาเต้ เปิดประตูให้ป้าหน่อยได้ไหมคะ
คุณหนู” ป้านิ่มเอ่ยอย่างอารมณ์ดี
“รอสักครู่นะคะป้านิ่ม”
ลาวารีบลุกเข้าไปส่องกระจกเช็คสภาพตัวเองก่อนจะเดินไปเปิดประตู
“สวัสดีตอนเช้าค่ะป้านิ่ม สบายดีไหมคะ?”
โดนัทเอ่ยถามพลางเดินมายืนเคียงข้างลาวาอีกคน
“สวัสดีค่ะคุณหนูๆ ป้าสบายดีมากๆเลยค่ะ”
“วันนี้ป้ามาหาพวกหนูแต่เช้าเชียวมีอะไรหรือเปล่าคะ?”
พายที่นั่งเงียบมานานเอ่ยถาม
“อ๋อ ค่ะ คือเมื่อวานผอ.เรียกป้าเข้าไปพบน่ะคะ
ท่านให้ป้าเอาหนังสือนี่มาให้พวกหนูทั้งสี่ค่ะ ท่านยังกำชับป้าอีกนะคะว่า
อย่าลืมบอกคุณหนูทุกคนค่ะว่า ให้เก็บหนังสือเล่มนี้ให้ดีๆ นำพกติดตัวไว้ด้วยค่ะ
แต่ห้ามให้คนนอก เพื่อนๆหนูหรือใครก็ตามรู้ค่ะ” ป้านิ่มพูดอย่างสุภาพ
แล้วจึงหยิบหนังสือเล่มเล็กๆสี่เล่มออกมาจากกระเป๋าของแกอย่างทะนุทะนอม
“เอ๋? หนังสือเหรอคะ นี่มันสมุดโน้ตธรรมดานี่คะ?”
โดนัทเอ่ยถามหลังจากที่รับหนังสือไปดูแล้ว
“ไม่ค่ะ
มันเป็นหนังสือที่จะเปลี่ยนแปลงคุณหนูๆไปตลอดชีวิตค่ะ ป้าดีใจกับคุณหนูๆด้วยนะคะ
ป้า หวังมานานแล้วว่าต้องมีวันนี้”
“อะไรนะคะป้านิ่ม
ประโยคหลังๆพวกเราได้ยินไม่ค่อยชัดค่ะ” พายเอ่ยบอก
“อุ้ย คุณหนูโดนัท อย่าเพิ่งเปลี่ยนตาค่ะ ป้าขอถ่ายรูปคุณหนูๆทุกคนหน่อยได้ไหมคะ
นี่เป็นคำสั่งของผอ.ค่ะ คุณหนูอย่าเพิ่งเปลี่ยนสีตาค่ะ
แล้วป้าจะถ่ายรูปหน้าจริงๆได้ยังไงล่ะคะ คุณหนูพาย อย่าใส่ผ้าพันคอสิคะ
ดูคุณหนูลาวาสิคะ เธอยังไม่ อ่าว หนูวา อย่าใส่ผ้าปิดปากค่ะ เอาออกๆ เห้อออ”
ทำไมคุณหนูของเราถึงไม่อยากถ่ายรูปกันนักนะ
“ทำไมต้องถ่ายด้วยคะป้านิ่ม ถ่ายไปทำไม”
ลาเต้ที่ตอนนี้แอบไปหลบอยู่หลังผ้าม่านเอ่ยถามอย่างกลัวๆ
“เอ่อ นี่เป็นคำสั่งของผอ.ค่ะ ป้าขัดท่านไม่ได้ค่ะ”
ป้านิ่มก็เอ่ยตอบอย่างแอบๆ
“พวกเรายอมถ่ายก็ได้นะคะ แต่ขอใช้อุปกรณ์เสริม”
ลาวาเอ่ยตอบอย่างยอมๆ
“ไม่ได้นะคะ คุณหนูของป้า นะคะ นะคะ ป้าขอ”
ป้านิ่มขอร้องงงง
“เอ่อ...เอาไงดีอ่ะแก” ลาเต้หันไปถามเพื่อนๆ
“ถ้ามันเป็นคำสั่งและป้านิ่มขอร้องขนาดนี้คงต้องยอมแหละแก”
ลาวาเอ่ยบอกอย่างหงอยๆ
“จริงหรือคะคุณหนู ขอบคุณมากนะคะ น่ารักจริงๆเลย”
“เอ้า หนูพายมาก่อนเลยค่ะ เร็วสิคะ
อยากให้ป้าถ่ายนานๆเหรอคะ อิอิ”
“ค่ะๆ”
หลายนาทีผ่านไป...
“เอาล่ะคะ เสร็จแล้วนะคะ อ้อ คุณหนูคะ
ตอนนี้กี่โมงแล้วเอ่ย?”
“ตอนนี้...แปดโมงพอดีเลยค่ะ ทำไมเหรอคะป้านิ่ม?”
“ป้าลืมไปเลยค่ะ ผอ.บอกป้าว่า เดี๋ยวจะมี เอ่อ
ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ผอ.เพียงแต่บอกว่า ให้ป้ามาบอกว่า
ให้คุณหนูๆเตรียมตัวให้พร้อมตอนเก้าโมงครึ่งค่ะ”
“เอ๋? เก้าโมงครึ่งเหรอคะ แล้ว แล้ว
ต้องทานข้าวให้เรียบร้อยก่อนไหมคะ?” สาวน้อยลาวาผู้ห่วงเรื่องการกินถามอย่างร้อนใจ
“ฮ่าๆ ยังค่ะยัง ยังไม่ต้องทานค่ะ ตอนนี้ป้าต้องไปแล้วนะคะ
อย่าลืมนำหนังสือเล่มที่ป้าให้ติดตัวไปด้วยตลอดเวลานะคะ
แล้วก็รีบๆทำธุระส่วนตัวเถอะค่ะ อย่าลืมนะคะ
ทุกอย่างต้องโอเคก่อนเวลาเก้าโมงครึ่งเนอะ ป้าไปก่อนนะคะ คุณหนูๆของป้า โชคดีค่ะ”
ป้านิ่มพูดเสร็จก็รีบออกไปทันที
“อ่าวๆ ป้านิ่มไปซะแล้ว เห้อออ เหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงกับอีกยี่สิบนาทีแก
ไปๆ อาบน้ำกันก่อน แล้วเดี๋ยวเสร็จแล้วมานั่งคุยกันนะ”
“โอเคๆ ฉันอาบก่อนนะโดนัท แล้วเดี๋ยวแกอาบต่อจากเค้า
แปปเดียวไม่ถึงยี่สิบนาที” พูดเสร็จสาวน้อยลาเต้ก็วิ่งเข้าห้องน้ำทันทีหลังจากที่หยิบของใช้เสร็จแล้ว
“งั้นเค้าก็อาบก่อนละกันนะ พาย”
ลาวาก็เดินเข้าห้องน้ำไปเหมือนกัน
ตอนนี้ห้องของพวกเธอจึงเหลือแค่โดนัทกับพายเท่านั้น
“แก เค้ารู้สึกว่าหลังจากนี้
เรื่องราวมันจะวุ่นวายมากเลยอ่ะ แกว่าไหมพาย?” โดนัทเอ่ยถามขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“อืม รู้สึก เห้อออ เอาล่ะ ไปดูทีวีกันเถอะ ฆ่าเวลาไปก่อน”
“เคๆ เอ๊ะ วันนี้วันเสาร์
รายการสุดที่รักของฉันมาแล้ว”
สาวร่าเริงอย่างโดนัทเอ่ยจบก็วิ่งแจ้นไปนั่งดูทีวีแล้ว
ท่าทางจะลืมเรื่องเมื่อเช้าไปเสียแล้ว
“เห้อ เหนื่อย แกจะพาฉันออกมาวิ่งด้วยทำไมห๊า ไอ้แมกม่า
เหนื่อยโว้ยยย -*-"
“ใจเย็นๆสิวะ ไอ้บ้าพัฟ ก้ฉันเป็นนักกีฬา
ชอบออกกำลังกาย ก็เลยอยากให้แกมาวิ่งเล่นด้วยกันก็เท่านั้น 5555”
เสียงสองหนุ่มที่เพิ่งเดินขึ้นตึกมาดังไปทั่วทั้งชั้น
ทำให้ป้านิ่มที่เพิ่งออกมาจากห้องของสี่สาวได้เดินเข้ามาทัก
“วิ่งเล่นอะไรของแก เอ้า สวัสดีครับป้านิ่ม”
“สวัสดีตอนเช้าจ้ะหนุ่มๆ ไปออกกำลังกายกันมาเหรอจ้ะ?”
“ครับ ผมโดนไอ้แมกม่าลากไปวิ่ง เหนื่อยมากกก
ฮึ่ย -3-“ ‘พัฟ’ หนุ่มน้อยคิ้วเข้มจอมกวนบอกป้านิ่มอย่างเซ็งจิต
“อารายเล่า
ก็อยากให้แกมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงเหมือนควาย...เอ้ย เหมือนคนสุขภาพดีนี่หว่า
ฮ่าฮ่าฮ่า” พูดจบประโยคเสียงหัวเราะแบบประสานเสียงก็ดังขึ้นมาพร้อมกัน
ทั้งป้านิ่มและ หนุ่มแมกม่า นักกีฬาจอมแสบ
“ฮ่าๆ ป้าไปก่อนนะจ๊ะ แล้วเจอกันนะคะคุณหนู”
“สวัสดีครับป้า แล้วเจอกันครับ
ไปไอ้แม็กกลับเข้าโลงไป๊! ฮึ่ย
-*- ฮ่าฮ่าฮ่า คิดได้ไงวะ“ คุณชายพัฟบอกอย่างโมโห ก่อนจะหลุดัวเราะออกมาอย่างหนัก
“เอ้า ต๊องปะเนี่ยโมโหแล้วหัวเราะ เออๆ
กลับหลุมๆ เริ่มหิวแล้ว ไม่รู้ว่าป่านนี้ ไอ้คุณหญิงมอคค่าทำอาหารเสร็จหรือยัง
หิวมากแล้วเนี่ย”
“เออเนอะ หิวเหมือนกัน กลับๆ” ทั้งสองคนเดินพูดคุยกันระหว่างเดินไปห้อง
โดยมีการแอบบ่น คุณชาย ‘มอคค่า’ ไปพลางๆ
ย้อนกลับมาที่ห้องของสี่สาว
“เห้ย ไอ้ลาเต้ ลาวา อาบเสร็จยังเนี่ย
นี่มันแปดโมงสี่สิบห้าละนะ เร็วๆหน่อยสิค้าาาา แหม่ -*-“
น้ำเสียงโมโหผสมกวนๆถูกเปล่งออกมาจากหนูน้อยโดนัทจนเด็กหนุ่มที่กำลังเดินกลับห้องที่อยู่ข้างๆได้ยิน
ซึ่งรวมไปถึงหนึ่งหนุ่มที่กำลังทำอาหารอยู่ห้องข้างๆของเธอด้วย
“เสียงใครนะ ร้อยวันพันปีไม่เคยได้ยิน” ‘คุณหญิงมอคค่า’ บ่นกับตัวเองเบาๆ
“เออน่ะ จะเสร็จแล้วย่ะ ใส่เสื้ออยู่ค่าาาาาา
ขุ่นแม่ 5555”
“แล้วนี่เสียงใครเนี่ยะ
ตะโกนกันสะไม่เกรงใจเลย เอ๊ะ ยุ่งไรกับเรื่องของคนอื่นเนี่ยเรา ไม่ไหวๆ”
แต่แล้วสุดท้าย คุณชายมอคค่า
ก็โทษตัวเองที่ไปได้ยินคนข้างห้องตัวเองตะโกนเสียงดัง
“อ่ะเสร็จแล้ว เชิญอาบต่อได้เลยค่ะคุณหนูพาย
คุณหนูโดนัท” สองสาวที่อาบน้ำเสร็จ เปิดประตูออกมาพูดพร้อมกัน
สมแล้วที่เป็นเพื่อนสนิทกันมานาน
“ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย
ใครกันนะที่จะมาพบเราสี่คน เห้อ” โดนัทแอบบ่นเบาๆ
“เดี๋ยวค่อยมาสงสัยน่ะยัยนัท
รีบๆไปอาบน้ำก่อนเหอะย่ะ แล้วค่อยกลับมาสงสัยต่อ” สาวน้อยลาวาบอกเพื่อนอย่างกวนๆ
“รู้แล้วน่า แม่!” ปล่อยระเบิดให้เพื่อนโมโหเล่นเสร็จสาวน้อยโดนัทก็วิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำที่เป็นหลุมหลบภัยทันที
“อ๊ายยยย ยัยนัท กวนแต่เช้าเลยนะยะ
ออกมาหล่อนหนี “แม่” คนนี้ไม่พ้นแน่ ฮึ่มมม -*-“
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”เสียงหัวเราประสานเสียงของสองสาวที่ยืนดูเพื่อนสาวสองคนกวนประสาทกันตอนเช้าหัวเราะออกมากันอย่างเสียงดัง
“อุ้ย ชั้นไปอาบน้ำดีกว่า
เดี๋ยวแม่ยัยนัทว่าชั้นอีกคน ฮ่าๆ” หนูพายก็เล่นกับเค้าด้วยเหมือนกัน
ก่อนจะวิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำไปอีกคน แสบกันจริ้งงงงเพื่อนเราเนี่ย
ลาเต้ในใจอย่างขำๆ
25 นาทีผ่านไปไวชิมิ
“อ้าาา อาบน้ำแล้วสบายตัวจริงๆเล้ย อิอิ” “แม่โดนัทเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ดี
“ไงคะแม่ สบายตัวแล้วเหรอคะ ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ย่ะ“
“แก มานั่งนี่มา มาคุยกัน
แกว่าเรื่องที่ผอ.เรียกเราไปคุยจะเกี่ยวกับเรื่องแปลกๆตั้งแต่เช้าของวันนี้ไหม?”
เสียงของลาเต้ถามก่อนเป็ฯเสียงแรก
“เค้าว่าใช่นะ แกเค้าเริ่มรู้สึกกลัวแล้วอ่า”
เด็กหญิงพายตอบอย่างรวดเร็ว
“ฉันก็คิดว่าใช่นะแก
ตอนนี้รู้สึกว่าเรื่องราวในอนาคตมันจะดูวุ่นวายยังไงก็ไม่รู้สิ”
เสียงตอบของลาวาดังขึ้นมาอีกคน
“อืม...ฉันก็คิดอย่างพวกแกนี่แหละ แต่ก็นะ
มันเป็นเหตุบังเอิญไม่มีใครคาดคิดว่า การที่เราไปดูต้นตอของเสียงมันจะเกิดผลกระทบมาถึงพวกเราอย่างนี้”
สุดท้ายเสียงตอบของโดนัทเอ่ยออกมา
“เห้อออ”
แล้วสุดท้ายการพูดคุยครั้งนี้ก็จบลงด้วยเสียงถอนหายใจอันยาวนานและเหมือนเหนื่อยหน่ายของหญิงสาวทั้งสี่
พวกเธอไม่รู้หรอกว่า การที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ชีวิตของพวกเธอจะต้องเปลี่ยนแปลงเพราะจะเจอกับอะไรในเวลาอีกไม่กี่นาทีนี้
“ไงจ๊ะ คุณนายมอคค่า
สำรับของพวกเราเสร็จหรือยัง หิวมากเลยตอนนี้ กินเมืองไทยได้ทั้งประเทศแล้วเนี่ย
หิว วิ๋ว วิ๋ว หิววววววว”
เสียงของเด็กชายพัฟปากหาเรื่องถามขึ้นมาหลังจากที่นั่งคอย “คุณนายมอคค่า”
ทำอาหารมาเกือบๆครึ่งชั่วโมงแล้ว
“จะเสร็จแล้วๆ นี่ พวกแกน่ะ
ปิดทีวีแล้วมาช่วยกันจัดโต๊ะเลย ไม่งั้นอดกิน” คุณนายมอคค่าบอกอย่างโหดๆ
“โห่ววว ไม่เอา จะดูทีวีโว้ย”
นายแมกม่าเอ่ยตอบเพื่อน
“เดี๋ยวนี้!!!”
“ครับๆ ไปจัดโต๊ะครับ
คุณชายมอคค่ากรุณารอสักครู่นะครับ” ฮึ่ย ไอ้พวกนี้
ถ้าไม่ขึ้นเสียงก็คงไม่รีบมาช่วยจัดโต๊ะใช่ไหม ห๊าา
“ก็แค่นั้นแหละ ชิ -*-“
“โหย ไรว้า ไอ้มอคค่ามันดุเป็นบ้าเลย”
นายแมกม่าพูดกับเพื่อนเบาๆ
“ชั้นได้ยิน -___-“
“อุ้ย หูดีซะด้วย ขอโทษครับ ขอโต๊ดดดดด”
พัฟเอ่ยขอโทษอย่างกวนโมโห
“เห้ย ไอ้มิสเตอร์เลิกอ่านหนังสือ
แล้วมาช่วยกันจัดโต๊ะเด๊ะ” เพราะเสียงร้องขอความช่วยเหลือ(?) ของคุณชายแมกม่า
ทำให้ชายหนุ่ม “มิสเตอร์” ต้องเงยหน้าจากหนังสือเล่มโตก่อนจะลุกเดินไปยังโต๊ะกินข้าวก่อนจะพูดออกมาว่า...
“ยุ่งจริง ฉันกำลังศึกษาเรื่อง
มนุษย์บินได้อยู่นะ -_-” นาย”มิสเตอร์”
บอกเพื่อนอย่างเรียบๆแต่แฝงไปด้วยความรำคาญนิดๆ
“โทษเว้ย โทษๆ แหม่
จะตั้งใจเรียนไปถึงไหนพ่อคู้นนนน มาๆกินข้าว โม๊ะๆ ฮ่าๆๆ”
สิ้นเสียงของคุณชายแมกม่า หนุ่มน้อยมิสเตอร์ก็เดินไปจัดโต๊ะภายในเวลาอันรวดเร็วทันที
“เอ้า กินข้าว” หลังจากมอคค่าพูดจบ
ชายหนุ่มทั้งสี่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย
เพราะทุกคนตั้งใจกับการกินอาหารเพื่อประทังชีวิตให้รอดกันหมด
เมื่อกินอาหารกันเสร็จแล้ว
ล้างถ้วยล้างจานกันเสร็จทุกคนจึงมารวมตัวกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัวของตัวเอง
ความคิดเห็น