คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ｡ ลักพาตัว : chp1
1;LAST 7 YEARS
2 มีนาคม 2541
ช่วง เช้าของวันจันทร์ วันแรกของสัปดาห์ที่เด็กๆต่างไม่อยากพบเจอ เช่นเดียวกับ บยอนแบคฮยอน เด็กชายวัยสิบขวบ ที่มักจะมีความสุขในช่วงวันเสาร์อาทิตย์เหมือนเด็กๆทั่วไป แต่ก็อย่างที่ใครๆหลายคนว่าไว้ เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปไว
“แบคฮยอนลูก ตื่นสายเดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทันนะ” คุณนายบยอนวัยสาบสิบปลุกลูกชายของตัวเองด้วยความเคยชิน แต่อาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนเด็กน้อยเข้านอนหลังเวลาไปนานเนื่องจากติดการ์ตูนเนตเวิร์คงอมแงม ทำให้บยอนแบคฮยอนไม่กระเดี้ยงที่จะตื่นเลยซักนิด
คุณ แม่คนสวยหมดความพยายามในการปลุกลูกชาย มือบอบบางของเธอจัดการอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาในอ้อมกอดอย่างระมัดระวัง ก่อนจะย่างเท้าลงบันไดแล้วปล่อยลูกชายตัวเล็กของเธอลงในอ่างอาบน้ำคุ ณนายบยอนถอด เสื้อผ้าของลูกชายออกก่อนที่เธอจะลงมืออาบน้ำเด็กน้อย โดยที่แบคฮยอนไม่ลืมตาเลยซักนิด แถมยังมีการทำหน้าเคลิ้ม จนคุณแม่ยังขำเสียด้วยซ้ำ
“คนอะไรจะหลับลึกได้ขนาดนี้กันนะ” หญิงสาวบ่นเบาๆ เหมือนเด็กชายเริ่มจะรู้สึกหนาว ดวงตาเล็กค่อยๆลืมขึ้นมา พบเจอใบหน้าของคุณแม่เด็กน้อยมึนงงอยู่นาน ก่อนก็ร้องงอแงออกมา
“แบคฮยอนไม่อยากไปเรียน ฮื่อ”
หญิงสาววัยสามสิบต้นๆปาดน้ำตาให้ลูกชายด้วยความเคยชิน เวลาตื่นนอนทีไรมักจะร้องให้งอแงแบบนี้อยู่เสมอ
“ตื่นแล้วหรอเจ้าตัวดี อาบน้ำไปเลยนะเดี๋ยวมี๊ไปทำอาหารเช้าให้”
แบคฮยอนหน้างอ ใบหน้าหวานมองไปรอบๆด้วยดวงตาปรือ มือเล็กหยิบเจ้าเป็ดยางสีเหลืองตัวโปรดมาบีบเล่นยามที่ตัวเองตีน้ำฟองสบู่ เล่น หลังจากอาบน้ำเสร็จ เด็กน้อยก็ลุกออกจากอ่าง มือเล็กจับผ้าชัดตัวมาห่อตัวเองด้วยความทุลักทุเล เพราะความที่ขนาดตัวที่เล็กจะทำอะไรก็ลำบากไปหมด ลำพังแค่ถือผ้าเช็ดตัวมันยังคลุมตัวเองได้มิดเอาซะง่าย
หลัง จากแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนซะหล่อเหลาตามความคิดไม่ประสีประสาของเด็กน้อยแล้ว บยอนแบคฮยอนก็เดินลงมาชั้นล่างของตัวบ้าน เสียงดังโวยวายมาจากห้องครัว คุณนายบยอนซึ่งกำลังมีปากเสียงกับคุณยายเรื่องการใช้น้ำมันทอดเบค่อนนั้น ทำให้เช้าอันแสนน่าเบื่อของแบคฮยอนนั้น จัดอยู่ในความน่าเบื่อขั้นแม็กซ์คูณสามเลยทีเดียว
“แม่ หนูบอกแล้วไงว่าให้ใช้น้ำมันงา จะได้ไม่อ้วน!” หญิงสาวแว้ดออกมาเสียงดังลั่นบ้านทำเอาแบคฮยอนตัวน้อยสะดุ้งสุดตัว แม้การมีปากเสียงของคุณแม่และคุณยายนั้น จะมีบ่อยเสียจนเป็นกิจวัตรประจำวันแล้ว แต่การทำตัวให้ชินนั้นมันช่างยากเหลือเกิน
“ฉันบอกแล้วไงว่าใช้เนยทอดนะ ใช้น้ำมันงา รู้ไหมว่ารสชาติมันไม่ได้เรื่องเลย” คุณยายก็ตอบกลับมาไม่แพ้กัน บยอนแบคฮยอนนั่งนิ่งๆอยู่บนโต๊ะอาหาร สายตาของเด็กน้อยหวาดระแวงไปหมด หิวก็หิว ไหนจะยังไปเรียนสายอีก
“นี่ก็กินชักช้าจริง กี่โมงกี่ยามแล้วไม่รู้จักไปโรงเรียน! แม่ปลุกตั้งแต่เช้า ไหงอืดอาดอย่างงี้!” คุณนายบยอนหันมาตะคอกใส่ลูกชายของตน อาจเพราะด้วยอารมณ์หงุดหงิดเมื่อกี้ทำให้เธอพาลไปซะทุกอย่าง ไม่เว้นแม่แต่กับลูกชายตัวเองซึ่งไม่ได้ทำอะไรผิดเลยซักนิด
บยอนแบคฮยอนจิ้มเบค่อนชิ้นเล็กเข้าปาก “จะมัวโอ้เอ้ทำไม แม่ต้องไปทำงานนะ” เด็กชายเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นแม่ด้วยอารมณ์น้อยใจ “แล้วเสื้อกันหนาวที่แม่เตรียมให้ทำไมไม่ใส่ ไม่สวยหรือไง” ผู้เป็นแม่โยนเสื้อกันหนาวลายสก๊อตสีสวยให้ลูกชายจนมันพลาดเกือบจะโดนหน้าเขาแล้วด้วยซ้ำ
“มันก็สวยแต่ผมใส่แล้วอ้วนนี่ครับ ..” แบคฮยอนตอบกลับผู้เป็นแม่ นั่นทำเอาหญิงสาวหมดความอดทน ด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่มีมาแต่เดิมแล้ว ทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่อยู่ มือที่เธอเฝ้าทะนุถนอมลูกชายมา ฟาดลงที่กลางหลังเด็กน้อย
“โอ้ย !” บยอนแบคฮยอนมองผู้เป็นแม่ด้วยสายตาปวดร้าวมือเล็กๆยกขึ้นมาลูบที่กลางหลัง ของตัวเอง
“แม่ตีผมทำไม ..” เม็ดน้ำตามันคลออยู่ที่เบ้าตา ก่อนที่ร่างเล็กๆจะลุกเดินออกจากบ้านไปโดยไม่ลืมหยิบเสื้อกันหนาวสีสดติดมือมาด้วย
หญิง สาวเห็นแบบนั้นก็รู้สึกผิด เธอพยายามเรียกลูกชายไว้แต่ก็สายไปเสียแล้ว บยอนแบคฮยอนวิ่งออกจากบ้านไปอย่างเร็ว แล้วเธอก็ไม่อาจรู้ได้ ว่านี้อาจเป็นโอกาสสุดท้ายที่เธอจะได้เจอลูกชายตัวเอง
.
.
เท้า เล็กๆเดินไปตามทางเดินบนฟุตบาท เด็กชายสะพายเป้เดินช้าๆไปเรื่อยโดยไม่สนใจอะไร สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้นานาพรรณไร้ผู้คนเนื่องจากเป็นเวลาเข้าเรียนแล้ว ด้วยความที่เด็กชายตัวเล็กสนใจแต่ฝูงนกนางนวลที่บินเล่นอยู่บนผืนฟ้า ทำให้เจ้าตัวลืมสนใจรอบข้างตัว
นิ้วเรียวสวยชี้ไปบนฟ้า ก่อนจะแกล้งทำวาดรูปสัตว์น้อยใหญ่ หวังเพื่อให้อารมณ์ของตัวเองนั้นดีขึ้นกว่าตอนที่อยู่ในบ้าน
ในขณะที่เด็กน้อยเผลอไปกับความงามของธรรมชาตินั้น รถตู้สีขาวคันหรูติดฟิล์มดำมืดสนิทมาจอดเทียบท่าโดยที่เจ้าตัวเล็กไม่สนใจเลยซักนิด ผู้ชายร่างสูงอายุราวๆ 25 ปีอาศัยจังหวะที่เด็กน้อยมองท้องฟ้าสีสดใสอยู่นั้น จัดการอุ้มเด็กน้อยแบคฮยอนขึ้นไปในเบาะด้านหลังแล้วจัดการโปะยาสลบ
แบคฮยอนดิ้นสุดตัว แต่ด้วยความที่แรงน้อยกว่านั้น ทำให้ตัวเองเสียเปรียบร่างสูงตรงหน้าอย่างมาก ชายหนุ่มร่างสูงใช้เวลาไม่ถึงสามนาทีก็จัดการกับเด็กน้อยพยศได้สำเร็จ ก่อนที่ชายหนุ่มจะขับรถกลับไปที่บ้านตัวเองอย่างสบายใจ
ปาร์คชานยอล จัดการกับเหยื่อตัวน้อยได้โดยที่ตัวองไม่ต้องออกแรงอะไรมากมายเลยซักนิด
รถตู้สีขาวขับมาจนถึงหน้าบ้านหรูขนาดราวกับคฤหาสน์ ชายหนุ่มจดรถที่ลานจอดภายในตัวบ้านอย่างใจเย็นโดยไล่สายตาคมเหลือบไปมองร่างเล็กที่นอนไม่ได้สติอยู่ข้างหลังแล้วยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี แผนที่เขาวางไว้กว่าสองปีสำเร็จไปด้วยดี
“เจอกันจนได้นะ แบคฮยอน”
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากก่อนลงจากรถไปเปิดประตูด้านกลังแล้วจัดการอุ้มเด็ก ตัวน้อยขึ้นเบาๆแล้วเดินไปตามทางลงบันไดไปที่ชั้นใต้ดิน มือหนากดเปิดลิฟห์ลับที่ซ่อนอยู่หลังห้องสมุดในชั้นใต้ดินลงไปที่ห้องลับ ชั้นล่าง
หลังจากลงไปถึงแล้ว ชานยอลจัดการเปิดประตูห้องลับเข้าไปก่อนจะนึกภูมิใจที่ตัวเองสามารถสร้างห้องลับได้ ดีเยี่ยมขนาดนี้ ห้องขนาดเล็กประมาณสองคูณสามเมตรที่ชายหนุ่มตั้งใจจะไว้เป็นที่อยู่อาศัย ใหม่สำหรับเด็กน้อย มีชักโครก อ่างล้างหน้าและโต๊ะเก้าอี้ตัวเล็กๆเหมาะสำหรับเด็กวัยสิบขวบอย่างแบคฮยอนตามความคิดของชานยอลนั้น ชายหนุ่มเป็นคนสร้างมันขึ้นมาด้วยมือของเขาเองทั้งหมด
นายคงมีความสุขกับสิ่งที่ฉันสร้างให้นะ
ความคิดเห็น