คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ณ บ้านผีสิง
ในกลางดึกคืนหนึ่ง มีเด็กหนุ่มกับชายวัยกลางยืนพูดคุยกันอยู่สองคนในซอกตึก
ชายวัยกลางจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบพร้อมกับพ่นควันออกมา
"ขอโทษนะครับ....ผมไม่ชอบกลิ่นบุหรี่"
เด็กหนุ่มกล่าวขึ้นมาด้วยคำที่สุภาพแต่เย็นชา ชายวัยกลางแอบสบถแล้วก็โยนบุหรี่ลงพื้น
แล้วก็เหยียบมันเอาไว้พร้อมกับหันไปพูดกับเด็กหนุ่ม
"โทษทีๆไม่นึกว่าแกจะไม่ชอบกลิ่นบุหรี่"
เด็กหนุ่มมองหน้าชายวัยกลางแล้วก็พูดออกมา
"เรียกผมมามีธุระอะไร?"
ชายวัยกลางหัวเราะเบาๆ
"ฉันมีงานจะให้นายทำ...."
ชายวัยกลางยื่นเอกสารหลายๆใบให้เด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มไล่ดูเอกสารทีละใบแล้วก็ตกใจกับใบสุดท้าย
"นี่มันอะไร!?"
ชายวัยกลางแสยะยิ้ม
"งานของนายยังไงล่ะ....ไม่ใช่ว่านายทำไม่ได้หรอกนะ?"
เด็กหนุ่มก้มหน้ามองเอกสารแล้วก็หันขึ้นมามองชายวัยกลางโดยสายตาอันเย็นชา
"รับทราบครับ....ถ้าผมยอมทำงานนี้ให้...รักษาสัญญาด้วย"
เด็กหนุ่มเดินหันหลังให้ชายวัยกลางแล้วก็เดินจากไป ชายวัยกลางแอบหัวเราะและแสยะยิ้มออกมา
"หึหึ...เข้าใจแล้วพ่อหนุ่ม...แต่นายต้องทำให้ได้ก่อนนะ"
::Sora::
"อ๋าาาาาาาาาา คุณพ่อคะ!โซระหิวแล้วน้าาาาาา"
ฉันนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพรมกำมะหยี่สีแดงอย่างดีที่มีราคาซักประมาณสี่สิบล้านได้ล่ะมั้ง
"โธ่....โซระ ลูกเพิ่งจะกินพิซซ่าไปเองนะ"
คุณลุงผมจอนโด่เด่มีหนวดเล็กๆน้อยๆนี่คือพ่อฉันเอง ฉันสงสัยจริงๆเลยว่าไอ้ผมทรงนี้มันฮิตขึ้นมาระหว่างเหล่าเศรษฐีเงินล้านได้ยังไงกัน วันก่อนๆเคยไปปาร์ตี้กับพ่อเห็นคนอื่นทำทรงนี้หมดเลย
"ก็หนูไม่อิ่มนี่นา!ซื้อให้อีกห้าถาด(ใหญ่ๆ)น้าาาาาาา"
ฉันดิ้นแด่วๆหมดสภาพคุณหนูของตระกูลโฮชิโนะกิ บ่อยครั้งเหมือนกันที่ฉันชอบทำตัวเป็นลิงแบบนี้แต่ก็มักจะมีคนมาจับเข้าคอร์สล้างนิสัยลิงนี่เหมือนกัน
"ถาดใหญ่น่ะเอาแค่ถาดเดียวก็พอแล้วลูก"
เอ๊ะ พ่อมาอ่านใจฉันได้ยังไงพ่อต้องมีพลังจิตแน่ๆที่หายจากบ้านไปบ่อยๆเพราะไปฝึกวิชาสินะ- -'
"ไม่เอาอ่ะ!หนูจะเอาห้าถาดดดดดดด"
ฉันกลิ้งวนไปวนมาจนกระทั่งพ่อยอมแพ้
"โอเคๆ...ก็ได้ลูก เดี๋ยวพ่อให้คารัวส์ไปซื้อให้ละกัน"
พ่อดีดนิ้วดังเป๊าะแล้วก็สั่งให้คารัวส์ไปซื้อพิซซ่ามาให้ฉัน
"อ๊ะ....คุณหนูครับ พอดีว่าผมได้รับโทรศัพท์ถึงคุณหนูน่ะครับ"
เมื่อได้ยินคำพูดของคารัวส์ฉันก็ตาเป็นประกาย
"จริงหรอๆ!ใครกันล่ะ!"
ฉันวิ่งเข้าไปจ้องหน้าคารัวส์ใกล้ๆ....แต่จริงๆก็ไม่ใกล้เท่าไหร่นะ เพราะเขาสูงมากฉันตัวแค่นิดเดียว T ^ T
"อะ...เอ่อ...คุณหนู....ฮิโรยูกิน่ะครับ...."
เมื่อได้ยินชื่อนั้นฉันก็ดีใจทันที จึงสั่งพิซซ่าเพิ่ม
"คารัวส์คุง!ฉันขอสั่งเพิ่มอีกยี่สิบถาดนะ!"
"หะ...หา!!?คุณหนูจะกินอะไรนักหนาครับ!!?"
คารัวส์ตกตะลึงในท้องไส้ของฉัน...เขาคงนึกว่ามันเป็นจักรวาลแน่ๆ
"เพื่อเรย์จังด้วยไง!"
พูดเสร็จฉันก็กระโดดชูสองนิ้วทันที คารัวส์ถึงกับต้องกุมขมับแต่ก็ต้องจำใจซื้อให้อยู่ดี
"คุณหนูน่าจะระวังเรื่องน้ำหนักด้วยนะครับ...."
"น้ำหนักหรอ?ขึ้นได้ก็ดีสิ!ฉันน่ะแห้งเป็นไม้เสียบลูกชิ้นเลย!"
ฉันพูดพลางยกแขนเล็กๆของฉันขึ้นมาให้ดูพร้อมกับเอามือแปะบนหัวตัวเอง
"ส่วนสูงก็ไม่ขึ้นด้วย!"
คารัวส์เริ่มเหนื่อยกับฉันเลยไม่อยากจะเถียงเลยเดินออกจากห้องแล้วไปซื้อพิซซ่ามาให้ฉันแทน
"โซร้าาาาาาาาาา"
เสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านล่างของคฤหาสน์ฉันจึงโผล่หน้าไปดู
"เรย์จัง!"
เด็กสาวผมสีชมพูยาวประมาณเอวใส่ชุดเดรสแฟชั่นสีชมพูลายจุด นี่เป็นชุดที่ดูหวานแหววมากๆเรย์จังใส่แล้วน่ารักเลยทีเดียว > .
"โซระ!เดี๋ยวฉันจะขึ้นไปหานะ!"
พูดจบเรย์จังก็รีบวิ่งขึ้นบันไดวนในคฤหาสน์ของฉันที่มีประมาณ60ขั้นได้ รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ในห้องฉันซะแล้ว
"วะ..ไวสมกับเป็นเรย์จังเลย!"
ฉันทำท่าทีตื่นเต้นเล็กๆถึงจะเห็นจนชินแล้วก็เถอะ แต่เรย์จังเร็วจริงๆนะ!
"ไม่หรอกๆปกติฉันก็ทำแบบนี้อยู่เรื่อยนี่นะ....แล้วตอนนี้มีอะไรกินบ้างล่ะ?"
เรย์จังพูดพลางมองซ้ายมองขวาหาของกินในห้องของฉัน
"ตอนนี้ยังไม่มีหรอก คารัวส์คุงออกไปซื้อพิซซ่ามาให้อยู่น่ะ"
เมื่อพูดคำว่าพิซซ่าเรย์จังก็ทำตาเป็นประกายแล้วก็เข้ามาจับมือฉัน
"จริงหรอ!พิซซ่าสินะ!"
เรย์จังจ้องหน้าฉันอยู่ใกล้ๆฉันจึงได้แต่ยิ้มแหยๆไปให้
"คุณหนูครับ..พิซซ่-เหวออ!!!?"
"พิซซ่าาาาาาาา"
ฉันกับเรย์จังรีบวิ่งพุ่งเข้าใส่คารัวส์ทันทีโดยที่พูดไม่ทันจบ ฉันถือถาดพิซซ่าขนาดใหญ่ยี่สิบห้าถาดเอาไว้แล้วก็จับมือเรย์จังวิ่งออกมาจากห้องเพื่อจะพาไปที่ศาลาในสวนแล้วปล่อยให้คารัวส์นอนแอ้งแม้งอยู่ตรงนั้น
"เอาล่ะถึงแล้วว!"
ฉันวิ่งมาหยุดที่หน้าศาลาปูนสีขาวที่มีลวดลายการตกแต่งอย่างดิบอย่างดี
"อื้อ งั้นเรากินพิซซ่ากันเถอะ"
เรย์จังลากฉันเข้าไปในศาลา ฉันวางถาดพิซซ่าลงบนโต๊ะไม้แล้วก็ทำการหารสอง
"มียี่สิบห้าถาดสินะ....แบ่งกันยังไงดี?"
เรย์จังหันหน้าถามฉัน
"ก็...เอา25หาร2ก็แบ่งกันคนละ12ถาดส่วนถาดสุดท้ายแบ่งครึ่งกันกินละกัน"
ฉันคำนวนอย่างแม่นยำแล้วทำการแบ่งพิซซ่า แต่ละถาดจะไม่เหมือนกันบางถาดก็เป็นซีฟู้ดบางถาดก็เป็นสุพรีมไม่ก็ไส้กรอกไก่
.
.......พิซซ่า24ถาดหมดไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงแค่ถาดสุดท้ายเท่านั้นถาดนี้เป็นฮาวายเอี้ยน
ฉันกับเรย์จังรีบกินพิซซ่าในถาดทันทีจนมันเหลือหนึ่งชิ้น
"ถาดนี้มีอยู่9ชิ้นสินะ...."
ฉันพูดพลางมาชิ้นสุดท้ายที่อยู่ในถาด
"เราก็กินกันคนละ4ชิ้นแล้ว"
เรย์จังพูดแล้วก็จ้องที่ชิ้นสุดท้ายเหมือนกัน
"งั้นใครไวใครได้ล่ะนะ!"
ฉันกับเรย์จังยื่นมือไปหยิบพิซซ่าชิ้นนั้นพร้อมกันด้วยความเร็ว....แต่......
"หะ-หายไปไหนน่ะ!?"
"วาร์ปได้ด้วยหรอเนี่ย!?"
"เล่นอะไรของพวกเธอเนี่ย...."
มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของเราทั้งสอง เมื่อหันกลับก็เห็นพิซซ่าฮาวายเอี้ยนชิ้นสุดท้ายอยู่ในมือของเด็กสาวที่ใส่ชุดพ่อบ้านสีดำ
"ฮะ..ฮาวายเอี้ยนนนนนน!"
ฉันพยายามจะไปแย่งแต่แล้วพิซซ่านั่นก็หายเข้าไปในปากของเขาคนนั้นซะแล้ว
"ซะ...ซายะจัง โหดร้ายที่สุดเลย!"
เด็กสาวในชุดพ่อบ้านสีดำผมยาวประมาณกลางหลังมีสีฟ้าแล้วก็มีแถบออกสีม่วงๆหน่อยแต่ตอนนี้ทำผมทรงดอกไม้ช่อเล็กๆ
"คุณซายากะขี้โกงที่สุดเลยค่ะ!"
เคอิจิวะ ซายากะ นั่นคือชื่อของเธอ แม้จะดูโหดๆไปหน่อยแต่ก็มีมุมเป็นผู้หญิงน่ารักๆอยู่เหมือนกัน
"ขี้โกงอะไรเล่า ก็พวกเธอกินไปตั้งเยอะแล้วไม่ใช่รึไง?อีกอย่างตั้ง25ถาดเนี่ยกินไปกี่ชิ้นกัน!?"
"220ชิ้นเอง!"
ฉันรีบคำนวณแล้วก็ตอบคุณซายากะไป คุณซายากะทำหน้าเหวอเล็กน้อยก่อนที่จะกุมขมับ
"กระเพาะพวกเธอทำจากจักรวาลรึไง..."
"น่าจะนะ?"
"ประชดย่ะ!"
คุณซายากะหันมาตวาดใส่ฉันก่อนจะไปทำน่าเซ็งๆต่อ
"แล้วทำไมฉันต้องใส่ชุดนี้..ฮิโรยูกิ..."
คุณซายากะมองตาขวางใส่เรย์จังจนเธอหน้าซีด
"กะ...ก็เมื่อวานซายะจังเล่นไพ่แพ้ฉันนี่นา!ต้องทำถามสัญญาสิ!"
"อะ..เอ๋!?พะ..พะ ไพ่งั้นหรอ!?"
ฉันทำหน้าตกใจ
"อา ก็นะสงสัยดวงมันตกน่ะ...แต่ฉันจะใส่แค่วันเดียวนะ..."
"น่ารักออกนะ...."
"ไม่เลยซักนิด"
คุณซายากะส่ายหน้า
"อ๊ะ!งั้นเราไปเดินเล่นแถวๆย่านโชโกะกันเถอะ!"
"ย่านโชโกะหรอ?ที่ว่ามันมีบ้านผีสิงเปิดใหม่อะนะ?"
คุณซายากะยิงคำถามใส่ฉัน
"ใช่ๆ!"
"เอ๋....บ้านผีสิงงั้นหรอ...ฉันไม่เข้านะจ๊ะ พอดีว่าจะไปเดินเล่นแถวๆร้านเค้กหน่อยน่ะ"
เรย์จังยิ้มตาปิด
"งั้นหรอ?งั้น...คุณซายากะคะ!"
ฉันเข้าไปจ้องคุณซายากะใกล้ๆ
"อะ...อะไร"
คุณซายากะถอยหลังเล็กน้อย
"ไปเข้าบ้านผีสิงกับฉันเถอะค่ะ!"
......
" โหววววว!นี่น่ะหรอ ย่านโชโกะน่ะ!"
พวกเราสามคนยืนตะลึงอยู่ตรงใจกลางของย่าน เป็นย่านที่ใหญ่มากๆมีของทุกอย่างครบเลย สวนสนุกเอย สระว่ายน้ำเอย ร้านอาหารต่างๆเอย ร้านแฟชั่นเอย ร้านกีฬา ฯลฯ เยอะแยะไปหมด!ผู้คนมากมายต่างเดินสวนทางกันไปมา แถมยังมีบูธอีกเยอะแยะด้วย
"สะ..สุดยอด...เจ๋งเกินไปแล้ว!?"
คุณซายากะทำตาโตแล้วมองไปทั่วๆงาน
"สมกับเป็นย่านชื่อดังจริงๆเลย.."
เรย์จังเดินนำหน้าเราออกไปอีกทางนึง
"ฉันจะไปดูบูธทำขนมนะ ซายะจังกับโซระไปที่สวนสนุกเลยนะ"
"อื้อ!เรย์จังโชคดีนะ!"
ฉันโบกมือตามหลังให้เรย์จังก็หันกลับมาโบกให้เช่นกัน
"เอาล่ะ...!"
ฉันลากคุณซายากะไปมุมบ้านผีสิงทันที
"ดะ...เดี๋ยวเซ่!จะรีบทำม้ายยยยย"
ฉันกับคุณซายากะมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้านผีสิง ตรงบริเวณหน้าต่างด้านนอกมีอะไรที่เหมือนมือยื่นออกมาในสภาพเปื้อนเลือด หน้าประตูมีผีดูดเลือดตัวเบ่อเริ้มยืนมองอย่างกับจะกินเลือดกัน ฉันมองซ้ายมงอขวาเพื่อหาพนักงานแต่ก็หาไม่เจอ
"เอ๋?ทำไมไม่มีพนักงานเลยล่ะ?"
"สงสัยจะไปพักกันล่ะมั้ง.."
คุณซายากะตอบคำถาม
"งั้นไปกันเลยเถอะค่ะ!"
ฉันดันหลังของคุณซายากะเข้าไปข้างในบ้านผีสิง
"เดี๋ยวซิ!!?พนักงานยังไม่มาเลยนะ!"
คุณซายากะหันกลับมาถามฉันที่อยู่ข้างหลัง
"เอาน่าๆ!ไม่เป็นไรหรอก!"
แล้วฉันกับคุณซายากะก็เข้าไปในบ้านผีสิงนั้นโดยที่ไม่ได้ดูป้ายห้ามเข้าที่ปักอยู่ตรงข้างๆผีดูดเลือด
ฉันเดินนำคุณซายากะไปอยู่สองสามก้าวแล้วก็ต้องหยุดเพราะ......จู่ๆก็มีผีโผล่ออกมาจากทางด้านเผดาน หน้านี่เละมากน่าจับไปยันฮี - , - ฉันเดินต่อไปเรื่อยๆแล้วก็ต้องหยุดอีกครั้ง...เพราะมันมีทางแยกอยู่สองทาง
"คุณซายากะ เราไปทางไหนดีคะ?"
ฉันหันไปถามคุณซายากะแต่ทว่า...
"คะ-คุณซายากะ!"
คุณซายากะหายไปแล้ว!?ปะ..ปะ..ไปไหนเนี่ย!ยังเดินอยู่ด้วยกันเลยนี่นา....ฉันมองทางแยกข้างหน้าแล้วตัดสินใจเดินไปทางด้านขวา...โดนที่ฉันไม่รู้เลยว่าคุณซายากะเดินนำไปทางด้านซ้ายแล้ว......ฉันเดินไปเรื่อยๆในความมืด มีผีผลุบๆโผล่ๆอยู่หลายทีแต่ฉันไม่สนใจเร่งฝีเท้าเดินไปให้ไวที่สุด แต่ก็เกิดเหตุชี้ช้ำกระปลีขึ้นมาซะได้......ทางต๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ฉันเดินชนกำแพงเข้าไปเต็มๆให้ตายเถอะ ทำไมมันเป็นทางตันเนี่ย!...ฉันเดินอารมณ์เสียกลับไปที่ทางแยกอีกครั้งแต่ว่ามันหายไปไหนล่ะ!?จริงๆตรงนี้ต้องเป็นทางแยกสิ!ระ...หรือว่าฉันหลงทางกัน!ฉันยืนนิ่งอยู่นานแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ
"อะ...อะไรน่ะ"
ฉันหันหลังกลับไปมองแล้วก็พบว่า.....มีหุ่นผีเกราะเหล็กตัวหนึ่งกำลังจะหล่นมาใส่ฉันแล้ว!ฉันตอนนั้นกำลังหวาดกลัวที่หลงกับคนอื่นจึงไม่ได้ทำอะไรได้แต่หลับตาปี๋เอาไว้ แต่จู่ๆก็รู้สึกเหมือนว่าโดนลากออกจากตรงนั้นแล้วฉันก็สลบไป............
"เฮ้อ ออกมาได้ซักทีกว่าจะออกมาได้นะเนี่ย....เนอะโซระ?"
ซายากะหันกลับมาข้างหลังแต่ทว่าเด็กน้อยคนนั้นไม่ได้อยู่ตรงนี้อีกแล้ว
"เฮ้ย!!?ไปไหนแล้วเนี่ย!โซระ!"
ซายากะพยายามตะโกนหาไปทั่วๆแต่แล้วก็ยังไม่พบตัว...
..........................................................
ถถถถถถถถถถถถถถถถถถว์ ว่าจะแต่งก็ไม่ได้แต่งซักทีในที่สุดก็แต่ง(ด้วยความยากลำบาก)
จนได้ ตอนสองรอไปต่อกับของเพจเคอิจิวะ ซายากะ นะ!อา...แต่งยาวไปมั้ยหว่า...
ความคิดเห็น