คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : I hate you ~ 2
“อ้าวๆ ทุกคนคุณเรลมาถึงแล้ว วันนี้คุณเรลมีแขกมาด้วยทำตัวดีๆ กันล่ะ”
��������������� “ครับ/ค่ะ”
มาแล้วเหรอ.................ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาตัวเองเอาไว้และยิ้ม เพื่อรอที่จะได้เจอเจ้านาย............มาแล้ว....ผู้ชายร่างสูง ผิวสีน้ำผึ้ง ผมดำสนิท �หน้าคมสมเป็นชาย เดินเข้ามาในคลับของเรา คนนี้น่ะเหรอเจ้าของคลับ...แล้วผู้หญิงข้างหลังนั่นมัน....‘ พี่สาวผม ’ นี้ อย่าบอกน่ะว่านักธุรกิจชื่อดังอะไรนั้นน่ะคือคุณเรลเจ้าของคลับแห่งนี้...อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้นนนน ชิปะ (ชิเลยอ่ะ)
��������������� “หวัดดีทุกคนสบายดีกันน่ะ...เอ่อ นี้คุณนาวจะมาเป็นผู้ให้ข้อมูลในการขยายคลับน่ะ”
��������������� “สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ”
��������������� “เฮ้ย! นั่นมันพี่สาวมึงนี่หว่า” ไอ้แรมโบ้กระซิบพูด
��������������� “เห็นแล้ว”
��������������� “ฉันขอตัวก่อนน่ะ”
��������������� “เฮ้ย! ไอ้เรลมาแล้วเหรอ” คุณแฟนธอร์มที่ไม่รู้ว่าโผล่ออกมาจากตรงไหน...
คุณเรลกับพี่สาวผมเดินขึ้นไปห้อง VIP แล้ว พี่ผมจะเห็นผมไหมเนี้ย...ถ้าเห็นคงทักไปแล้วมั้งสงสัยไม่เห็น
��������������� “นี้ๆ น้องคิน...ช่วยยกอาหารขึ้นไปห้องคุณเรลหน่อยสิ” ผมเหรอ!!
“ไม่อ่ะครับ...ผมไม่กล้า ผมว่าผมเป็นเด็กเสิร์ฟช่วยพนักงานคนอื่นที่นี้ดีกว่า ตอนนี้ลูกค้าก็มากันเยอะแล้ว”
ผมหาข้ออ้างที่มีเหตุผลที่สุดเพื่อที่จะไม่ขึ้นไปข้างบนนั้น...คนมันเด็กใหม่นี้คงเข้าใจ
��������������� “พี่บอกว่าให้เอาขึ้นไป...หรือต้องถูกหักเงินเดือนก่อนดีน๊าาาาา!”
��������������� “ผมไปก็ได้ครับ”
ใครจะให้หักเงินเดือนกันเล่า...เรื่องแค่นี้สบายมากอยู่แล้ว แค่ยกขึ้นไปใช่ไหม...ได้เลยยย
ตอนนี้ผมยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้อง VIP แล้วทำไงดี ต้องเคาะประตูก่อนไหม......
��������������� ปึง!! อยู่ดีๆ ประตูก็ถูกดึงออกอย่างแรง...ผมเงยหน้าขึ้น ก็เห็นว่าคุณรอยฝ้าที่ว่าจะมารอเซอไพรซ์...อยู่ในอารมณ์นางมารร้ายฝุดๆ ขอบอก...ฮืม หายใจแรงฝุดๆ
“ลีกไป!!”
ครับๆๆๆ ถ้าไม่ลีกให้คุณเธอเดี๋ยวโดนพายุใหญ่แน่ ผมเลยต้องลีกทางให้เธอเดินออกไป...ดูสิคุณเธอเดินไม่สนใจใครเลยอ่ะ ผมละสายตาจากคุณรอยฝ้าหันมามองคนตรงหน้า....คือยังล่ะ...
��������������� “เอ่อ...เอ่อ..เอาอาหารมาส่งครับ”
��������������� “เข้ามา...เด็กใหม่ใช่?”
��������������� “เอ่อ..ครับ ขอตัวน่ะครับ”
��������������� “เดี๋ยวก่อน” เสียงแบบนี้...เสียงพี่ผมเอง
��������������� “มีอะไรเหรอครับ”
��������������� “จะไม่ทักพี่ตัวเองหน่อยเหรอ? ฮืม..”
ฮืม....................??????
��������������� “คุณนาวเป็นพี่ของเด็กคนนี้เหรอครับ?”
��������������� “ค่ะ”
คุณพี่ครับ คุณพี่จะบอกเขาทำไม......
��������������� “งั้นผมขอตัวน่ะครับ”
��������������� “เขาเป็นคนขี้อายน่ะค่ะ”
ไม่ได้เป็นคนขี้อายสักหน่อย....แต่อยู่กับพี่น่ะน่าอายมากกว่า....มีหวังเฉเราหมดเปลืองแน่...พี่น่ะพี่...
��������������� “ฮืย! ไรว่ะ”
��������������� “เป็นไรของมึงว่ะ?”
��������������� “ก็ไอ้คุณเพื่อนสนิทของเจ้านายดิ ชิ! ทำมาเป็นสั่งนั่นสั่งนี้กู ถ้าจะสั่งกูอย่างนี้ทำไมไม่จ้างกูไปดูแลมันถึงบ้านเลยล่ะ”
��������������� “ระวังน่ะมึงพูดอย่างนี้เดี๋ยวโดนจริงเข้า...”
��������������� “กูไม่กลัวหรอก ชิ!”
�
���������������� “ฮึๆๆ” เพื่อนผมจะหมดสภาพก็วันเนี้ยแหล่ะ....
��������������������� “แรมโบ้!! คุณแฟนธอร์มเรียก”
��������������� “เรียกกูอีกแหล่ะ เดี๋ยวจับถาดตีหัวแตกเลย...... คร๊าบบบบบบบ! �มาแล้วคร๊าบบบบบ”
ดูมันๆ กล้าตีเขาไหมล่ะ� ทำงานต่อดีกว่า...จะได้รีบกลับ
���������������
บันทึก: เรลลิช
��������������� “อ๊า! อ๊ะ!...อ๊า!...เรล!..ตูน จะ...เจ็บ!”
��������������� “อีกนิดน่ะครับ!”
��������������� “อ่ะ อ่ะ ๆๆๆ อ๊า!”
ชายหนุ่มที่นอนพักหลังจากเสร็จภารกิจกับหญิงสาวไปเมื่อสักครู่ หญิงสาวที่นอนหมดสภาพข้างชายหนุ่มเป็นคนที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ ที่ได้มานอนกับเขา
“ไปได้แล้ว!”
หลังจากเสร็จภารกิจความใคร่ของเขาแล้ว เขาก็ไล่หญิงสาวผู้นั้นออกจากห้องทันที
��������������� “ค่ะ??? เช้าแล้วนี้เนอะ......แล้วเจอกันวันหลังน่ะค่ะ...จุ๊บ!”
สาวที่ผมนอนด้วยเมื่อกี้ เธอรีบใส่เสื้อพาแล้วเดินออกจากห้องผมไป....ผมชื่อเรลลิช ชื่อของผมแปลว่าความรื่นเริงในรสชาติ ผมเป็นนักธุรกิจต่างๆ สืบทอดกิจการต่อจากพ่อ
��������������� “ไอ้เรลประวัติเด็กสองคนที่มึงให้หา...กูได้มาแล้ว”
��������������� “เร็วดีนิ”
นี้เพื่อนผมมันชื่อแฟนธอร์ม ผมพึ่งกลับจากอังกฤษกะว่าจะอยู่ที่นี้นานหน่อยเพราะเจอคนที่ตามหาแล้ว...
��������������� “มึงจะเอาประวัติสองคนนี้ไปทำอะไรว่ะ”
ผมไม่ตอบแต่นั่งมองประวัติในมือที่ได้มา.......
�
‘ ��ชื่อ: นาย ศักดิกร ปักษา
��� ชื่อเล่น: คิน
��� อายุ: 22 (เรียนเร็วกว่ากำหนด)
��� คอบครัว: พ่อและแม่เสียชีวิตแล้ว อยู่กับพี่สาว
��� สถานะตอนนี้: โสด
��� ที่อยู่: บ้าน xxxx� หมู่ xxx/xx ซอย xxxxx ตำบลxxx อำเภอ xxx จังหวัดxxx
�� เบอร์ติดต่อ: 090-xxx-xxxx ‘
��������������� “เจอกันอีกแล้วนะ ‘คิน’ ”
ผมอ่านประวัติของไอ้เด็กนั่นแล้ว ได้ยินว่าเด็กนั่นมาทำงานที่คลับของผมด้วย ตามแผนที่ผมวางไว้เลย........วันนี้ผมพึ่งรู้ว่าผู้หญิงที่ผมได้ทำงานด้วยเมื่อสองวันก่อน ก็เป็นพี่สาวของเด็กนี้ จะทำยังไงดีล่ะ....มีทั้งหนุ่มน้อยที่ใสซื่อและทั้งหญิงสาววัยทำงานมาเป็นหมากตัวหนึ่งของผม ผมจะให้พวกเขาเดินไปยังไงดีล่ะ .....
ทุกคนคงจะสงสัยล่ะสิว่าผมจะว่าทำไมผมถึงทำแบบนี้กับหนุ่มน้อยใสซื่อที่ชื่อว่าคิน ผมก็ไมรู้เหมือนกันแต่ผมกับคินก็เคยรู้จักกันมาก่อนแล้วที่คินทำเป็นไม่รู้จักคงเป็นเพราะเขาลืมผมไปแล้วมั้ง หรือไม่ก็แกล้งเป็นจำไม่ได้ ผมจะเล่าเรื่องที่ผมกับคินรู้จักกันได้ยังไงให้ฟังแล้วกัน
เมื่อ 9 ปีที่แล้ว
“เฮ้ย! เรลรับ”
ผมรับลูกบาสจากเพื่อนที่ส่งมาให้แล้วชูตลงห่วง...ลงครับ ทีมผมชนะอีกแล้ว...ผมเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลของสีครับ กีฬาสีครั้งจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้เล่นในโรงเรียนครับ ก็ผมนะจะจับม.6 แล้วนิ
����������� “ปรี๊ดดดดดดดดด! สีฟ้าชนะ”
��������������� “กรี๊ดดดด! พี่เรลเก่งจังเลยค่ะ”
ผมหันไปยิ้มให้สาวๆ ที่ตะโกนเรียกผมเมื่อกี้ นี้มันเป็นเรื่องปกติครับก็ใครๆก็บอกว่าผมฮอตที่สุดในโรงเรียนแล้วนี้น่ะ
����������� “แหม่!ไอ้หล่อ มีสาวมาเชียร์เยอะน่ะมึง”
��������������� “อิจฉากูดิ”
������������� “ไม่อิจฉาก็แปลกแล้วคร๊าบบบ” นี้ไอ้โชติเพื่อนสนิทผมเอง
����������� “หาไรกินเถอะว่ะ”
��������������� “อนจะกินน่ะมึงหันไปดูโน่น”
�
ไอ้โชติมันบอกให้ผมหันไปด้านหลัง พอหันไปก็เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งตัวเล็กๆ ขาวๆ หลบอยู่หลังต้นไม้ เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องปกติของผมเหมือนกันล่ะครับ ไอ้เด็กนี้มันตามผมตั้งแต่ม.4 แล้วคับ ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอกครับแต่มันตามไปนานก็เริ่มรำคาญแล้วนะครับ ก็ผมมันเป็นคนเบื่อง่ายนิ
“มึงไปก่อนเลย...เดี๋ยวกูตามไป”
ผมบอกไอ้โชติให้มันไปรอผมที่โรงอาหาร เพราะว่าผมมีเรื่องต้องเคลียร์นิดหน่อย ผมเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มที่หลบอยู่หลังต้นไม้ต้นนั่น
����������� “น้องมีไรจะพูดกับพี่รึเปล่า”
ผมมองเด็กชายตรงหน้าที่ตอนนี้หน้าแดงเหมือนลูกมะเขือแล้ว
����������� “คือ...คือ....”
��������������� “คือไร? จะบอกก็รีบบอกพี่ต้องไปกินข้าว ไม่บอก...งั้นพี่ไปล่ะ”
��������������� “เดี๋ยวครับ...คือ...ผม...ผมมม...ผมชอบพี่อ่ะครับ”
อึ้งครับ! อึ้ง นี้มันคงไม่รู้สิว่าผมน่ะไม่มีทางเอามันหรอก
����������� “น้องชื่อไร?”
��������������� “คินครับ”
��������������� “คิน...อืมไว้เจอกันน่ะ”
แล้วผมก็เดินไปโรงอาหาร จากวันนั้นผมก็เห็นว่าเด็กที่ชื่อว่าคินขึ้นรถไปกับผู้ชายคนหนึ่งไป นี้น่ะเหรอ...ที่บอกว่าชอบผม
หึหึ...อย่างกับเด็กขายตัว~~ จากนั้นผมก็ไม่ได้เจออีกเลย”
ทั้งหมดก็แบบนี้ล่ะครับ ผมว่าผมคิดออกแล้วล่ะที่ผมจะทำร้ายคินเพราะว่าผมคงไม่อยากให้เด็กอันตรายคนนี้ไปบอกชอบคนอื่นมั่วล่ะมั้ง แต่ยังไงผมก็เริ่มเกมแล้วล่ะน่ะ
�
ผมมองรูปถ่ายที่แนบมากับประวัติ
“หึ! คินงั้นเหรอ”
“ทำไมว่ะ...สนใจอะไรเด็กคนนี้หรือว่ะ”
“เปล่าหรอก...แค่อยากได้มาเป็นคนพิเศษก็เท่านั้น”
��������������� “อืม! คงจะพิเศษมากน่าดู”
�
ณ ที่คลับ 20.45 น.
ผมเดินเข้ามาในคลับของผม ช่วงนี้ลูกค้าของคลับผมจะมากันเต็มร้านแล้ว ฮืม! ผมหันไปเห็นเด็กหนุ่มที่ชื่อว่าคินที่ตอนนี้อยู่ในชุดเด็กเสิร์ฟกำลังทำหน้าที่เด็กเสิร์ฟเป็นอย่างดี ให้ทั้งลูกค้าทั้งชายและหญิงลูบไล่ตัวเล่นแบบนั้นน่ะแถมยังปล่อยให้เขาดึงเข้าไปจูบอีก หึ! โสเภณีชัดๆ
��������������� “ดาด้าเรียกคินไปพบฉันที่ห้องด้วย”
��������������� “ได้ค่ะ”
ผมสั่งดาด้าที่เป็นพนักงานคนที่ผมไว้ใจมากคนหนึ่งให้ไปตามคินให้มาพบเจอผมที่ห้องทำงานหรืออาจเรียกว่าห้องนอนก็ได้.......
จบบันทึก
���������������
�
ความคิดเห็น