คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 (รีไรท์เรียบร้อย)
บทที่ 1
อากาศยามเช้าทำให้อีจินกิอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าเต็มที่ ฝ่ามือถือพวกเนื้อสัตว์และพืชผักไว้เต็มตะกร้า ขาเรียวทั้งสองข้างผ่อนความเร็วลงเมื่อได้ยินเสียงชาวบ้านพูดคุยกัน
“เมื่อคืนจอมโจรขึ้นปล้นบ้านขุนนางคิมยองมินอีกแล้วล่ะ รอมที่สามแล้ว พวกคนจนเลยได้เงินทองกันเพียบ”
“ก็ท่านเป็นพวกกังฉินนี่นะ..ข้าล่ะชื่นชอบเจ้าขโมยนี่สุดๆเลย”
“อย่าเสียงดังไป! เกิดพวกเส้นสายของท่านคิมยองมินได้ยินล่ะก็ โดนลงโทษศาลเตี้ยแน่”รอยยิ้มบางแต่งแต้มบนใบหน้าหวานทันที ความพยายามของพวกเขาที่จะทวงความยุติธรรมให้ชาวบ้านที่โดนกดขี่ประสบผลสำเร็จอย่างดี แม้ว่าสิ่งที่ทำจะผิดต่อกฎหมายบ้านเมืองก็ตามที
พอเดินผ่านร้านขายเครื่องประดับ ดวงตาเรียวก็ฉายประกายสนใจแล้วหยิบหยกชิ้นหนึ่งขึ้นมามองดูด้วยความสนใจ พลางพยายามจินตนาการว่าหยกชิ้นนี้เมื่อไปห้อยกับดาบของแทมินจะดูเหมาะสมขนาดไหน ถึงแม้แทมินจะพูดกับเขาเป็นสิบรอบแล้วว่าไม่ต้องการเครื่องประดับเหล่านี้ให้เกะกะ
แต่อีจินกิเชื่อว่าหยกเป็นสิ่งที่ดีและเขาก็อยากจะให้มันเป็นเครื่องรางของแทมิน
“ท่านหมอจะเลือกซื้อหยกนี่ไปให้ลูกสาวบ้านไหนกัน”เสียงแม่ค้าวัยกลางคนถามขึ้นพร้อมแววตาพราวระยับ อีจินกิหัวเราะเบาๆก่อนจะหยิบชิ้นอื่นขึ้นมาดูต่อแล้วเปรียบเทียบว่าอันไหนดีกว่ากัน
“ข้าไม่ใช่ท่านหมอเสียหน่อย ข้าก็แค่คนเก็บสมุนไพรขาย วันๆข้าก็ยุ่งเสียจนไม่มีเวลาไปเที่ยวหาลูกสาวบ้านไหนหรอก”ปากขยับไปพร้อมกับดวงที่ยังคงไม่ละจากหยกทั้งสองชิ้น พอตัดสินใจได้ก็เลือกเก็บไว้อันหนึ่ง
“จริงๆลูกสาวข้างดงามไม่ใช่น้อยเลย เครื่องประดับพวกนี้เหมาะกับนางทุกชิ้น”คิ้วเรียวเลิกขึ้นก่อนจะยิ้มพราย เจ้าตัวล้วงเอาเงินที่พกมาส่งให้แม่ค้าที่พยายามเสนอลูกสาวของตนให้
“ถ้าข้าให้ของหมั้นหมายนางตอนนี้ นางจะจำข้าได้รึเปล่า?”ดวงตาเรียวหันไปมองเด็กน้อยวัยไม่เกินห้าขวบนั่งมองเขาด้วยความงุนงง คนเป็นแม่หัวเราะร่าที่อีกฝ่ายเล่นกลับก่อนจะรับเงินมา
“ท่านหมอจะซื้อไปให้น้องชายท่านอีกล่ะสิ น้องชายท่านนี่นะ รูปงามเสียจริง ตอนแรกข้าคิดว่าท่านแทมินเป็นหญิงสาวด้วยซ้ำ แต่พอมองดีๆหล่อเหลาเอาการเลย หยกชิ้นนี้คงเหมาะที่จะห้อยกับดาบของท่านแทมินน่าดู
ทำไมท่านไม่ให้แทมินเข้าเป็นองครักษ์นะ ท่าทางท่านแทมินก็เก่งกาจไม่น้อยเลย ให้เก็บความสามารถไว้กับบ้านน่าเสียดายจริงๆ”จินกิยิ้มรับก่อนจะขอตัวลากลับออกมา เมืองโชซอนที่เต็มไปด้วยผู้คนและดูมีความสุขนั้นแท้จริงแล้วมีแต่ความสกปรกซุกซ่อนไว้มากมาย
โกงกินฉ้อฉล อำนาจที่ไร้ซึ่งการควบคุม ความละโมบ เหล่าผู้คนที่มีอำนาจต่างกดขี่ข่มเหงประชาชนธรรมดาที่ต้องทำงานเพื่อเลี้ยงครอบครัวของตน นี่คือสิ่งที่พบได้ในอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่นามว่าโชซอน
เมื่อกลับมาถึงบ้านหรือร้านขายสมุนไพรก็พบกับน้องชายของตนยืนหน้ายุ่งมองผู้ชายคนหนึ่งในชุดมอซอปกปิดหน้าตา พอแทมินเห็นจินกิก็รีบเดินมาทันที
“ท่านพี่ ผู้ชายคนนั้นมันมาบอกว่าเป็นองค์รัชทายาทแห่งโชซอน ข้าทำอะไรไม่ถูกเลย ดีนะที่ท่านกลับมาเร็วเพราะเจ้านี่เพิ่งเข้ามาเมื่อครู่นี่เอง”อีจินกิขมวดคิ้วมุ่นเพราะการแอบอ้างเป็นรัชทายาทไม่ใช่เรื่องตลก เจ้าตัวรีบเดินไปยังโต๊ะในร้านที่มีคนแอบอ้างเป็นผู้สูงศักดิ์ พร้อมกับให้น้องชายตนปิดร้านโดยเร็ว จินกิโค้งศีรษะให้ก่อนจะพูดขึ้น
“ท่านต้องการยาสมุนไพรอะไรจากร้านของข้าหรือ?”ชายในชุดเก่าขาดถอดหมวกที่ปิดบังใบหน้าของตนออก เผยให้เห็นใบหน้าเกลี้ยงเกลา ดวงตาที่คมกล้าและจมูกโด่งที่รับกับใบหน้าเข้มนั้นเป็นอย่างดี ไม่ใช่พวกเร่ร่อนตามการแต่งกายแน่นอน
“ข้าไม่ต้องการยาสมุนไพร ข้าต้องการแค่คนที่มีความรู้ทางการแพทย์และคนที่มีความสามารถด้านการต่อสู้”สองพี่น้องหันมองหน้ากันกับสถานการณ์ที่ดูแปลกประหลาด ถึงอีกฝ่ายจะรูปร่างหน้าตาดี แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นองค์รัชทายาทตามที่แอบอ้าง
“มันจะไม่แปลกไปหน่อยรึไงกัน ที่องค์รัชทายาทผู้มีอำนาจล้นมือ จะมาตามหาคนขายสมุนไพรแบบข้ากับน้องชาย โดยที่ท่านไม่ได้รู้ถึงความสามารถของเราเลยแม้แต่น้อย ถ้าท่านไม่บอกความจริงข้าคงต้องเรียกหน่วยลากตระเวนมาจับกุมท่าน”ผู้เป็นพี่พูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ในขณะที่คนเป็นน้องเลื่อนมือลงจับดาบของตนไว้แน่น..หรือจะรู้ว่าเขาทั้งสองไม่ใช่มนุษย์
ผู้ที่แอบอ้างตนให้มียศสูงนั้นกระตุกยิ้มก่อนจะล้วงหยิบเอาหยกชั้นดี ซึ่งเป็นของที่องค์รัชทายาทเท่านั้นที่มีสิทธิ์ครอบครอง
“หวังว่าของสิ่งนี้ มันจะมีค่ามากพอให้พวกเจ้าเชื่อข้า”มือขาวของจินกิรับเอาหยกชิ้นนั้นขึ้นมาดู ดวงตาเรียวรีจ้องสำรวจ พลันความทรงจำหนึ่ง..ก็แล่นเข้ามาทันที
“ท่านพี่! มีเด็กบาดเจ็บ!”กระท่อมในป่าที่หลบพ้นสายตาผู้คนถูกเปิดออกโดยแรงด้วยฝีมือจิ้งจอกคนน้อง ในอ้อมแขนมีเด็กวัยไม่เกินสิบขวบหมดสติในอ้อมแขน จินกิรีบลุกขึ้นจากกองสมุนไพรที่เก็บมาแล้วรุดมาดูอาการเด็กน้อยที่หมดสติอยู่ในอ้อมแขนแทมินทันที
กระท่อมหลังเล็กที่เป็นบ้านที่แท้จริงของสองพี่น้องอยู่กลางป่า ง่ายต่อการหลบซ่อนและเพราะพวกเขามีสายเลือดของสัตว์ป่าครึ่งหนึ่งอยู่ในตัว จึงจะรู้สึกดีมากกว่ากับการอยู่กับธรรมชาติ
“พาไปไว้ที่ห้องข้าเลย”มือนุ่มรีบคว้าอุปกรณ์ทำแผลและยาต่างๆไว้ ในขณะที่แทมินรีบพาไปวางบนเตียงตามคำสั่ง
จินกิรีบเดินเข้ามาตรวจดูอาการเด็กน้อยด้วยท่าทางเร่งรีบ พบว่าบนคอมีรอยดาบที่เหมือนจะกดลงแต่ก็เป็นเพียงรอยถากราวกับคนทำเกิดความใจอ่อน หากแต่ใบหน้าเด็กน้อยเกิดรอยเขียวคล้ำราวกับถูกยาพิษ
“เด็กคนนี้จะตายรึเปล่าท่านพี่”แทมินถามพลางขมวดคิ้วยุ่ง พลางอดสงสารเด็กน้อยคนนี้ไม่ได้ที่มาถูกคนใจร้ายจ้องสังหาร
“ข้าคิดว่ายังทันนะ ไปเอายาที่ข้าต้มในหม้อมาเลย..บังเอิญแท้ๆที่ข้าต้มยาถอนิษชนิดนี้ไว้พอดี”ปลายนิ้วขาวยังคงจับตรงตำแหน่งชีพจร เด็กน้อยตรงหน้ามีเม็ดเหงื่อผุดพราวบนใบหน้า ที่ลำคอยังคงมีเลือดไหลซึมเล็กน้อย ท่าทางราวกับเด็กที่นอนฝันร้ายเท่านั้น
ช่วงเวลาแห่งความวุ่นวายผ่านไปอย่างรวดเร็ว อีแทมินทอดสายตามองเด็กน้อยตรงหน้าก่อนจะล้วงหยิบเอาจี้หยกขึ้นมาจากห่อผ้า
“ข้าไปเจอเด็กคนนี้ตรงชายป่า ข้าก็ไม่รู้หรอกว่าเด็กนี่เป็นใครแต่คิดว่าคนร้ายคงใจอ่อนในตอนสุดท้าย ข้างตัวเด็กมีหยกนี่ด้วย”หยกสีเขียวอ่อนจนเกือบขาวที่สลักลวดลายเป็นรูปมังกรอย่างละเอียดอ่อน ราวกับมังกรนั้นเคลื่อนไหวได้จริงๆ จินกิรับหยกมาเพ่งพิจารณาพลางขมวดคิ้วมุ่น
“ของหายากแบบนี้..เด็กคนนี้เป็นองค์รัชทายาทหรอ?”เมื่อคาดเดาถึงตำแหน่งของเด็กน้อยที่หลับสนิทก็รู้สึกแย่กับความบ้าอำนาจของเหล่าไม่ได้ หางยาวนั้นแกว่งไปมาเล็กน้อยกับข้อสันนิฐานที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุด สองพี่น้องหันมองหน้ากันด้วยความกังวล
“แสดงว่าที่จะมีกบฏก็จริงน่ะสิ..ยังเด็กอยู่เลยแท้ๆ แต่ข้าคิดว่าคนลงมือคงใจอ่อนในตอนสุดท้าย และให้ยาพิษที่ร้ายแรงแทน แต่ยาพิษนี้ไม่ทำให้ทรมานจะตายช้าๆแต่ยาถอนพิษมันหายาก ข้าถึงบอกว่าเจ้าเด็กนี่มันโชคดี เพราะข้าต้มยาถอนพิษนี้พอดี”
“แล้วเราจะเอายังไงกันดี ถ้าส่งกลับไป..เด็กคนนี้ต้องถูกฆ่าอีกน่ะสิ”แทมินถามเสียงเครียดพลางลูบหน้าผากขององค์รัชทายาทเบามือด้วยความเอ็นดู อีจินกิเม้มปากก่อนจะถอนหายใจออกมา
“ถ้าสวรรค์กำหนดให้เขารอดชีวิตในวันนี้ แสดงว่าเขาก็ยังไม่ถึงเวลาที่จะตาย..ทุกอย่างมันถูกกำหนดมาแล้วล่ะ”
เสียงสายลมหวีดหวิวปะทะกับร่างกายที่ทะยานมุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็ว หลังจากที่เด็กน้อยพักฟื้นมาสองวัน พร้อมกับข่าวการหายตัวไปขององค์รัชทายาทตัวน้อย ทำเอาบ้านเมืองวุ่นวาย..แต่ก็ยังมีข่าวลือแปลกๆแฝงมาว่า
องค์รัชทายาทนั้นหลงทางในป่าไร้นาม..และอาจจะสิ้นพระชนม์แล้ว
เพราะฤทธิ์ยาที่ได้รับทำให้องค์รัชทายาทไม่ค่อยได้สติครบถ้วน รู้สึกราวกับกึ่งหลับกึ่งตื่นตลอดเวลา ดวงตากลมโตนั้นปรือมองใบหน้าที่เขาเห็นมาตลอดสองวัน ไม่รู้ว่ามันคือเรื่องจริงหรือเรื่องที่เขาจินตนาการขึ้นมาเอง
จินกิในชุดสีดำสนิทกระโดดขึ้นไปตามหลังคาบ้านคน ซึ่งโชคดีที่เป็นคืนเดือนมืดไม่มีใครสังเกต แทมินเองก็วิ่งอยู่ข้างๆเขาเช่นกัน
ข่าวลือที่ว่าก็เป็นเขาเองที่ปล่อยออกมา แน่นอนว่าต่อให้เป็นคนที่ยศสูงขนาดไหน พอได้ยินเรื่องเกี่ยวกับปีศาจก็ต้องกลัวไปเสียทุกราย และองค์รัชทายาทก็จะรอดปลอดภัยแน่นอน
และยิ่งกลับมาได้โดยรอดปลอดภัย เหล่ากบฏก็คงไม่กล้าทำอะไรเพราะเชื่อว่ามีปีศาจคุ้มครอง
ทั้งคู่กระโดดลงบนกำแพงเหนือหัวทหารรักษาหน้าประตู แทมินดึงผ้าปิดหน้าออกแล้วล้วงหยิบเอาผงยาขึ้นมาใส่ลำกล้องก่อนจะเป่าลงข้างล่าง ทหารที่แข็งขันก็ทรุดหลับลงอย่าง่ายดาย จินกิเองก็ดึงผ้าปิดหน้าลงเช่นกัน
“องค์ชาย พวกข้าดูแลท่านได้ถึงแค่ตอนนี้เท่านั้น จากข่าวลือข้าคิดว่าท่านคงจะปลอดภัยนานพอจนกว่าท่านจะโต รักษาตัวด้วย”เด็กน้อยในอ้อมแขนจินกิพยักหน้ารับคำทั้งที่ในใจมีคำถามมากมาย เพราะร่างกายไม่อำนวยจึงทำได้เพียงแค่นั้น ดวงตาโตจึงปรือลงแล้วผล็อยหลับไปในที่สุด
จินกิวางองค์ชายลงกับพื้นอย่างเบามือก่อนจะหันมาโบกมือลา แล้วร่างของชายหนุ่มก็แปรเปลี่ยนเป็นจิ้งจอกตัวมหึมา หากแต่ไม่ได้ดูน่ากลัวมากนัก เจ้าตัวย่ำฝ่าเท้าให้รอยเท้าติดลงผิวดินก่อนที่จะกลับร่างมนุษย์แล้วกระโดดหายขึ้นไปกับน้องชายของตน
“องค์..รัชทายาท”เสียงนุ่มพึมพำพลางจ้องใบหน้าคมเข้มนั้น จากเด็กน้อยหน้าตาน่าเอ็นดูรูปร่างผอมสูง กลายมาเป็นชายหนุ่มหน้าตาคมคายตัวสูงใหญ่ แต่ก็แน่ล่ะ..จำเขาไม่ได้ อีแทมินเองก็ไม่ต่างกัน ดวงตากลมนั้นเบิกกว้างจ้ององค์รัชทายาทไม่กระพริบ พอเห็นภาพเด็กน้อยใกล้ตายมาซ้อนทับกับบุรุษท่าทางองอาจนี่ก็แทบจะหลุดขำ
ตอนเด็กน่ะน่ารักน่าเอ็นดู พอโตมาหน้าตาน่าหมั่นไส้จนพูดไม่ถูก
“ตกลงว่าพวกเจ้าจะช่วยงานของข้ารึเปล่า”
“แล้วทำไมองค์ชายถึงต้องกำหนดว่าเป็นพวกเราด้วย ข้ากับท่านพี่ไม่ได้มีฝีมือที่เก่งกาจ ไม่ได้แตกฉานทางการแพทย์ พวกข้าคงช่วยอะไรท่านไม่ได้มากนักหรอก”
องค์รัชทายาทยิ้มกริ่มก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นยืน เสียงทุ้มพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกนอกร้านขายยาไป
“ถ้าไม่อยากปิดตำนานจอมโจรแห่งโชซอนให้มันเร็วเกินไปนัก คิดคำตอบให้ดีๆ พรุ่งนี้ข้าจะกลับมาเอาคำตอบ”
“เวรแล้วไง”อีจินกิมองใบหน้าน้องชายด้วยความตกใจ ซึ่งอีกฝ่ายก็ขมวดคิ้วกลับหาให้บ่งบอกว่าคำสบถเมื่อครู่ของพี่ชายนั้นเป็นจริง
“อย่าบอกนะว่า..เมื่อคืนไอ้องค์ชายนั่นเห็นใบหน้าของท่าน”
“แทมิน ข้าขอโทษ”อีแทมินถอนหายใจแต่ก็ไม่ต่อว่าอะไร เพราะเขารักพี่ชายของเขามากกว่าจะมากล่าวโทษซ้ำเติม แต่จิ้งจอกคนพี่ก็ยังมีสีหน้าคล้ายจะร้องไห้ออกมาอยู่ดี
“ถ้าเราปฏิเสธไป องค์รัชทายาทจะทำจริงรึเปล่า”เสียงนุ่มนั้นลังเลและแน่นอนว่าแทมินก็ไม่สามารถให้คำตอบใดๆได้ เพราะบุรุษที่มีตำแหน่งรัชทายาทดูออกยากจนน่ากลัว
“ถ้าเช่นนั้นเราหนีไป..”
“ไม่ได้นะ! พวกชาวบ้านที่เดือดร้อนจะทำอย่างไรกัน แล้วที่สำคัญนะ..”แทมินมองใบหน้าคนพี่ด้วยสายตาหวาดระแวงเมื่อใบหน้าหวานนั้นเริ่มมีรอยยิ้มแปลกๆ ฝ่ามือขาวแตะลงไหล่ของน้องชายแล้วบีบแน่น
“ข้าอยากไปเที่ยวในวังหลวงมาตั้งนานแล้วล่ะ! ข้าอยากเห็นเจ้าใส่ชุดองครักษ์ด้วย เราทำงานนี้กันเถอะแทมิน”
อีแทมินไม่รู้จะพูดอะไรเลยจริงๆ..ยิ่งเห็นรอยยิ้มกว้างสดใสแบบนี้
ตอนนี้สัญชาตญาณของเขากลับร่ำร้องว่าให้หนีไปจากโชซอนซะ แต่เขาจะพูดยังไงดี...
TBC.
ความคิดเห็น