ยัยติ่งเกาหลี กับหนุ่มหน้าตี๋ข้างห้อง

ลำดับตอนที่ #2 : รักเกิดตรงหน้าประตู

               หลังจากที่ฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่เดียวกับพี่สาวอย่างเจ๊ซิตต้า ก็เริ่มบอกฉันถึงสิ่งที่ควรจะปฏิบัติเมื่อเข้าเป็นนักศึกษา ทั้งเส้นทางที่ไปคณะเศรษฐศาสตร์ซึ่งเป็นคณะที่ฉันสอบได้ด้วยความฝันว่าอยากเป็น "โบกเกอร์" ที่เจ๊   ซิตต้าเป่าหูมาตลอดว่า...รวยนะเเก เงินเยอะมาก บัตรคอนนะสบาย

     

               เมื่อเข้าเรียนในช่วงเดือนแรก กิจกรรมน้องใหม่ที่แสนจะวุ่นวายทำให้ฉันแทบจะไม่มีเวลาไปไหนกับเจ๊       ซิตต้าเลย บวกกับความที่พี่สาวของฉันค่อนข้างมีงานเยอะทุกวัน ทั้งงานกลุ่ม กิจกรรมชมรม กิจกรรมคณะ รวมถึงกิจกรรมมหาลัย ก็ทำให้ฉันกับเจ๊ซิตต้าไม่ค่อยมีเวลาคุยกันมาหรอก นอกจากเวลาดึกที่เจ๊ซิตต้ากลับหอและเวลาเช้าก่อนออกไปเรียน

               "โดนัท" เสียงอิดอ๊อด ของปอลี่สาวประเภทสองที่เพิ่งมารู้จักกันหลังจากที่คิดว่าฉันเป็นทอมไม่น่าจะชอบผู้ชาย ทำให้ฉันกับปอลี่เข้ากันได้ดีในเวลาอันรวดเร็ว

               "ว่าไงค่ะ" 

               "ป่าวหรอก...ฉันว่าจะชวนแกไปงานประกวดดาวเดือนเฟรชชี่เฉย ๆ"

               ปอลี่ผู้ไม่พลาดงานรื่นเริง หรืองานสวยงามใด ๆ หล่อนติดตามตั้งแต่การคัดเลือกรอบแรกจนรอบสุดท้ายที่กำลังใกล้จะมาถึง

               "ไม่ไปอ่ะ...ฉันไม่ค่อยชอบงานแบบนี้"

               "โถถถถถถถถถถ...คิดว่าเป็นเพื่อนฉันไง งานนี้ไรวินท์เดือนคณะเราคะแนนนำเลยนะ" ปอลี่ยังเชิญชวนต่อ

               "ไม่ๆๆๆๆๆ ฉันไม่ชอบไรวินท์นิ อย่าเอามาล่อฉันเลย อีกอย่างฉันมีแผนจะปั่นวิวให้กับเพลงใหม่โอปป้าของฉันย่ะ" ฉันตอบพร้อมยกมือขึ้นโบกแสดงออกชัดเจนว่าไม่ไปแน่ ๆ จนปอลี่เลิกตื้อฉันในที่สุด

               "โอเคๆๆๆ ไม่ไปก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเปลี่ยนใจก็โทรมานะ"

               "งานวันไหนนะ แก"

               "วันเสาร์....ถ้าเปลี่ยนใจโทรหาค่ะ กลับหอก่อน สามีโทรตามแล้ว" ปอลี่ตอบอีกครั้งพร้อมกับสะบัดตูดเดินหันหลัง ขึ้นรถมอเตอร์ไซต์ออกไป

     วันเสาร์หรอ 

     วันที่คนส่วนใหญ่จะนอนพักให้เต็มอิ่ม แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่อย่างนั้นเลย วันนี้เจ๊ซิตต้าปลุกฉันตั้งแต่ตีห้าครึ่ง เพื่อให้ไปส่งขึ้นรถทัศนศึกษาที่เจ๊เเกจะไปออกค่ายกับทางชมรมอาสาที่เเกเป็นสมาชิกอยู่ 

     "นัททททททท ตื่นเถอะ ไปส่งหน่อย เจ๊จะสายแล้ว" เสียงเจ๊ซิตต้า

     "นัทททททททททททท ตื่นเดียวนี้่" เจ๊ซิตต้าคนเดิมเพิ่มเติมคือเสียงดัง

     "นัททททททททททททททท" 

     "ตื่นเเล้ว ตื่นเเล้ว...ปลุกดังขนาดนี้เลยหรอ" ฉันลุกขึ้นจากที่นอนพร้อมเสียงงัวเงีย

     "ใครบอกให้ตื่นยาก" เจ๊ซิตต้าเสียงเข้ม พร้อมเตรียมเป้ขึ้นสะพายหลัง

     "เจ๊ไปกี่วันอ่ะ ไปที่ไหน ที่นั่นมีสัญญาณเน็ตมั้ย" ฉันถามด้วยความเป็นห่วงนางงามจากตระกูลของเรา

     " 3 วัน ที่ชัยภูมิ ไม่รู้ว่ามีสัญญาณมั้ย แต่ไม่ต้องห่วงนะ สบาย" เจ๊ซิตต้าตอบพร้อมกับยกขาขึ้นรถมอเตอร์ไซต์ที่ฉันกำลังเตรียมจะขับ

     "อ๋อ โอเค ดูแลตัวเองนะเจ๊" ฉันบอกเจ๊อีกครั้ง แอบเป็นห่วงเล็กน้อย

     "ได้เลย ๆ สบายมาก เธอก็อย่าลืมกินข้าวนะ ดูแลตัวเองอย่าแอบเอาใครมานอนด้วยล่ะ" เจ๊ซิตต้าตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจังปนประชด

     "โถถถถถถ เจ๊คิดได้ ใครจะมานอนค่ะ ไม่มีใครเลย" ฉันขับรถมอเตอร์ไซต์พร้อมตะโกนตอบกลับไปยังที่เจ๊ซิตต้า จนเกือบถึงสถานที่นัดหมาย

     "ไม่รู้ล่ะ เผื่อไว้ก่อน....เอ่อนิ" เจ๊ซิตต้าพูดพร้อมกับก้าวลงจากมอเตอร์ไซต์

     "อะไรหรอเจ๊"

     "เมื่อวานป้าแม่บ้านส่งใบแจ้งค่าหอผิด ไปถามสำนักงานด้วยนะ ว่าเอาไปส่งห้องไหน หรือไม่ก็ถามห้องข้าง ๆ เราดูนะ ว่าอยู่ที่เขาหรือเปล่า ป้าแกชอบส่งผิดประจำ เดือนก่อนก็ผิด...ฝากด้วยนะ" เจ๊ซิตต้าพูดเสร็จพร้อมกับหันหลังวิ่งไปขึ้นรถหกล้อที่ทางชมรมจัดให้ พร้อมกับโบกมือส่งสัญญาณให้ฉันกลับหอ

     หลังจากกลับถึงหอในเช้าวันนั้น กิจกรรมของฉันคือการนอนเช็คทวิตเตอร์เลื่อนขึ้นลงเพื่อดูข่าวคัมแบคของ       บรรดาโอปป้าหลายวงทั้ง ทูพีเอ็ม บิ๊กแบง รวมถึงน้องใหม่อย่าง วินเนอร์กับไอคอน ที่สำคัญก็อตเซเว่น ที่ฉันกำลังคลั่งไคล้มาร์คคึ ชนิดที่เรียกว่าริมฝีปากของเธอทำให้ฉันหลงใหล 

     "เอาใบแจ้งหนี้ไปถามสำนักงานด้วยนะ" เสียงเจ๊ซิตต้า ลอยเข้ามาในโสตประสาทฉันอีกครั้ง

     "ใบเเจ้งหนี้หรอ..." ฉันพูดกับตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นตรงไปที่ตู้เย็นภายในห้องที่ซึ่งเจ๊ซิตต้าเก็บใบเเจ้งหนี้ไว้เสมอ

     "ไหนดูสิ ห้องไหนว่ะ" 

     " 208 หรอ" 

     "ห้องข้าง ๆ นี่หว่า" 

    

     ก็อกแก็กๆ เสียงประตูห้องข้าง ๆ เปิดออก พร้อมกับได้ยินเสียงตะโกนของใครบางคนที่ลอดเข้ามาจน ต้องเอาหูไปแนบผนังห้องเพื่อฟังว่า มันพูดอะไรของมันว่ะ...ทำไมต้องตะโกนเสียงดังขนาดนี้

     ว่าด้วยเรื่องหนุ่มห้องข้าง หรือที่ว่าหนุ่มห้อง 208 ที่บอกว่าหนุ่มเพราะทุกคืน เขามักจะกลับมาถึงห้องและเป็นผู้ชายที่ชอบอาบน้ำไปด้วยร้องเพลงไปด้วยในห้องน้ำเสียงเขาจะค่อนข้างดังมาก 

     "เจ๊ว่า...ไอ้ข้างห้องมันคิดว่าตัวเองเสียงดีว่ะ" 

     "เจ๊ว่า...มันคงไม่เคยอัดเสียงตัวเองไว้ฟังเนอะ"

     "เจ๊ว่า...บางทีเขาอาจจะเป็นนักร้องก็ได้"

     "เจ๊ว่า...แกต้องอดทนฟังมันร้องเพลง"

     ทั้งหมด ทั้งมวลที่กล่าวมานี้ เป็นคำพูดของเจ๊ซิตต้าที่มักจะเเซะหนุ่มห้อง 208 ตลอด เพราะตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ที่หอแห่งนี้ เจ๊มักจะได้ยินเสียงเขาร้องเพลงทุกวันเป็นประจำ ซึ่งเพลงที่ร้องก็ไม่ค่อยเพราะเท่าไหร่ แต่...."ฟังเสียงมันก็ต้องเว้นไว้ให้นะ เพราะอย่างน้อยก็เรียนหมอล่ะ สงสัยจะเครียด"  

     นั่นคือประโยคที่เจ๊ซิตต้าพูดกับฉัน แต่ทั้งหมดนั้น ฉันก็ยังไม่เคยเจอเขาหรอกว่าเป็นคนแบบไหน รู้แค่เพียงว่าเขาน่าจะรุ่นเดียวกันกับที่เจ๊เรียนอยู่เท่านั้น

     "เอาล่ะ...วันนี้ต้องได้รู้แล้ว เอาใบเเจ้งหนี้ไปให้คงไม่ว่าหรอกมั้ง" ฉันพึมพำกับตัวเอง เพื่อรวบรวมความกล้าที่จะรู้จักชายหนุ่มข้างห้อง 

     ก็อก ๆ ๆ ๆ 

     เสียงประตูห้องฉันดังขึ้น

     ก็อก ๆ ๆ ๆ 

     เสียงประตูห้องดังขึ้นอีกครั้ง และเเน่นอนครั้งนี้ฉันรู้แล้วว่า ฉันได้ยินไม่ผิดอย่างแน่นอน 

     ก็อก ๆ ๆ ๆ

     ฉันตรงไปที่ประตู ส่องตาแมวเล็กน้อย ข้างนอกนั้น ปรากฏร่างของชายหนุ่มที่มองไปจัดว่าเป็นคนที่ค่อนข้างน่าเชื่อถือ และไม่น่าจะมีผิดภัยใด ๆ  ฉันจึงค่อย ๆ เปิดประตูห้องออก เเละพบว่า ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้ คือชายหนุ่มที่ฉันเห็นเขาเป็นอูยองน้อย หรือด้งน้อยของฉัน ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน เมื่อครั้งมาสัมภาษณ์ ในมือของเขาถือกระดาษ A4 สีขาว พร้อมกับกล่าวว่า 

     "ขอโทษนะครับ...พอดีว่าใบเเจ้งหนี้ห้องน้องอยู่ที่ห้องพี่" ชายหนุ่มพูด พลางยิ้มให้เล็กน้อย พร้อมกับยื่นกระดาษแผ่นนั้นมาให้ฉัน 

     "น้องครับ น้อง" 

     "น้องครับ น้อง นี่น้อง" เสียงของเขาพูดพร้อมกับเอือมมือมาสัมผัสไหล่ฉันเล็กน้อย ในขณะที่ฉันรู้สึกเหมือนตกอยู่ในโลกเสมือนจริงที่คนตรงหน้าคือคนที่ฉันไม่คาดคิดว่าเขาจะอยู่ตรงนี้ในเวลาแบบนี้ เเละมือที่แตะมายังไหล่ของฉันทำให้ฉันสะดุด

     "ค่ะ" ฉันตอบกลับ ตาก็ยังมองที่ใบหน้าของพี่เขาวางตา (เพราะความเป็นติ่งหรือเปล่านะ ฉันจึงรู้สึกเหมือนเห็นโอปป้ายืนอยู่ตรงหน้าถึงเพียงนี้)

     "พี่เอาใบแจ้งหนี้ห้อง 209 มาให้นะ..เอานี่" ชายหนุ่มพูดอีกครั้ง เพียงทวนประโยค พร้อมกับยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้ถึงมือของฉัน

     "อ๋อค่ะ ขอบคุณนะคะ"ฉันรีบรับกระดาษแผ่นมาไว้ในมือ พร้อมกับปิดประตูทันที 

--------------------

               "อะไรของเขาว่ะ" ชายหนุ่มหน้าตี๋ยืนอึ้งสักพัก หลังจากส่งกระดาษแผ่นนั้นให้กับเธอแล้ว เขาได้แต่สงสัยว่า เขาทำอะไรผิดไปหรือเปล่า เหตุใดสาวน้อยคนนี้จึงนิ่งไปหลายนาที 

               เขาชายหนุ่ม ผู้ซึ่งเป็นโสดมานานกว่า 3 ปี หลังจากอกหักจากรักครั้งแรก เมื่อมัธยมปลาย จากนั้นเขาก็เปลี่ยนพลังการอกหักมามุ่งมั่นกับการเรียนจนเป็นนักศึกษาทันตแพทย์ ที่ตอนนี้อยู่ปีสามแล้ว และการเรียนที่แสนยากบวกกับเวลาที่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเข้าห้องแล็ป และตระกร้าใบเล็กที่ใส่อุปกรณ์สำหรับหมอฟันไปทุกเช้า 

               "ยัยคนนี้ ท่าทางจะไม่สนใจผู้คน" เขาเปิดประตูและเดินตรงไปที่เตียงนอน หมายว่าจะงีบสักเล็กน้อย เพื่อเป็นการผ่อนคลายให้กับตัวเอง ก่อนจะถึงช่วงเย็นที่ต้องไปเล่นดนตรีในงานสำคัญคืนนี้ มือของเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เข้าไปที่ Joox แล้วเปิดเพลงของ Gesanova ที่เขาชอบถึงขั้นเป็นแฟนคลับ 

     อีกไกลแค่ไหน จนกว่าฉันจะใกล้บอกที อีกใกล้แค่ไหนจนกว่าเธอจะรักฉันเสียงที มีทางได้ให้เธอสนใได้โปรดดดดดดดดดดดดดดด

     เขากำลังฟังเพลงและครวญเพลงตามศิลปินในดวงใจเเบบบ้าพลังอยู่ และเป็นการฝึกสอบสำหรับคืนนี้ด้วย

     ก็อก ๆ ๆ ๆ

     เสียงประตูดังห้องเขาดังขึ้น 

     "ใครว่ะ" เขาตรงไปที่ประตู มองผ่านตาแมวเล็กน้อย 

     "อ๋อ ยัยนี้มาทำอะไร" เขานึกในใจ พร้อมเปิดประตูออก

     "ขอโทษค่ะ พี่ นัทเอาใบแจ้งหนี้มาให้ค่ะ" เธอคนนี้พูดพร้อมกับยื่นกระดาษที่เรียกใบแจ้งหนี้มาให้ 

     "อ๋อ ขอบคุณนะ เเล้วเมื่อกี้ทำไม...." เขาพูดพร้อมกับยื่นมือมารับกระดาษแผ่นนั้น ส่วนเธอที่ไม่รีรอฟังเขาพูดจบก็รีบวิ่งกลับห้องไป

     ปึ้งงงงง เสียงปิดประตูห้องเธอดังขึ้น

     เขาได้แต่ยื่นหน้าอออมองตามเธอไป ทิ้งให้เขายืนงงด้วยความสงสัยว่า นี่เธอไม่คิดจะฟังอะไรให้จบเลยหรอ นึกว่าเป็นนางเอกเกาหลีหรือไง...แต่ก็น่ารักดี 

     -----------------------------------

     ฉันทำอะไรลงไป คำถามที่ฉันถามตัวเองหลังจากวิ่งกลับมาถึงห้อง เอาหลังพิงประตู ประหนึ่งตัวเองเป็นคิมโกอึนใน Chese in the trep 

     "บ้าจริง..ฉันวิ่งกลับมาทำไม" 

     "เธอทำอะไร ยัยโดนัท"

     "พี่เขาจะว่าฉันบ้ามั้ย?"

     เขาหล่อ น่ารัก แถมยังพูดจาดี มีมารยาทอีกต่างหาก ฉันชอบพี่เขาหรอ? หรือนี่จะคือการตกหลุมรักใครสักคนครั้งแรกในรอบ 3 ปี หลังจากที่ฉันเลิกรากับผู้ชายที่เจ๊ซิตต้าคาดโทษไว้ว่า มันคือคนเลวที่เเกไม่ควรชอบ คนรักกันเขาไม่ดึงให้อีกคนตกต่ำหรอก และหลังจากอกหัก นั้นจึงถือกำเนิดเป็นเรื่องของการศึกษาชนิดที่มุ่งมั่นจนสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้คนแรกของโรงเรียนเลยทีเดียว อันนี้พูดขึ้นมาก็พูดใจนิด ๆ 

          แต่ฉันคิดว่า ฉันกำลังตกหลุมรักเขาเสียแล้ว เสียงเพลงที่เขาร้องจากที่คิดว่าไม่ไพเพราะ กลับกลายเป็นเพราะขึ้นมาในทันที...เพลง Monster ของ Got7 ดังขึ้น ฉันจึงค้นพบว่า เขาคือตัวประหลาดที่มีแรงดึงดูดต่อใจฉันเสียจริงในวันนี้ 

          ความรักเคาะประตูเรียกไปหา              ความรักถึงเวลาก็มาเสนอ

ความรักชี้ให้เห็นจึงเป็นเธอ                              ฉันจึงเพ้อคิดถึงจากตรงนั้น