คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 -
บทที่ 1
เช้าวันใหม่ที่แสนสดใส นกตัวน้อยใหญ่บินสวนกันไปพา นกกระจิบตัวน้อยส่งเสียงร้องปลุกสมาชิกภายในหมู่บ้าน “เบบี้บิวตี้แลนด์”ให้ตื่นขึ้นมารับอรุณของเช้าวันจันทร์ที่หลายคนไม่อยากจะตื่น แต่ต้องจำใจตื่นขึ้นมา ซึ่งคงไม่ใช่กับบุคคลเหล่านี้ เจ้าของเสียงทุ้มแหลม (?) ที่กำลังปั่นจักรยานแสนธรรมดาไปทั่วหมูบ้าน ใบหน้าหล่อเหลาฉายรอยยิ้มร่า ปากหนาฮำเพลงเบาๆด้วยความสุขขี
“ล้า ลา ล้า ผมตื่นมาในตอนเช้าๆ ปั่นจักรยานไปเรื่อยๆ ก่อนจะหันไปมองยังที่มาของกินหอมอร่อย ล้า ลา แล้วขาก็รีบปั่นตามกลิ่นนั้นไปทันที ปา ปุ้ม ปา ล้า ลา” (เพลงประเภทไหนกัน)
และระหว่างที่กำลังปั่นจักรยานไปตามท้องถนนสายเดียวของหมู่บ้านก็ได้เจอกับคุณแม่ยังสาว แสนสวย แต่เอ๊ะ จะบอกว่าคุณพ่อหรือคุณแม่ดี หน้าตาก็ออกจะแม่ แต่นิสัยเนี้ยสิคุณพ่อชัดๆเลย ร่างบางในชุดวอร์มพอดีตัว บนคอก็มีผ้าเช็ดหน้าสีขาวคาดอยู่ พอเจอกับเสียงกระดิ้งจากจักรยานคันคุ้นตา ก็เงยหน้าขึ้นมาทักทายทันที
“หวัดดี แดฮยอน ออกหาของกินแต่เช้าเลยน่ะ” รอยยิ้มละลายใจจากคุณแม่ยังสาวทำเอา รถจักรยานแทบผิดเลน ก็แหม่รอยยิ้มแบบนี้ใครเห็นก็ต้องละลายเหละ
“คร๊าบ คุณฮยอนซึงก็ออกมาจ็อกกิ้งทุกเช้าเลยนะครับ ทำไมไม่ลากคุณจุนฮยองมาด้วยละครับ”
“ไออ้วนอะน่ะ ปล่อยมันนอนไปเหอะ” พอพูดถึงสามีตัวบวมก็คิ้วขมวดขึ้นมาทันที ไม่รู้ไปแดร-กโค้กที่ไหนมา ถึงตัวบวมได้ขนาดนี้ ปล่อยให้นอนเฝ้าลูกชายสุดที่รักไปเถอะ
“อ่าครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ จ๊อกกิ้งให้สนุกนะครับ”
“ขอบใจจ๊ะ แดฮยอนสุดหล่อ” พอเจอคำชมจากคนสวย สุดหล่อก็ถึงกับไปไม่ถูกเลยทีเดียว ร่างบางวิ่งออกไปแล้วที่คนที่อยู่บนจักรยานก็ไม่มีท่าว่าจะปั่นต่อได้ แต่พอกลิ้นหอมที่ลอยมาตามลมเตะจมูกเข้า สติสังก็กลับเข้าตัวรีบบึงไปที่บ้านใหญ่ทันที ไม่ใช่หรอก มันคือบ้านซนตังหาก แต่ที่บอกว่าเป็นบ้านใหญ่ก็เพราะว่าที่นั้นนะเป็นเหมือนบ้านใหญ่ที่มีของกินไว้ให้แดฮยอนทุกวันนะสิ ฮ่าๆๆ พูดแล้วมีความสุข รีบไปดีกว่า
เวลาเพียงไม่นานก็พาแดฮยอนมาถึงบ้านซน ที่อยู่ประมาณหน้าหมู่บ้าน บ้านนี้หัวหน้าครอบครัวเป็นถึงผู้บริหารที่หน้าตาดีที่สุดในบริษัท สาวๆเข้าหาเพียบแต่ยังไงเจ้าตัวก็มองแต่ภริยาคนสวยเท่านั้น ส่วนภรรยาคนสวยก็เป็นแม่บ้านที่ดี อยู่บ้านทำกับข้าวให้สามีและคนจรจัดกินทุกวัน แต่ก็มีบางครั้งที่ถูกจ้างไปช่วยสอนเต้นให้กับเด็กนักเรียนที่สนใจ
กิ๊ง กิ๊ง
“อ้าว แดฮยอนมาแล้วเหรอ” กีกวังทักทายแดฮยอนอยากสนิทสนม น้องชายคนนี้เนี้ยชอบมาบ้านเขาบ่อยๆ ไม่สิ มาทุกวันเลยล่ะ จนตอนนี้ก็จำได้เกินทุกอย่างแล้ว ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ชอบของหวานแบบไหน เวลาทำกับข้าวแต่ละทีก็ต้องนึกถึงคนนี้ตลอด จนกลายเป็นน้องชายในครอบครัวได้แล้วล่ะ
“ครับผม วันนี้พี่มีอะไรกินเหรอครับ ผมหิวมากๆเลยล่ะ คุณดงอุนละครับ” สายตาสาดส่องหาคุณดงอุน แฟนสุดหล่อของพี่กีกวัง แต่ก็ไม่เจอ รถก็ไม่มี เอ๊ นี่มันยังไม่ถึงเวลางานเลยนะครับ
“อ้อ คนนั้นนะมีสัมมนา จะกลับก็พรุ่งนี้เหละ”
“เหรอครับ แล้วอย่างนี้ผมจะมีของกินอร่อยๆกินรึเปล่าเนี้ย” น้องชายคนหล่อหน้างอทันทีเมื่อรู้ว่าคุณดงอุนไม่อยู่ ถ้าคนนั้นไม่อยู่เขาก็มีโอกาสอดเลยนะ คุณกีกวังจะไม่ค่อยทำกับข้าวถ้าต้องกินคนเดียวนะ ฮือๆๆ
“มีสิ วันนี้มีแต่ของที่แดฮยอนชอบทั้งนั้นเลยน่า”
“จริงเหรอครับ” ยิ้มร่าเมื่อคิดถึงภาพของกินที่ตัวเองชอบวางอยู่ตรงหน้า ฝีมือพี่กีกวังนะสุดยอดอยู่แล้ว ถ้ายิ่งเป็นของที่เราชอบมันก็จะยิ่งน่ากินเข้าไปใหญ่ โอ้ย แค่คิดน้ำลายก็ไหย่แย้ว อ่า
“จริงสิจ๊ะ แต่เช็ดน้ำลายหน่อยดีไหม จะถึงพื้นแล้ว”
“หา อ๊ะ ขอโทษครับ”
“ฮ่ะๆ” ร่างบางยิ้มจนตาปิดกับภาพที่น้องชายคนโปรดยืนเช็ดน้ำลายอย่างร้อนรน เจ้านี่นะแค่ได้ยินเรื่องของกินก็ไม่สามารถมีอะไรแทรกเข้ามาในหัวได้แล้วล่ะ ช่างน่าทึ่ง
“ไปกินได้แล้ว ป๊ะ”
“ขอบคุณคร๊าบบ” กีกวังนำแดฮยอนเข้าบ้าน ภายในห้องครัวกว้างสำหรับคุณแม่บ้านมีโต๊ะใหญ่อยู่กลางห้องเพื่อใช้ทานอาหารในแต่ละมื้อ พอเข้าไปในนั้นก็มีจานอาหารหลายอย่างตั้งอยู่ เพียงแค่เห็นภาพและได้กลิ่นหอมที่ลอยมาแต่ไกล น้ำลายของแดฮยอนก็พานจะไหลลงมาอีกครั้ง
“นั่งสิ”
“รบกวนด้วยนะครับ”
“จ๊ะ” ร่างบางนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆกัน มองน้องชายที่จ้องกับข้าวหลายอย่างบนโต๊ะตาเป็นมัน จานข้าวตั้งไว้พร้อมทาน พอได้รับอนุญาตก็จัดการทุกอย่างตรงหน้าทันที งานนี้จานเดียวคงไม่พอ ถึงจะไม่มีคนคอยคุยและแย่งเหมือนวันที่คุณดงอุนอยู่ แต่มันก็ดีตรงที่จะได้กินอย่างอิ่มหมีพีมันเลยนะสิ โอ้ย อร่อยที่สุดเยย
“อร่อยจังเลยครับ ฝีมือพี่กวังเนี้ยสุดยอดไปเลย”
“ขอบใจจ๊ะ” ยิ้มรับคำชมที่ได้ยินแทบทุกวัน แล้วนั่งมองแดฮยอนทานข้าวเช้าอย่างเอร็ดอร่อยต่อ การได้เห็นรอยยิ้มและคำชมจากคนที่ทานอาหารที่เราทำให้ทาน มันก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งนะ เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ร่างสูงยังคงนั่งทานอย่างเอร็ดอร่อยต่อไป ร่างบางก็นั่งมองพร้อมรอยยิ้ม เวลาที่ดงอุนไม่อยู่บ้านก็มีนายน้องชายคนนี้เหละที่ชอบมากินข้าวบ้านเขา ชวนคุยให้หายเหงาบ้าง จนมันเริ่มชินไปแล้วล่ะ
กรี๊งงงง กริ๊งงงง
“หือ ใครมาเหรอครับ” แดฮยอนเงยหน้าขึ้นมาพร้อมๆกับกีกวังที่หันไปมองหน้าบ้าน ใครกันจะมาเช้าแบบนี้ ยกเว้นเจ้าแดฮยอนที่จะพากินข้าวบ้านเขา
“พี่กีกวังครับ ยองแจเองครับ” เสียงใสจากหน้าบ้าน ทำให้ใบหน้าน่ารักคลายลงกลายเป็นรอยยิ้มสดใสที่มักจะประดับบนใบหน้าน่ารักตลอดเวลา พาร่างไปหาแขกคนใหม่ ประตูรั้วถูกเปิดออกต้อนรับหนุ่มน้อย ที่ถือว่าเป็นลูกศิษย์คนสำคัญเลยล่ะ
“ดีจ๊ะ ยองแจน้อย”
“ผมโตแล้วนะครับพี่”
“แต่ยองแจคือลูกศิษย์ตัวน้อยของพี่นี้ น่ารักขนาดนี้” มือบางจับใบหน้าของยองแจบีบเบาๆ ให้ปากบางจู๋ขึ้นมาอย่างน่ารัก แล้วเปลี่ยนเป็นขยี้กลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มจนมันยุ่งฟูขึ้นมา ปากบางยิ้มร่าเมื่อน้องชายอีกคนทำหน้างอ หยุดขยี้แล้วเชิญคนตัวเล็กเข้าบ้าน
“ใครมาเหรอครับพี่ ยองแจบ้านข้างๆเหรอ”
“ใช่จ๊ะ แดฮยอนรู้จักเหรอ”
“ปั่นจักรยานผ่านบ่อยๆ แต่ไม่เคยเห็นหน้าชัดๆหรอกฮ่ะ ก็ไม่รู้ว่า... สวยจัง” ร่างสูงที่จัดการกับอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยเกิดอาการเพ้อเมื่อเดินออกมาเจอกับเจ้าของชื่อยองแจที่มาเป็นแขกอีกคนของบ้านนี้
“สวัสดีครับ ผมยูยองแจครับ ยินดีที่ได้รู้จัก แดฮยอน” ยองแจยื่นมือเพื่อทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ที่เคยเห็นปั่นจักรยานตะเวนไปทั่วหมูบ้าน ในหัวคิดว่าคงจะเป็นยามหมู่บ้าน แต่พอมาเจอตัวจริงก็แทบไม่อยากเชื่อ
“อะ แฮ่ม ยองแจยื่นมือมานานแล้วนะแดฮยอน” กีกวังกระแอมไอเบาๆให้แดฮยอนที่ตาค้างกับใบหน้าอันหวานหยดของยองแจจนตัวแข็งทื่อให้กลับมาจับมือกับร่างบางก่อน
“อ๊ะ อา ครับ ผมแดฮยอน ยินดีที่ได้รู้จัก” ยื่นมือมาจับ และสัมผัสแรกก็ทำเอาไม่อยากปล่อย มือขาวๆที่แสนนุ่มนิ่มเหมือนขนมปังฟูๆที่เคยลิ้มลอง อยากจับทั้งวันทั้งคืนเลยอ่า
“เอ่อ... นายปล่อยมือก่อนดีไหม” ยองแจพูดเบาๆให้ร่างสูงที่ทำหน้าเคลิ้มๆกับมือตัวเองปล่อยมือก่อน แล้วจึงยืนยิ้มด้วยใบหน้าสีแดงจางๆ กีกวังที่ยืนมองอยู่ถึงกับอมยิ้มจนตาปิด หนุ่มสาวสมัยนี้มันไวไฟยังน่ะ น่ารักจัง
“ยองแจมาหาพี่ทำไมเหรอจ๊ะ”
“อ่า คือผมทำคุกกี้มาให้พี่กีกวังลองทานดูนะครับ ยังไงก็ช่วยวิจารณ์ด้วยนะครับ” มือบางยื่นกล่องใส่คุกกี้ที่ตัวเองลองหัดทำส่งให้กีกวังที่ยืนยิ้มอยู่ สายตาที่ร่างสูงเพ่งมองกล่องคุกกี้กับสายตาที่มองหน้ายองแจเนี้ย สายตาเดี๋ยวกันเลยนะ (จ้องจะกลืนกิน)
“ว้าว ยองแจเนี้ย เก่งจังเลยน่า พี่ยกให้ยองแจเป็นศิษย์เอกของพี่เลย ถึงจะมีแค่ยองแจคนเดียวอะนะ”
“ฮ่ะๆ ยังไงก็ฝากด้วยนะครับ” รอยยิ้มที่มาพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ ยิ่งทำให้สายตาหื่นกระจายจ้องจะตะคุบเต็มที่ เก็บอาการหน่อยก็ดีนะ แดฮยอน
“มานั่งนี้ก่อนสิ” กีกวังชวนยองแจและแดฮยอนให้นั่งบนโซฟากลางห้องนั่งเล่น แล้วเริ่มเปิดฝากล่องคุกกี้สีหวานที่ยองแจเอามาให้ พอเปิดเท่านั้นเหละ ได้ยินเสียงกลืนน้ำลายดังเอื๊อก พอหันไปมองก็เจอน้ำลายยืดๆจากปากหนาที่อ้าเหวออย่างหน้าไม่อาย
“เน๊ แดฮยอน เก็บอาการหน่อยเซ่ ยองแจก็อยู่นะ” ร่างบางยิ้มแห้งกับภาพที่เห็น อยากจะคิดในแง่ดีว่าคุกกี้ของเรามันน่าทานขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงทำให้น้ำลายยืดได้ขนาดนี้ แต่มันก็ไม่ไหวนะ สยองอ่ะ
“อ่า ขอโทษครับ มันน่ากินมากๆเลยล่ะ” มือหนาเริ่มเลื้อยลงมาที่กล่องขนมที่วางอยู่บนโต๊ะแก้วตัวเล็กหน้าโซฟา นิ้วยาวค่อยๆคีบคุกกี้ชิ้นบางขึ้นมาแต่ก็โดนมือบางตีเข้าให้ เรียกเสียงหัวเราะจากกีกวังจนน้ำตาแทบเล็ด
“นี่ นายหยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันเอามาให้พี่กีกวัง พี่กีกวังต้องได้กินก่อน”
“ง่า ขอโทษ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า งั้นพี่จะกินแล้วนะ”นิ้วเรียวหยิบคุกกี้ชิ้นบางขึ้นมาใส่ปาก เคี้ยวสองสามทีให้รสชาติซึมเข้าไปในลิ้นเพื่อชิมความกลมกล่อมที่ช่างลงตัวเหมือนมืออาชีพ สองหนุ่มที่จ้องมองริมฝีปากบางที่เพิ่งกลืนกินคุกกี้เข้าไปอย่างลุ้นระทึก พอปากบางอ้าออก อีกสองปากก็อ้าตาม
“เป็นไงครับพี่”
“อร่อยมากยองแจ แบบนี้มันยิ่งกว่าที่พี่สอนนะเนี้ย”
“จริงเหรอ ผมชิมก่อนละน่ะ” ไม่รอให้ร่างบางตึ้นตันใจกับคำชมเสร็จก็หยิบคุกกี้ขึ้นมาเข้าปากทันที แล้วรสชาติแรกที่ได้ลิ้มลองก็ทำเอาล่องลอย มันอร่อยจริงๆนั้นเหละ ถึงจะไม่เหมือนแบบที่พี่กวังทำแต่มันก็แตกต่างอย่างลงตัวเลยล่ะ อร่อย ขออีกชิ้น นิ้วเรียวหยิบคุกกี้ชิ้นที่สองเข้ามา ตามด้วยชิ้นที่สาม... ชิ้นที่สี่... ชิ้นที่ห้า และ
“พอแล้ว นี่นาย จะกินให้หมดเลยใช่ไหม ไม่คิดจะแบ่งให้คนอื่นเลยรึไง”
“จะต้องแบ่งให้ใครด้วยเหรอ”
“เน๊ ฉันให้พี่กีกวังนะเว้ย”
“ของพี่กวังก็เหมือนของฉันน้า” ไม่สนใจเสียงบ่นของร่างบางแล้วจัดการกับคุกกี้ตรงหน้าต่อ มันอร่อยกว่าที่คิดแหะ นี่เหละ แหล่งอาหารใหม่ คงจะต้องแอบไปทำความรู้จักบ้านนี้ซะแล้ว ร่างบางที่มองตามมือหนาที่หยิบคุกกี้ส่งเข้ามาชิ้นแล้วชิ้นเล่าก็ถึงกับแย่งกล่องคุกกี้มาไว้ในอ้อมแขน ร่างสูงมองตามกล่องที่เข้าสู่อ้อมกอดของร่างบางแล้วก็ได้แต่ทำหน้าหงุดหงิด
“พอได้แล้ว”
“เอามานี่” แดฮยอนพยายามจะแย่งกล่องกลับมาแต่ก็โดนเหวี่ยงหลบไปจนพ้นรัศมีที่มือจะจับถึง มองตายองแจอย่างอาฆาตยังไงคุกกี้นั่นก็ต้องเป็นของเรา ของเราคนเดียว
“จะให้หรือไม่ให้”
“ไม่ให้”
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจ” ตอยเสียงเรียบพลางมองตากันยิ่งกว่าเสือสองตัวที่กำลังแย่งอาหาร ตาต่อตา ฟันต่อฟัน ของรางวัลก็คือคุกกี้ในกล่องนั้น คนหนึ่งเพื่อปากท้องตัวเอง อีกคนเพื่อคนครูพี่กวางที่เคารพรัก ศึกครั้งนี้ช่างยิ่งใหญ่ ติดตามใน... เฮ้ย ไม่ใช่ล่ะ แดฮยอนกับยองแจจ้องตากันไปมา แล้วแดฮยอนก็เริ่มจู่โจมกับกล่องที่อยู่ในอ้อมกอดของยองแจ รอบแรกยองแจสามารถรักษาไว้ได้โดนการเบี่ยงหลบไปอีกด้าน ทำให้แดฮยอนหวืด รอบที่สองแดฮยอนจ้องตายองแจเขม่ง มือหนาค่อยๆเคลื่อนไปตามลำตัวบางเพื่อหวังให้อีกฝ่ายเสียสมาธิแล้วช่วงชิงความบริสุทธิ์ ห๊า ช่วงชิงกล่องขนมตังหากเล่า ร่างบางที่กำลังโดนลวมลามเริ่มตั้งสติและตั้งป้อมป้องกัน แต่ก็ไม่ทันซะแล้วเมื่อมือหนาเลื่อนขึ้นมาถึงจุดสำคัญกลางอก จะทำยังไงดี
“อ๊า”
“เสร็จล่ะ” โถมตัวใส่กล่องใบกลางที่บรรจุคุกกี้แต่ร่างบางก็เบี่ยงตัวซะก่อนทำให้ร่างสูงล้มลงไปกองอยู่กับหน้าอกยองแจ ตาสองตาประสานกัน ก่อนที่แม่เหล็กขั้วเดียวจะแย่งออกจากกันอย่างรวดเร็ว สัมผัสเล็กน้อยที่ได้รับเมื่อกี้ยังหลงเหลืออยู่บนตัว สายตาตกใจแบบนั้น หน้าอกนั้น โอ้ย อย่าสนใจอะไรนอกจากขนมสิแดฮยอน
“นี่ ทั้งสองคนพอแล้ว กลับไปนั่งได้แล้ว”
“ขอโทษครับ”
“เดี๋ยวพี่จะแบ่งคุกกี้ให้ นายก็อย่ากินของหวานเยอะล่ะ แดฮยอน”
“ขอบคุณคร๊าบบ” กล่าวขอบคุณเสียงใสแล้วหันมาจ้องหน้าหวานที่เกิดอาหารหงุดหงิดกับการกระทำอันแสนฉาบฉวยของแดฮยอน ไม่ยอมสบตาที่ส่งมาให้ ใบหน้าหันหนีไปทางอื่น
“ยังไงผมก็ขอตัวก่อนนะครับ แล้วจะลองทำมาให้ทานอีกนะครับ แล้วพี่ดงอุนจะกลับมาวันไหนเหรอครับ” หันหน้าไปหารุ่นพี่แทนด้วยความที่เริ่มเกลียดขี้หน้าอีกคน
“พรุ่งนี้จ๊ะ”
“งั้นผมจะมาใหม่นะครับ” ร่างบางลุกขึ้นโค้งให้กีกวังก่อนจะเดินออกจากบ้านของกีกวังไป แดฮยอนมองตามจนลับสายตาแล้วก็ค้างอยู่ที่ประตูรั้วหน้าบ้าน ภาพที่เห็นก็คือ ยองแจที่เพิ่งเดินออกไปโดนดักโดยพี่ยงกุกและพี่ฮิมชานบ้านท้ายสุดที่เดินสะพายกระเป๋าออกมา รอยยิ้มสดใสส่งให้ร่างสูงดูดีในชุดนักศึกษาปีสุดท้าย ส่วนอีกคนก็ได้แต่ทำหน้างองุ้มอยู่ข้างๆ
“สองคนนั้นดูสนิทกันเนอะ” คำพูดของพี่กีกวังยิ่งทำให้แดฮยอนใจเสีย แต่จะเสียใจไปทำไม เราไม่ได้คิดอะไรกับหมอนั่นซะหน่อย มันก็แค่การคุยของเพื่อนๆในหมู่บ้านเท่านั้นเอง
“เหรอครับ”
“ไม่คิดจะออกไปหน่อยเหรอ”
“ทำไมผมต้องออกไป”
“ก็เผื่อว่าสองคนนั้นจะสนิทกันมากกว่าเพื่อนหรือรุ่นน้อง”
“ผะ... ผม ไม่”
“พี่ไปจัดการกับจานในครัวก่อนนะจ๊ะ ถ้ากลับก็อย่าลืมปิดประตูรั้วล่ะ ไปก่อนนะ บ๊าย” กีกวังเดินออกไปจากโซฟาตัวนุ่ม หายลับไปในห้องครัวกว้าง เหลือเพียงแดฮยอนที่ยังนั่งทำตัวไม่ถูก จนทั้งสามคนหายลับไป ก็ทำได้แค่นั่งดูอยู่นิ่งๆ ขี้ขลาดชะมัด ไอแด้
• ♦♣♠♥ * ♥♠♣♦ •
ลงตอนแรกแล้วนะค่ะ ช้านิดนึงก็ตรงที่ติดกับฟิคเรื่องนู้น ฮ่าๆๆ
หาเวลามาแต่งแล้วค่ะ ถ้าจะมีคำผิดหรือสำนวนไม่ค่อยดีบ้างก็ขออภัยนะค่ะ คือแต่งเสณ้จแล้วลงเลย ไม่ได้กลับไปอ่านซ้ำนะค่ะ
เรื่องหนึ่งคือ อยากถามเรื่องฟอนต์ค่ะ แบบนี้อ่านลำบากรึเปล่า อยากลองฟอนต์ใหม่นะค่ะ เลยลองดูอยากจะถามความคิดเห็นนิดนึง
อีกอย่างคือ เรื่องอาจจะไม่ได้ฮารั่ว แบบที่โฆษณาไป แต่ก็ไม่มีดราม่าแน่นอนค่ะ แต่ก็แอบน้ำตาซึมละมั้ง ชีวิตมันต้องมีหลายรูปแบบไงค่ะ
เหมือนที่ไรท์เตอร์กำลังน้ำตาซึมกับเอ็มวีใหม่ของ 2ฮยอน เซ็กมากโอ้ย ไม่ไหวแล้ว พิมพ์ไปฟังเพลงไปเนี้ย ยิ่งบีบหัวใจ แต่พอพี่เขาโพสว่า โจ๊กเกอร์ในตัวฮยอนซึงเท่านั้นเหละค่ะ ฟินตัวแตกเลย ฮ่าๆๆๆ
ยังไงก็ฝากไว้ด้วยนะค่ะ ตอนแรกเป็นยังไงบ้าง ช่วยติชมกันนะค่ะ ^^
ความคิดเห็น