คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 broken
Chapter 1 broken
ผมคือเจ้าชาย...
จากตอนที่แล้วคุณคงคิดว่าผมเงิบเล็กๆ เอาจริงๆนะผมช็อกเลยละ
สถานการณ์ปัจจุบัน ตอนนี้ผมกำลังนั่งกินลมชมวิว ฟังเพลงชิวๆอยู่ที่งานเต้นรำ ผมถูกเชิญมางานในฐานะ แขกผู้ทรงเกียรติคนนึ่ง เจ้าภาพได้ตอนรับขับ(ไล่)สูผมอย่างดี มีทั้งอาหาร ค็อกเทล และสาวๆมากมาย ผมว่าจะพักที่นี้สักคืน แล้วค่อยลุยต่อ
“ท่านค่ะ”
มีหญิงสาวนางหนึ่งเข้ามาทักผม ตอนนี้เพลงกำลังมันส์ น่าเต้นให้เท้าเป็นไฟนัก
“หากท่านไม่ว่าอะไร วันนี้เรามาเต้นกัน...”
“อ๋อ เป็นพนักงานเสริฟเหรอครับ ดีเลยๆเอาแก้วไปทีนะครับ ขอบคุณครับ แล้วก็คุณสวยดีครับ แต่ไม่โดนใจผม ไปละนะครับ ขอบคุณทีเก็บแก้วให้ บาย”
“....... อะไรของมันว่ะ”
แต่ผมไม่สนสนใจเธอหรอกนะ สิ่งเดียวที่หยุดสายตาผมได้คือเจ้าหญิงเท่านั้น
ระหว่างที่ผมเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนั้น ทุกๆคนก็แหวกทางออก เหลือที่ตรงกลางว่างเปล่า ตอนแรกผมก็นึกว่าจะให้ผมเดินซะอีก แต่เมื่อมองไปผมก็พบกับหญิงสาวคนหนึ่งก้าวลงมาจาก รถหน้าประหลาด มันเรียกว่าอะไรนะ ฟักทองรึป่าว เธอก้าวลงมาด้วยความมั่นใจ
และสดุดล้มหน้าทิ้มพื้นหนึ่งที
ผม+ทุกคน (=(=(=(= =)=)=)=)
อาจเป็นเพราะกระโปรงเธอยาวก็ได้ แต่ผมตั้งสติได้ก่อนเลยวิ่งไปข่วยเธอ ผมนึกว่าเธอจะมีกลิ่นเหมือนฟักทองเน่าซะอีก แต่ตัวเธอกลับมีกลิ่นเหมือนเทียนหอมอ่อนๆ มันช่วยให้ผมผ่อนคลายมากเลยละ
“ไม่เป็นอะไรนะคุณ”
“ขอบคุณคะ”
ตึง ตึง ตึง ตะลึงๆๆ
พระเจ้าช่วย เธอสวยอะไรอย่างนี้ ผมสีคาราเมลทำไฮไลต์สีน้ำตาลตรงปลายผม ผิวนวลสวย ดวงตาสีน้ำตาลดูอบอุ่น
สวยจังเลยยยยยยย
“คุณคะๆ ดึงฉันขึ้นสักทีเถอะค่ะ”
“อะ...อ๋อครับๆ”
พอเธอลุกขึ้น เธอก็เอาแต่บ่นพึมพำเรื่อง “ร้องเท้าแก้ว” ที่ทำเธอล้ม
“ร้องเท้าเฮ็งซวยเอ้ย ลื่นก็ลื่น แตกก็ง่าย ยัยแกบ้านั่นเอามาให้ใส่ทำไมก็ไม่รู้ บ้าๆๆๆ”
2 นาทีต่อมา ทุกคนแยกย้ายไปทำกิจกรรมของตัวเอง
ยกเว้นผม...
เจ้าหญิงจับกบ(ก็ไม่รู้ชื่อนิ -3-) ก็จับมือผมแล้วบ่นๆเรื่องร้องเท้า แล้วก็ยายแก่ให้ฟัง ผมหนีไม่ได้
แล้วเธอก็เข้าเรื่องซักที
“ขอบคุณที่ช่วยมากนะคะ หากมีอะไรให้ช่วยได้ ดิฉันจะช่วยเต็มที่เลยค่ะ”
“งั้นเพลงนี้ผมขอนะครับ”
พูดจบผมก็ยื่นมือออกไปให้เธอจับ ส่วนเธอนั้นก็โค้งแล้วจบแขนผมไว้
“ได้สิคะ”
เราเต้นกันไปเรื่อยๆบนฟลอร์ รู้สึกทุกคนจะให้ความสนใจคู่ของเรามาก พอเราเต้นรำไปได้สักพักหนึ่ง
ก็มีเสียงนาฬิกาดังขึ้น บอกเวลาว่าขณะนี้ เที่ยงคืนแล้ว...
“อะ ตายจริง ฉันต้องรีบกลับแล้วล่ะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างในคืนนี้นะคะ”
“เดี๋ยวสิคุณ คุณ!”
แล้วเธอก็วิ่งออกไป
“ปัดโถ่เว้ย มันจะเดินอะไรลำบากขนานนี้”
ขณะที่เธอกำลังง่วนอยู่กับร้องเท้า แต่ด้วยความเร่งรีบ เธอจึงเผลอทิ้งร้องเท้าแก้วไว้ข้างหนึ่ง ผมคิดว่าผมต้องเอาไปคืนนะ
เช้าวันต่อมา
ผมตะเวนหาเจ้าของร้องเท้าไปทั่ว เพราะผมไม่รู้จักชื่อเธอด้วยซ้ำ
คนนี้ละ
ไม่ใช่....
คนนั้นละ
ก็ไม่ใช่....
แล้วคนนี้ละ
ไม่ใช่อีกนั้นแหละ...
คนโน้นละ
ไม่ใช่โว้ยยยยยยยยย
คนที่ผมให้ลองใส่ร้องเท้า บางคนก็ใส่ไม่ได้ หลวมบ้าง คับบ้าง เกินบ้างละ ผมชักท้อแล้วสิ
แล้วผมก็สะดุดตาคนๆหนึ่งเข้า.....
ผมคาราเมล ตาน้ำตาล
“คุณครับ อะ!!!!”
คุณยังจำเหตุการ์ณเมื่อคืนได้มั้ย
ระหว่างที่ผมเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนั้น ทุกๆคนก็แหวกทางออก เหลือที่ตรงกลางว่างเปล่า ตอนแรกผมก็นึกว่าจะให้ผมเดินซะอีก แต่เมื่อมองไปผมก็พบกับหญิงสาวคนหนึ่งก้าวลงมาจาก รถหน้าประหลาด มันเรียกว่าอะไรนะ ฟักทองรึป่าว เธอก้าวลงมาด้วยความมั่นใจ
และสดุดล้มหน้าทิ้มพื้นหนึ่งที
ผมล้ม!!!
แล้วร้องเท้าที่ผมถืออยู่ละ
ถ้าคุณเคยดูหนังที่สโลโมชั่น ตอนนี้ผมเห็นยังงั้นเลยละ ร้องเท้าแก้วเพียงข้างเดียวกำลังลอยไปทางเธอช้า แล้วหล่นตรงหน้าเธอพอดี...
เพล้ง!
“กรี๊ดดดดดด”
“ขอโทษครับๆ ผมตั้งใจจะเอามาคืนคุณแท้ๆ แต่กลับ...”
“ไม่เป็น’ไรค่ะ”
“เอ๋??”
“มันเป็นของจีนแดง ราคาไม่เท่าไร แตกไปก็ช่างมันเถอะค่ะ”
แล้วเธอก็เดินจากผมไป...
ณ สะพาน(อีกแล้ว)
ผมถอนหายใจหนึ่งรอบ พลางคิดว่าเราจะเอาไปคืนเขาทำไม ในเมื่อเค้าไม่ต้องการแต่ทีแรกอยู่แล้ว ให้เขาไปก็ทิ้งอยู่ดี สู้อยู่เฉยยังจะดีกว่า ถ้าสำคัญจริงเขาคงเอากลับไปตั้งแต่มันหลุดออกจากเท้าแล้วละ…
(mission 1 broken end)
To be continual
ความคิดเห็น