ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ ๑ : เรื่องบังเอิญ
เอ่อออ.....ผมยัไม่ไ้แนะนำัวเลยหนิ แ่ารแนะนำัวมัน็เหมือนาทึ่มโว์โ่ีๆนี้เอ แ่ั่เถอะยัไสะผม็ือ าทึ่มอั้นอยู่ีละ รับื่อริๆอผมือ แฮร์รี่ เอ็เวิร์ สไส์ ื่อเล่นๆที่เพื่อนในั้นผมเรียือ มาร์เล พวเ้าเรียผมนผมิน ผมเลยใ้ื่อนี้ไปสะเลย ผมมีเพื่อนสนิทั้แ่เ็อยู่สอนือ ไนออลับลูอี้ พวเ้าเป็นเพื่อนที่ีที่สุในีวิอผมเลยละ หาที่ไหนไม่ไ้แล้ว ไนออล รู้ัผมั้แ่อนุบาล1 แรๆเราไม่อบี้หน้าันสัเท่าไหร่ เพราะอะไรหรอ เพราะไนออลมันอบโมยอาหารลาวันผมไปอะิ แ่หลัาที่โนเรียพบผู้ปรอเพราะเรื่ออบโมยอาหารอเพื่อนๆเ้า็ปรับปรุัวึ้นมาีนินึ (เนันๆนะ แ่นิเียว) แม่อผมับแม่อไนออล็ันเป็นเพื่อนสนิทสมัยไฮสูลอี นั้นละเป็นุเริ่ม้น แล้วผม็แนะนำให้ไนออลรู้ัับลูอี้เพื่อน้าบ้านอผม แม่เล่าให้ฟัว่าผมับลูอี้เป็นเพื่อนันมาั้แ่ยัไม่พูเลย (หืม?) แบบว่าใ้ภาษแอ้ๆุัน(ผมหมายถึภาษาเ็ทารนะฮะ) แม่บอว่าเราสนิทันมา มีรั้หนึ่แม่เินเ้ามาให้ห้อนั่เล่นอนผมับลูอายุสามวบ แม่เห็นพวเราำลัูบันอยู่ (?) หลัานั้นแม่ผม็ลัวว่าผมะเป็นเย์เล่นให้ผมอยู่ห่าๆลูอี้แล้ว็ับผมเ้าไปเรียนโรเรียนายล้วน อนผมึ้นเร5ไนออล็มาหาผมที่บ้านโยมีลูอี้นั่อยู่้าๆแล้วไนออล็เริ่มร้อไห้ พวผมทำอะไรไม่ถูเลยปลอบใเ้า พอเ้าหยุร้อไห้เ้า็บอพวเราว่า ันะ้อย้ายไปไอร์แลน์นะ อนนั้นผมับลูอี้เสียใมาๆที่ไนออละไป ผมบอให้เ้าิ่อมาบ้าหรือไม่็มาหาันบ้า เ้าบอ ันะพยายามแล้ว็เินสะอื้นึ้นรถไป พอผมึ้นเร7แม่็ส่ผมไปเรียนโรเรียนธรรมาับแมม่าใล้ๆบ้าน ผมไม่รู้หรอนะว่าทำไมแม่ถึย้ายผมลับมาเรียนโรเรียนธรรมาแทนอาะเป็นเพราะเรื่อที่มีเพื่อนผู้ายมาบอผมว่า เวลานายถอแว่นน่ารัสุๆไปเลยแล้ว็ุ๊บแ้มผม ่อหน้าแม่อน แม่เลยสิแพาผมย้ายออาโรเรียนในวัน่อมา แล้ว็ผมสัาับลูอี้ว่า อนเร8เราะย้ายไปเรียนโรเรียนเียวัน แล้ว็ั๊นนน ไปเอะับไนออลอมเมือบ(เ้าลับมาอนไหนผม็ไม่รู้เหมือนัน) แล้วเรา็ลายเป็นเพื่อนี้ปึ๊มานถึอนนี้
ปั!!!
"โอ้ย !!" ผมร้อลั้นเพราะวามเ็บ ผมเินเหม่อไปนิ เลยเินไปนใรสัน แบบหน้าเือบหายเลยที่เียว ผมพยายามนับว่าัวเอร้อำว่า โอ้ย!! ไปี่รั่แล้วอวันนี้
"โอ้ย !!" เ็ผู้หินนี้รุ่นเียวับผม น่าะอายุ16ใ่มั้ย มันเป็นปิที่ผมเินอยู่ีๆแล้ว็นับใรสัน เป็นเพราะทุนเห็นผมเป็นัวล สามารถะทำอะไรับผม็ไ้ แ่รั้นี้ไม่ใ่ เธอเอ็ร้อเพราะเ็บาารโนระแทเหมือนัน (?) ผมเลย...
"อโทษ เอ่อ... "
ราวับว่ามาร์เลโนสะ มันเหมือนโนหยุเวลาไว้ เหมือนมีอะไรบาอย่าหยุเ้าให้มอผู้หิรหน้าเ้า ใบหน้าอเธอเรียวยาว นัยน์าสีน้ำาลเ้มูลึลับแ่อบอุ่นแปลๆ ผมอเธอเป็นสีน้ำาลยาวเหยียร ผิวอเธอเป็นผิวาวออเหลือๆแบบนเอเีย มาร์เลยอมรับเลยว่าอนนี้เ้าำลัอาปา้าอยู่ อีไม่ี่วินาที้าหน้ามาร์เละโนเธอ่าแน่ๆ แ่เปล่า เปล่าเลย....
"ไม่เป็นไระ" เธอพู้วยสำเนียแบบนอัฤษเปะๆ ถ้าไม่ิที่ว่าสีผิวอเธอเป็นแบบนเอเียนะ เ้าิว่าเธอเป็นนอัฤษแท้ๆไปแล้ว
"เอ่อ.." ผมอยาะเอามือบปาัวเอริๆ ถ้าไม่ิว่าเ้าไม่อยาทำัวบ้าๆให้เธอเห็นเท่านั้น เ้าเอ็ไม่รู้เหมือนันว่าทำไม
"เอ่อ....ไฮ ัน(ื่อุ)" เธอแนะนำัว
"ผะ...ผมมาร์เล" ผมยิ้มแห้ๆ ผมเริ่มิว่าผม้อทำยัไให้ไ้ให้เธออบผม
"ฮ่าๆ นายน่ารัีนะ" เธอทำเอาผมแทบหมุล็อเอร์เลยที่เียว ผมรู้สึว่าอนนี้หูผมแ ผมอายนผมไม่ล้าพูอะไรแล้วละ
"ันเป็นนัเรียนแลเปลี่ยนาประเทศไทยนะ" เธอพูริหรอเนี้ย ถ้าไนลับลูรู้นะผมนโยแวแย่เลย...ประมานว่า ไหนบอไม่สนใไ หรืออาะ อบเ้าแล้วละสิ แบบนี้แน่ๆเลย
"อ่อออ แล้วเธอำลัหาอะไรอยู่ละ" ผมถามเธอ
"เอ่อ อาารย์ให้าบเรียนันมานะ ือาบแรัน้อเรียนเมี" เธออบผมโย้มหน้ามอไปที่ระาษแผ่นหนึ่ ทีู่เหมือนะเป็นาราเรียน ผมแอบเห็นว่าเธออยูีเร10เท่าผม ผมเยเาอะไรผิที่ไหนละ
"าบแรัน็เรียนเมีเหมือนัน ไปพร้อมันเลยมั้ยละ" ผม
"โอเเลยย" เธอพยัหน้า "แ่...นาย่วยหาล็อเอร์ให้ันหน่อยไัมั้ย" เธอมอไปรอบๆ รอบๆเรามีแู่้ล็อเอร์เ็บอบาู้บนประูมีลายเ็นอะไรสัอย่าิอยู่ ผมิว่ามันน่าะเป็นารแสวามเป็นเ้าอทีู่เละเทะ
เรา่วยันเินหาล็อเอร์อยู่ประมาน5นาที็เอ ู้ว่าๆอยู่ ้าหน้ามันเียนว่า ู้นี้อูเว้ยยยย เธอหันมายิ้มแหยๆให้ผม
"เอ่อ... นายแน่ในะว่ามันว่านะ" เธอเปิู้าใน ไม่มีออยู่เลยสัิ้น
"็น่าะนะ" ผมพูไม่มั่นใเท่าไหร่
"แล้วไม่มีุแหรืออะไรที่ใ่ล็อหน่อยหรอ" เธอถาม พร้อมับเอานิ้วแหย่รูที่มันเยมีที่ใส่รหัสแบบู้เฟอยู่ เรามอหน้าันแล้ว็หัวเราะ านั้นมัน็ล้ายเป็นรอยยิ้มแหยๆแทน
"เอ่อ...ันว่าเอาไว้เรา่อยมาหาู้ใหม่ที่มันีว่านี้มั้ย" ผมเสนอ เธอพยัหน้าเห็น้วยอย่ารุ่นแร
ผมเินนำเธอไปที่ห้อเมี วันนี้อาารย์ให้พวเราับู่ทำารทลอ ผมไู้่ับเธอ เธอเป็นนเ่มาๆเลย ผมอบหลายๆอย่าในัวเธอ ทั้เรียนลา เรียนเ่ และสวย โยเพาะรอยยิ้มอเธอ เธอยิ้มสวยมาๆ เธอยิ้มที่ผมแทบละลาย บอรๆว่าอนนี้ผมเรียนแทบไม่รู้เรื่อแล้วเพราะมั่วแ่นั่มอเธอ เธออาะหาว่าผมเป็นโริ็ไ้นะ ือผม็ไม่รู้ว่าทำไมะ้อมานั่มอเธอ้วย เวลาที่เธอเผลอมันน่ารัี ผมอบเธอนะ อบมา้วย นี้ผมพูอะไรไปเนี้ย ยัไเธอไม่สนใผมอยู่แล้วละ เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะผมเป็นาทึ่มอั้นยัไละ
พวเราเินเ้าไปให้ห้อนรี าบนี้เป็นที่สามแล้ว และผม็นั่มอเธอั้แ่าบเมีแล้ว้วย ถึอนนี้ผม็นั่มอเธออยู่..
"มาร์เล!!" ผมสะุเหมือนเธอะโนเรียื่อผม ผมแอบไ้ยินเพื่อน้าหลัหัวเราะผมแล้ว็พูประมานวะ เห้ยาทึ่มโนอีแลัววะ ผม็ไม่ใส่ใที่พวเ้าพูหรอ
"ห้ะ" เสียอเธอเรียผมหลุออาภวั์
"ันเรียนายเป็นสิบรอบแล้วมาร์เล" เธอเบะปาเหมือนเ็ะร้อไห้ มันน่ารัีนะ
"ะ..อโทษ มีอะไรหรอ" เสียผมะุะั เพราะเธออมยิ้ม รอยยิ้มนั้นอีแล้ว....
"เมื่อี้ันบอว่า อาารย์ให้เราับู่นายะู่ับันมั้ย" เธอถามผม ผมรู้สึร้อนๆที่แ้ม
"ะ..็ไ้" ผมพยัหน้า ผมไ้ยินน้าเราร้อ ฮิ้วววว เบาๆ
"ับู่เล่นโนรีนะ" เธอพู "นายเล่นีาร์เป็นมั้ย"
"เป็นๆ" ผมพยัหน้า
"ริหรอ" เธอับ้นแนอผม าอเธอเป็นประาย
"่ายย" ผมอบ
"นายเ๋มาเลย ทั้เรียนเ่ เล่นนรี็เป็น แล้วยั..." ประโยหลัเธอยับหน้าเ้ามาใล้ๆผม ผม้มหน้าหลบาเธอ
"แล้วยั... ?" ผมทวน
"แล้วยัน่ารัอี้วย" เธอระิบแล้วส่ยิ้มมาให้ผมมันทำให้ผมแทบละลายไปเลยละ หน้าผมแไปหมแล้วแน่ๆบ้าะมั
"ห๊า ?" ผมทำเป็นไย์ เหลมอไปทาอื่น
"ฮ่าๆ เห็นมั้ยๆ น่ารัๆ" เธอเอานิ้วมาิ้มแ้มผม
เลิแล้ันไ้แล้ว ผมิในใ ไม่ไ้พูออไปแ่ส่สายาประมาว่า ยัยี้แล้ระวััวไว้นะ
ผมะไม่ทนนะ แ่นี้ผม็อยาะับเธอมาูบะายอยู่แล้ว เห็นผมิ๋มๆแบบนี้ผม็หื่นเป็นเหมือนันนะรับ
"็นายมันหน้าแล้" เธอแลบลิ้นใส่ผม ผมเลยทำลับ
"ำไว้ ันะแล้เธอลับบ้า อย่าเผลอนะ แบร่" เธอหัวเราะเบาๆ
อาารย์บรูส่เสียระแฮ่มในลำอบอให้พวเราหยุุยแล้วฟัเ้าไ้แล้ว
"เห็นมั้ยมาร์เล หยุพูไ้แล้ว" เอ้า เธอโยนี้มาให้ผมเยเลย
"เธอนั้นละหยุแล้ันสัที" ผมเถียลับ
"อะแห่ม" บรูเหลมอมาที่พวเรา ส่สายาประมานว่า ออไปีบัน้านอไป ผมับ(ื่อุ)ำเป็น้อสบเอาไว้ระหว่าที่บรูอธิบายเรื่อารแ่ันนรีอระับั้น มันะมีในอีไม่ี่เือน้าหน้านี้ ะเียวหรือลุ่ม็ไ้ แ่ที่ให้ับู่ในห้อือ พวเรา้อออไปแสอะไร็ไ้ให้เพื่อนูเพื่อเ็บะแนน ผมับเธอะ้อออไปแสสัปาห์หน้า เพราะั้น็มีเวลาอีห้าวัน
"เ๋ไปเลยมาร์เล ันอบวิานรีมา" เราเินออมาาห้อนรีหลัาหมาบ ผมพึ่สัเเห็นว่าผมสูว่าเธอมาๆเลยเธอน่าะสูสัประมาน172 แ่ผมสู183 ัวเธอเล็น่ารัีนะ
"ัน็อบเหมือนัน" ผมบอเธอ
"แล้วเราะ้อมันวันไหนละ" เธอถาม
"เริ่มพรุ่นี้เลยมั้ยละ ไป้อมที่บ้านัน บ้านันมีีาร์" ผมพูหยิบหนัสือีวะให้เธอ เธอยืนมือมารับไว้
"บ้านนายหรอ อื้ม็ีเหมือนันนะ" เธอเห็น้วย
"ั้นพรุ่นี้ันะไปรับเธอโอเมั้ย" ผม
"โอเ มารับันที่ไหนละ นายับรถเป็นหรอ" เธอถามผม
"เป็นสิ เรามาเอันที่โรเรียน็ไ้นะ เธอสะวมั้ย" ผม
"โอเั้นเอันที่หน้าโรเรียนนะ" เธออบ
"ไปเรียนีวะันเถอะ" ผมบอเธอ หยิบหนัสือีวะให้เธอ เธอยืนมือมารับไว้
"โว้ว หนัะมัเลย" เธอบ่น
"ันถือให้มั้ย" ผมทำท่าะยืนมันืนมาแ่เธอสายหัว
"ไม่เป็นไร" ไปเรียนัน
"ปะ" ผมพยัหน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น