คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Ch.1
Appearance : ลินดา,เชียร์,เรน์นา
เรื่องราว สิ่งที่สร้างขึ้นจากจินตนาการของมนุษย์ ยังคงสานต่อไปอย่างไม่สิ้นสุด จินตนาการต่างๆนานา ต่างทับถมกันไปจน “พวกเขา” ในโลกแห่งความฝันและภาพลวงตา กลับมีชีวิตชีวาขึ้นมา
กาลเวลานับหลายวันหลายปี ไม่ว่าจะผ่านไปหลากฤดูกาล “พวกเขา” ก็ยังดำรงชีวิตตามเจ้าของจินตนาการกำหนดชะตาไว้
ทว่า ในโลกแห่งความจริง มีมนุษย์บางคนต้องการใช้สิ่งนี้เพื่อประโยชน์ของตนเองอย่างลับๆ
เป็นวายร้ายในเรื่อง ก็ใช่? มีความคิดที่มุ่งร้าย ก็ใช่? แต่พวกมันกลับเกิดในโลกแห่งความจริง
ไม่อยากจะพูดเรื่องราวอะไรมาก
แค่อยากจะบอกว่า นี่คือจุดเรื่องต้นของเรื่องราวของคนกลุ่มๆหนึ่ง
________________________________End Intro________________________________
ภายในเมืองของประเทศแห่งหนึ่ง เจริญรุ่นเรืองทั้งด้านการปกครอง การศึกษา และอื่นๆอีกเพียบ
แต่เขาว่ากันว่า ยิ่งเจริญ ก็ยิ่งมีการแข่งขันสูง
“ลัง...สุด...ท้าย..” สาวแว่นผมเปียสีดำสนิทยกของเคลื่อนไปยังท้ายรถบรรทุก ด้วยความรู้สึกว่ามันหนักมาก แม้เธอจะรู้ตัวดีว่างานนี้มันหนักเกินกว่าที่เด็กผู้หญิงจะรับได้ก็เถอะ
…..
………….
“เอ้า! ค่าจ้าง” ชายร่างใหญ่ ยื่นเงินค่าตอบแทนในวันนี้แล้วสาวน้อยดังกล่าวก็แสดงความขอบคุณก่อนรับมันมา
……………………
………………………………………
ในอีกฟากหนึ่งของเมืองมีคฤหาสน์ดูเก่าแก่รอบๆ มีบรรยากาศที่มีกลิ่นอายตะวันตก เพราะที่นี่เป็นที่อยู่ของตระกูลขุนนางอังกฤษเก่า ภายในนั้นต่างๆถูกจัดแต่งอย่างสวยหรู ไม่ว่าจะเพดาน
ฝาผนังยันพื้น และแสงสว่างส่องผ่านทางหน้าต่าง ชวนให้รู้สึกได้ถึงบรรยากาศแบบนั้น
แต่สำหรับเด็กคนนั้นมันเป็นเรื่องที่ชินไปเรียบร้อยแล้วแล้ว
“คุณหนูคะ ได้เวลาแล้วค่ะ” สาวใช้กล่าวเชิญเธอ
“อ่อค่ะ” เธอหันมาตอบรับ
.................
.........................
อีกแล้ว ที่เธอต้องมานั่งทำกิจกรรมที่น่าเบื่อที่สุด เธอคิดเช่นนั้น
เสียงสีจากไวโอลิน บรรเลงอย่างนุ่มนวล เพลงเก่าๆจากนักประพันธ์ สร้างขึ้นมาด้วยความรู้สึกของตัวผู้สร้าง ทว่ายิ่งฟังเรื่อยๆ ก็ยยิ่งชวนให้รู้สึกหลับ (สำหรับสาวน้อยคนนั้น)
เหล่าพ่อบ้านแม่บ้านปรบมือหลังจากจบการแสดงความสามารถทางด้านดนตรีเสร็จสิ้น
“เชียร์ ลูกทำได้ดีมากเลยจ๊ะ” ผู้เป็นแม่กล่าวชมลูกสาวตนเอง
“ขอบคุณค่ะ” เชียร์รับคำชมจากคุณแม่ ด้วยรอยยิ้มสดใส
แต่ในใจลึกๆแล้ว
เธอกลับรู้สึกหน่ายกับชีวิตแบบนี้มาก
................
....................................
กลิ่นบุหรี่และน้ำเมาคลุ้งไปทั่วภายในบาร์ บวกกับเสียงเปียโนเล่นเพลงช้า ผู้คนส่วนใหญ่ต่างเป็นวัยผู้ใหญ่ขึ้นไปต่างทำธุระภายในที่แห่งนี้อย่างเงียบๆ แต่ก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ที่ไม่ธรรมดายิ่งกว่า ที่นี่กลับมีหญิงสาวมีใบหน้าสวยหมดจด ตาสีดำขลับไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ทุกคนต่างมองเธอด้วยเหตุผลที่ไม่มีเหตุผล เพราะเป็นเสน่ห์ของเธอกระมัง ดูๆแล้วเธอน่าจะอยู่ในวัยสาว
แต่เธออายุ 20 แล้ว
“นายว่ามั้ย? ผู้หญิงคนนั้นน่าจะราคาประมาณ 40,000”
“ไม่ๆ ฉันว่า 400,000”
เสียงกระซิบกระซาบจากกลุ่มชายที่น่าจะเป็นผู้ค้าประเวณี ซึ่งน่าจะเป็นการประมูลเธอเล่นๆ
ทว่า สาววัย 20 อย่างเธอคนนั้นกลับทำงานตามหน้าที่ของตนโดยเขย่าเหล้า ไม่สนใจเสียงนกเสียงกาจากเจ้าพวกนั้น
“เรน์นา หมดรอบของเธอแล้วนะ” เพื่อนร่วมงานอายุมากกว่าเรน์นาเดินมา
“แต่ว่า”
“ยิ่งค่ำยิ่งอันตรายนะ เดี๋ยวเรื่องนี้พี่เป็นคนจัดการเอง” เพื่อนร่วมงานกล่าวจบแล้วทำหน้ายิ้มแย้มเป้นมิตร
“เข้าใจแล้ว”
…………….
………………………………
เสียงกระทบของพุ่มไม้ เหมือนมีใครไปอยู่ในนั้น
“เมื่อกี้เสียงอะไร?” พ่อบ้านถามคนข้างๆ
“นายหูฟาดไปหรือเปล่า?” คนข้างๆตอบๆ
คือสาวน้อยผู้เบื่อหน่ายการใช้ชีวิตสวยหรู
“เกือบไปแล้วไปมั้ยล่ะ” เชียร์ในเสื้อคลุ้มพร้อมหมวกใบเบเล่ต์ปิดบังตัวตน
จากนั้นเธออาศัยจังหวะพอที่จะหนีจากที่แห่งนี้อย่างรวดเร็ว
แสงสีในเมือง เสียงแตรดังไปมาเพราะจราจรคับขั่งในระยะเวลานี้
“วันนี้จะทำอะไรดีน้า” เชียร์คิดในใจ
“กินเครปร้านคุณป้าก็ดี มีอะไรหลายอย่างที่ฉันอยากทำอยู่อีกเยอะ”
ต่อมา เธอเริ่มจากเข้าร้านหนังสือแห่งหนึ่งก่อน
เชียร์ มองหาหนังสือที่สนใจอยู่ ไม่ใช่หนังสือบันเทิง นวนิยาย ประวัติศาสตร์ สิ่งสาระอื่นๆ นอกจาก
“หาตั้งนาน รีบอร์น เล่มล่าสุด ออกมาแล้วเหรอเนี่ย” คือคอมมิคที่เธอชอบ
เธอมุ่งไปยังเป้าหมายแล้วหยิบมันขึ้นมา
“คราวนี้ไม่พลาดล่ะ” จิตใจที่ดูหมองมัวตั้งนาน กลับมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที
แต่
เพล้ง!
“ส่งของมีค่าซะ ถ้าแกยังอยากมีลมหายใจอยู่” น้อยมากที่จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ ช่างโชคร้ายนัก
เชียร์เห็นเช่นนี้ ก็เกือบแทบตั้งสติไม่ทัน
…….
…………………….
“เฮ้อ ถึงเงินเดือนน้อยก็เถอะ แต่ก็เพื่อพี่นะ” สาวแว่นพยายามให้กำลังใจตนเอง
สลับไปมาพร้อมถอนหายใจ
ฟิ้ว~
แย่แล้วเงินธนบัตรโดนลมหอบไปแล้ว
“ไม่นะ!” ใช่แล้วเธอวิ่งตามมัน
แล้วมันก็ตกไปยังที่แห่งหนึ่ง ซึ่งลับตาคน
“รู้แบบนี้ใส่กระเป๋ายังดีวะกว่า” เธอพูดแล้วถอนหายใจอีกแล้ว
จู่หูเธอเงี่ยฟังบางสิ่งบางอย่าง
“เฮ้ จะเอาจริงเหรอ? เสียดายออก” ท่าทางเธอจะคุยโทรศัพท์
“ทั้งๆที่เมืองแห่งนี้ก็ทำเม็ดเงินมหาศาลแล้วแท้ๆนะ” ทำเงิน?
“จะระเบิดที่นี่ให้ราบเป็นหน้ากลองเนี่ยนะ!”
“ว่าไงนะ!” ซวยแล้วเธอได้ฟังความลับบางอย่างแถมเผลอพูดอะไรออกไปด้วย
………………
…………………….
“ใช้แล้วต้องโทรหาตำรวจ” เชียร์ถอยหลังอย่างเงียบๆ ไปหลังชั้นวางหนังสือ ค่อยๆหยิบมือถือขึ้นมาแต่ก่อนที่จะโทร เธอปรับเสียงให้เบาลงสักนิด
“จะทำอะไรน่ะ” สายไปเสียแล้ว ไม่ทันไรก็มีปืนยาวจ่อที่ข้างหลังเธอ
.............
...............................................
“ยัยเด็กอมมือ หยุดซะดีๆ” สาวแว่นไม่ยอมทำตามคำสั่ง เธอพุ่งหนีด้วยความแรงขาที่เธอมีด้วยไม่คิดชีวิต
ปัง ปัง!
เขาที่ไล่ตามหลังเริ่มใช้ปืนทันที
..........
................................................
“ช่วยด้วยค่า!!” ส่วนเธอคนนี้ก็อีกคน เชียร์ ใส่เกียร์หมา แล้วพุ่งหนีไปด้วยความเร็วสูง
………
………………………………
เรนน์าเดินทางกลับบ้านด้วย สีหน้าธรรมดา ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ(?) จู่ๆตัวเธอกลับรู้สึกตัวได้ยินเสียงบางอย่าง
“ไม่น้า!/ช่วยด้วยค่า!” เชียร์และสาวแว่น ต่างตะโกนหาความช่วยเหลือ
เรน์นาหันหลับไปหาต้นตอเสียง
.........
......................
ท้ายที่สุดแล้วพวกเธอโดนพวกมันล็อกแขนไว้ด้านหลัง ทั้งโจรปล้นแล้วก็ผู้ก่อการร้ายวางแผนระเบิด
“นี่ เธอ...” สีหน้าหวาดกลัวของสาวแว่นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
“ใจเย็นๆนะ” เชียร์พยายามปลอบขวัญเธอ
“ถ้าแกบอกตำรวจล่ะก็ แกตายแน่ เหมือนกับยัยนี่” ดูเหมือนจากมีแขกไม่ได้รับเชิญอีกคนอยู่ในสภาพจนมุมเดียวกับเธอ
คือ เรน์นา กับใบหน้าอันเฉยเมยของเธออีกแล้ว
จะทำยังไงดีล่ะ
อยู่ในสถานการณ์แบบนี้แล้ว
อยากมีพลังอะไรสักอย่าง
ไม่สิ
ขอให้มีใครพลิกเหตุการณ์ได้
ขอร้องล่ะ
“หือ?” เชียร์เห็นเรน์นา ขยับปาก เหมือนต้องการจะสื่ออะไรกับพวกเธอ
“หรือว่า..” เชียร์คิดแล้วใช้ ข้อศอกต่อยไปที่ด้านหลังด้วยเต็มแรง ตามด้วยเรน์นา
“อย่าลืมว่ามีอีกคนนะ” สาวแว่นคนนี้ยังทำอะไรไม่ได้
ไม่นานนัก
พื้นได้สั่นสะเทือน
และแล้วทุกคนก็ล้มสลบไป รวมถึงพวกเธอ
ความคิดเห็น