คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1 100%
CHAPTER 1
เช้าวันใหม่ที่ไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่สำหรับผม เพราะเมื่อคืนผมต้องนั่งเช็ดหนังสือทั้งหมด! ซึ่งมันเยอะแบบมหาเยอะเลยครับ! ตอนนี้ผมเลยต้องมานอนปวดเนื้อปวดตัวเนี้ย กว่าจะได้นอนก็ปาไปตี 2 แล้ว นี่ก็พึ่ง 8 โมง สาเหตุที่ผมได้นอนแปบเดียวหรอ เหอะ เพราะไอ้ผีบ้านั่นมันเล่นหยิบไม้มาตีพื้นเสียงดังลั่นจนห้องขัางๆมาตะโกนด่าถึงหน้าห้องเลย แสบจริงๆ
"จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนฮะ ตื่นได้แล้ว"เจลโล่เบะปากน้อยๆ คิดว่าตัวเองน่ารักมากหรอวะ
"แล้วเมื่อคืนเพราะใครล่ะที่ทำให้ฉันนอนดึก ไม่ใช่เพราะนายหรอไอ้ยักษ์"
"ใครยักษ์ฮะ ผมชื่อเจลโล่ ไม่ไดัชื่อยักษ์"
"จะเจลโล่ เจลลี่ เจลาติน เจลาโต้ จะอะไรก็ช่าง ไปอาบน้ำแปบ จะไปหาไรกินด้วย"
พูดจบผมเดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำทันที แต่สิ่งที่ทำให้ผมโคตรตกใจคืออะไรรู้ไหม? ไอ้ผีบ้ามันตามผมเข้ามาในห้องน้ำ พระเจ้า แดแด้จะบ้าตายฮ้า(?)
“น..นายจะเข้ามาทำไมมมม ออกไปโว้ย คนจะอาบน้ำ”ผมโวยวายไม่พอ อะไรที่อยู่ใกล้มือ ผมปาใส่มันหมด ดีนะยังไม่ถอดกางเกง แต่ผมลืมครับ มันเป็นผี แต่ละอย่างที่ผมโยนไป ทะลุผ่านร่างอีกคนไป
“ฮยองทำอะไรผมไม่ได้หรอกฮะ ^^”ยิ้มเข้าไปๆ มีความสุขมากหรือไง
“แล้วจะเข้ามาทำไมล่ะวะ ออกไปดิ จะดูฉันอาบน้ำหรือไง”
“ผมไม่ดูให้เสียสายตาหรอก ผมแค่จะแกล้งฮยองเฉยๆ คึคึ”เมื่อไอ้ผีบ้าพูดจบ ก็เดินยิ้มๆทะลุประตูห้องน้ำออกไปเลย เอ...แต่ว่าเมื่อกี้ที่ไอ้เจลโล่ยิ้มเนี้ย น่ารักเหมือนกันแหะ..
เฮ้ย แล้วผมจะอาบน้ำเสร็จไหมวันนี้ ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวก่อนเดินออกจากห้องไปโดยไม่ลืมหยิบกระเป๋าตังค์ไปดัวย ผมหันไปเห็นเจลโล่นั่งเล่นจิ๊กซอที่ผมซื้อมาแต่ก็ไม่เคยต่อเสร็จซะทีมาเล่น แต่อยากเล่นก็เล่นเถอะ ผมไม่ว่าไรหรอก ผมเดินลงมาข้างล่าง ก็เห็นเจ๊จีอึนกำลังนั่งอยู่ทำท่าเหมือนจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ แกล้งซะหน่อยละกัน คึคึ ผมเดินไปข้างๆเจ๊แกก่อนที่จะเอื้อมมือไปจี้เอว แต่ยังไม่ทันจี้เลย ก็มีเสียงๆนึงดังขึ้นหลังผม
"ไหนว่าจะไปหาอะไรกินไงฮะ"
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
"ว้ายๆๆๆๆ ไอ้แด้ แกจะมาตะโกนอะไรแถวนี้ คนสวยหนวกหู!!"น่านไง
ผมโดนอีกและ -___-"
"ก็ไอ้เจลโล่มันแกล.. อ้าว หายไปไหนแล้วอ่ะ ทีงี้หายไปไหนละ ออกมาดิ โอ้ยยยยยเจ๊ ผมเจ็บนะ"ผมพูดยังไม่ทันจบ มือของอีกคนก็ยื่นมาดึงหูผมเต็มแรง
"เจลโล่อะไรของแก ละเมออะไรห้ะ"
"เห้ยเจ๊ ผมไม่ได้ละเมอนะ"
"จะไปไหนก็รีบไปก่อนคนสวยจะปรี๊ดแตกนะ 1 2..."
ผมรีบวิ่งออกจากหอแบบติดเกียร์หมา(?) ไอ้เจลโล่แม่งแกล้งผมอ่ะ
ระหว่างทางก็เดินบ่นๆเป็นต่อยหอยไปจนถึงร้านกาแฟ นี่เราบ่นนานขนาดนั้นเลย - -? ผมเปิดประตูเข้าไปด้านในร้านอย่างไม่รอช้า
"อ้าว แดฮยอน เมื่อวานไม่เห็นแวะมาซื้อเค้กเลยนะ"
"ผมก็อยากแวะมานะ แต่เมื่อวานผมไม่ว่าง เอาเหมือนเดิมนะครับ"
"โอเครอแปบ"ขณะที่ผมนั่งรอ 'ยงกุกฮยอง' ไปตักเค้กใส่กล่อง อยู่ๆก็นึกถึงไอ้ผียักษ์ (มีหลายชื่อดีเนอะ -_-") แล้วทำไมผมถึงไปนึกถึงมันล่ะวะ = =
"อ่ะ ได้และ แดฮยอนๆๆ"
"...."ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก
"ไอ้ดำาา ชีสเค้กได้แล้วโว้ยยย"
"ห้ะๆๆ โอเคครับ อ่ะ นี่ค่าชีสเค้กครับ"ผมยื่นค่าชีสเค้กให้อีกคนแบบลวกๆ
ว่าแต่.... ทำไมวันนี้ยงกุกฮยองถึงเฝ้าร้านเค้กล่ะ? หน้าโหดๆอย่างพี่เขานี่ไม่เหมาะกับร้านแบบนี้เลย
"ทำไมวันนี้พี่ถึงเฝ้าร้านอ่ะ ผมลืมถามเลย"
"ก็ไอ้เหยินอ่ะ สั่งใหัฮยองเฝ้าร้าน บอกว่าถ้าเฝ้าร้านให้วันนี้จะซื้อทิกเกอร์ตัวใหญ่ๆให้ใหม่เลยนะเว้ย!!" โธ่ฮยอง โคตรจะมุมิเลยครับ - -" ไม่เหมาะกับหน้าโหดๆเถื่อนๆเล๊ย
"เมื่อกี้เรียกใครไอ้เหยินห้ะ ไอ้เหงือก!!"เจ้าของเสียงโหด 'ฮิมชานฮยอง' ดังขึ้น ดูท่างานนี้ยงกุกฮยองตายแน่ครับ สู้ๆต่อไปนะครับ หวังว่าพี่จะรอดปลอดภัย(?) ผมรีบเดินออกจากร้านไปก่อนที่ระเบิดจะลง
"ป..เปล่า บังเปล่านะจ้ะฮิมจ้า"
"เปล่าอะไร เมื่อกี้ได้ยินเต็มสองหูเลย!! ทิกกงทิกเกอร์ไรเนี้ย ไม่ต้องเอาแล้ว ชิ!!"ผมยืนมองฮยองทั้งสองก็อดขำไม่ได้ จากยงกุกฮยองที่ใครๆก็บอกว่าโหด เถื่อน แต่ตอนนี้กลับอ้อนเมียตัวเอง อย่างกะเด็ก ผมเดินกลับหอก็คิดโน่นคิดนี่เพลินๆจนไม่น่าเชื่อว่ามายืนอยู่หน้าห้องแล้ว เร็วดีเว้ยเฮ้ย
ผมเปิดประตูเข้าไปก็พบกับความว่างเปล่า ไอ้ยักษ์หายไปไหนนะ... แต่ก็ช่างเหอะ จะไปไหนก็ไป ผมนั่งลงบนเตียงก่อนจะเปิดกล่องเค้กออก ชีสเค้กชิ้นใหญ่หน้าตาน่ากินที่อยู่ตรงหน้าทำผมกลืนน้ำลาย ถ้าผมขาดมัน ผมคงตายได้เลยนะเนี่ย(เวอร์มากอ่ะจ้ะ - - : ไรท์)
"ชีสเคักน่ากินจังฮะ"เสียงของเจลโล่ดังขึ้นด้านหลังผม ผมตกใจจนเกือบโยนลูกรักในมือแล้วนะเนี่ย
"นี่ของฉัน"ผมพูดพลางตักเค้กเข้าปากอย่างมีความสุข
"ผมไม่กินหรอกฮะ แค่บอกว่าน่ากินเอง"
"ไม่กินก็ดีแล้ว ว่าแต่.. ไม่หิวหรอ"
"คิดว่าผมกินอะไรได้ไหมล่ะฮะ -3-"
"เออๆลืมเลย ว่าแต่ นายจะไม่ออกไปจากที่นี่จริงๆหรอ"ผมถามพลางตักเค้กเข้าปากเรื่อยๆ
“ผมออกไปไม่ได้นี่นา”
“ทำไมล่ะ?”
“ก็...”
“ก็อะไร?รีบๆพูดมาสิ รอฟังอยู่”
“ผม..ยังไม่พร้อมที่จะบอกตอนนี้ ไว้ผมพร้อมเมื่อไหร่ผมจะบอกนะฮะ”เจลโล่หันมายิ้มให้ผมน้อยๆก่อนจะค่อยๆเลือนหายไปต่อหน้าผมทันที
‘มันต้องมีอะไรแน่ๆเลย...’
หลังจากที่ผมกินชีสเค้กหมด ผมเดินเอากล่องไปทิ้ง ก่อนเดินกลับมาทิ้งตัวลงบนที่นอน พลางคิดโน่นคิดนี่ไปเรื่อยเปื่อย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ไอ้แด้โว้ยยยยยยยย”น่านไง เสียงนี้ผมจำได้เลย ไอ้ยองแจครับ
“ไม่ได้ล็อคโว้ย เข้ามาเลย”ยองแจเปิดประตูเข้ามาในห้องผม เมื่อเขาเห็นตู้หนังสือใหม่ของผม เขาถึงกับหัวเราะเสียงดังลั่นเหมือนกลัวชาวบ้านไม่ออกมาด่าผมงั้นแหละ - -“
“ในที่สุดมึงก็ซื้อตู้ใหม่ สวยดีว่ะ เท่าไหร่เนี่ย”ยองแจสำรวจตู้หนังสือของผมด้วยความสนใจ
“10,000 วอน”
“ห้ะ!! ตู้สวยขนาดนี้ ไมถูกจังว่ะ??”
“กู...ก็ไม่รู้ว่ะ”
"เออๆดีและ ไม้ดีว่ะ"เพื่อนผมค่อยๆลูบตามชั้นช้าๆ
“เอามือสกปรกออกไปจากตู้นะฮะ...”
"เห้ย!!ทำไมตู้มันพูดได้"ยองแจถึงกับหน้าซีดพรางหันหน้ามาหาผม
"พูดอะไร มึง ตู้หนังสือบ้านมึงพูดได้หรือไง ประสาทและมึงอ่ะ"
"กูเปล่านะ มึงเชื่อกูดิ"
"กูว่ามึงกลับบ้านนอนเหอะ เพ้อเจ้อใหญ่และ"ผมพยุงตัวไอ้หมูแจขึ้นมาก่อนดันมันออกจากห้อง
"กูว่าตู้บ้านี่ต้องมีอะไรแน่เลยว่ะ มึงงง"
"พรุ่งนี้เจอกัน กลับบ้านพักผ่อนเลยนะมึง"ผมไม่รอคำตอบจากมัน
ผมก็ปิดประตูใส่มันแล้วหันหลังกลับไป ก็เห็นเจลโล่ นอนหัวเราะชอบใจอยู่บนเตียงผม
"นี่นายแกล้งอะไรเพื่อนฉัน"
"ก็เขาเอามือสกปรกมาแตะต้องตู้เองนี่ฮะ"
"เพื่อนฉันมันกลัวผีถึงขั้นประสาทเลยนะ ถ้าเกิดมันช็อคตายขึ้นมาล่ะ"
"..."ไม่มีคำตอบใดหลุดออกมาจากปาก มีแต่ก้มหน้าสำนึกผิด
"ผมขอโทษฮะ.."พูดจบเจลโล่ก็เลือนหายไปทันที
'นี่เราว่าแรงไปหรือเปล่านะ'
วันนี้หิมะตกด้วยครับ อากาศนี่โคตรจะหนาวเลย แล้วเครื่องทำน้ำอุ่นก็ดันเสียอีก โอ้ย อะไรจะซวยปานนี้ครับ T T ผมเลยตัดสินใจที่จะล้างหน้า แปรงฟัน แล้วนอนเลยดีกว่า เมื่อผมกำลังเดินออกจากห้องน้ำ ผมเห็นกระดาษโน้ตแผ่นนึงวางอยู่บนโต๊ะ แล้วข้อความในนั้นก็ทำให้ผมยิ้มออกมา
‘คืนนี้หิมะตกหนักมาก ห่มผ้าด้วยนะฮะ’
“วันนี้อ่ะ ขอโทษที่ดุนายนะ ฝันดี”ผมพูดจบก็เดินไปที่เตียง ก่อนจะคว้าผ้าห่มลายกบสุดแสนจะแอ็บแบ็วที่ยองแจมันซื้อมาฝากผม แหม่ คิดได้ไงเนี่ย =_=
ผมนอนคิดโน่นคิดนี่ไปเรื่อยจนไม่รู้ตัวว่าหลับไปตอนไหน..
- ด้านเจลโล่ -
ในขณะที่แดฮยอนกำลังหลับ เจลโล่ค่อยๆลอยออกมาจากตู้ ก่อนจะมองไปที่อีกคนที่กำลังนอนอมยิ้มอยู่ สงสัยคงฝันดีแน่เลย แต่..ผ้าห่มลายกบนั้นทำไมน่ารักแบบนี้ >< ผมตรงไปหยิบผ้าห่มอีกคนมาเล่น หึ้ยยย ผมชอบกบที่สุดเลยล่ะฮะ ไม่รู้กบที่บ้านจะเป็นยังไง เฮ้อ นานเท่าไหร่ที่ผมไม่ได้กลับบ้าน ทุกคนคงสงสัยล่ะสิฮะ ว่าทำไมถึงผมกลายเป็นผีแบบนี้ แต่เดี๋ยวผมค่อยเล่าละกันนะ รอลุ้นต่อไปละกัน ^^ ผมยืนเล่นอยู่กับผ้าห่มของอยู่จนลืมไปว่า อีกคนกำลังนอนตัวสั่น ลืมไปเลยแหะ ว่าวันนี้หิมะตก ผมค่อยๆนั่งลงข้างก่อนจะคลี่ผ้าห่มออกแล้วห่มให้
“หมอนข้าง..”ผมมองหาหมอนข้างแล้วก็พบว่ามันตกไปที่พื้นแล้ว ผมก้มไปหยิบแต่ยังไม่ทันไรก็โดนอีกคนคว้าไปนอนกอดแล้ว แต่เดี๋ยวนะ ทำไมเขากอดผมได้อ่ะ ผมเป็นผีนะ!?
“ฮยองฮะ ปล่อยผมนะ”ผมพยายามแกะมือที่พาดอยู่บนเอวผมออก แต่ทำไมมันเหนียวขนาดนี้ห้ะ เป็นปลาหมึกหรือไงเนี่ย
“…”
“ฮยอง ปล่อยผมซะทีสิ”
พูดไปก็ไม่เป็นผลเลย ผมค่อยๆเอื้อมไปหยิบหมอนข้างมาใส่แล้วมุดตัวออกจากอ้อมแขนอีกคน
“ฝันดีฮะ”
“ชีสเค้ก... เอาชีสเค้กผมคืนมานะ”ผมมองอีกคนที่นอนชูไม้ชูมือเหมือนจะเอาอะไรบางอย่าง
‘คึคึ ทำท่าเหมือนเด็กเลย’
ผมยิ้มให้อีกคนก่อนค่อยเดินกลับเข้าตู้ไป เมื่อไหร่ผมจะได้กลับเป็นคนแล้วไปใช้ชีวิตเหมือนคนปกติสักทีนะ วันหลังผมทำอะไรผมต้องคิดให้มากกว่านี้แล้วละสิ
เช้าวันต่อมา
“เฮ้อออ~ กี่โมงกี่ยามแล้วเนี้ย~”ผมหันไปมองนาฬิกาที่แขวนไว้บนผนัง เที่ยงแล้วหรอเนี้ย ผมลุกออกจากที่นอนก่อนเดินไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำให้เสร็จเรียบร้อย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“มาแล้วคร้าบ ~ อ้าว ฮยองมาหาผมมีอะไรหรือครับ”ผมเปิดประตูออกมาก็เจอยงกุกฮยองที่ยืนอยู่หน้าประตู ผมเดาว่าฮยองแกทะเลาะกับเมียแน่เลย
“ฮิมชานไล่ฉันออกมาน่ะสิ”
“อ้าว ทำไมเป็นงั้นล่ะครับ”
“คือ... เมื่อวานฉันไปผับกับฮิมชานแล้วตอนที่ฮิมชานไปเข้าห้องน้ำอ่ะ มันมีผู้หญิงคนนึงเดินมาหาฉัน แล้วก็นั่งข้างๆฉัน ฉันยังไม่ทำอะไรเลย ก็ผู้หญิงคนนั้นมันอ่อยฉันก่อนอ่ะ แล้วพอฮิมชานออกมาเห็นก็เดินตึงตังออกไปเลยอ่ะ”
“แล้วพี่ไม่ได้อธิบายให้ฮิมชานฮยองฟังหรอ”
“ก็ฮิมไม่ฟังอ่า ยังไงคืนนี้ก็ขอนอนที่นี้ก่อนได้ไหม”
“ได้สิครับ แล้วนี่ฮยองกินอะไรยังครับ”
“ยังเลย นายอ่ะ”
“ผมก็ยังครับ แต่ห้องผมยังมีรามยอนเหลืออยู่นะ รสโปรดพี่ด้วย”
“งั้นเช้านี้กินรามยอนก็ได้เอ้า ขี้เกียจไปหาซื้อและ”
“ฮ่าๆ โอเคครับ งั้นพี่เข้ามาก่อนนะ”
ผมเดินไปต้มรามยอนสำหรับสองที่ ในระหว่างนั้น ยงกุกฮยองที่ยืนส่องกระจกจัดทรงผมให้ตัวเองอยู่ดีๆก็ตะโกนขึ้นมา
“ฮ..เฮ้ย ม..เมื่อกี้ใครเดินผ่านข้างหลังอ่ะ แด้ นี่แกอยู่คนเดียวใช่ไหม”
“ก็..ครับ ผมอยู่คนเดียว”ผมตอบทั้งๆที่ต้มรามยอนอยู่
“ห้องนี้ต้องมีผีแน่ๆเลย อ๊ากกกกกกกกกก”
“พี่ตาฝาดไปเองหรือเปล่าครับ ผมอยู่มาตั้งนานไม่เห็นมีอะไรเลย”
“ฉันไม่ได้ตาฝาดนะ เดี๋ยวนะ นายเป็นใคร!!”ผมหันไปมองทางประตูก็ต้องตกใจ เจลโล่!!
“คุณไม่ได้ตาฝาดหรอกฮะ ^^”
“ย๊า เจลโล่นายโผล่มาแบบนี้ได้ไง อ..อ้าว ฮยองทำใจดีๆไว้นะครับ”ซวยละสิ ยงกุกอยองเป็นลมไปซะแล้วละครับ โอ้โห ตัวหนักอีก - -...
To be continue…
สวัสดีค่ะ
ขอโทษที่มาอัพช้านะคะ
ไรท์แอบตันเบาๆน่ะ
แล้วก็ขอบคุณทุกๆคอมเม้นเลยนะคะ ^^
สนุกไม่สนุกยังไงก็ติชม วิจารณ์ได้เต็มที่เลยนะคะ
ความคิดเห็น