คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1 70%
chapter 1
ตอนนี้ผมกลับมาแล้วหลังจากซัมเมอร์ที่ผ่านมา แต่สมองผมยังจำผู้หญิงคนนั้นได้ดีรู้มั้ยผมตื่นมาเธอก็หายไปแล้วแถมยังทิ้งโน๊ตไว้อีก รู้มั้ยครับหลังจากที่เธอออกไป(ตอนไหนก็ไม่รู้)ไอ้พวกเพื่อนๆผมดันแอบมาห้องผม และแน่นอนครับมันเห็นสภาพห้อง ตัวผมและโน๊ตที่แปะทิ้งไว้แน่นอนมันหัวเราะเยาะผมไปสามวันสามคืน และผมคิดว่าเรื่องนี้คงจะเป็นเรื่องเล่าไปอีกนานอย่างเช่นคืนนี้
“ฮ่าๆๆ พอฉันเข้าไปที่ห้องมันนะ โคตรเหมือนผ่านสมรภูมิรบเลยวะ ยังไม่พอนะพอพวกฉันเข้าไปในห้อง ฉันเห็นอะไรรู้ไหม ฮ่าๆ ฉันเห็นเสือนอนตายอยู่บนเตียงวะ แต่ที่จี้ว่านั้นนะที่หัวของเสือตัวนั้นมีโน๊ตแปะไว้โว้ย อยากรู้มั้ยว่าเขียนว่าอะไร ฮ่าๆๆ” เสียงไอ้เอ็นเพื่อนผมผู้อยู่ร่วมเหตุการ์ณ ณตอนนั้นพูดขึ้น ซึ่งเรื่องนี้มันเคยเล่ามาเป็นสิบๆรอบจนตอนนี้กลายเป็นเรื่องโจ๊กประจำวะเหล้าไปซะแล้ว
“เขียนว่าอะไรวะ”
“ก็เขียนว่า ขอโทษนะ ที่เมื่อคืนฉันเผลอทำอะไรบ้าๆลงไปอย่าถือสาฉันนะคิดซะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น โอเคนะ บาย J”
“ฮ่าๆ” และเรื่องทั้งหมดก็จบด้วยเสียงหัวเราะของเพื่อนผมทุกคน ซึ่งผมจะทำอะไรได้นอกจากคาดโทษยัยตัวแสบไว้ ถ้าเจออีกทีนะพ่อจะเอาคืนให้เจ็บแสบเลย
Chardonnay talk
“ชาร์ เรื่องที่แกเคยให้ฉันหาฉันหาให้แกได้แล้วนะ” เสียงเน หรือเนติการณ์ เพื่อนสนิทสุดซี้ของฉันพูดขึ้น หลังจากที่ฉันเคยไหววานให้ช่วยหาคอนโดให้ หลังจากที่ฉันย้ายกลับมาอยู่ที่ประเทศไทย
“จริงหรอ อยู่แถวไหนละ”
“ก็คอนโดฉันนี้แหละ พอดีว่าชั้น 6 เพิ่งมีคนย้ายออกไปนะ แต่จะว่าไปแกจะมาอยู่ห้องฉันก็ได้นะ ห้องออกจะใหญ่ฉันอยู่คนเดียวฉันเหงานะ” ฉันหัวเราะพลางมองยัยเพื่อนตัวดีที่ตอนน้ำทำเป็นตีหน้าเศร้า
“แน่ใจนะว่าเหงา แล้วผู้ชายห้องข้างๆแกละ”
“ผู้ชายอะไร ห้องข้างๆที่ไหนไม่มี๊ ใครบอกแก นี้ๆเค้กร้านนี้อร่อยนะเดี่ยวฉันไปสั่งให้”ว่าแล้วเพื่อนตัวดีของฉันก็วิ่งแจ้นไปที่เคาน์เตอร์ คิดจะปิดฉันหรอไม่มีทางซะหรอก ระหว่างที่ฉันไม่อยู่มีอะไรเกิดขึ้นทำไมจะไม่มีใครเล่าให้ฉันฟังว่ามีผู้ชายมาตามจีบเพื่อนสาวสุดเพี้ยนของฉัน
และท้ายสุดฉันก็ตกลงและเซ็นสัญญาที่จะย้ายเข้าไปอยู่คอนโดเดียวกะยัยเพื่อนตัวดีของฉันซึ่งวันนี้ฉันกำลังจัดของทั้งหมดให้เข้าที่ แม่นางก็ยังตามมาบ่นถึงห้องฉันไม่หยุด
“ทำไมละ ทำไมแกไม่อยู่ห้องเดียวกะฉันละ เห็นบอกว่าตกลงจะมาอยู่คอนโดกับฉัน เราก็นะเก็บห้อง จัดของซะเต็มที่นึกว่าจะมาอยู่ด้วยกันที่ไหนได้แอบไปเซ็นสัญญาเฉย นี้ไม่ต้องมาทำเป็นไม่ได้ยินเสียงฉันนะ ยัยชาร์ ฉันงอนแกนะ ไม่รู้แหละมาง้อฉันด้วย เชอะ”ฉันสายหัวให้กับยัยเพื่อนสุดเพี้ยนที่ตอนนี้งอนกลับห้องของตัวเองไปแล้ว แบบนี้จะต้องง้อด้วยอะไรดีละ เค้ก คุกกี้ หรือจะเป็นชุดคอสเพลย์ ฮาๆ แต่ตอนนี้ขอจัดของก่อนละกัน
“เนแกจะไปไหนเนี่ย” หลังจากที่ฉันจัดของเสร็จเลยลงมาที่ห้องยัยเพื่อนตัวแสบว่าจะพาไปกินเค้กร้านประจำ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเจ้าของห้องที่เปิดประตูออกมารับฉันในสภาพทหารเรือที่สั้นกุด
“ไปว่ายน้ำไง! และแกต้องไปกับฉัน ไปเปลี่ยนชุดเดียวนี้” และหลังจากนั้นฉันก็ถูกลากไปลากมาจนสุดท้ายลงมาที่สระว่ายน้ำของคอนโดจนได้ และระหว่างที่ฉันว่ายน้ำไปมาปรากฏว่ายัยเพื่อนยัยดีที่ลากฉันลงกลับหายไปซะอย่างนั้น ฉันก็หมดอารมณ์ที่จะอยู่ต่อ ขึ้นนอนฟังเพลงที่ห้องดีกว่า
“รอด้วยค่ะ”
ฉันพูดขึ้นและกดลิฟท์ไว้ไม่ให้ปิด แต่แล้วฉันก็ตกใจเมื่อเห็นคนสองคนที่อยู่ในลิฟท์กำลังจูบกอดกันอย่างนัวเนีย และน่าตกใจกว่านั้นเมื่อผู้ชายคนนั้นหันมามองฉันอย่างตำหนิซึ่งผู้ชายคนนั้นคือ
9:30 AM
“อืมม เกรยเช้าอยู่เลยนะ จะลุกไปไหนคะ”ผมก้มลงไปมองมือที่กำลังกอดเอวผมไว้หลวมๆ จากนั้นค่อยๆปลดมือนั้นออกอย่างไม่สนใจ
“ผมจะไปอาบน้ำ คุณก็อาบน้ำในห้องนี้ไป ส่วนเสื้อผ้าเลือกเอาเลยในตู้ อ่อแล้วก็นะกลับเองได้ใช่ไหม พอดีผมไปส่งคุณไม่ได้โทษทีนะ”ว่าแล้วผมก็ลุกออกไปยังห้องอีกห้องนึงซึ่งเป็นห้องนอนผม ส่วนห้องที่ผมออกมาเมื่อกี่เป็นห้องนอนสำหรับแขกพิเศษที่ผมมักจะพามาบ่อยๆ
ครืนนน ครืนนน เสียงโทรศัพท์ดังพร้อมกับเสียงครืนๆที่มาจากแรงสั่น ผมชะโงกตัวไปดูสายเรียกเข้า แล้วก็เห็นเป็นชื่อของมาดามอาเบล
“แม่โทรไปหลายสายแล้วนะ ทำไมลูกรับช้าจัง”เสียงแม่ผมดูจะหงุดหงิดเล็กน้อย
“ผมเพิ่งตื่นนะครับ ว่าแต่แม่โทรมาแต่เช้ามีเรื่องด่วนอะไรรึเปล่าครับ”
“พูดแบบนี้แม่น้อยใจนะเกรย์ แม่ก็อยากจะโทรมาคุยกับลูกชายบ้างไม่ได้รึยังไงก็เรานะออกจากบ้านไปอยู่คอนโด ถ้าไม่โทรตามก็ไม่เคยกลับนี้แม่ก็น้อยใจเป็นนะลูก”
“ขอโทษครับแม่ ช่วงนี้ผมยุ่งๆแต่เดี๋ยววันนี้ผมเข้าไปหาแม่นะครับ”
“พูดแบบนี้แสดงวันนี้ลูกว่างใช่ไหมจ๊ะ ดีเลยวันนี้เป็นวันเกิดของเพื่อนแม่ คุณน้าไดอานาไงจำได้ไหม เค้าจัดปาร์ตี้กันที่โรงแรมในเครือของเราแม่ก็อยากจะควงลูกชายแม่ไปสักหน่อย อ่อ!แม่ได้ยินมาว่าลูกสาวของน้าเค้าเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก ใครๆเค้าก็บอกมาว่านะลูกสาวบ้านเนี่ยเค้าสวยมาก พูดจาดี กริยาก็เลิศ แม่ละอยากเห็นจริงๆ อยากลืมแต่งตัวหล่อๆมานะเกรย์ แม่จะรออยู่ที่บ้านนะจ๊ะ จุ๊ฟๆนะค่ะคุณลูก”
ตี๊ดดด
ผมหัวเราะน้อยๆและหมุนตัวเข้าห้องน้ำเพื่อไปชำระร่างกาย จะว่าไปผู้หญิงคนเมื่อคืนที่เจอกันตรงลิฟท์ผมรู้สึกคุ้นหน้าเธออย่างบอกไม่ถูก แต่ก็นะช่างเถอะไม่มีความจำเป็นอะไรกับผมนิ
ตกเย็นผมขับรถกลับบ้านเพื่อไปรับมาดามอาเบลไปยังสถานที่จัดงาน ซึ่งภายในงานไม่มีอะไรมาก และส่วนใหญ่คนที่ถูกเชิญมาล้วนแล้วแต่เป็นบรรดาคนสนิทกันทั้งนั้น เพราะเจ้าของงานไม่ต้องการธีมงานที่หรูเลิศชนิดที่ต้องปูพรมแดงหรือเชิญแขกมาเป็นร้อย นักข่าวอีกเป็นสิบ แต่ต้องการแบบความสะดวกและเป็นส่วนตัว
“เกรย์เดี๋ยวแม่ไปคุยกับเพื่อนก่อนนะ อยู่แถวๆนี้ไปก่อนนะอย่าไปเล่นซนที่ไหนนะลูก” นี้แม่เห็นผมอายุเท่าไรกันเนี่ย
เมื่อไม่มีอะไรทำผมเลยไปสูดอากาศด้านนอกสักหน่อย ที่นี้เป็นโรงแรมในเครือของที่บ้านผม ใช่ครับบ้านผมทำธุรกิจเกี่ยวกับโรงแรมและรีสอร์ทซึ่งมีอยู่หลายแห่งในเอเชีย นี้ผมไม่ได้อวดรวยนะเพราะผมนะโคตรรวย ฮ่าๆๆ
ระหว่างที่ผมเดินๆอยู่นั้นจู่ๆผมได้ยินเสียงผู้หญิงกรี๊ดดังออกมาจากห้องน้ำ ผมจึงรีบวิ่งไปเข้าไปแต่แล้วก็
ตุ๊บ!
เธอวิ่งมาชนผม ทำให้เราสองคนต่างล้มกันไปคนละทิศคนละทาง
“คุณ! คุณจะรีบไปไหนเนี่ย อีกอย่างนี้ห้องน้ำหญิงนะจะเข้ามาทำไม”
“เพราะเสียงร้องของคุณทำให้ผมต้องวิ่งมาดูคุณเนี่ยแหละ”ผมพูดขึ้นแล้วดันตัวลุกขึ้นจากพื้นและหันไปมองคู่กรณีที่ตอนนี้ยังไม่ลุกขึ้นจากพื้นห้องน้ำ นี้แม่คุณคิดว่ามันสะอาดมากนักรึไง
“คุณจะนั่งให้พยาธิมันไชก้นคุณเลยรึไงครับ”
“ฉะ ฉันลุกไม่ขึ้น ฉะฉันเจ็บก้นนิ แถมขายังเจ็บอีกฉันตกจากร้องเท้าส้นสูงนะ”เธอพูดขึ้นและเงยหน้ามองผม ขณะที่เราสบตากันเราต่างคนต่างนึกขึ้นได้ว่า
“นาย!/เธอ!”
ความคิดเห็น