คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บท2- MCMF (100%)
2
MCMF
"วันนั้นแกไปไหนมาเนี่ยสรุป?" ริทสึยิงคำถามขึ้นเป็นคำถามแรกพอฉันนั่งลงที่โต๊ะเรียนข้างหลังเธอ..ริทสึดึงเก้าอี้ให้หันมานั่งหันหน้าให้ฉันและทำสีหน้าจริงจังๆ
"กลับบ้านน่ะสิ" ฉันตอบลอยๆอย่างไม่ได้ใส่ใจมาก แต่คนที่ถามคนต่อไปกลับเป็นอิคกิ..เขานั่งอยู่ข้างๆริทสึเลยหันเก้าอี้มาคุยกับฉันเช่นกัน
"อ่าว ไม่รอกลับด้วยกันล่ะ?"
"...ก็มันด่วนมากน่ะสิ ปู่เรียกกลับ" ฉันตอบหน้าตาย แต่สองคนนั้นก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรมากกกว่านั้นเพราะรู้ว่าฉันคงจะโกหกไปเรื่อยเปื่อย ถามไปก็คงไม่ได้คำตอบจริงๆ -_-;
"ยังไงก็เหอะๆ -_-; เซ็งชมัด..ฉันเรียนคลาสBนะเนี่ย...ทำไมต้องมาjoinพวกคลาสDด้วยเนี่ย!" อิคกิพูดขึ้นเปิดประเด็นที่เป็นที่ไม่ยอมรับระหว่างนักเรียนทั้งสองคลาสขึ้นอย่างไม่พอใจ
"ทำไม -_- คลาสเราโง่กว่าเลเวล์หนึ่งเลยเรียนด้วยไม่ได้สินะ -_-^^^" ฉันถามขึ้นอย่างเคืองๆนิดหน่อย ไอ้ฉันนะ..อุตสาห์ดีใจ๊ใจที่ได้เรียนห้องเดียวกับอิคกิซะที -*- หมอนี้กลับมาบ่นๆ -0-;
"ไม่ใช่อย่างงั้น! -3- ก็แบบ..ห้องมันใหญ่ขึ้นเยอะเลยอ่ะ แล้วก็เสียงดังด้วย -0- คลาสพวกเธอมีไอ้โทรุกับนาริอยู่นิ ตัวเสียงดังประจำห้องเลยไม่ใช่หรอ?" อิคกิยังบ่นต่อไม่เลิก...ถ้าจะไม่ถูกใจจริงๆแหะ -3-;
"โหย ห้องนายก็มีไอ้พวกคุณชายเย็นชาอย่างมาโมรุกับฮิโระซังนี่หว่า -__- เนี่ย...แผ่รังสีอำมหิตไปทั่วห้องเลย -*-" ริทสึเสริมขึ้นทันทีแต่อิคกิคงจะนึกสนุกหรืออะไรพิเรนๆแน่เลย
"เฮ้ยมาโมรุ~ พวกนี้เขาว่านายว่าเป็นพวกเจ้าชายเย็นชาวะ!" อิคกิลุกขึ้นและตะโกนข้ามห้องไปถึงมาโฒรุที่นั่งอ่านหนังสืออะไรสักอย่างถัดจากโต๊ะเราไปสองแถว คิ้วเข้มขมวดเป็นเส้นตรงทันที..เขาหันมามองพวกเราทั้งสองคนที่ก้มหน้ากันด้วยความอายและตกใจก่อนจะส่ายหน้าอย่างเอือมๆ..
"มาโมรุ~ มานั่งด้วยกันดิ ^^"
"เฮ้ยอิคกิ!" ฉันรีบตีแขนอิคกิที่พูดอะไรพิเรนๆไม่หยุด -*- นี่หมอนี้ตั้งใจจะทำอะไรฟะเนี่ย!
ตึกๆ
แต่ที่ตลกกว่านั้นคือ...มาโมรุเดินมาจริงๆ! เขาดึงเก้าอี้ที่ว่างๆใกล้ๆมานั่งข้างๆอิคกิแล้วก็ก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อ -_-? ฉันกับริทสึสบตากันอย่างงงๆ
"โมรุโมรุ -0-"
"...(_*_)"
"โมรุจัง!"
"(-*-) อะไร?" หมอนั้นเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดๆ
"ไม่แนะนำตัวหน่อยหรอ...นี่เพื่อนๆฉันนะ -0- คนผมบลอนด์ยาวๆนี่ริทสึจัง ส่วนคนผมสีดำยาวๆนี่มิโนริจัง"
"อืม หวัดดี" มาโมรุตอบนิ่งๆ แต่ก็โดนอิคกิแขวะใส่ทันที "มาโมรุ -0- ทำไมพูดได้ไม่มีอารมณ์อย่างงีล่ะ! -_-"
"นายจะให้ฉันทำอะไรกันแน่อิคกิ?" มาโมรุถามด้วยสีหน้าเรียบๆแต่ฉันดูออกว่าเขาหงุดหงิดอยู่
"นายเป็นเมนส์หรอ?" ไวกว่าความคิด..ฉันโพล่งถามออกไปอย่างลืมตัวไปว่า...หนึ่ง ฉันไม่ได้สนิทกับหมอนี้ สอง หมอนี้มันเป็นผู้ชาย มีเมนส์ไม่ได้!
"-*-" รู้สึกได้ว่าบรรยากาศมันมาคุมากๆ แม้แต่อิคกิยังเงียบไปเลย เขาดูจะกำลังอึ้งที่ฉันพูดอะไรอย่างงั้นออกไป ส่วนริทสึก็กระทุ้งข้อศอกใส่ฉันอย่างแรงก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่นเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร -_-;"
"เอ่อ..โมรุโมรุซัง ^^; มิโนริจังเขาก็ชอบพูดมั่วๆอย่างงี่แหละ! เอาเป็นว่ามาเข้าเรื่องดีกว่า...พอดีฉันมีเรื่องอยากถามทุกคนน่ะ ><" อิคกิรีบเปลี่ยนเรื่องทันที เขาพูดเสร็จก็วางกระดาษแผ่นหนึ่งลงบนโต๊ะ ทำให้สายตาทุกคนพุ่งไปที่กระดาษใบนั้นทันที
'Princes Concert Live!'
"เฮ้ย! อิคกิ! >0< เจ๋งอ่า!" ริทสึพูดขึ้นก่อนจะหยิบใบปลิวที่มีรูปชายหนุ่มสีคนที่ดูมีแนวคนล่ะแนวกันมาอ่านใกล้ๆคนเดียว -*-
"ริทสึ เอามาดูด้วยกันดิ!" ฉันฉวยกระดาษแผ่นนั้นออกมาจากมือของริทสึก่อนจะวางมันลงที่เดิม
'พวกเขาจะกลับมาไลฟ์อีกครั้งพร้อมกับอัลบัมใหม่ล่าสุด! 'To the Future'!!!!! ใครที่สนใจรีบจองตั๋วไป Princes Live Tour Concert ที่ Mega Crash Of Music Festival!!!'
"เฮ้ย! นั้นไรอ่า! -0- เคนโตะๆ! นี่ไงใบปลิวที่ฉันหาอยู่!" อยู่ๆก็มีเสียงโวยวายขึ้นด้านหลังพวกเราก่อนที่จะมีมือเรียวยื่นเข้ามาหยิบใบปลิวที่ดูจะมีค่ามากๆตอนนี้ไปแทบจะภายในเสี้ยววินาที ร่างของชายหนุ่มที่ดูไม่สูงมากรีบหันหลังจะวิ่งหนีแต่...
หมับ!
มาโมรุดึงคอเสื้อเขาไว้ก่อนและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "จะไปไหน..ฉันอ่านอยู่นะ" พูดเสร็จเขาก็แย่งกระดาษแผ่นนั้นออกมาจากมือผู้ชายคนนั้น น่าจะเป็นคนจากห้องBนะ ไม่เคยเห็นหน้าเลย!
"อ่าว เรียวยะ! -0- นายก็อยากไปสินะ?" อิคกิหันไปถามชายหนุ่มเหมือนสนิทกันมาเมื่อชาติก่อน 'เรียวยะ' หรือชายหนุ่มที่ดูเตี้ยมากๆพอเทียบกับผู้ชายคนอื่น..คือ..ฉันสูงเท่าเขาอ่ะ -0-
"นายเองหรอที่โขมยใบปลิวใบสุดท้ายของฉันไป!! -O-^^" เรียวยะพูดขึ้นก่อนจะมองอิคกิอย่างไม่พอใจ
"เห..พวกนายก็จะไปกันหรอ? มาโมรุซังก็ด้วยหรอ?" อยู่ๆก็มีชายหนุ่มที่ดูตัวสูงที่สุดในหมู่ทั้งหมดโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้มาถามขึ้น เขาก็น่าจะมาอีกห้องนะ...หน้าตาไม่คุ้นอีกแล้วอ่ะ
"อืม งานนี้ฉันเล็งไว้ตั้งนานแล้วแหละ แต่หาใบปลิวไม่เจอ" มาโมรุตอบ
"แต่ใบปลิวมันแจกหมดเร็วจริงๆนะ เปิดจองบัตรพรุ่งนี้วันสุดท้ายแล้วนะ...บัตรต้องใกล้หมดแน่ๆเลยอ่ะ -0-;" เรียวยะพูดขึ้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาเปิดเว็บไซต์ที่เขียนว่า 'Mega Crash Of Music Festival'
'Article: เปอร์เซ็ต์ของบัตรที่ถูกขายไปทะลุเป้าที่ตั้งไว้ไปแล้วครับ และเปอร์เซ็นต์บัตรที่เหลืออยู่ตอนนี้มีไม่ถึง10%ด้วยซ้ำครับ ใครที่อยากได้บัตรของครั้งนี้ต้องเร่งมือกันแล้วนะครับ!'
"ฮือ..แล้วฉันจะไปซื้อบัตรได้ที่ไหนเนี่ย!" เรียวยะพูดขึ้นก่อนจะทำหน้าสลด.... มาโฒรุเองก็ตีหน้าเครียด ส่วนไอ้คนตัวสูงๆที่มากับเรียวยะก็ทำหน้าเหมือนคิดอยู่ ส่วนอิคกิก็ถอนหายใจยาวพรืด
"เฮ้ยๆ เดี๋ยวๆ ลองถามฮิโระกับไคโตะดูยัง?" ไอ้คนตัวสูงๆ(ยังไม่รู้ชื่อ)พูดขึ้นเหมือนนึกได้ ไวกว่าความคิด(ของคนอื่น)เรียวยะที่ดูกระตือรือร้นสุดๆวิ่งไปหาผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะข้างกันแต่ดูต่างกันสุดขั้วแถมยังต่างคนต่างทำอย่างอื่นอย่างไม่สนใจอีกฝ่ายอีกต่างหาก
"เฮ้! หวัดดี! พวกนายสองคนจะไป MCMF(Mega Crash of Music Festival) กันป่าววะ!" เรียวยะถามทั้งคู่ ชายหนุ่มผมยาวๆสีน้ำตาลอ่อนๆที่มีมาดเพลย์พอยและดูเซ่อร์ๆเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือการ์ตูนที่ตัวเองอ่านอยู่ก่อนจะถอดแว่นสายตาที่ดูแฟชั่นสุดๆของตัวเองออกและตอบ
"อยากไปอ่ะอยากอยู่..แต่มีปัญหาเรื่องจองตั๋วนี่สิ -_- ต้องรอช่วงที่availableก่อน..ตอนนี้แบบ..คนคงจะเข้าไปจองเยอะอ่ะ เข้าแล้วlagตลอด" คำตอบของชายหนุ่มทำเอาเรียวยะกับพวกเราห่อไหล่ เพราะมีแต่คนเจอปัญหาเดียวๆกัน
"เหมือนกัน" ชายหนุ่มผมสีดำสนิทและใส่แว่นตาที่ดูเชยสุดๆตอบก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านตำราอะไรสักอย่างของเขาต่อ แต่อยู่ๆก็เงยหน้าขึ้นมาถาม "หรือว่านายของได้เรียว?"
"ได้กับผีสิ! -3- มาถามพวกนายก็เพราะของไม่ได้นี่แหละ!" เรียวยะตอบอย่างเซ็งๆ คราวนี้กลายเป็นเรามีคนช่วยกันคิดหาวิธีจองตั๋วเพิ่มอีก2คนภายในพริบตาเดียว -_-;
อยู่ๆภาพของมิยาโนะ โคดากะเมื่อวานก็เข้ามาในหัวฉัน...หรือว่า...เขาอาจจะช่วยเราได้! -0-;
"จะว่าไป..." พอฉันพูดแค่นั้นสายตาทุกคู่ก็จับจ้องมาที่ฉันทันที
"(-_(-_(-_-)_-)_-)"
"จะว่าไป.. -_-; ฉันเคยรู้จักกับมิยาโนะ โคดากะแต่ไม่ได้สนิทมากอยู่นะ...ลองถามดูดีมั้ยนะ"
"ถาม!" ทั้ง6คนตอบเป็นเสียงเดียวกันทันที
"เอ่อ..จะว่าไป สึบาซะอาจจะช่วยเราได้..แต่เราน่าจะลองวิธีของเธอด้วยเหมือนกันนะ" ฮิโระพูดขึ้นก่อนจะดึงไอโฟนหรือเครื่องใช้ชนิดเดียวที่ยังทำให้เขาไม่เชยออกมากดเบอร์เพื่อโทรหาใครบางคน เห็นอย่างงั้นฉันจึงหยิบไอโฟนของตัวเองออกมาและกดเข้าไปในบล็อกของโคดากะ..ซึ่งตอนนี้โคดากะเหมือนจะมาเคลียร์ปัญหาโดนแฟนๆเขาด่าเละของฉันให้เรียบร้อยไปแล้ว
ฉันลองกดเข้าไปในโปรไฟล์ของเขาก่อนจะเจอOfficial Accountของเฟสบุ๊คเขา...ฉันรีบกดเข้าไปก่อนจะส่งเมสเสจไปทันทีว่า
'สวัสดี นายจำฉันได้มั้ย? คนที่คอมเม้นต์ด่านายอ่ะ'
คิดไปคิดมา..ฉันว่าฉันกำลังทำอะไรที่ปัญญาอ่อนมากๆ สงสัยจะนึกว่าตัวเองเป็นนางเอกนิยายที่หมอนี้ต้องสนใจมาตอบเมสเสจฉัน -_-; ไม่มีทางซะหรอก!
"เฮ้อ...โทษที ฉันคงจะช่วยไม่ได้แล้วแหละ!" ฉันพูดเสร็จคนอื่นๆตรงนั้นก็มีสีหน้าผิดหวังแต่ก็หันไปให้ความสนใจฮิโระที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่แทน
"เออใช่ๆ MCMF นั้นแหละๆ..คือฉันกับอีก...ประมาณ7คน รวมๆก็8คนอยากไปน่ะ แต่จองตั๋วไม่ได้.. เฮ้ย! พูดเล่นน่า! จริงดิ!" พอสีหน้าเรียบๆนิ่งๆของฮิโระเปลี่ยนไปเป็นตกใจและมีรอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากก็ทำเอาพวกเรารีบจ้องเขาอย่างใจจดใจจ่อ
ติ๊ด!
เมื่อสายวางไปทุกคนก็ยิงคำถามใส่ชายหนุ่มมาดเด็กเนิร์ดทันที "เฮ้ยๆ สึบาซะว่าไงอ่ะๆ" เรียวยะจับบ่าของฮิโระและเขย่าไปมาจนไอ้คนตัวสูงๆที่มักจะอยู่ด้วยกันตลอด(ยังไม่รู้ชื่ออยู่ดี)ต้องดึงแขนของเขาไว้ไม่ให้ทำให้ฮิโระตายซะก่อน -_-;
"สึบาซะซังบอกว่าเขาก็กะจะไปอยู่แล้วเขาก็รู้จักกับซาโตเมะ อุเคียวกับมิยาโนะ โคดากะเลยจะฝากให้สองคนนั้นจองตั๋วให้...พวกเราด้วย" พอฮิโระพูดจบทุกคนก็..
"เย้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ปึง!
"เอ๊ะ! เสียงดังไปไหนกันเนี่ย!" ตดยังไม่ทันหายเหม็น ดีใจยังไม่ทันเสร็จประตูห้องก็เปิดขึ้นมาก่อน อาจาร์ยสาวคนสวยที่เป็นดาราดังก็เดินเข้ามาซะก่อน เธอหันมามองพวกเราที่ยืนออกันอยู่หน้าโต๊ะฮิโระด้วยความงง พวกเราจึงรีบกลับไปนั่งที่เดิมกัน
"เอาล่ะ...วันนี้เป็นวันแรกสำหรับการเรียนcombined classนะจ้ะ หวังว่าทุกคนคงจะสนิทกันได้ระดับหนึ่งนะจ้ะ ครูขอแนะนำตัวให้กับเด็กๆห้องDก่อนนะจ้ะ ^^ ครูย้ายมาจากโฮมห้องBพร้อมกับเด็กๆนะ ครูชื่อ ซูซูกิ มิกะนะจ้ะ หวังว่าจะไม่มีนักเรียนคนไหนไม่รู้จักน้า..งั้นวันนี้เรามาทำความรู้จักกันดีกว่า.." มิกะซังพูดก่อนจะโปรยยิ้มหวาน..และสบัดผมสีบลอนด์ทองของตนเองก่อนจะเดินไปที่โต๊ะครู
"ครูอยากจะแนะนำเด็กนักเรียนเด่นๆของครูเป็นพิเศษหน่อย...นักเรียนกลุ่มที่จะเรียนเป็นไอดอลแล้วก็คะแนนอยู่ในกลุ่มนักเรียนดีเด่นของห้องB หรือห้องที่เก่งที่สุดในโรงเรียนเราแล้ว.... คุโรซากิ อิคกิจัง อาซาหินะ มาโมรุคุง คิซากิ ไคโตะคุง ซูซูมูระ ฮิโระคุง ชิโนมิยะ เคนโตะจัง คิราซากิ เรียวยะจัง แล้วก็ นารุเซกาว่า สึบาซะ ครูเชื่อว่าพวกเธอคงจะรู้จักพวกเขารางๆอยู่แล้ว ยังไงเด็กๆห้องDก็คอยดูตามความสามารถของทั้ง7คนนี้ด้วยนะจ้ะ!"
ฉันเบ้ปากอย่างเซ็งๆ ถ้าฉันเก่งแบบพวกนี้ก็คงได้รับการยกย้องแบบนี้สินะ...แต่ไม่เลย คะแนนฉันนับว่าปานกลางสุดๆ เลยอยู่ห้องDไงล่ะ -0- แต่มาถึงแค่นี้ได้ก็เก่งแค่ไหนแล้ว..ไหนจะช่วงวันหยุดต้องรีบกลับไปหาคุณปู่ที่บ้านคาวาชิม่าอีก -___- ได้แค่นี้ก็เก่งแล้ว..จริงๆแหละ
"เธอมีอะไรรึป่าวจ้ะ..ทำไมทำหน้าเซ็งอย่างงั้นล่ะ?" อยู่ๆอาจาร์ยสาวคนสวยก็ชะโงกหน้าลงมาถามฉันใกล้ๆ...เอ๊ะ นี่เธอปล่อยคาบนี้เป็นคาบว่างหรอกหรอ? ฉันไม่ได้ฟังเลยอ่ะ -^-;
"ป่าวหรอกค่ะ.."
"มีเรื่องกังวลหรือปัญหาอยู่สินะ ^^" มิกะเซ็นเซย์พูดอย่างรู้ทัน เธอย่อตัวลงข้างๆฉันก่อนจะถามขึ้นด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน "มีอะไรปรึกษาฉันได้นะ ^^"
"เอ่อ...ก็มีอยู่ค่ะ แต่เซ็นเซย์จะช่วยฉันหรอค่ะ?" ฉันถามอย่างไม่มั่นใจนัก แต่มิกะเซ็นเซย์กับยักไหล่ก่อนจะพูด "ขึ้นอยู่กับตัวเธอว่าจะเชื่อใจฉันมั้ยนะ?"
"งั้น..." ฉันยิ้มที่มุมปากก่อนจะพูดขึ้น "ก็มีค่ะ..."
มิกะเซ็นเซย์หัวเราะให้กับความเฉียบขาดในความคิดของฉันและเลิกคิ้วเป็นเชิงให้ฉันเล่ามาได้
"ก็..ปัญหาทางบ้านแหละค่ะ พอดีฉันต้องกลับไปที่บ้านทุกๆวันหยุดเพื่อไปดูปู่ที่เป็นพวกหัวโบราณน่ะค่ะ ไม่แปลกหรอกที่คะแนนฉันจะไม่ค่อยดี..ก็ปู่ฉันคัดค้านความเป็นรุ่นใหม่ซะขนาดนั้น ฉันอยู่ห้องDได้นี่ก็ดีแค่ไหนแล้ว" พอเริ่มพูดฉันก็เริ่มเปลี่ยนจากเล่าเป็นระบาย -_-; เหมือนจะใส่ฟีลลิ่งในคำพูดมากๆเลยฉัน
"ฮ่ะๆ ลำบากน่าดูนะ -0- แต่โรงเรียนเราก็มีกลุ่มดนตรีโบราณอยู่นะ ถ้าเธอเข้าพวกกลุ่มพวกนั้นปู่เธอก็ไม่ว่าอะไรหรอก..คงจะดีใจด้วยซ้ำ.." มิกะเซ็นเซย์เหยียดยิ้มอย่างรู้ทันก่อนจะพูด "..เว้นแต่คนที่กำนดว่าจะอยู่กับความโมเดิร์นนั้นคือเธอเอง"
"หึ..มิกะเซ็นเซย์เดาฉันถูกหมดเลยนะค่ะ แต่มันก็ใช่แหละค่ะ..ถ้าฉันยอมบอกปู่ไปตั้งแต่แรกว่ามันมีกลุ่มดนตรีโบราณอยู่น่ะ..แต่ฉันชอบและหลงใหลในดนตรีร็อคค่ะ ^^ มันเป็นอะไรที่...ไพเราะอัศจรรย์มากๆ ตอนช่วงม.ต้นฉันเคยเป็นมือเบสวงร็อควงหนึ่งแต่โดนปู่จับได้เลยถูกสั่งให้เลิกหมด.. แต่ตอนนี้เบสลูกรักของฉันมันยังอยู่ที่บ้านนะ..ซ่อนมันไว้อยู่ พอปู่ไม่อยู่บ้านก็จะเอาออกมาซ้อมบ่อยๆ"
มิกะเซ็นเซย์หลุดขำออกมาตอนฉันเล่า เธอยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนและลุกขึ้นก่อนจะวางมือลงบนหัวฉันอย่างแผ่วเบาและพูด "บางทีทางออกของปัญหามันอาจจะง่ายกว่าที่เธอคิด..แต่แค่เธออาจจะต้องเสียบางอย่างไป..ถ้าเธออยากกตัญญู..เธอก็อยู่ต่อไป แต่ถ้าความฝันเป็นส่วนที่สำคัญส่วนหนึ่งในชีวิตเธอ..ฉันขอแนะนำให้เธอตามมันไปให้ถึงที่สุด พยายามเก็บทุกสิ่งที่มีค่าไว้..แต่เมื่อเธอเก็บไว้แล้วมันหนักเกินไป..เดินต่อไม่ไหว..จงทิ้งหรือปล่อยบางอย่างไป เพราะมันอาจจะรั้งให้เธอไม่สำเร็จก็เป็นได้..."
"..."
"ฉันพูดได้แค่นี้แหละ...เธอเก็บเอาไปคิดเป็นการบ้านพิเศษละกันนะ..ว่าแต่เธอชื่อ?"
"เอ่อ..มิโนริ..คาวาชิม่า มิโนริ"
"อ่า..ลูกของคาวาชิม่า รินทาโร่ซัง...นักดนตรีโบราณคนนั้นสินะ..หึ สู้ๆนะจ้ะ" มิกะเซ็นเซย์พูดจบเธอก็เดินไปหาเด็กอีกคนและคุยด้วยอย่างสนิทสนมทันที...ฉันพึ่งเคยเจอครุที่แปลกขนาดนี้เป็นครั้งแรกนะ -_-; เหมือนเธอตั้งใจจะเดินไปคุยกับเด็กแต่ล่ะคนเพื่อแก้ปัญหาต่างๆของเด็กคนอื่นๆเลย...เอ๊ะ หรือเธอตั้งใจจะทำอย่างงั้น?
19:48 ณ หอพักหญิง
"= =;"
"เฮ้ยมิโนริ!"
"หะหืม! =_=;;;" ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะเสียงของริทสึ..นี่มันพึ่งจะทุ่มกว่าๆเองนะเนี่ย ฉันจะรีบง่วงไปไหนฟะเนี่ย
"โทรศัพท์เธอดังแน่ะ..การบ้านก็ยังไม่เสร็จเลยนิ!" ริทสึพูดขึ้นก่อนจะเอาปากกามาเคาะหัวฉันทีหนึ่ง ฉันรีบก้มลงมองโทรศัพท์บนโต๊ะที่กำลังขึ้นเป็นเสียงริงโทนเพลงร็อคซ้ำไปซ้ำมา
'บ้าน'
ฉันหายง่วงทันทีเมื่อเห็นชื่อคนที่โทรมา ฉันรีบลุกขึ้นและวิ่งไปที่ระเบียงของห้องพักก่อนจะรับสายอย่างลนลาน
"สวัสดีค่ะปู่!"
((รับช้าจังนะ! มัวทำอะไรอยู่!))
"เอ่อ...เมื่อกี้หนู..เข้าห้องน้ำค่ะ! -_-;"
((อ๋อ..แล้วว่าไง วันเสาร์นี้เธอจะกลับมาใช่มั้ย? ปู่กะจะนัดครูสอนเคื่องดนตรีโบราณเพื่อนสนิทปู่มาสอนเธอ))
เอิ่ม...ซวยแล้วตรู!
"เอ่อ...ปู่ค่ะ วันเสาร์อาทิตย์นี้หนูไม่กลับไปที่บ้านได้มั้ยค่ะ? พอดีหนูยุ่งๆอ่าค่ะ..."
((ยุ่ง!? เธออายุเท่าไหร่กันถึงมีธุระอื่นนอกจากการเรียน!))
"ปู่ค่ะ! อันนี้สำคัญจริงๆนะค่ะ!"
((บอกมาสิอะไร...ขอรายละเอียดด้วย ไม่งั้นเธอก็กลับมาตามเดิม!))
ซวยๆๆๆๆ ทำไมต้องมานัดครูบ้าบอไรนั้นตอนนี้ด้วยเนี่ย!
"ปู่..แต่หนู..."
((ถ้าไม่มีอะไรก็กลับมาตามเดิม ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น! หน้าที่เธอคืออะไรเธอก็รู้อยู่แก่ใจ!)) ปู่ตวาดผ่านโทรศัพท์ ทำเอาฉันสะดุ้งโหยง
"แต่ว่า..."
ติ๊ด!
ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรสายก็ตัดไปซะก่อน...ฉันกำโทรศัพท์ในมือแน่นอน่างโมโหและหงุดหงิดที่ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลย!
ฉันยืนนิ่งอยู่ที่ระเบียงปล่อยให้ลมเย็นกระทบเข้ากับใบหน้าแม้จะไม่ได้คุยโทรศัพท์อยู่แล้ว...ก่อนจะรู้ตัว..ก็มีน้ำใสๆหลายลงมาจากขอบตาฉันช้าๆแต่ต่อเนื่อง..ฉันรีบปาดมันทิ้งเพราะกบัวริทสึที่นั่งทำการบ้านอยู่ในห้องพักที่ฉันแชร์กับเธอจะบังเอิญมาเห็นเข้า..ขอบอกนะ..ฉันจะไม่ร้องไห้ให้ใครเห็น..ยกเว้น..
...พ่อ...
เมื่อคิดได้อย่างงั้นฉันจึงรีบกดโทรศัพท์โทรออกหาพ่อทันที...
ติ๊ด!
((ฮัลโหลจ้ะลูก~))
"พะพ่อ!"
((มะมิโนริ? เป็นอะไรรึป่าวลูก?)) พ่อถามอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงฉันที่สั่นขนาดนั้น...พ่อคงจะพอเดาได้อยู่ว่าฉันเสียยใจและอัดอั้นเรื่องอะไร...มันเป็นความรู้สึกที่ฉํนเก็บมานานและปล่อยออกก็วันนี้แหละ
"พ่อค่ะ..ฉัน...ฉัน..ไม่ไหวแล้วแหละค่ะ.."
((...))
"ฉัน..ฉันว่าฉันทนมามากพอแล้วนะค่ะ..ครั้งนี้ฉันขอเถอะ! ฉันอยากไปงานดนตรีครั้งนี้จริงๆค่ะ..พ่อต้องช่วยฉันนะ!"
((...))
"พ่อ!"
((มิโนริ..))
"..."
((ในที่สุดลูกก็ยอมรับซะทีว่าลูกรับมันไม่ไหว..พ่อรอวันนี้มานานแล้ว..))
"พะพ่อ.."
((พ่อรู้ว่าลูกโกหกตัวเองและพ่อมาตลอดว่าการอยู่กับปู่เป็นเรื่องสบายๆ..แต่พ่อรู้จักลูกดีกว่าที่ลูกคิด...พ่อรู้ว่าลูกรักเพลงร็อค...พ่อรู้เพราะว่าพ่อกับแม่พบรักกันครั้งแรกที่งานดนตรีร็อค แม่ลูกก็หลงใหลในดนตรีร็อคเหมือนพ่อ...))
"ค่ะ...พ่อจะช่วยฉันยังไง.."
((ไม่ยากหรอกลูก...แต่ลูกต้องมั่นใจว่าจะเลือกทางนี้และไม่หันหลังกลับไปอีกนะ...))
"แน่นอนค่ะ...ฉันรักเพลงทุกอย่างที่เป็น ร็อค มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว..."
((ได้..ถ้าลูกยืนยันแล้ว...วิธีของพ่อก็คือ...))
....
O_O
Let's Talk!
[27/9/2013]
ไฮ~ ดีใจอ่าา มีแฟนคลับคนหนึ่งแล้ว >_< ขอบคุณนะค่ะ! จะตั้งใจอัพต่อ...ตอนแรกกะจะอัพเต็มพรุ่งนี้แต่เปลี่ยนใจล่ะ! เอาให้เสร็จวันนี้เลยดีกว่า...คนที่เข้ามาอ่านก็ข่วยๆกันเม้นหน่อยน้าา -3- มันเงียบเกิ๊น!
Cr. (Theme) from free*Theme-Studio and ของแต่งได,,กุ๊กกิ๊ก Cr. (Song) We will not grow old-Lenka from Music Cafe >O< ลั๊นลา
ความคิดเห็น