คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Short Fic BTS [VGA] -Lie-
Title: Lie
Paring: VGA
Writer: T.O.M+
Rate : NC-17(ไม่ลงที่นี่ใครอยากอ่านทิ้งเมลไว้เลยค่ะ)
Note: ต้องขอบอกไว้ก่อนนะคะว่า ในฟิคเรื่องนี้การกระทำของตัวละครไม่ได้มีอยู่จริงเป็นแค่จินตนาการเพี้ยนๆที่คนแต่งแต่งสนองความต้องการของตัวเองก็เท่านั้น เพราะฉะนั้นเรื่องบางเรื่อง(ทุกเรื่อง)อาจจะไม่ดูสมจริงตามหลักความเป็นจริงแต่อย่างได
เรื่องนี้มีคำหยาบคายรับไม่ได้ก็ไม่ต้องอ่านเนื้อหาต่อ
เรื่องนี้เอ็นซีแน่ๆแต่ยังไม่ลงตอนนี้และไม่ใช่ที่นี่
............................................................
กุหลาบสีแดงสดร่วงหล่นตามแรงโน้มถ่วงของโลกสู้พื้นดิน ดั่งเช่นหัวใจของผมในตอนนี้มันกำลังมืดมนร่วงหล่นลงก้นเหวที่ที่หยังไม่ได้และยากยิ่งจะขึ้นมา
คิม แทฮยอง คนที่ผมแอบชอบมาโดยตลอด แอบมองอยู่ทุกวัน คนที่ผมอยากเข้าไปหา อยากเข้าไปพูดคุยด้วยมาโดยตลอด หลายต่อหลายครั้งที่ผมไม่กล้าสบตาโดยตรง ไม่กล้าเข้าหาซึ่งหน้า ได้แต่แอบ
แทฮยองเป็นคนที่หน้าตาน่ารัก มองแล้วรู้สึกมีความสุข เขามันจะทำท่าทางแปลกๆแต่ก็นั่นก็ยังน่ารักและทำให้ผมหลงไหล ถึงอย่างนั้นในความน่ารักนั่นมันก็มีความเท่ด้วยเช่นกัน
วันนี้ผมตัดสินใจแล้วผมจะเข้าหาเขา จะบอกทุกอย่างในใจที่อยากบอก ไม่อยากเก็บมันไว้ในใจแค่คนเดียวอีกแล้ว
ดอกกุหลาบสีแดงหนึ่งดอกที่ผมแทนความรักทั้งหมดของผมได้เตรียมไว้ให้แทฮยองผู้เป็นที่รักของผม
หัวใจของผมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะเมื่อยืนอยู่ต่อหน้า คิม แทฮยอง เราทั้งคู่ต่างมองหน้ากัน สายตาเชี่ยวคมนั่นมันแทบทำให้ผมละลาย
......แต่กุหลาบที่เปรียบเหมือนความหวังทั้งหมดของผม มันกลับตกอยู่ที่พื้นแถมยังโดนเหยียบซ้ำด้วยฝีมือของคนที่ผมรักที่สุด
ใช่...เขาปฏิเสธผม ปฏิเสธความรักของผมที่มีให้กับเขา คิม แทฮยองไม่รับรักมิน ยุนกิ
แต่ถึงแม้ผมจะแทบสิ้นหวังก็ตามที แต่ความสิ้นหวังนั่นก็ยังคงมีความหวังอยู่ เพราะงั้นถึงสิ้นหวังไม่ได้ยังไงล่ะ(จำมาจากหนังแปลงร่าง)
....................
“ไอ้ซูก้าถ้ามึงไม่เลิกตามกูได้เจอดีแน่” ครับ..นี่ล่ะคำพูดของแทฮยอง ผมถึงบอกไงว่าในความน่ารักนั่นมันมีความเท่อยู่ นี่เป็นเสน่อย่างหนึ่งที่ผมชอบเขาล่ะ น่ารัก ดิบ เถือน มันเป็นอะไรที่ฟินจริงๆหากได้คนแบบนี้มาเป็นแฟน
นำเสียงที่เยือกเย็นกับดวงตาสมที่ดูเย็นชานั้นให้ผมรู้สึกว่าแทฮยองนั่นจะเอา แต่คนอย่างมินยุนกิ นั้นไม่กลัวหรอก
“ผมชื่อยุนกิครับ..เลิกไม่ได้หรอกก็ยุ่นกิรักแทฮยองหนิ” ตั้งแต่วันที่บอกรักไปถึงแม้จะโดนปฏิเสธแต่ทุกๆวันผมจะไปรอที่หน้าบ้านของแทฮยองเพื่อเดินไปเรียนพร้อมกันกับแทฮยองซึ่งโดนด่าโดนไล่ประจำ แต่ใครจะสนล่ะถึงจะโดนเกลียดแต่ก็ยังอยากอยู่ใกล้ๆ
“กูชื่อวี”
“โอเคๆชื่อแทฮยอก็แทฮยอง” วีมองผมเหวี่ยงๆขมวดคิ้วเข้าหากันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อก่อนเดินหนีผมไป เดินหนีผมก็เดินตามสิครับ
ก็ผมชอบที่จะเรียกคนที่ผมรักด้วยชื่อจริงมากกว่าชื่อเล่นหนิ จะได้ไม่เหมือนคนอื่นๆและผมก็อยากให้คนที่ผมรักเรียกผมด้วยชื่อจริงเหมือนกัน
“อรุณสวัสดิ์.......มาเรียนแต่เช้าเลยนะมึ่งไอ่วี” จีมินเพื่อนของแทฮยองที่เจอกันหน้าประตูโรงเรียนแทบทุกวัน ตัวเล็กๆหน้าตาน่ารักแต่สู้แทฮยองของผม..ย้ำว่าของผมไม่ได้หรอก
“เอ่อดิ..แล้วมึงล่ะคุ้มดีคุ้มร้ายวะถึงตื่นเช้า” วีเดินเข้าไปกอดคอเพื่อนเขา เขาจะรู้ไหม?ว่าผมนั้นหึง ผมหวง ไม่อยากให้ใครแตะต้องเขาเลย แต่ผมนั้นไม่มีสิทธิ์ห้ามหรือว่า
ตอนนี้ถึงแม้ว่าผมเองก็เดินอยู่ข้างแทฮยองแต่เหมือนกลายเป็นอากาศธาตุ ทั้งสอนคนไม่ได้สนใจผมเลย ทำเหมือนผมไม่มีตัวตนทั้งที่ยืนอยู่ตรงนี้
“ที่กูตื่นเช้าก็แค่อยากเจอ...อยากเจอมึงตอนเช้าไงวะ”
“หรอวะ..เชื่อมึงกูก็ควายแล้วล่ะ”
“ฮ่าๆๆ..ไอสัดตามกูทันตลอดนะมึง”
“มึงเพื่อนกูนะทำไมกูจะไม่รู้..ว่าแต่มึงมาดักเจอใครวะ”
“ไมบอก...อย่ามาหลอกถามกูเลยฮ่าๆๆๆ” ว่าจบจีมินก็ผลักหัวแทฮยองก่อนวิ่งหนีและแทฮยองก็วิ่งตาม ส่วนผมก็วิ่งตามแทฮยองสิครับ ก็แค่อยากส่งให้ถึงหน้าห้องก่อนผมค่อยไปเรียน
มองสองคนนั่นคุยกันทีไรผมก็นึกอิจฉาอยากให้แทฮยองคุยกับแบบนั้นบ้าง คุยแบบสนุกสนาน ก็ดูแต่ละคำที่แทฮยองคุยกับผมสิแทบนับคำได้ ไม่รู้ว่ากลัวดอกพิกุลจะหล่นรึไงที่พูดกับผม
.....................
สองเท้าของผมเดินเขี่ยดินไปเรื่อยไร้จุดหมาย ก็ตอนนี้ยังไม่อยากกลับห้องเลย อุตส่าคิดไว้ว่าจะได้เดินกลับบ้านพร้อมแทฮยอง แต่เขาก็หนีผมกลับซะก่อน เลยต้องมาเดินคนเดียว
ตะวันเริ่มตกดินถนนก็นั้นเริ่มมืดมีเพียงแสงไฟจางๆตามข้างทาง บรรยากาศแบบนี้หรือเปล่านะที่เขาเรียกว่าโรแมนติก หากว่ามีแทฮยองเดินจูงมืออยู่ข้างก็ว่าไปอย่าง แต่นี้ต้องเดินคนเดียวสำหรับผมมันก็คงเหงามากกว่า
“มาเดินคนเดียวมืดๆ..ไม่กลัวโดนปล้นหรอวะน้องชาย” ผุ้ชายตัวผอมผิดขาวสวมเสื้อสีดำกับกับกางยืนสีซีดใส่หมวกและใส่แว่นปิดหน้าตานั่งอยู่ใต้เสาร์ไฟนั้นพูดขึ้นเมื่อผมเดินผ่าน
คงมีแต่คนบ้าสินะที่ใส่แว่นตอนกลางคืน
“ฮ่ะๆ..ถ้าโจรปล้นผมมันคงเลือกคนผิดเพราะผมนั้นไม่มีเงินให้มันปล้นหรอก” วันๆผมพกตังไม่กี่บาทเพราะชอบเป็นคนสะเพร่าชอบทำกระเป๋าตังหายเลยพกเท่าที่จำเป็นแค่หนึ่งวันไปในแต่ละวันเท่านั้น
“เฮ้ยย..ปล่อยนะ” ไอ้คนที่นั่งอยู่นั่นอยู่ก็เข้ามาล็อคแขนผมทางด้านหลัง ก่อนที่หมัดหนักๆจะชกเข้าที่ท้องของผมจนผมจุก พูดอะไรไม่ออก
“ถ้าเป็นตัวล่ะคงมีให้ปล้นสินะ...” มันไม่ว่าเปล่ายังเอาลิ้นชื้นๆนั่นเลียที่หลังใบหูของผม ผมรู้สึกแขยะแขยงที่สุด แต่มันก็รู้สึกวูบวาบด้วยเช่นกัน
ไม่นะ..นี่ผมกำลังมีอารมณ์กับโจรข้างทางงั้นหรอ..ไม่นะ
โครก็ได้ช่วยผมที...แทฮยอง ช่วยผมด้วย
“มะ..ไม่นะ..ปล่อยฉันไปเหอะ” ผมพยายามเอื้อยเอ่ยคำขอร้องออกมาจากปาก
หากแต่ไร้ความปราณี ไอ้โจรโฉดนั่นกลับเริ่มลากลิ้นไปทั่วตั้นคอของผม
“ฮึก!...อย่านะ” ผมสดุ่งเมื่อไอ้บ้านั่นขบกัดที่คอของผม
ต้นคอของผมที่เก็บไว้ให้แทฮยองได้ซุกไซร้โลมเลียเพียงคนเดียว..มันกำลังจะกลายเป็นของคนอื่น
น้ำตาของผมเริ่มไหลอาบแก้มจนรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า
ทำไมกัน....เวลาแบบนี้ต้องมีคนมาช่วยผมสิ
แทฮยองอยุ่ที่ไหน?
ร่างกายของผมไม่มีแม้แต่แรงที่จะขัดขืน
“ขอร้องล่ะครั้บ..อย่าทำอะไรแบบนี้เลย ผมเป็นผู้ชายนะ ....” เสียงของผมแผ่วเบา
แต่ไอ้คนที่กักขังผมก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย ยังก้มหน้าซุกไซร้ซอกคอผมจากทางด้านหลัง
มันเลือนมือมาทางด้านหน้า..มือหนาๆนั่นเริ่มปลดกางเกงของผมออก
มันซอดมือเข้ามายังใต้เสื้อเชิญสีขาวที่เป็นชุดนักเรียน ลูบไล้ไปทั่วหน้าท้องของผม
ร่างกายของผมเริ่มไม่มีแรงต่อต้าน..เข่าของผมอ่อนแรงทรุดลงแต่ไอ้คนนั้นก็พยุ่งร่างของผมไว้ให้ยืนอยู่
“ฮึก..แทฮยอง..ผมขอโทษ..ผมรักแทฮยอง” เหมือนเสียงกระซิบที่ผมเพ้อออกมาจากปาก
“งั้นหรอ...” ไอ้หมอนั้นพูดเสียงพร่าข้างหูผมพร้อมกับทุกอย่างที่กำลังทำนั้นหยุดลง
มันละมือออกจากตัวผม..ผมทรุดลงกับพื้นแทบจะทันที
ไม่รู้อะไรทำไอ้โจรข้างถนนนั้นถึงหยุดแต่มันก็ดีกับผมแล้วตอนนี้ผมไม่ต้องการเหตุผลหรือรับรู้อะไรทั้งนั้น...
ต้องการอยากออกไปจากตรงนี้เดี๋ยวนี้
ร่างการมันกลับลุกไม่ขึ้น
นี่ผมมันอ่อนแอขนาดนี้เลยหรอ?..แล้วผมจะปกป้องแทฮยองได้ยังไง มือทั้งสองข้างของผมกำหญ้าบนพื้น
แน่นด้วยความเจ็บใจที่แม้แต่จะลุกขึ้นยังทำไม่ได้
“ขอโทษทีว่ะ..กูทำไม่ได้ แต่ถ้ามึงไม่เอาจริงๆกูขอ” ใช่ไอ้ไอ้คนที่ผมเรียกว่าโจรมันยังยืนอยู่ตรงนี้ กำลังยืน
มองผมอยู่ แต่เมื่อกี้ไม่รู้ว่ามันกำลังพูดกับใคร? คนไม่เต็มมันก็คงพูดคนเดียวสินะ ดีนะที่มันเปลี่ยนใจซะก่อน
แต่ทว่า...อยู่ๆมันก็นั่งลงตรงหน้าผมก่อนดึงผมเข้าไปกระกบปาก
นี่ผมจะหนีไม่พ้นจริงๆใช่ไหม๊....นี่มันจูบแรกของผมนะ
...เหมือนสวรรค์มาโปรดเมื่อมีมือใครก็ไม่รู้มาผลักไอ้โจรนั่นออกจากผม
ผมหันหน้าไปดูก็ถึงกับน้ำไหล...
แทฮยอง แทฮยองจริงๆ เขามาช่วยผมจริงๆ
ผมเผลอตัวเข้าไปกอดแทฮยองทันทีทั้งน้ำตา แทฮยองเองก็ไม่ผลักไสหรือถอยห่างเหมือนทุกที
ตอนนี้ผมรู้สึกปลอดภัยที่สุด
“ฮ่าๆๆๆๆๆ....” ไอ้คนนั้นมันคงบ้าจริงๆ อยุ่ๆก็หัวเราะขึ้นมา
“นึกว่าจะไม่เอาแล้วจริงๆ...ทนไม่ไหวสินะที่เห็นกูจูบไอ้หน้าขาวนี่น่ะฮ่าๆๆ” มันกำลังคุยกับใคร? ผมหรอ..ก็ไม่
แทฮยอง?..ไอ้คนนั้นมันกำลังคุยกับแทฮยองงั้นหรอ?
รู้จักกันสินะ..นี่มันเรื่องอะไรกัน
“พูดมาก..มึงหุบปากไปเลยนัมจุน” แทฮยองกำลังคุยกับมันจริงๆ ไม่งั้นก็คงไม่รู้จักชื่อกันแบบนี้
“กูเห็นนะว่ามึงจะออกมาตั้งหลายครั้งแล้ว” ออกมาจากไหน..หมายความว่าแทฮยองมองผมอยู่ตลอดหรอ?
“กูบอกให้มึงหุบปากเดี๋ยวกูฟาดด้วยรองเท้าซะเลยแม้ง...กูจะมาเคลียกับมึงวันหลัง” เสียงของแทฮยองแข็งกร้าวพูดขาดโทษอีกฝ่าย
ไอ่คนที่ชื่อนัมจุนอะไรนั้นเหมือนไม่ได้สนใจที่แทฮยองพูดเลยแม้แต่น้อยมันยักให้ก่อนเดินหนี แถมยังเดินหัวเราะหน้าตาเฉยออกไปอีก
ผมอยากจะถามออกไปแต่ก็กลัวว่าแทฮยองจะโกรธ
“ยืนไหวหรึเปล่า?” แทฮยองหันมาถามผม
ผมพยักหน้าเล็กน้อยให้เป็นเชิงบอก
แทฮยองแกะมือผมที่กอดเขาไว้อยู่ออก..เขาคงจะเดินหนีผมเหมือนทุกทีที่ทำสินะ
ขอร้องล่ะอย่าทิ้งผมตอนนี้...
“ขึ้นมาสิ” ผิดคาดเขาหันหลังก่อนจะนั่งย่อๆลงเพื่อบอกให้ผมขี่หลังเขา
ผมนั่งสตั้นเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่กล้าอยู่ดี นี่แทฮยองจะให้ผมขี่หลังเขาจริงๆหรอ?
“บอกให้ขึ้นมาไงเล่า!” แทฮยองหันมาตะคอกใส่เชิงบังคับผมจึงยอมอย่างกล้าๆกลัวๆ
ก็ดูทำหน้าเข้าสิทำยังกับผมไปทำอะไรผิดมางั้นล่ะทำไมต้องทำหน้าดุขนาดนั้น
ปกติผมก็ไม่หลัวหรอกนะถึงแทฮยองจะดุขนาด ด่าผมขนาดไหน มันก็ยังดูน่ามอง
แต่วันนี้มันไม่ใช่หรืออาจเป็นเพราะผมเพิ่งผ่านเรื่องร้ายๆมาก็เป็นได้
ตลอดทางที่เดินมาผมไม่พูดอะไรเลยเอาแต่เงียบเยี่ยงคนใบ้ แทฮยองเองก็เช่นกัน
ผมไม่รู้ว่าแทฮยองจะพาผมไปไหนเพราะมันไม่ใช่ทั้งทางกลับของผมหรือของแทฮยองเลย
“แทฮยองจะไปไหน?ไม่กลับบ้านหรอ?” ผมตัดสินใจถามขึ้น
“ยังไม่อยากกลับ..” แทฮยองพูดแค่นั้นแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีกตลอดทาง
แทฮยองพาผมมาที่ห้องพักของใครสักคน เขาเดินพาผมที่ยังอยู่บนหลังเข้ามายังห้องที่ถูกเปิดด้วยคีย์การ์ด
“ห้องกูเองคืนนี้ข้างที่นี่ละกันขี้เกียจไปส่งบ้าน”
“คับ..แต่ผมต้องโทรบอกที่บ้านก่อน” ผมเองก้ไม่อยากกลับบ้านเหมือนกันขี้เกียจต้องตอบคำถามของคนที่บ้าน
“โซฟา...หรือเตียง เลือกมาสิ” อยู่ๆแทฮยองก็ถามขึ้นทั้งที่ยังแบกผมไว้บนหลัง จะให้ผมเลือกงั้นหรอ?ว่านอนที่ไหน?
“รีบๆตอบมา หนัก!” เขาตะคอกใส่ผมอีกแล้ว ที่ให้เลือกนี่จะวางผมงั้นสินะ
ว่างกับพื้นก็ได้นะจะได้ไม่ต้องเดินไกล
“ตรงนี้ก็ได้คับ” ถ้าโซฟาแทฮยองก็ยังต้องเดินไปอีก เตียง ก็คงอยู่ในอีกห้องนึง ผมเลยเลือกที่ลงตรงนี้ดีกว่า
“งั้นหรอ..เลือกเองนะ” แทฮยองนั่งลงเพื่อให้ผมลงจากหลังเขา
แต่ไม่ทันที่ผมจะพยุงตัวลุกขึ้นแทฮยองก็ผลักผมลงนอนกับพื้นก่อนขึ้นมาค่อมผมทั้งตัว
“แทฮยอง” ผมเอ่ยเมื่อแทฮยองเลือนหน้าเข้ามาไกล้ๆ
แทฮยองคิดจะทำอะไร?
ท่าแบบนี้ผมคิดนะคับ
“วี เรียกวีสิ” ตอนนี้หน้าของเราทั้งสองคนห่างกันแทบไม่ถึงคืบด้วยซ้ำ
เวลามองแทฮยองใกล้ๆแล้วยิ่งทำให้ผมนั้นใจเต้นรัวแทบจะหลุดออกมานอกอก
“....วี” เหมือนต้องมนต์สะกดทำให้ผมนั้นคล้อยตาม
ริมฝีบางสีชมผมนั่นยิ้มออกมาเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่แทฮยองนั้นยิ้มให้กับผม
ไม่นะเขากำลังฆ่าผมชัดๆ
“ถึงชั้น...จะไม่ใช่จูบแรก แต่จากนี้ไปจูบของนายจะเป็นของชั้นคนเดียว”
.....................................................................................
NC [ไม่สามารถลงได้]
เมนชั่นมาขอนะคะ @Phantom_Pink
*ไม่ต้องแปะเมลเพราะเดี่ยวโดนแบนค่ะ^^
.....................................................................................
“ไม่คิดจะถามเรื่องเมื่อคืนหรึไง?” แทฮยองพูดขึ้นระหว่างที่เราสองคนยังนั่งกอดก่ายกันอยู่บนเตียงในตอนเช้า
แทฮยองกอดผมไว้แน่นเหมือนกลลัวว่าถ้าปล่อยผมจะหายไปงั้นแหละ นี่ไม่ได้หลงตัวเองนะ แตแทฮยองกำลังทำแบบนั้นจริงๆ
“แทฮยองอยากบอกหรอ?”
“ไม่อยากรู้หรึไง?” อยากรู้สิผมอยากรู้ใจจะขาดแต่ทำไมต้องถามด้วยอยากรู้ไหมถ้าอยากบอกก็ต้องเล่ามาเลยสิ
“ถ้าอยากบอกก็เล่ามาสิจะถามเค้าทำไม”
“นัมจุนเพื่อนชั้น...” แล้วเสียงแทฮยองก็เงียบไป จริงๆก็พอเดาได้ว่ารู้จักกันอยู่หรอกแต่ไม่คิดว่าจะเป็นเพื่อนกันด้วยนี่สิ
ผมงงไปหมดแล้วอยากรู้แต่ก็ไม่อยากจะรู้..ก็ในเมื่อตอนนี้ผมได้อยู่ข้างๆแทฮอยองแล้วนี่
เรื่องนั้นจะยังไงก็ช่าง..^^
“ไม่เล่าต่อหรอ?..”
“ชั้นให้มันไปสั่งสอนนายเอง เรื่องที่นายตามชั้นไม่เลิก แต่ไม่คิดว่ามันจะปล้ำนาย ได้ยินแบบนี้แล้วเกลียดชั้นหรึเปล่า”
“ไม่! เค้ารักแทฮยองหนิ แต่ทำไมถึงเปลี่ยนใจล่ะ” ทำไมถึงเปลี่ยนใจออกมาช่วย ?
“ไม่รู้...ก็แค่ไม่ชอบที่คนอื่นจูบนาย” พูดแล้วหันหน้าหนีผมเฉยเลย แต่คงเขินผมอยู่สินะ
“>//< เค้ารักแทฮยองนะ” ว่าแล้วผมก็ซบหน้าลงที่อกของแทฮยอง แทฮยองเองก็กระชับกอดผมขึ้นด้วยเช่นกัน
“วี..บอกว่าชื่อวีไง”
“เข้าใจแล้วน่า..แทฮย.. อื้มม....” ผมยังพูดไม่ทันจบคำ แทฮยองก็ผิดปากผมด้วยปากของเขา
“วี เรียกสิ....” แทฮยองมากระซิบข้างๆหูผมหลังจากละริมฝีปากออก
“วี....” -///-
ไม่รู้ตอนนี้หน้าผมแดงขนาดไหนให้ตายเหอะไม่เคยต้านทานแทฮยองได้เลย
END
ต้องขอโทษที่มาอัพช้าไม่ได้มาอัพตามที่บอกไว้ต้องขอโทษจริงๆนะคะ
และขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านน๊า จุ๊บ <3 ^^
ความคิดเห็น