Love of Dargon War

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

แซ่ก...แซ่ก... “กรรรรรร” เสียงขู่คำรามดังทั่วผืนป่า สิ่งมีชีวิตที่เป็นอันตรายต่อมนุษย์ ตัวใหญ่สง่า เกล็ดสีน้ำเงินเข้มปกคลุมรอบตัว ปีกกว้างใหญ่กระพืบขึ้นลง หางยาวปกคลุมด้วยหนามแหลมสบัดไปมาเพื่อปกกันตัวเองจากสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอและโง่เขลาที่สุดในสายตาสัตว์ร้ายตัวนี้....ใช่..มังกรตัวนี้กำลังต่อสู้กับมนุษย์.....

ฉึก ฉึก ฉึก อาวุธปลายแหลมหลากหลายชนิดทิ่มแทงเข้าที่ปีกของมังกรยักษ์ เลือดสีฟ้าใสหลั่งไหลออกมา ความเจ็บแสบแล่นริ้วรอบบาดแผล แต่มังกรตัวนี้ยังไม่ยอมแพ้กระพือปีกมาร่างของตัวเองขึ้นสู่ท้องนภา

.

.

ความเจ็บปวดจากบาดแผลแล่นริ้วทั่วทั้งปีกกว้าง ปีกใหญ่กระพือขึ้นลงอย่างอ่อนล้าตอนนี้เขาไม่สามารถทนรับความจ็บปวดอีกต่อไป ทนฝืนบินมาไกลได้ขนาดนี้นับว่าเก่งมากแล้ว จุดหมายปลายทางก็อยู่ไกลเกินไป...สติที่เหลือเพียงน้อยนิดพลันดับวูบร่างของมังกรสีน้ำเงินเข้มล่วงลงสู่ปฐพีทันที...

.

.

แสงสว่างจ้าเกิดขึ้นรอบรอบตัวของมังกรที่หมดสติอยู่ใจกลางป่า แสงนั้นค่อยค่อยจางหายไปเหลือไว้เพียงร่างของเด็กหนุ่มผมยาวปรกหน้าเล็กน้อย ตามเนื้อตัวที่ควรจะมีร่องรอยการต่อสู้เมื่อครู่กลับขาวเนียนราวกลับว่าเป็นคนละคนกันกับมังกรเมื่อครู่ เปลือกตาขยับน้อยน้อยก่อนจะเผยให้เห็นดวงตาคลายสัตว์ร้ายสีน้ำเงินเข้มเช่นเดียวกับสีผม.....มือเรียวยาวยันตัวลุกขึ้นปัดฝุ่นที่เลอะติดชุดที่สั่งตัดด้วยเนื้อผ้าขาวนุ่มชั้นดี...การแต่งกายด้วยชุดราชวงศ์ชั้นสูง หน้าตาหล่อเหลาราวภาพวาดในจินตนาการ ร่างสูงโปร่งสง่าดูน่าเกรงขาม....หากบุคคลใดไม่ได้เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นคงสงสัยว่าเหตุใดเจ้าชายรูปงามจึงได้มาอยู่ในป่าลึกเช่นนี้...

“นี่ข้าหมดพลังไปกับสิ่งมีชีวิตโง่เขล่าได้อย่างไรกัน” สบถอย่างนึกโทษในความประมาทของตังเอง หากเขารอบคอบกว่านี้คงไม่ต้องมาติดอยู่ในร่างมนุษย์ที่แค่คิดก็นึกรังเกียจแล้ว.... กลิ่นหอมอบอวลโชยผ่านจมูกของร่างสูง ทำให้นึกแปลกใจว่ากลิ่นหอมๆนี้เป็นของผู้กัน..หากเป็นสัตว์ป่าก็คงไม่ใช่เพราะสัตว์พวกนั้นเป็นสัตว์ชั้นต่ำไม่มีทางที่จะเป็นกลิ่นอื่นไปได้นอกจากกลิ่นเหม็นสาบน่าสะอิดสะเอียน...กลิ่นนี้เขาจำได้ดีมันเป็นกลิ่นของมนุษย์ผู้มีจิตใจบริสุทธิ์เกินเทวดาหรือเทพเจ้าบางตนเสียอีก...

“ไม่น่าเชื่อว่าบนโลกมนุษย์ยังหลงเหลือผู้ที่มีจิตใจบริสุทธิ์เช่นนี้อยู่..อืม...กลิ่นมาจากทางเหนือ” รอยยิ้มพึงพอใจปรากฎบนใบหน้าหล่อเหลา ความคิดที่จะตามหากลิ่นนั้นแล่นเข้ามาในหัว..

“เฟียร์” กล่าวเพียงเท่านั้นก็ปรากฎร่างของชายหนุ่มร่างผอมบางตัวสูงพอๆกับเขา เส้นผมสีทองยาวสลวยพริ้วไปตามกระแสลม ใบหน้าหวานขาวใส

“ขอรับนายท่าน” เจ้าของชื่อเฟียร์โค้งคำนับให้กับผู้เป็นนายอย่างนอบน้อมและรอฟังคำสั่ง

“พาข้าไปทางเหนือที..แล้วก็ไม่ต้องบินสูงอยู่แค่ระดับนี้พอ” ทันทีที่คำสั่งของผู้เป็นนายจบลงร่างบางก็กลายเป็นวิหคขนสีทองขนาดพอเหมาะที่จะให้ผู้เป็นนายขึ้นขี่ได้ ร่างมนุษย์ที่ยังเหลืออีกร่างก็จัดการแปลสภาพเครื่องแต่งกายของตนให้กลายเป็นเสื้อขาวและกางเกงธรรมดา เมื่อนายพร้อมบ่าวก็พร้อมทั้งสองออกเดินทางมุ่งหน้าสู่เจ้าของกลิ่นกายหอมนั่น.......