รักที่ไม่รู้สึก

ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนหรือคนรัก2

ที่โรงพยาบาลชาง



เตฮุนได้แต่เดินไปเดินมา อยู่หน้าห้องผ่าตัด หมอเดินเข้าเดินออกอย่างไม่หยุดหย่อน ทำเอาใจของเตฮุนแทบแตกสลาย โรงพยาบาลชาง ข้างในขาวสะอาด แต่เสื้อผ้า หน้าตาของเตฮุนนั้น ไม่ได้ขาวสะอาดเลย แต่เต็บไปด้วยเลือดและคราบน้ำตา

“ยูมีจ๋า เธอช่วยฟื้นขึ้นมาได้มั้ย พระเจ้าได้โปรดคุ้มครองยูมีด้วย”

เตฮุนได้แต่สวด ภาวนา อ้อนวอนขอพระเจ้า ซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น พ่อแม่ของยูมีพอทราบข่าวก็รีบบินกลับมา แต่คงไม่ใช่คืนนี้ เพราะในใจของพวกท่าน มีแต่ธุรกิจเป็นสำคัญ เรื่องนี้ยูมีรู้ดี แต่ทว่าในตอนนี้ยูมีไม่สามารถรับรู้ได้แล้ว ไม่ใช่ตายน่ะ แต่เธอ..

“เอ่อ ใครเป็นญาติของ เด็กหญิงยูมีครับ” คุณหมอเดินออกมาบอกถึงอาการ

“ครับ ผมครับ เธอเป็นอย่างไรบ้างครับ” เตฮุนถามอย่างร้อนใจ

“ครับ เธอในตอนนี้ ยังไม่มีการตอบสนอง อาการอยู่ในขั้นโคม่า เธออาจจะไม่สามารถกลับมาเป็นแบบเดิมได้ ถ้าเธอพ้นคืนนี้น่ะ แต่ถ้าอาการยังไม่ดีขึ้น ก็อาจจะไม่พ้นคืนนี้” ... ในตอนนี้หัวใจของเตฮุนก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง น้ำตาที่หยุดอย่างชั่วคราว ก็กลับมาร้องอีกครั้ง แต่คราวนี้ ราวกับว่าจะไม่มีวันหยุดอีกแล้ว

“ปิ๊บ ปิ๊บ” เสียงของเครื่องมือแพทย์ ดังอยู่ข้างหูอย่างตลอดเวลา พ่อแม่ของยูมีมาแล้ว แต่ก็มาได้แค่เยี่ยม และท่านทั้งสองก็ได้กลับไปแล้ว

เตฮุนต้องกลับบ้าน เพราะเค้าก็ยังมีพ่อแม่และน้องอยู่ด้วย

“พี่เตฮุน ไปไหนมา เค้าเป็นห่วงพี่มากน่ะ แล้วพ่อกับแม่ก็เป็นห่วงมากด้วย”

“จ่ะๆ” เสียงที่เบามาก จนแทบจะไม่ได้ยินอยู่แล้ว แต่จำเป็นต้องตอบ

“พ่อครับ แม่ครับ ผมกลับมาแล้ว พอดีเพื่อนผมถูกรถชน ผมเลยต้องไปเฝ้าไข้ครับ”เสียงที่หมดแรง แต่เตฮุนก็จำเป็นต้องพูดออกไป

“แล้วเพื่อนลูกเป็นไงบ้างล่ะ”แม่ถามอย่างตกใจ

“ก็ไม่แน่ครับ ถ้ารอดคืนนี้ ก็ถือว่าปลอดภัย แต่อาจจะไม่สามารถกลับมาเป็นแบบเดิมได้” เตฮุนตอบอย่างปลง

“งั้นลูกก็ไปพักผ่อนเถอะ” แม่บอกเตฮุนด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงลูก

“พี่ ระหว่าเค้ากับพี่ยูมี พี่รักใครมากกว่ากัน”บูมินถามอย่างไม่พอใจ

“ทำไม บูมินถามพี่อย่างนั้น เธอเป็นน้อง พี่ก็ต้องรักเธอ”เตฮุนตอบอย่างไม่แยแส

“บูมินรู้ว่าพี่รักเค้า แต่พี่รักใครมากกว่ากัน” บูมินย้ำกับคำถามนี้

“...” ไม่มีเสียงตอบกลับจากเตฮุน



ในเช้าวันรุ่งขึ้น



แม่ได้เดินออกมาบอกว่า “เตฮุน พ่อเค้าเสียแล้วน่ะ”

เตฮุนแทบเป็นบ้า เค้าคิดวนไปวนมา ว่าทำไม ความโชคร้ายจึงต้องตกอยู่กับเค้าอย่างนี้

ในวันงานศพ มีแต่ความเศร้าโศกเสียใจ มีผู้คน ญาติสนิทมิตรสหายมากันอย่างคับคั่ง แค่ใจของเตฮุน ไม่ได้อยู่ที่งานศพ แต่กลับลอยไปที่ดรงพยาบาล เตฮุนได้แต่กังวลถึงอาการของยูมี พอเสร็จสิ้นงานศพ เตฮุนจึงรีบไปโรงพยาบาลทันที และไม่สนใจถึงบูมินที่ตะโกนห้ามไม่ให้เตฮุนไป

“ยูมีจ๋า ชั้นกำลังจะไปหาเธอน่ะ เธออย่าพึ่งเป็นอะไรไปชั้นรักเธอน่ะ” เตฮุนบ่นพึมพำในรถ

“เอ่อ อาการของคุณยูมีดีขึ้น ตอนนี้ก็ทำได้แต่ภาวนาให้เธอฟื้นและกลับมาเป็นยูมีคนเดิม”หมอได้ให้กำลังใจเท่าที่ทำได้

ในขณะที่เตฮุนหลับไป เพราะเหนื่อยจากสิ่งหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นกับเค้านั้น ยูมีก็ได้ตื่นขึ้นมา แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะปลุกเตฮุน เพราะเตฮุนเหนื่อยเพราะเธอมามากแล้ว



ในรุ่งเช้า



“เตฮุน ยุนเตฮุน” ยูมีสะกิดเรียกเตฮุน

“ยูมี จางยูมี เธอฟื้นแล้ว” เตฮุนตะโกนออกมาอย่างลืมตัว

ทันทีที่เตฮุนตั้งสติได้ ก็ได้รีบเรียกหมอและพยาบาลมาโดยเร็ว

“นับเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่ได้เกิดขึ้นมาก เพราะอาการอย่างนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้” คุณหมอบอกด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อเพราะมันได้เกิดขึ้นแล้ว

“ต่อไปนี้ ชั้นจะดูแลเธออย่างดีน่ะ ชั้นรักเธอ”

“ชั้นก็รักเธอ เตฮุน”

คำสารภาพรัก ช่างอ่อนโยนและบริสุทธิ์ และไม่มีสิ่งใดแอบแฝง ภายใต้ความรู้สึกเหล่านี้ คงจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ เพราะความรู้สึกมันมีมากจนอธิบายไม่ได้



ที่บ้าน



“เตฮุน ลูกจะต้องไปเรียนที่อังกฤษ1ปีน่ะแม่เตรียมเรื่องไว้เรียบร้อยแล้ว และจะต้องดูแลน้องด้วย”แม่บอกกับเตฮุน พร้อมหน้าบูมิน

“โธ่แม่ครับ ผมอยากอยู่ที่กรุงโซลนี่” เตฮุนพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ

“แต่ลูกต้องไป”คำสั่งเด็ดขาดของแม่ทำให้เตฮุนทุข์ แต่กลับทำให้บูมินมีความสุข” ในใจตอนนี้ของเตฮุนคิดว่า ทำไมน้องของเขาถึงช่างร้ายเช่นนี้ เขาเสียใจที่มีน้องแบบนี้ ช่างเป็นน้องที่ขี้อิจฉามาก แต่เค้าก็ยังคงรักอยู่

“ยูมี ชั้นต้องไปเรียนที่อังกฤษสัก1ปี ช่วงนี้ชั้นอยากใฟ้เธอดูแลตัวเองน่ะ”เตฮุนไม่กล้าที่จะสบตา เพราะกลัวว่าถ้าเค้าได้สบตากับยูมีแล้ว น้ำตาก็คงจะพาลไหลลงมา

“อืม ชั้นอยู่ได้น่ะ เตฮุนไม่ต้องเป็นห่วงน่ะ แต่..ชั้นขออะไรอย่างนึงจากเตฮุนได้มั้ย..”

“จะขออะไรฮึ ยูมี พี่ชายชั้นไม่ได้รวยนักหนาน่ะเธอน่ะคิดจะมาหลอกเอาเงินใช่มั้ย”

บูมินพูดออกไปอย่างเสียมารยาท

“พูดอะไรของเธอน่ะ บูมิน ออกไปเลย ออกไปเดี๋ยวนี้”เตฮุนตะคอกบูมินดวยความโกรธ

“นี่พี่กล้าพูดกับเค้าอย่างนี้หรอ” บูมินน้ำตาคลอเบ้า

“ที่พี่ไปกับเธอครั้งนี้ ไม่ใช่เพื่อเธอ แต่เพื่อแม่ อย่าสำคัญตัวผิด”เตฮุนระงับความโกรธไม่อยู่ จนยูมีต้องเอ่ยปากห้าม

“อย่าทะเลาะกันเลย เตฮุน” ยูมีพูดออกมาด้วยสีหน้ากังวล “สิ่งที่ชั้นจะขอน่ะ มันไม่ใช่สิ่งของ หรือเงินทองหรอกน่ะ บูมิน แต่อยากจะขอ...” ยูมีเงียบ

“ขออะไรพูดออกมาสิยูมี “ชั้นก็แค่อยากจะขอให้เธออย่าไปมีคนอื่นแค่นั้นน่ะ”ยูมีพูดแบบเขิลๆ

“ยูมีชั้นจะไม่นอกใจยูมีเลยหล่ะ” พอพูดเสร็จ เตฮุนและยูมีก็ยิ้มกันอยู่สองคน ปล่อยให้บูมินงงเป็นไก่ตาแตก

และการลาก็ได้เสร็จสิ้นลง ทิ้งความเจ็บปวดไว้เบื้องหลัง “รักเธอจัง ยูมี ชั้นรักเธอน่ะ” คำพูดพึมพำของเตฮุนจณะอยู่บนเครื่องบิน “ลาก่อน ยูมี”