คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 คุณชายเอาแต่ใจ (ลงครบแล้ว)
ผิดตรงชื่อมิณทร์นะคะถ้าว่างจะมาแก้ชื่อค่ะ
“อาจารย์ครับผมขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำครับ” เมื่ออาจารย์พยักหน้าให้ผมก็รีบเดินออกไปจากห้องทันที ความจริงแล้วผมไม่ได้จะเข้าห้องน้ำหรอกแต่ผมมารับโทรศัพท์ต่างหากล่ะ หน้าจอขึ้นเบอร์ไม่คุ้นตาเลยแฮะ
“ครับ”
“น้องมินทร์ นี่พี่เฟย์เองนะ”
“อ่อ ครับ”
“น้องมินทร์ใกล้จะเลิกเรียนรึยังล่ะ” ปลายสายดูเสียงร้อนรนยังไงก็ไม่รู้
“ใกล้แล้วครับอีกประมาณสักครึ่งชัวโมงก็เลิกแล้วครับ มีอะไรรึเปล่าครับ”
“ก็ธามไทน่ะสิ ไม่ยอมถ่ายเอ็มวีน่ะสิ บอกว่าจะกลับๆลูกเดียวเลย”
“แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ”
“น้องมินทร์ช่วยมาพูดกับธามไทเขาหน่อยสิ”
“แล้วไม่รู้นะครับว่าเขาจะฟังผมไหม”
“มาเถอะค่ะ ไม่ลองก็ไม่รู้” แล้วปลายสายก็ตัดไปทันที มาเร็ว เคมเร็ว
ผมไปยังที่สตูดิโอ ที่คุณชายอยู่ ไม่อยากจะบอกว่าคุณชายเขาเป็นศิลปินเลยนะ น่าตื่นเต้นใช่ไหมล่ะ
“น้องมินทร์ใช่ไหม” ผู้หญิงที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นพี่เฟย์เดินเข้ามาทักผม
“ครับ”
“มานี่เร็ว” พี่เฟย์ลากผมมายังหน้าห้องแต่งตัวของคุณชาย “เข้าไปเคลียร์ให้พี่ที หงุดหงิดน่าดูเลยล่ะที่ไม่ยอมให้กลับบ้านน่ะ” ผมเปิดลูกบิดเข้าไปก็เห็นคุณชายนอนอยู่บนโซฟาโดยมีผ้าเย็นปิดตาอยู่
“คุณชายครับ” ทันทีที่ผมเรียก คุณชายก็เด้งตัวเองขึ้นมาจากโซฟาแล้วหันหน้ามามองผม
“มินทร์มานี่ได้ไง”
“พี่เฟย์โทรตาม”
“เฮอะ ยัยนั่นยุ่งไม่เข้าเรื่อง”
“คุณชายทำไมไม่ยอมทำงานล่ะครับ”
“ก็ฉันไม่อยากทำ”
“คุณชายเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” ผมพยายามพูดเกลี้ยกล่อมให้คุณชายยอมถ่ายงาน
“ไม่อยากทามมมมมมมม” คุณชายดึงผมมานั่งข้างแล้วนอนตักผม (ธามไทมุ้งมิ้งจัง)
“งั้นบอกเหตุผลมมา 1 ข้อว่าทำไม่ไม่ยอมถ่าย ถ้าเหตุผมดีจริงจะพากลับบ้านเลย”
“เฮ้อ~” คุณชายยกผ้าเย็นขึ้นมาปิดตาเหมือนเดิม “ก็บอกไว้แล้วว่าวันนี้จะพาไปเที่ยว” ผมเม้มปากลง ดีนะที่
คุณชายปิดตา ไม่งั้นต้องรู้แน่ๆเลยว่าตอนนี้ผมเนี่ยอยากระเบิดตัวเองตาย
“ไม่เอาหรอกถ้าคุณชายไม่ยอมทำงานนะ ผมก็จะไม่ไปกับคุณชาย”
“เชอะ ถ้างั้นก็รู้ไว้ด้วยล่ะที่ยอมไปถ่ายต่อก็เพราะนายนั่นแหละ” แล้วคุณชายก็เดินออกจากห้องไปทึ้งผมให้นั่งรออยู่ในนั้นแหละ
ผมนั่งรอคุณชายจนตอนนี้สามทุ่มกว่าแล้ว
“มินทร์ไปกลับกันเถอะ” เสียงสวรรค์ดังขึ้น ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วรีบเดินออกไป
“รถล่ะครับ”
“เรียกคนที่บ้านให้มารับน่ะ”
“ทำไมล่ะครับ” ปกติคุณชายขับรถมาเองนี่นา ตอนนี้เราขึ้นมานั่งบนรถกันแล้ว
“ขับไปเรื่อยๆ ก็ถ้าฉันขับเองนะ ฉันก็จะคุยกับนายไม่ได้ เพราะเดี๋ยวนายก็ต้องบอกให้ฉันดูทางไปเดี๋ยวคว่ำ อะไรประมาณเนี้ย”
“แหมแล้วก็บอกว่าจะพาเรามาเที่ยว แต่บอกให้พี่เขาขับไปเรื่อยๆเนี่ยนะ”
“ก็นี่มันสามทุ่มแล้วอ่ะ อยากไปไหนล่ะ”
“ก็นั่นน่ะสิครับนี่มันสามทุ่มแล้วจะให้ไปไหนล่ะ”
“ไปทะเลกันไหมล่ะ”
“คุณชายครับพรุ่งนี้ผมมีเรียน -_-“
“งั้นฉันพานายกลับบ้านก่อนก็แล้วกัน ให้เวลานายคิดก่อนว่าอยากไปไหน ไว้คิดออกนะฉันจะพาไปทันทีเลยตก
ลงปะ”
“อย่างงั้นก็ดีครับ”
“กลับบ้านเลย” คุณชายสั่งให้คนขับรถกลับบ้าน
หลังจากวันนั้นดูเหมือนทุกอย่างจะปกติโทรศัพท์ผมไม่ดังเพราะเรื่องของคุณชาย แต่ผมคิดว่ามันต้องมีเรื่องอีกแน่ๆเลยไม่งั้นคงไม้ตั้งชื่อตอนว่าคุณชายเอาแต่ใจหรอกจริงไหม
“เอาอีกแล้ว” ผมพูดออกมาทันทีที่เห็นเบอร์ที่ขึ้นอยู่บนจอ “อะไรครับคุณชาย”
“มินทร์วันนี้ว่างใช่ไหม”
“ผมเคยไม่ว่างด้ยเหรอครับ”
“วันนี้ฉันเบื่อจังเลยอ่ะ ไปเที่ยวกันไหม”
“นี่เพิ่งจะพักกลางวันเองนะครับ”
“ถ้างั้นเลิกเรียนแล้วเดี๋ยวไปรับนะ”
“คร๊าบคุณชาย”
ปรี๊นๆ! เสียงบีบแตรดังขึ้นทำให้ผมต้องหันไปมอง
“อร๊ายๆ~” ผมแอบได้ยินเสียงกรี๊ดจากพวกนักเรียนหญิงระแวกนั้นเบาๆก็ไม่ใช่อะไรหรอกนะแค่คุณชายเลื่อนกระจกลงมา
“จะเลื่อนกระจกทำไม ผมจำป้ายทะเบียนรถได้น่า” ผมเปิดประตูแล้วขึ้นไปนั่งข้างคนขับ
“เช็คเรตติ้งนิดนึง” แล้วคุณชายก็ถอนแว่นออก
“คุณชายก็ใส่ชุดนักเรียนนี่นา แล้วยังมีหน้ามาชวนเที่ยวตอนพักกลางวัน ร้ายกาจมาก” คุณชายไหวไหล่แบบไม่
แคร์
“วันนี้ฉันจะไปกินไอติม”
“หน้าตาไม่ให้เลยอ่ะ”
“อะไรๆ” คุณชายเอามือมาผลักหัวผม
--------------------------------------------
ยังไม่ครบร้อยเปอร์นะเเต่ก็ไม่รู้ว่ากีเปอร์อ่ะ
เม้นท์ด้วยนะค๊า อยากอัพเเต่รอเม้นท์ก่อนค่ะ
มาต่อคะ
“เลือกสิว่าจะกินอันไหน” คุณชายบอกกับผม ผมทำหน้าเอือมๆ ก็จะไม่ใช่อะไรหรอกถ้านี่มันไม่ใช่ ตู้ไอติมในเซเว่น
“มารับผมมากินไอติมที่เซเว่นเนี่ยนะ” คุณชายพยักหน้ารับแล้วก็หยิบไอติม ไม่สิ หอบไอติมเลยมากกว่า
“แถมยังเป็นเซเว่นหน้าโรงเรียนผมอีกเนี่ยนะ” ผมเดินไปจ่ายเงินกับคุณชาย นึกไม่ถึงใช่ไหมล่ะว่าคุณชายจะมีมุมอย่างนี้น่ะ
ในห้องผมเองแหละ
แอ๊ด~ ผมหันหลังไปมองที่ประตู พอเห็นว่าผู้มาเยือนใหม่คือใครก็รีบหันหน้ากลับมาทำการบ้านต่อทันที
“มิณทร์ กินติมไหม” คุณชายนั่งลงบนเตียงที่ติดกับโต๊ะที่ผมนั่งพร้อมกับยื่นไอติมถ้วยใหญ่มาตรงหน้าผม ผมรีบเอามือผลักออกโดยที่ไม่มองหน้าคุณชายเลยสักนิด
“กินเถอะ” คราวนี้คุณชายตักใส่ช้อนมาจ่อที่ตรงปากผม ผมรีบเบือนหน้าหนีเพราะว่าผมยังมีการบ้านต้องทำอีกมากเดี๋ยวกินแล้วคุณชายชวนกินยาว
“มิณทร์ง่ะ ถ้ามิณทร์ไม่ยอมกินนะฉันจะ..” ผมรีบคว้าช้อนของคุณชายมาเข้าปากเพราะว่าขี้เกียจฟังคุณชายสุดแสนจะเอาแต่ใจบ่น
“ดีมาก กินอีกๆ” คุณชายลูบหัวผมแล้วก็เอาไอติมคำใหม่มาจ่อปากผมอีก
“พอแล้วฮะคุณชาย ผมจะทำการบ้าน”
“ชิส์ บอกว่าไม่ต้องเรียกว่าคุณชายแล้วไง”
“ไม่เอาหรอก” ผมนั่งทำการบ้านต่อแต่อยู่ๆคุณชายก็เอาแขนมาพาดลงบนไหล่ผมแล้วเอาหน้ามาแนบกับหน้าผม
“มิณทร์รู้ตัวรึเปล่าว่าตัวเองน่ะโตแล้ว”
“รู้สิคุณชาย คนบ้าอะไรจะไม่รู้ว่าตัวเองน่ะ..” ” คุณชายเลื่อนมือมายันไว้กับโต๊ะแล้วเลื่อนตัวมามองหน้าผม พร้อมกับเลื่อนหน้ามาจุ๊บหน้าผากผมหนึ่งที แล้วก็รีบเดินไปที่ประตู
“ถึงมิณทร์จะโตแล้วแต่เรื่องที่ต้องจุ๊บเหม่งส่งเข้านอนนี่ก็ต้องทำอยู่นะคร๊าบ รีบนอนด้วยล่ะ ฝันดี” แล้วคุณชายก็รีบเดินออกไป เป็นไงล่ะความเอาแต่ใจที่สุดแสนจะมุ้งมิ้ง สมกับชื่อตอนรึยังล่ะคร๊าบ
----------------------------------------------
END ไปหนึ่งตอน น่ารักไหม
ถ้าชอบก็เม้นนะคะ
ความคิดเห็น