PINYULIK

ลำดับตอนที่ #2 : ดีล่ะ...คืนนี้ฉันจะหนี ในตอนที่งานจบลง

อืม...พิธีการก็เป็นเหมือนเดิมทุกปี บทพูดก็เหมือนเดิม แน่นอน คงจะเป็นอย่างที่เพทายพูดนั่นแหละใครมันจะอยากมาฉลองกับฉัน งานวันเกิดของฉันในทุกๆปีก็เหมือนพวกเขามาฉลองกันเอง ส่วนหน้าที่ของฉันในวันนี้ก็แค่นั่งทำตัวดีๆ แค่นั้น อ้อ แล้วก็รอรับของขวัญจากพวกสาวใช้และองค์รักษ์ ที่ชอบคิดว่าฉันเป็นเด็กไม่ยอมโต ตุ๊กตางั้นเหรอ บ้า! ฉัน 20 แล้วนะ ฉันอยากขี่รถ อยากได้รถสวยๆซักคัน แต่ที่สำคัญมากที่สุด ของขวัญที่ฉันต้องการมากที่สุด ฉันอยากจะขึ้นไปข้างบนจัง ฉันอยู่ข่างล่างนี้มานานเกินพอแล้วนะ! คิดถึงพ่อกับแม่จัง แต่พวกเขาก็ช่วยอะไรฉันไม่ได้หรอกในเวลานี้...

"องค์หญิงเพคะ นี้ของขวัญจากฉันค่ะ^^" โอ้! โคเชย์นั่นเอง เธอคงจะถักหมวกไม่ก็ผ้าพันคอ ให้ฉันเหมือนทุกปีเป็นแน่แท้ อย่าให้เดาเลย แต่ละคนก็ให้ของเดิมๆกับฉันทุกปี

แก๊งๆๆ

 

เสียงเคาะระฆังดังขึ้น 3 ที ทุกๆคนที่มาอยู่ให้ห้องประชุมที่ถูกแต่งแต้มสีสันด้วยบรรดาเหล่าแม่บ้านช่วยกันเสกให้กลายเป็นงานฉลองที่งดงามก็ได้เงียบปากลงไป..

พ่อเฒ่าองค์รักษ์เดินขึ้นมาบนเวที โดยมีสายตาของทุกคนจับจ้อง แล้วกล่าวเปิดงานอย่างใจเย็น ฉันไม่อยากทนฟังเรื่องของตัวเองหรอกนะ หน้าอายจะตาย! แต่จะให้ลุกขึ้นเฉยๆก็กระไรอยู่ เลยนั่งฟังมันจนจบ

"เซเดน.." ฉันเอ่ยเรียกพ่อเฒ่าองค์รักษ์อย่างเหม่อลอย "ขอรับ องค์หญิง?" เซเดนใช้หน้าตาแก่หงำเหงือก หันมาตอบฉันด้วยน้ำเสียงที่คล้ายจะขาดใจมันตรงนี้ให้ได้ "ฉันอยากได้ของขวัญ...ได้ไม๊?" ฉันหันไปคุยกับเซเดนอย่างจริงจัง "ได้สิขอรับ เพื่อองค์หญิงของกระผม" ... :D เยี่ยม! ... "ฉันอยาก...จะขึ้นไปอยู่ข้างบน" พูดจบเซเดนก็ส่ายหน้า "เป็นไปไม่ได้หรอกขอรับ ข้างบนนั้นอันตรายมาก" หืม...อันตราย? "แต่.. แล้วเมื่อไหร่หล่ะ ฉันถึงจะได้ออกไปจากที่นี่ซักที" .... "ไม่ทราบขอรับ" ฉันรู้คำตอบอยู่แล้ว แน่ล่ะ ก็ฉันถามแทบทุกปีเลยนี่ ทำไมจะไม่รู้ล่ะว่าสุดท้ายก็เปล่าประโยชน์

 

ดีล่ะ...คืนนี้ฉันจะหนี ในตอนที่งานจบลง

 

":) ขอบคุณค่ะที่มาร่วมงานวันนี้" 

"เห...วันนี้วันอะไรกันทำไมดูเรียกร้อยผิดปกตินะ,เธอน่ะ" เหอะ-_- เสียงเพทายนั่นเอง จะไม่มีซักเรื่องเลยใช่ม้ะ ที่จะไม่ขัด

"ย่ะ!- -"

"อ้าวเมื่อกี้ยังเรียบร้อยกับคนอื่นอยู่เลยนะ ไม่เรียบร้อยกับฉันบ้างเหรอ ฉันก็เป็นรุ่นพี่เธอนะ องค์หญิง อ๋อๆฉันรู้แล้วแหละ.."

"..." เพทายเดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วโก่งตัวสูงๆของเขาพร้อมกระซิบว่า "ต้องการอะไรกันแน่นะ ตีสองหน้าอยู่เหรอ ไม่ดีเลยนะ เธอน่ะ.. เลิกทำเถอะ"

เพี๊ยะ!!

"โอ้ยย!"

"น่าขยะแขยง อย่าเข้ามาใกล้ได้ไหม!!"

"องค์หญิงเกิดอะไรขึ้นเพคะ?!" โคเชย์วิ่งกรูมาที่ฉัน

"ฉันเกลียดเพทาย!! เขาแย่มาก เป็นองค์รักษ์ที่ห่วยแตกที่สุด ใครสั่งสอนเขามาหา?!"

ฉันตะโกนดังลั่น องค์รักษ์และสาวใช้หลายๆคนที่ยังไม่กลับหันหน้ามามองฉันเป็นตาเดียว เพทายก้มหน้าลง...ทำไม...=_=

"กระผมเองแหละที่เป็นคนสั่งสอนเขามา..." พ่อเฒ่าเซเดนก้าวขาขึ้นมาแล้วพูดช้าๆ...เฮือก!

"..." 

"เพทายเป็นองค์รักษ์ที่ดีที่สุด เท่าที่กระผมเคยฝึกฝนมา...เขาทำตามหน้าที่ได้ดี ดีมาก...องค์หญิงไม่ควรจะกล่าววาจาว่าร้ายใส่เขาเลย ในบรรดาองค์รักษ์รุ่นเดียวกัน เพทาย เป็นองค์รักษ์ที่..." ... .. . .. .บรรดาองค์สาวใช้ทั้งหลายพยักหน้าเห็นด้วยกับความดีความชอบขอเพทายที่พ่อเฒ่าองค์รักษ์ว่า

"พอได้แล้ว! ฉันผิดใช่ไหม ถ้าจะบอกให้ขอโทษก็บอกมาเลยสิ ไม่ต้องบรรยายความดีขอเขา...ขอโทษ พอใจรึยัง!!!" ว่าจบฉันก็วิ่งออกจากห้องประชุมนั้นทันที ทำไมต้องเป็นเเพทาย ทำไมทุกคนเข้าข้างเพทาย ไม่เคยฟังเหตุผลฉันบ้างเลย! ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันเกิดฉัน เป็นวันเกิดที่เวลวร้ายที่สุด!!...หึ...จริงๆมันก็..เลวร้ายมันทุกปีอยู่แล้วนี่ ผ่านไปอีกปีจะเป็น...อะ..ไร.ไป วิ่งไปฉันก็ร้องไห้ไปด้วย ตอนแรกฉันคิดว่าเรื่องหนีขึ้นไปข้างบนคงจะเป็นฝันลมๆแล้งๆของฉัน แต่ตอนนี้แหละไม่มีใครหน้าไหนจะขวางฉันได้อีกแล้ว!

 

ทางด้านห้องประชุม

 

"องค์หญิง!!" โคเชย์ตะโกนเรียกองค์หญิงและกำลังจะวิ่งตามไป

"...เดี๋ยวก่อน" แต่เซเดนหัวหน้าองค์รักษ์คว้าแขนเธอไว้ก่อน

"แต่..." โคเชย์บิดแขนขัดขืนเพื่อจะวิ่งไปข้างหน้า

"เพทายไปตามองค์หญิงมาที..."

"...ครับ"

เซเดนคลายมือออกจากแขนของโคเชย์

"จริงๆแล้ววันนี้ ฉันจะให้ของขวัญองค์หญิงเพื่อเป็นการเซอร์ไพรเลยยังไม่ได้บอกอะไร.." หัวหน้าองค์รักษ์กล่าวช้าๆตามแบบฉบับคนแก่วัย70ปี

"ของขวัญที่จะให้...คือ?" โคเชย์ทวนคำช้าๆ

"คือให้องค์หญิง ได้ขึ้นไปเที่ยวด้านบน"

"โอ้!...นั่นเป็นสิ่งที่องค์หญิงใฝ่ฝันมาตลอด.." โคเชย์เอามือปิดปาก แทบไม่เชื่อหูตัวเอง

"คนที่คิดเรื่องนี้คือเพทาย ฉันอนุญาตแล้ว ตอนนี้เหลือแค่รอให้เพทายพาตัวองค์หญิงกลับมา เราก็รอกันอยู่ที่นี่แล้วกัน" พ่อเฒ่าองค์รักษ์ว่าอย่างใจเย็น

"ให้ฉันไปตาม..."

"เธอไม่เชื่อใจเพทายงั้นรึ..." เซเดนเลิกคิ้วถาม

"ไม่ใช่ค่ะ...ตกลงค่ะฉันจะรออยู่ที่นี่ก็ได้"

 

ทางด้านองค์หญิง

 

ตึกๆๆ

ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทางออกสำหรับไปข้างบนอยู่ทางไหน แต่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นห้องนั้น...ห้องที่ฉันไม่เคยเข้าไปตั้งแต่เด็ก เพราะมันมืดสลัวและน่ากลัวมาก แต่ตอนนี้ฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ฉันวิ่งตรงไปทางนั้นผลักประตูออก เดินเข้าไปแล้วปิดประตู ในห้องนี้มืดจริงๆ แถมผนังห้องยังเป็นดิน ที่ไม่ได้ฉาบปูนและยังไม่ได้ลงกระเบื้อง เหมือนอุโมงค์เลยแฮะ...ฉันเดินคลำทางไปด้านหน้าเรื่อยๆ ในเมื่อตามองไม่เห็นก็ต้องใช้กายสำผัส... และในที่สุดทางก็ตันพร้อมกับวัตถุชิ้นสุดท้ายที่ฉันสำผัสตรงหน้าคือ...บรรได...

ช่วงงง..หลังไมค์มีจริง >___<
จบไปแล้วค่ากับตอนที่2 0[]0!
ไม่รู้ว่าสาวๆที่อ่านจะชอบกันไหม จะสนุกไปด้วยกันไหม แต่สำหรับตัวเราสนุกมากค่ะ5555
คิกๆๆ ตื่นเต้นซะเอง จะขึ้นไปด้านบนได้แล้วนะองค์หญิงของทาโร่
อาา...แล้วก็เหมือนเดิมนะคะ ถ้ามีคำถามอิหยังก็ถามมาาาได้เบยย
ตรงคอมเม้นข้างล่าง :)
หรืออยากถามคำถามส่วนตัว 555 ได้ที่ My.id ของโร่เอง :3
Click here , ID Taro

จริงๆ อยากแต่งบล๊อคให้สวยๆกว่านี้ แต่แต่งไม่เป็น 555
ใครมีความรู้ก็สอนหน่อยเด้อ ข้อยอยากฮู้อะ-3-
แฮ่มๆ โอมมมจงติดตาม เพี๊ยงๆ 555
ก็ขอฝากนิยายเรื่องแรกของเราไว้ในอ้อมแขนของคุณผู้อ่านทุกท่านนะค้าา
วันนี้เอาเพลงมาฝากด้วยค่ะ 555 เพลง อาจเพราะ... :D
..

SSE YHA!!~

By. Taro (นามสมมติ)