Just the one แค่นายคนเดียว

ลำดับตอนที่ #2 : First1 จุดเริ่มต้น

       

 First1 จุดเริ่มต้น

 

 

          ใคร ใครกัน ใครกันที่เป็นคนที่ช่วยผม อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นแผ่นอกกว้างๆของร่างกำยำนั้น มันทำให้ผมรู้สึก


ปลอดภัย ไมผิดใช่มั๊ย ถ้าผมอยาหยุดเวลาอยู่ที่ตรงนี้ ตรงที่ของเราสองคน 

 

 

.

 

.

 

.

"มันไปไหนละว่ะ!!" เสียงโหวกเหวกโวยวายของพวกมันดังขึ้นจนผมที่ซุกอยู่กับแผ่นอกกว้างๆถึงกับสะดุ้งโหยง


"หามันให้เจอ ไป!" พวกมันตะโกนเสียงดังและพากันวิ่งไป เหลืองทิ้งไว้เพียงความเงียบสงัด และ เสียงหัวใจของผมที่


เตันระรัว


          ทำไมนะ ทำไมหัวใจผมถึงได้เต้นแรงขนาดนี้ เพราะ เขาคนนั้นหรอ เขาคนนั้นเป็นคนทำให้ผมเป็นแบบนี้รึไงนะ


ไม่ผิดแน่ ต้องเป็นเขาแน่ๆ ที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ ไม่ชอบเลย ไม่ชอบเลยจริงๆ ผมเกลียดความรู้สึกแบบนี้ ใครก็ได้ช่วย


ผมที

          แล้วคำขอของผมก็เป็นจริง ผมควรจะขอบคุณพระเจ้า หรือ ควรที่จะโกรธพระเจ้าดีนะที่ดันเล่นตลกกับผมแบบนี้


ทำไมนะหรอ ก็เพราะคนที่ทำให้ผมหลุดจากไอ้ความรู้สึกแบบนี้หนะ คือพวกแมชชีนนะสิ


"หึ! คิดหรอว่าจะหนีพวกกูพ้น" หนึ่งในไอ้พวกแมชชีนพูดขึ้น


"แล้วพวกมึงเป็นใครถึงได้กล้ามาลองดีกับคนอย่างกู" บุคคลปริศนาที่ช่วยชีวิตผมไว้ ถามขึ้นมาด้วยเสียงเย็นๆ


"คะ คะ คุณมูฟ" มูฟ? หมอนี่มันเป็นใครกันแน่ ทำไมขนาดหัวหน้าแก๊งใหญ่ๆ อย่างแมชชีน ถึงได้เสียงสั่น และ ดูเกรง


กลัวมันขนาดนี้


"เออกูเอง ตกใจมากหรอมึง" มันถามด้วยเสียงเย็นเยือกมากกว่าเดิม จนทำให้คนฟังถึงกับขนลุกซู่


"คุณ มะ มูฟ รู้จักไอ้เด็กนี่ด้วยหรอครับ"พวกมันถามด้วยน้ำเสียงเกรงๆ


"หึ พวกมึงมีสิทธิอะไรมาตั้งคำถามกับกู ห๊ะ!! พวกมึงคิดว่าตัวเองเป็นใคร" มันถามด้วยดวงตาที่แข็งกร้าว อะไรกัน


หนะ ทำไมไอ้หมอนี่มันถึงน่ากลัวขนาดนี้


"ขะ ขอโทษครับ พวกผมผิดไปแล้ว ยกโทษให้พวก ผะ ผมด้วย" พวกแมชชีนอ้อนวอนด้วยเสียงติดสั่น


"ถ้าพวกมึงยังไม่อยากตาย จำใส่สมองหนาๆของมึงไว้ว่า! ไอ้หมอนี่คือคนของกู!!" ห๊า? คนของมัน ผมไปเป็นของมัน


ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไอ้บ้านี่ ผมได้แต่ด่ามันในใจ


"คะ คนของคุณมูฟงั้นหรอครับ ขอโทษจริงๆครับ พวกผมไม่รู้จริงๆ" พวกมันรีบขอโทษขอโพยทันที


"พวกมึงรีบไสหัวไปได้ละ ก่อนที่จะได้ตายคาตีนกู ไป!!" สิ้งเสียงอันเด็ดขาด และ ทรงอำนาจ ของบุคคลอันตราย แก๊ง


แมชชีนรีบกุลีกุจรสลายตัวหายไปทันที ราวกับว่าพื้นที่นี้ไม่เคยมีใครอยู่มาก่อนหน้านี้เลยนอกจากพวกเขาสองคน

 

 

.

 

.

 

.

 

.

"เอ่อ ขะ ขอบคุณนะที่ช่วยผมไว้" ผมเอ่ยทำลายความเงียบ มันมองหน้าผมนิ่งและเงียบโดยไม่ได้ตอบอะไร มันอึดอัด


นะรู้มั๊ย


"ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยบอกได้เลยนะ" ผมบอกมันอย่ากล้าๆ กลัวๆ


"หึ ไม่ต้องรีบไปหรอกหนุ่มน้อย เพราะต่อไปนี้เราจะต้องเจอกันไปอีกนาน เพราะนับแต่นี้เป็นต้นไป...ชีวิตมึงเป็นของ


กู!!" มันเหยียดยิ้มเย้ยหยันที่มุมปาก พร้อมที่มันหันหลังเดินจากไป


          เหลือทิ้งไว้เพียง ประโยคนั้น ประโยคที่ว่าชีวิตผมเป็นของมัน ประโยคนี้มันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผมซ้ำไป


ซ้ำมา ราวกับไม่รู้จักจบ ชีวิตผมต่อแต่นี้เป็นต้นไป มันจะเป็นยังไง ช่วยตอบผมที...








To be continued...