แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 รุก

ตอนที่ 1 รุก

คุณเคยเห็น คฤหาสน์ไหม ? บ้านที่แบบ ใหญ่โตมโหฬาร ทางเข้าบ้าน แค่หน้าประตูรั่ว ยังใหญ่มาก มองเข้าไปทางเข้าบ้าน ประดับด้วยต้นไม้ประดับนา ๆ พันธุ์ที่ผมไม่รู้จัก อยู่สองข้างทางเดิน ปลายสุดทางเดิน ตรงกลางมีวงเวียนสำหรับกลับรถ วงเวียนเป็นน้ำพุขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ผมไม่รอช้า รีบกดกริ่งเพื่อเรียกคนในบ้านให้เปิดประตู

ติ๊งน่อง ~

… รอสักพัก ก็มีผู้หญิงเดินออกมาจากบ้าน เมื่อมาถึงตรงหน้ารั้ว ก็พูดว่า “คุณที่เป็นบุรุษพยาบาลใหม่ ที่โรงพยาบาล เซนต์คลาเบียน ส่งมาใช่ไหมค่ะ? ” เขาพูดอย่างนอบน้อม แม้ดูรูปร่างหน้าตา เขายังแก่กว่าผมอีกหลายปี แต่ก็พูดด้วยความสุภาพ ถ่อมตน “ครับ เออ ผมเข้าไปได้หรือเปล่าครับ ? ” ผมตอบกลับและถามกลับในทีเดียว

“คุณผู้ชายบอกว่า ถ้ามาแล้ว ให้เข้าไปที่ห้องนอนคุณผู้ชายได้เลยค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะพาไปนะค่ะ ส่วนกระเป๋ากับ ห้องนอนของคุณ เดี๋ยวจะให้คนมาเก็บ และ หลังจากออกจากห้องคุณผู้ชาย เดี๋ยวดิฉันจะพาเยี่ยมชมสถานที่และห้องนอนค่ะ” แบบ คุณเข้าใจไหม บ้าน ไม่สิ คฤหาสน์ ใหญ่โคตร เหมือนลงทุนลงแรง ทั้งชาติผมยังไม่มีขนาดนี้

หญิงชุดขาวในรั้วนั้น เปิดประตูให้ผมเพื่อเข้าไป พร้อมต้อนรับด้วยความเป็นมิตร ผมหยิบกระเป๋าใบใหญ่ขึ้น แล้วเดินตามหญิงคนนั้นเข้าไปใน คฤหาสน์

เดินไปสักพัก ก็พบ ชายสองคนเดินออกมาจากทางบ้าน “เธอสองคน ช่วยเอากระเป๋าของคุณคนนี้ ไปที่ห้องรับรองด้วยนะ เดี๋ยวพี่จะพาเขาไปที่ห้องคุณชายก่อน” หญิงนั้นกล่าวแก่ชายสองคนที่เดินออกมา ชายสองคนนั้นพยักหน้ารับ แล้วเดินเข้ามาหยิบกระเป๋าออกจากมือผม

ผมหยุดอยู่ที่หน้าห้องของคน ๆ หนึ่ง ใจหนึ่งก็อยากเคาะประตูเสีย แต่อีกใจหนึ่งก็นึกขึ้นได้ว่า คนไข้ตาบอด ก็เลย เปิดไปโพล่ง ๆ

หลังจากเปิดแล้ว ผมก็เห็นร่างหนุ่มคนหนึ่งนอนแผ่หลาอยู่ พร้อมพูดว่า “มาแล้วหรอคุณพยาบาล ผมรออยู่ตั้งนานแนะ…” เขากล่าว เมื่อประตูเปิดออกมา

เฮ้ย ถามจริง ตาบอดจริง ๆ หรือเปล่า ? รู้ได้ไงว่าผมมาแล้ว !

“ขออภัยครับ … ผมเก็บของสำภาระอยู่นาน” ผมกล่าวออกไป

“ไม่ต้องสงสัยหรอกว่า ทำไมผมถึงรู้ว่าคุณมา มีไม่กี่คนในบ้านหลังนี้ที่จะไม่เคาะประตูก่อนเข้าห้องผม และอีกอย่าง ผมได้ยินเสียงประตู ถึงผมตาบอด แต่ผมก็ไม่ได้บอดสนิดนะครับ ผมยังเห็นแสงและเงาของคนอยู่” เขากล่าวแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียง

“เข้ามานี่หน่อย” เมื่อร่างใหญ่บนเตียงจัดแจงร่างกายของตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งเสร็จ ก็เรียกผม แล้วกวักมือ ผมเลยเดินเข้าไปตามเสียง

ผมไม่ได้มีรสนิยมชื่นชอบผู้ชายหรอกนะครับ … แต่ คนนี้ ตาโต จมูกโด่งเป็นสันมา หน้าผ่องดังดวงจันทร์ยามราตรี แต่ก็สุกใสยามทิวาได้เช่นกัน ริมฝีปากบางน่าสัมผัส ผิวขาวสดอมชมพูเล็กน้อย พอให้รู้ว่ายังมีเลือดอยู่ ร่างสูงประมาณ 180 เซนติเมตรได้ กล้ามพอมีแต่ไม่เยอะจนน่าเกลียดเกินไป

เมื่อผมเดินเข้าไปถึง เขาก็ยื่นมือออกมา พยายามจะสัมผัสหน้าผม ผมพยายามเลี่ยงออก “เฮ้ย หลบทำไม … จะขอดูหน้าคุณหน่อยไม่ได้หรือไง?! “ หลังจากผมโดนดุไป ผมก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ หน้าของหมอนั่น ทำประชดใส่

“เหอะ ใกล้ขนาดนี้ ไม่จูบฉันเลยละ” เขาพูด

แหม หน้าตาดีซะเปล่า ปากนี่จัดกว่าแม่ค้าขายผักอีกนะ

“หรือจะเอาละครับ ? คุณผู้ชาย” ผมพูดสวนกลับ ผมเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมาพูด ประชดประชันใส่ ผมเลยประชดประชันกลับแทน

“หึ … นายชื่ออะไร?” เขาถามผม “เดือน…”

“ฉันเมษา คนไข้นาย ขอฝากหัวใจไว้ด้วยนะ”

ห๊ะ ?! อะไรวะ ?

“ฉันได้ยินเสียงหัวใจนายเต้นนะ .. พูดเล่นน่า คุณเดือน ขอฝากชีวิตผมไว้กับคุณด้วย คุณเป็นดวงตาของผม ทั่วบ้านนี้ ผมสามารถไปไหนก็ได้ ผมอยู่บ้านนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆ กับพี่ชาย แต่ตอนนี้พี่ชายไปทำงานใหม่”

อ๋อ พูดเล่นบ่อย ๆ ไม่ดีนะ หัวใจจะวาย

“เดือน พาฉันไปอาบน้ำหน่อย” เขาพูดพลางทำหน้าเหมือนเด็กขี้อ้อน อยากกินลูกอม

“เออ ผมต้องไปจัดของที่ห้องรับรองนะครับ” ผมพูดขึ้น

“เหอะ ! ไปเมื่อไหร่ก็ได้หรอกเรื่องนั้นอะ แต่ตอนนี้ ฉันอยากอาบน้ำ” คุณอาบเองไม่เป็นหรอ เห้อ ~

“ไหนคุณบอกว่า ทั่วบ้านคุณสามารถเดินไปได้ละ?” ผมตั้งข้อสังเกตสงสัย

เขารุกหน้าขึ้นมาจับแขนผมแล้วกระชากผมลงเตียง

คนไรฟ๊ะ แรงโคตรเยอะ ช่วยผมด้วยยยย ~ “เฮ้ย คุณจะทำอะไรครับ”

“หึ มาเล่นผีผ้าห่มกันเถอะ” ผมหน้าซีดเผือก เหงื่อเริ่มตก ขยับตัวออกไม่ได้ แม้แต่จะเช็ดเหงื่อ ร่างใหญ่ค่อย ๆ ทับผม

“อ๋าก ไม่นะ อย่านะเว้ย” ผมร้อง และใช้กำลังสุดแรง ที่จะผลักร่างใหญ่นั้นออกไป แต่ ก็ไม่มีประโยชน์ ไม่ขยับ

จู่ ๆ ร่างนั้นก็ร้องไห้ออกมา “ฮือ..” ผมสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่ไหลออกมาจากดวงตา นั่นคือน้ำตา และเขาก็หลับตาลง

เอ่อ … แล้วผมละ เฮ้ย ตื่นมาเอาผมออกก่อนนนน !~ ตะคริวกินแล้วคร้าบ คุณเมษา ม๊ายยย ~