คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 17
จนเวลาผ่านไปก็ได้เวลาที่เด็กชายนั้นต้องไปเรียนฮอกวอตส์ปีสองแล้วแต่ดูท่าทางเด็กชายจะยังไม่ตื่นนอนนั้นทำให้เซฟเดินเข้ามาในห้อง
“น็อคตื่นได้แล้ว
วันนี้นายต้องไปฮอกวอตส์ไม่ใช่เหรอ”
เซฟกล่าวออกมาพร้อมกับเด็กชายที่แต่งตัวทุกอย่างเสร็จหมดแล้วนั่งอ่านหนังสือนิยายอยู่บนเตียงนั้นทำให้เซฟที่เห็นถึงกับถอนหายใจออกมา
“หึ ไงเซฟ คิดว่าผมจะตื่นสายเหรอ
ตลกละ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับลุกจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้องนอนทันทีนั้นทำให้เซฟต้องเดินตามไป
“เป็นคนที่เอาแต่ใจจริงๆ”
ภายในโต๊ะอาหารที่ตอนแรกนั้นมีแต่อาหารที่เซฟทำไว้นั้นแต่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะมีแต่กระดาษเนื้อเพลงอยู่เต็มโต๊ะเลย
“น็อค นายกินข้าวก่อนไม่ได้หรือไงหะ!!!!!
นายกินไปเขียนไปจะกินเสร็จไหม”
“แล้วนายอย่างตายหรือไง
อีกอย่างยังไม่ถึงเวลาที่ต้องไปเลยนิ”
เด็กชายกล่าวออกมานั้นทำให้เซฟต้องนั่งลงและกินเงียบๆการที่เด็กชายเอากระดาษที่เขียนเนื้อเพลงออกมานั้นคงเพราะหัวกำลังไปแต่ข้อเสียคือเด็กชายนั้นไม่ดูสถานทีมีครั้งหนึ่งตอนอยู่ที่อิตาลีเด็กชายคิดเนื้อเพลงออกมาเอากระดาษออกมาเขียนที่พื้นจนคนที่เดินไปเดินมามองจนทำให้คริสต้องเอาคนมาเฝ้าเด็กชายไว้เลย
เด็กชายใช้เวลานานพอสมควรในเวลารับประทานอาหารและดูจะพอดีเลยที่ต้องไปสถานีคิงส์กรอสนั้นทำให้เด็กชายเก็บกระดาษแล้วใส่ในกระเป๋าเท่าทีและเดินเข้าไปเอากระเป๋าของตนในห้องออกมา
ทั้งสองออกจากห้องไปเพื่อที่จะชานชาลาที่เก้าทับสิบ
พอเดินเข้าไปในนั้นชานลาที่เก้าทับสิบนั้นมีเหล่าพ่อมดแม่มดมาเยอะกว่าปีที่แล้วอีกจนเด็กชายเห็นเพื่อนของตนเองอยู่กับครอบครัวก็เลยเดินไปหาโดยที่เซฟนั้นถือกระเป๋าให้กับเด็กชายอยู่
“ไม่เจอกันนานนะนิโค”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับกอดอกตัวเองแปปกนึ่งแล้วกุมตัวลงทำความเคารพครอบครัวของนิโค
“สวัสดีครับลอร์ดน็อตต์และคุณนายน็อตต์ครับ
ผมมีชื่อว่าน็อคติส เซน เพฟเวอเรลล์ครับส่วนนี้คือ..”
“ผมชื่อว่าเซฟวี
เนียร์ ฮาโอร่าครับ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้เจอพวกคุณหนึ่งในยี่สิบตระกูลศักดิ์สิทธิ์”
เซฟกล่าวออกมาพร้อมกับกุมหัวทำความเคารพคำพูดของเซฟนั้นทำให้เด็กชายรู้เลยว่ากำลังประชดอยู่คงเพราะว่าเซฟเคยเจอกับลอร์ดน็อตต
‘ฉันรู้ว่านายไม่ชอบเขาเซฟ แต่อย่างประชดอีก’
เด็กชายกล่าวออกมาในใจนั้นทำให้เซฟมองไปที่เด็กชายแปปหนี่งแล้วพยักหน้าให้เพราะนี้เป็นพลังของเด็กชายด้วย
สื่อสารทางจิต เด็กชายสามารถสื่อสารกับใครก็ได้ที่เด็กชายเจอหน้าแต่คนๆนั้นที่เด็กชายสื่อสารไปหาจะไม่สามารถตอบทางจิตได้
“...
ยินดีที่ได้รู้จักทั้งสอง ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ฉันชื่อ ล็อกซัส ดีโอ น็อตต์ส่วนนี้ภารยาฉันเธอชื่อว่า”
“ฉันชื่อลิลลี่
เอลซ่า น็อตต์จ้า อย่าไปสนใจล็อกซัสเลยฉันไม่สนใจเรื่องที่เธอเป็นเลือดสีโคลนเหรอนะคุณฮาโอร่า
เป็นเกียรของฉันเหมือนกัน”
ลิลลี่กล่าวออกมาด้วยสีหน้าร่าเริงแต่คงไม่ใช่กับล็อกซัสที่มองมายังเซฟด้วยแววตาหาเรื่อง
“แล้วพ่อแม่ของเธอละเพฟเวอเร็ลล์
ฉันอย่างจะทักทายพวกเขาจัง”
ลิลลี่กล่าวออกมานั้นทำให้เด็กชายกำมือแน่นเลยเซฟที่เห็นแบบนั้นก็มองไปที่เด็กชายโดนที่สายตาของเซฟนั้นมองไปที่ล็อกซัส
“หรือว่าไม่มีละ
หนูน้อยเพฟเวอเร็ลล์”
ล็อกซัสกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นนั้นทำให้เซฟที่มองอยู่ก่อนแล้วเลยอารมณ์เสียและนิโคที่อยู่ด้วยหันไปหาล็อกซัสผู้เป็นพ่อของตัวเอง
“หรือว่าเธอโกหกเรื่องที่เป็นทายาทของตะกูลเพฟเวอเร็ลล์ละ...เพราะฉันหาประวัติเกี่ยวกับตระกูลนี้แล้ว
ทายาทคนสุดท้ายของตระกลูคืออีโอแสนธี เพฟเวอเร็ลล์ละ”
ล็อกซัสกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปที่เด็กชายดวงสายตาที่รังเกลียดเหมือนกับเซฟนั้นทำให้ลิลลี่ที่อยู่ด้วยมองไปที่ล็อกซัสสักพักแล้วก็มองไปที่เด็กชาย
นิโคก็เช่นกัน
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!!!!!! ไม่คิดเลยว่าลอร์ดน็อตต์จะเป็นคนเช่นนี้
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับหัวเราะออกมาจนคนหันไปเด็กชายใหญ่และในที่นี้ก็มีตระกูลแบล็กด้วยเช่นกันที่อยู่ในเหตุการณ์นี้
เด็กชายหัวเราะออกมาบ้าครั่งแล้วใช้สายตามองไปที่ล็อคซิสบรรยากาศมืดมนเต็มไปหมด
จุดที่เด็กชายยืนอยู่นั้นกลายเป็นจุดที่ทำให้ทุกคนหันมาสนใจ
“หึหึ
ไม่คิดว่าคุณจะคิดว่าผมโกหกเรื่องที่ผมไม่ใช่คนตระกูลเพฟเวอเร็ลล์นี้นะ
ตลกจังเลยนะ ลอร์ดน็อตต์”
“ตลกอะไรของเธอ!!!”
“หึหึหึ
ฮ่าๆๆๆ คุณคงหวังจะเอาสมบัติจากตระกูลผมอยู่นิจริงไหม
อีกอย่างคุณเป็นหนึ่งในคนที่ทำให้คนในตระกูลโรลล์เสียชีวิตนิ หึหึ ฮ่าๆๆๆๆ”
“แกพูดอะไรของแก!!!!”
ล็อกซัสกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปยังเด็กชายพร้อมกับเอาไม้กายสิทธิ์ออกมาชี้ไปที่คอของเด็กชายอย่างแรงจนเลือดออกมาหน่อยๆ
“น็อค!!!”
เซฟกล่าวออกมาพร้อมกับเอาไม้กายสิทธิ์ออกมาแล้วชี้ไปหาล็อกซัสนั้นทำให้คนในสถานีถึงกับตกใจ
“พ่อครับ
หยุดเถอะครับ”
“ล็อกซัส
นายจะทำไรของนาย”
ลิลลี่และนิโคกล่าวออกมาเพื่อที่จะหยุดล็อคซัสไม่ให้กดไม้กายสิทธิ์ลงไปที่คอของเด็กชายมากว่านี้จนมีคนเดินเข้ามา
“ไม่คิดว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้เหรอนะ
ลอร์ดน็อตต์”
“มายุ่งทำไหมลอร์ดแบล็ก”
ล็อกซัสกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปที่ซีกนัสและเบลล่าที่ตอนนี้เดินมาหักไม้กายสิทธิ์ของล็อกซัสทิ้งแล้วหันไปมองคอของเด็กชาย
“พอดีว่าฉันเป็นหนี้ของคุณเพฟเวอเร็ลล์และอีกอย่างคุณกำลังจะทำร้ายเด็กนิ
ไม่มีจิตสำนึกเลยรึ”
ซีกนัสกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปที่ล็อกซัสนั้นทำให้ล็อกซัสอารมณ์เสียเป็นอย่างมากจนเดินออกไปจากที่ตรงนี้โดนที่มีพูดคุยออกมา
“ไม่คิดว่าจะเป็นคนแบบนี้เลย
ทำร้ายเด็กได้ลงคอ”
“ตายๆไปซะได้ก็ดี”
เสียงพูดคุยต่างๆนานาดังออกมนั้นทำให้เซฟและนิโคเดียวเข้าไปดูแผลที่คอของเด็กชายว่าเป็นยังไงโดนที่ซีกนัสหันมาหาเบลล่า
“จับตาดูเพฟเวอเร็ลล์ซะเบลล่า”
“แต่...”
“พวกเธออาจจะได้เป็นใหญ่ก็ได้”
ซีกนัสกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปที่เบลล่าและเด็กชายที่ยังไงทั้งสองคนก็ต้องมีความผูกพันกัน
“ขอโทษแทนสามีของฉันด้วยนะเพฟเวอเร็ลล์”
“ไม่เป็นไรครับ
แต่ผมแนะนำว่าอีกไม่นานลอร์ดน็อตต์จะเสียชีวิตนะครับ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับเดินไปกระซิบที่หูของลิลลี่นิดหน่อยแล้วหันไปมองเซฟที่ตอนนี้ยืนอยู่ด้านหลังแล้วนั้นทำให้ลิลลี่ตกใจหน่อยๆ
“เอะ.”
“และก็ขอบคุณคุณด้วยนะครับที่ช่วยผมไว้”
“ไม่เป็นไรเหรอฉันติดหนี้เธอนิ
ไม่รีบขึ้นไปเหรอเดียวรถไฟจะออกแล้วนะ”
ซีกนัสกล่าวออกมานั้นทำให้เด็กชายเอากระเป๋าจากมือของเซฟแล้วหันมากุมหัวใจกับลิลลี่และซีกนัสจากนั้นก็เดินขึ้นไปโดนมีนิโคและเบลล่าเดินตามไป
เด็กชายเดินมาถึงตู้ที่จะนั่งโดนที่นิโคเดินตามเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามของเด็กชาย
“เซน
ขอโทษแทนพ่อด้วยนะที่ทำกับนายแบบนี้”
นิโคกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปที่คอของเด็กชายที่ตอนนี้มีผ้าพันแผลรอบคอไว้
นิโคตอนนี้รู้สึกผิดเป็นอย่างมากไม่คิดว่าพ่อจะทำแบบนั้น
“ชั่งเถอะ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อกับมองไปที่หน้าต่างจนประตูตู้เปิดออกนั้นทำให้นิโคและเด็กชายหันไปก็เห็นเบลล่าอยู่หน้าประตูแล้วเดินมานั่งข้างเด็กชาย
“แบล็กไม่ไปนั่งกับเพื่อนเธอละ”
“ทำไมยะ
ฉันจะมานั่งกับนายมันผิดหรือไง”
“เป็นห่วงหรือไง”
“ทำไหมฉันต้องเป็นห่วงคนอย่างนายยะ”
เบลล่ากล่าวออกมาพร้อมกับหันหน้าไปที่ประตูแล้วอยู่ๆก็มีอะไรสักอย่างมาพิงที่แขนข้างซ้ายของเบลล่านั้นทำให้เธอหันไปมองก็เห็นเด็กชายเอาหัวมาพิงที่ไหล่ของเธอ
“งั้นเธอก็อย่างขยับละแบล็ก”
นิโคกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปที่เด็กชายที่ตอนนี้หลับสนิทและลมหายใจที่ปกติดูเหมือนว่าจะเหนื่อยนั้นทำให้ตอนแรกเบลล่าจะดันหัวของเด็กชายไปที่หน้าต่างแล้วเบลล่าตัดสินใจเอาหัวที่เด็กชายพิงไหล่มาเข้าที่ตัก
“เดียวเธอก็เมื่อยเหรอ
แบล็กแลกที่กันไหม”
“ไม่ยะ
อีกอย่างนี้ผู้ชายแน่เหรอตัวเบามากนะ”
เบลล่ากล่าวออกมาเพราะแค่หัวของเด็กชายที่นอนทักตักของเธอยังไม่รู้สึกว่ามันหนักเลยนั้นทำให้เธอตัดสินใจใช้มือลูบผมของเด็กชายอย่างเบาๆและอีกมืออ่านหนังสือ
“ลินน่า”
-------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะชินะค่ะ ย้อนหลังวาเลนไทน์ไม่รู้ว่าจะหวานไหม เพราะเซนและเบลล่ายังไม่ได้สนิทกันมากขนาดนั้น...แต่หลังๆคงจะได้หวานกันแล้วละ
ความคิดเห็น