ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนจบ
อะตอมเดินลงบันไดมาเพื่อทานอาหารเช้า แม่ของอะตอมหันไปเห็นเธอเข้าถึงกับประหลาดใจ แล้วถามอะตอมขึ้นว่า
\" ลูกเป็นอะไรไปจ๊ะ ทำไมถึงกลับมาแต่งตัวแบบนี้อีกล่ะ \" แม่ถามด้วยความสงสัย
\" อะตอมแค่อยากเป็นตัวของตัวเองหน่ะค่ะแม่ \" อะตอมตอบ
\" เหรอจ๊ะ ไม่ใช่มีปัญหากะติวนะจ๊ะ \" แม่ถามอีก
\" ไม่ใช่หรอกค่ะแม่ ทำไมหนูต้องทำอย่างนี้ด้วยล่ะคะแม่ ถ้าหนูมีปัญหากับติว \" อะตอมตอบตะกุกตะกัก
\" ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้วล่ะ แม่เกือบลืมแหนะ เมื่อสักพัก ติวโทรมาบอกว่าจะมาหานะจ๊ะ \" แม่บอก
\" นั่นไง เสียงรถมาพอดีเลย สงสัยติวจามาแล้วนะลูก \"
อะตอมหันไปเห็นติวกำลังเดินเข้ามาในบ้าน ติวเกิดอาการงงเล็กน้อยที่เห็นอะตอมแต่งตัวแบบเก่า แบบที่เธอเคยแต่ง
แต่เธอไม่ได้แต่งมานานแล้ว จนทำให้ติวรู้สึกแปลกตาไปมาก รวมทั้งแว่นตาอันใหญ่หนาเตอะ ทำให้บดบังความน่ารักบนใบหน้าไปเกือบหมด
\" สวสัดีครับแม่ ผมมาทันอาหารเช้าพอดีใช่ไหมครับ งั้นขอทานข้าวด้วยคนนะครับ \" ติวพูดขึ้น
\" ติว ชั้นมีเรื่องจะคุยกับนายหน่อย ออกไปคุยกันข้างนอกได้มั๊ย \" อะตอมถามขึ้น
\" ได้ซิ \" ติวตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเจือเสียงสั่นไหว
ณ สวนสาธารณะใกล้บ้าน ทั้งอะตอมและติวนั่งบนม้านั่งตัวยาว ทอดสายตาไปยังสระน้ำกว้างใหญ่ตรงหน้า ทั้งสองคนยังไม่มีใคร
กล้าเปิดประเด็นพูด ทั้งสองนั่งอยู่นาน 5 นาที 1 ชั่วโมง...2 ชั่งโมง ......4 ชั่วโมง......6 ชั่วโมง..........จนตอนนี้เย็นมากแล้ว
\" อะตอม เธอมีเรื่องอะไรอยากจะคุยกับฉันเหรอ ทำไมเธอไม่ถามฉันล่ะ \" ติวเริ่มพูดออกมา
\" ทำไมเหรอ นายอยากจะกลับบ้านแล้วเหรอ แค่นั่งอยู่กับฉันแค่นี้ มันจะทำให้เธอรู้สึกแย่มากเลยเหรอ \" อะตอมพูดขึ้น
ติวเงียบไป เขาไม่รู้ว่าทำไมคำพูดของอะตอมถึงเป็นแบบนี้ อะตอมไม่เคยพูดแบบนี้มาก่อน
\" ฉันอาจจะลืมไปว่า เธอมาทำดีกับฉันเพราะว่าเธอต้องการใช้ประโยชน์จากฉันเท่านั้นเอง ฉันเคยแอบเข้าข้างตัวเอง คิดว่า เธอห่วงใยฉัน แคร์ฉัน
แต่เรื่องเมื่อวานนี้ทั้งหมด ทำให้ฉันรู้แล้วว่า จริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย เธอไม่เคยมีความรู้สึกแบบนั้นกับฉันเลย ฉันที่เป็นอะตอม คนที่แต่งตัวเชยๆ
ใส่แว่นตาหนาเตอะ คนที่เคยโดนเธอแกล้งมาตั้งแต่เด็ก แต่ฉันก็ไม่ได้โกรธเธอหรอกนะ เพราะทุกอย่างมันเป็นความเข้าใจผิดของฉันเอง ที่ฉันไม่
สามารถวิเคราะห์ได้ว่าการกระทำของเธอไม่ได้มาจากความห่วงใยที่เธอมีต่อฉันจริงๆ พรุ่งนี้ฉันก็จะไปอเมริกาแล้วนะ ฉันจะไปเรียนต่อ
แล้วก็คงไม่กลับมาที่นี่อีก วันนี้ฉันตั้งใจจามาบอกลาเธอ อยากจะให้วันนี้เป็นความทรงจำที่ดีของฉันตลอดไป เธอจะช่วยฉันได้มั๊ย ? \" อะตอมพูด
\" ได้ซิ \" ติวตอบด้วยน้ำเสียงสั่นครือ
\" งั้นเธอ ช่วยนั่งเป็นเพื่อนฉัน จนถึงเที่ยงคืนนี้ได้ไหม \" อะตอมบอก
\" ตกลง \" ติวตอบ
อะตอมเอื้อมมือไปจับมือของติว ติวกุมมือของอะตอมไว้ตลอดเวลา อะตอมซบลงบนไหล่ของติว ดวงอาทิตย์เริ่มลับชองฟ้า ดวงจันทร์ส่องแสงสว่าง
ดวงดาวเริ่มทอแสงสว่างไสว 1 ทุ่ม 2 ทุ่ม 3 ทุ่ม 4 ทุ่ม 5 ทุ่ม ......เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน 23.55 แล้ว
\" อะตอม ที่เธอเข้าใจหน่ะ มันไม่ใช่เลยนะ ฉันมีความรู้สึกผูกพันกับเธอมาตั้งนานแล้วนะ แต่ตอนนั้นฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าความรู้สึกแบบนั้นมันคืออะไร
กันแน่ เพราะฉันก็ไม่เคยรู้สึกแบบนั้นกับใครมาก่อน ที่จริงฉันห่วงใยเธอมากนะ อะตอม \" ติวพูด
ไม่มีเสียงตอบจากอะตอม 5 นาทีผ่านไป 10 นาทีผ่านไป 15 นาทีผ่านไป.........
\" อะตอม หลับไปแล้วเหรอเนี่ย นี่มัน 00.10 แล้วนิ พรุ่งนี้อะตอมต้องเดินทางแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะนะ \" ติวพูด
แต่ก็ยังคงไม่มีเสียงตอบจากอะตอม
\" อะตอม ตื่นเถอะ เรากลับบ้านกันดีกว่านะ \" ติวปลุกอะตอม
แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากอะตอม
\" อะตอม อะตอม เธอทำไมไม่ตื่นล่ะ ตื่นซิ ตื่นซิ อะตอม อะตอม !!!! \" ติวเริ่มใจคอไม่ดี
เขาเอามือจับชีพจรของอะตอม ปรากฎว่า ชีพจรของอะตอมเต้นอ่อนมาก เขาตกใจ
\" อะตอม อะตอม อะตอม ตอบฉันซิ ตอบฉันซิ เธอเป็นไรไปหน่ะ \" ติวตะโกนร้องเรียกอะตอม
เขาอุ้มอะตอมขึ้นรถเพื่อพาไปยังโรงพยาบาล ทันทีที่ไปถึงโรงพยาบาล พยาบาลเข็นเตียงผู้ป่วยมารับอะตอม
และพาเธอไปยังห้อง ICU
5 นาทีผ่านไป 10 นาทีผ่านไป 20 นาทีผ่านไป 30 นาทีผ่านไป .......... แต่สำหรับติว เวลา 30 นาทีเหมือนเวลา 3 ปี
ทำไมมันช่างผ่านไปช้าอย่างนี้ เมื่อไหร่หมอจะออกมาบอกว่า อะตอมไม่เป็นอะไรมาก เธอแค่อ่อนเพลียนิดหน่อย
เป็นเวลา 2 ชั่วโมงแล้ว หมอยังไม่ออกมาบอกอาการของอะตอมเลย แล้วสักครู่ หมอก็เดินออกมา
\" ใครเป็นญาติของคนไข้ที่เพิ่งเข้าไปเมื่อ 2 ชม.ที่ผ่านมาครับ \" หมอถาม
\" ผมเองครับ ผมเป็นเพื่อนเธอครับ \" ติวตอบอย่างรีบร้อน
\" ผมเสียใจด้วยนะครับ เธอเสียชีวิตแล้วครับด้วยโรคหัวใจล้มเหลว หมอช่วยสุดความสามารถแล้วครับ แต่เธอมาถึง
โรงพยาบาลช้าไปหน่อย สมองขาดอ๊อกซิเจนไปเลี้ยงสมองด้วยครับ \" หมอบอก
\" หมอครับ ผมขอเข้าไปหาเธอได้ไหมครับ \" ติวถาม
\" เชิญครับ \" หมอตอบ
ติวเดินเข้าไปในห้อง ICU อะตอมนอนอยู่บนเตียงอย่างสงบ
\" อะตอม ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องเป็นเสียใจ แต่ฉันอยากให้เธอลุกขึ้นมาฟังฉันสารภาพก่อนว่า ที่เธอเข้าใจมันถูกต้องแล้ว
ฉันเป็นห่วงเธอ แคร์เธอ จริงๆ ฉันไม่อยากให้เธอจากไป แล้วใครจะเป็นคนช่วยทำงานส่งอาจารย์ล่ะ นี่ก็ปีสุดท้ายแล้วนะ \"
ติวพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนจะร่าเริง แต่ความจริงที่อยู่ตรงหน้า มันไม่ใช่ เขาไม่อาจกลั้นน้ำตาของเขาได้อีกต่อไป
น้ำตาของเขาไหลอาบแก้มของเขา เขาคร่ำครวญถึงเรื่องราวที่เขาอยากจะบอกอะตอม เรื่องราวที่เขากับอะตอมสนุกด้วยกัน
จวบจนวินาทีสุดท้ายที่เขาจะทำได้ .................
//////// E N D /////////
\" ลูกเป็นอะไรไปจ๊ะ ทำไมถึงกลับมาแต่งตัวแบบนี้อีกล่ะ \" แม่ถามด้วยความสงสัย
\" อะตอมแค่อยากเป็นตัวของตัวเองหน่ะค่ะแม่ \" อะตอมตอบ
\" เหรอจ๊ะ ไม่ใช่มีปัญหากะติวนะจ๊ะ \" แม่ถามอีก
\" ไม่ใช่หรอกค่ะแม่ ทำไมหนูต้องทำอย่างนี้ด้วยล่ะคะแม่ ถ้าหนูมีปัญหากับติว \" อะตอมตอบตะกุกตะกัก
\" ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้วล่ะ แม่เกือบลืมแหนะ เมื่อสักพัก ติวโทรมาบอกว่าจะมาหานะจ๊ะ \" แม่บอก
\" นั่นไง เสียงรถมาพอดีเลย สงสัยติวจามาแล้วนะลูก \"
อะตอมหันไปเห็นติวกำลังเดินเข้ามาในบ้าน ติวเกิดอาการงงเล็กน้อยที่เห็นอะตอมแต่งตัวแบบเก่า แบบที่เธอเคยแต่ง
แต่เธอไม่ได้แต่งมานานแล้ว จนทำให้ติวรู้สึกแปลกตาไปมาก รวมทั้งแว่นตาอันใหญ่หนาเตอะ ทำให้บดบังความน่ารักบนใบหน้าไปเกือบหมด
\" สวสัดีครับแม่ ผมมาทันอาหารเช้าพอดีใช่ไหมครับ งั้นขอทานข้าวด้วยคนนะครับ \" ติวพูดขึ้น
\" ติว ชั้นมีเรื่องจะคุยกับนายหน่อย ออกไปคุยกันข้างนอกได้มั๊ย \" อะตอมถามขึ้น
\" ได้ซิ \" ติวตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเจือเสียงสั่นไหว
ณ สวนสาธารณะใกล้บ้าน ทั้งอะตอมและติวนั่งบนม้านั่งตัวยาว ทอดสายตาไปยังสระน้ำกว้างใหญ่ตรงหน้า ทั้งสองคนยังไม่มีใคร
กล้าเปิดประเด็นพูด ทั้งสองนั่งอยู่นาน 5 นาที 1 ชั่วโมง...2 ชั่งโมง ......4 ชั่วโมง......6 ชั่วโมง..........จนตอนนี้เย็นมากแล้ว
\" อะตอม เธอมีเรื่องอะไรอยากจะคุยกับฉันเหรอ ทำไมเธอไม่ถามฉันล่ะ \" ติวเริ่มพูดออกมา
\" ทำไมเหรอ นายอยากจะกลับบ้านแล้วเหรอ แค่นั่งอยู่กับฉันแค่นี้ มันจะทำให้เธอรู้สึกแย่มากเลยเหรอ \" อะตอมพูดขึ้น
ติวเงียบไป เขาไม่รู้ว่าทำไมคำพูดของอะตอมถึงเป็นแบบนี้ อะตอมไม่เคยพูดแบบนี้มาก่อน
\" ฉันอาจจะลืมไปว่า เธอมาทำดีกับฉันเพราะว่าเธอต้องการใช้ประโยชน์จากฉันเท่านั้นเอง ฉันเคยแอบเข้าข้างตัวเอง คิดว่า เธอห่วงใยฉัน แคร์ฉัน
แต่เรื่องเมื่อวานนี้ทั้งหมด ทำให้ฉันรู้แล้วว่า จริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย เธอไม่เคยมีความรู้สึกแบบนั้นกับฉันเลย ฉันที่เป็นอะตอม คนที่แต่งตัวเชยๆ
ใส่แว่นตาหนาเตอะ คนที่เคยโดนเธอแกล้งมาตั้งแต่เด็ก แต่ฉันก็ไม่ได้โกรธเธอหรอกนะ เพราะทุกอย่างมันเป็นความเข้าใจผิดของฉันเอง ที่ฉันไม่
สามารถวิเคราะห์ได้ว่าการกระทำของเธอไม่ได้มาจากความห่วงใยที่เธอมีต่อฉันจริงๆ พรุ่งนี้ฉันก็จะไปอเมริกาแล้วนะ ฉันจะไปเรียนต่อ
แล้วก็คงไม่กลับมาที่นี่อีก วันนี้ฉันตั้งใจจามาบอกลาเธอ อยากจะให้วันนี้เป็นความทรงจำที่ดีของฉันตลอดไป เธอจะช่วยฉันได้มั๊ย ? \" อะตอมพูด
\" ได้ซิ \" ติวตอบด้วยน้ำเสียงสั่นครือ
\" งั้นเธอ ช่วยนั่งเป็นเพื่อนฉัน จนถึงเที่ยงคืนนี้ได้ไหม \" อะตอมบอก
\" ตกลง \" ติวตอบ
อะตอมเอื้อมมือไปจับมือของติว ติวกุมมือของอะตอมไว้ตลอดเวลา อะตอมซบลงบนไหล่ของติว ดวงอาทิตย์เริ่มลับชองฟ้า ดวงจันทร์ส่องแสงสว่าง
ดวงดาวเริ่มทอแสงสว่างไสว 1 ทุ่ม 2 ทุ่ม 3 ทุ่ม 4 ทุ่ม 5 ทุ่ม ......เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน 23.55 แล้ว
\" อะตอม ที่เธอเข้าใจหน่ะ มันไม่ใช่เลยนะ ฉันมีความรู้สึกผูกพันกับเธอมาตั้งนานแล้วนะ แต่ตอนนั้นฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าความรู้สึกแบบนั้นมันคืออะไร
กันแน่ เพราะฉันก็ไม่เคยรู้สึกแบบนั้นกับใครมาก่อน ที่จริงฉันห่วงใยเธอมากนะ อะตอม \" ติวพูด
ไม่มีเสียงตอบจากอะตอม 5 นาทีผ่านไป 10 นาทีผ่านไป 15 นาทีผ่านไป.........
\" อะตอม หลับไปแล้วเหรอเนี่ย นี่มัน 00.10 แล้วนิ พรุ่งนี้อะตอมต้องเดินทางแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะนะ \" ติวพูด
แต่ก็ยังคงไม่มีเสียงตอบจากอะตอม
\" อะตอม ตื่นเถอะ เรากลับบ้านกันดีกว่านะ \" ติวปลุกอะตอม
แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากอะตอม
\" อะตอม อะตอม เธอทำไมไม่ตื่นล่ะ ตื่นซิ ตื่นซิ อะตอม อะตอม !!!! \" ติวเริ่มใจคอไม่ดี
เขาเอามือจับชีพจรของอะตอม ปรากฎว่า ชีพจรของอะตอมเต้นอ่อนมาก เขาตกใจ
\" อะตอม อะตอม อะตอม ตอบฉันซิ ตอบฉันซิ เธอเป็นไรไปหน่ะ \" ติวตะโกนร้องเรียกอะตอม
เขาอุ้มอะตอมขึ้นรถเพื่อพาไปยังโรงพยาบาล ทันทีที่ไปถึงโรงพยาบาล พยาบาลเข็นเตียงผู้ป่วยมารับอะตอม
และพาเธอไปยังห้อง ICU
5 นาทีผ่านไป 10 นาทีผ่านไป 20 นาทีผ่านไป 30 นาทีผ่านไป .......... แต่สำหรับติว เวลา 30 นาทีเหมือนเวลา 3 ปี
ทำไมมันช่างผ่านไปช้าอย่างนี้ เมื่อไหร่หมอจะออกมาบอกว่า อะตอมไม่เป็นอะไรมาก เธอแค่อ่อนเพลียนิดหน่อย
เป็นเวลา 2 ชั่วโมงแล้ว หมอยังไม่ออกมาบอกอาการของอะตอมเลย แล้วสักครู่ หมอก็เดินออกมา
\" ใครเป็นญาติของคนไข้ที่เพิ่งเข้าไปเมื่อ 2 ชม.ที่ผ่านมาครับ \" หมอถาม
\" ผมเองครับ ผมเป็นเพื่อนเธอครับ \" ติวตอบอย่างรีบร้อน
\" ผมเสียใจด้วยนะครับ เธอเสียชีวิตแล้วครับด้วยโรคหัวใจล้มเหลว หมอช่วยสุดความสามารถแล้วครับ แต่เธอมาถึง
โรงพยาบาลช้าไปหน่อย สมองขาดอ๊อกซิเจนไปเลี้ยงสมองด้วยครับ \" หมอบอก
\" หมอครับ ผมขอเข้าไปหาเธอได้ไหมครับ \" ติวถาม
\" เชิญครับ \" หมอตอบ
ติวเดินเข้าไปในห้อง ICU อะตอมนอนอยู่บนเตียงอย่างสงบ
\" อะตอม ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องเป็นเสียใจ แต่ฉันอยากให้เธอลุกขึ้นมาฟังฉันสารภาพก่อนว่า ที่เธอเข้าใจมันถูกต้องแล้ว
ฉันเป็นห่วงเธอ แคร์เธอ จริงๆ ฉันไม่อยากให้เธอจากไป แล้วใครจะเป็นคนช่วยทำงานส่งอาจารย์ล่ะ นี่ก็ปีสุดท้ายแล้วนะ \"
ติวพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนจะร่าเริง แต่ความจริงที่อยู่ตรงหน้า มันไม่ใช่ เขาไม่อาจกลั้นน้ำตาของเขาได้อีกต่อไป
น้ำตาของเขาไหลอาบแก้มของเขา เขาคร่ำครวญถึงเรื่องราวที่เขาอยากจะบอกอะตอม เรื่องราวที่เขากับอะตอมสนุกด้วยกัน
จวบจนวินาทีสุดท้ายที่เขาจะทำได้ .................
//////// E N D /////////
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น