คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 16
“ คุณเบียคุรัน!...คุณเบียคุรัน
”
มุคุโร่ตะโกนเรียกชื่อนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า มือบางที่สัมผัสร่างสูงนั้นสั่นไหวและเมื่อรับรู้ถึงเลือดอุ่นๆที่ไหลออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดสติที่เคยมีก็เหมือนจะหายไป
“ ขนาดอยู่ในสภาพเจียนตายแบบนั้น...เขาก็ยังสามารถรับกระสุนแทนคุณได้อีกนะ
”
ถี่ถิงกล่าวด้วยน้ำเสียงชื่นชมแกมประชด
เธอหยุดยืนเบื้องหน้าของมุคุโร่
มองดูใบหน้าสิ้นหวังที่ฉายออกมาอย่างเด่นชัดแล้วมองสลับกับร่างของเบียคุรันที่นอนนิ่งในอ้อมแขน
แค่เสี้ยววินาทีที่เธอลั่นไกเบียคุรันอาศัยจังหวะดึงร่างมุคุโร่เข้ามาในอ้อมแขนและใช้แผ่นหลังตัวเองรับลูกกระสุนไว้
“
เอาละ...เรามาจบปัญหานี้กันดีกว่า...คราวนี้คงไม่มีใครมาขัดขวางเราได้อีกแล้วนะคะ
”
ปืนกระบอกเดิมจ่อมาทางมุคุโร่อีกครั้ง
ริมฝีปากอวบอิ่มยิ้มเยาะเหมือนกับได้รับชัยชนะเรียบร้อยแล้ว
“
เธอน่ะ...ไม่รีบ...เกินไปหน่อยเหรอ? ”
ถี่ถิงเบิกตากว้าง
ทั้งที่คิดว่าเขาคนนั้นน่าจะตายไปแล้วหรืออย่างน้อยน่าจะแกล้งนอนนิ่งไปแบบนั้นเสียยังดีกว่า
เบียคุรันเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงพร้อมรอยยิ้ม
“ คุณเบียคุรัน ”
เนตรต่างสีมองร่างของชายในอ้อมแขน แววตาสั่นไหวด้วยความแปลกใจ แต่เมื่อเห็นเขายังมีชีวิตอยู่ในใจกลับรู้สึกดีใจและโล่งอก
“
อย่าบอกนะคะ...ว่าคุณคิดจะรับเจ้านี่อีกเป็นครั้งที่สอง ”
“
หึ...แน่นอนสิ...ฉันไม่ปล่อย...ให้มุคุโร่คุงตายหรอก ”
“
ไม่นะครับ...คุณเบียคุรัน ”
มุคุโร่พยายามดึงร่างสูงที่พยายามจะขวางตนกลับมา
ทั้งที่แรงที่จะลุกขึ้นแทบจะไม่มีแล้วแท้ๆ ทำไมถึงต้องทำขนาดนี้ด้วย
ทั้งๆที่เขาต่างหากที่เป็นฝ่าย...ทรยศ
“
ที่จริงฉันอยากจะกำจัดคนสำคัญของคุณต่อหน้าซักหน่อย...แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว...
”
“ หึ...ถ้าทำได้อ่ะนะ ”
ตูม!!
เสียงระเบิดดังขึ้นที่ชั้นบนเพราะห้องที่อยู่ชั้นล่างสุดจึงได้รับแรงสั่นสะเทือนพอสมควรบวกกับตึกที่เก่ามากแล้วเศษปูนจากเพดานเริ่มร่วงลงมาเป็นระยะตามเสียงระเบิด
“
ดูเหมือนว่า...เวลาของเธอจะหมดแล้วนะ ”
ถี่ถิงกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ
มือเรียวเล็กกำปืนแน่น เธอชั่งใจระหว่างยิงบอสของมิลฟิโอเล่ทิ้งที่นี่แล้วหนีออกไปไม่ทันโดนจับได้กับทิ้งทั้งคู่เอาไว้ที่นี่แล้วรีบหนีไปก่อน
แต่ก็ไม่แน่ว่าจะหนีพ้น
“
คุณหนูครับ...เราหนีกันก่อนเถอะครับ ”
พวกลูกน้องเสนอสถานการณ์แบบนี้เป็นใครก็ต้องกลัวตายทั้งนั้น
แต่โอกาสแบบนี้ก็หาไม่ได้อีกแล้ว
ปัง...ปัง
เสียงปืนเริ่มใกล้เข้ามาขึ้นเรื่อยๆ
ถี่ถิงจึงต้องตัดใจลดปืนลง ลูกน้องเห็นดังนั้นจึงรีบนำตัวเธอออกไปให้เร็วที่สุด
แต่ก่อนที่จะออกไปเธอสั่งให้ลูกน้องล๊อคประตูขังสองคนนี้เอาไว้
ต่อให้มีคนมาช่วยคงต้องใช้เวลามากพอสมควรเป็นการทรมานบอสแห่งมิลฟิโอเล่ไปในตัวด้วย
ทันทีที่ถี่ถิงจากไปเบียคุรันล้มคว่ำลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
มุคุโร่รีบเข้าไปช่วยพยุงให้นอนหงายขึ้น ร่างสูงเริ่มหายใจเร็วและถี่ขึ้น
เลือดจากแผ่นหลังและแผลที่ถูกแทงที่ท้องไหลออกมามากจนเสื้อสีขาวถูกย้อมด้วยสีแดง
มุคุโร่ใช้มือกดปากแผลที่ท้องไว้
“
คุณเบียคุรัน...ทำใจดีๆไว้นะครับ...คุณยังได้ยินเสียงผมอยู่ใช่มั้ย? ”
“ อืม...เสียงของเธอน่ะ...ไม่ว่าเมื่อไหร่...ฉันก็ได้ยินเสมอนั่นแหละ
”
ใบหน้าคมคายขาวซีดเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเรื่อยๆ
ดวงตาสีอเมทีสต์มองร่างบางอย่างอ่อนล้าแต่ในใจกลับรู้สึกโล่งอก
ริมฝีปากได้รูประบายยิ้มน้อยๆ
“
ไม่คิดเลย...ว่าจะได้เห็นเธอกังวลเรื่องของฉันด้วย...อย่างตอนนี้ ”
“
หมายความว่ายังไงครับ? ”
“
หึ...หึ...ก็เธอน่ะเกียจฉันมาก...จนอยากจะให้ฉันตายไปให้พ้นๆไม่ใช่เหรอ? ”
“ นี่มันใช่เวลามาพูดเรื่องแบบนี้เหรอครับ?
”
มุคุโร่ดุเสียงแข็งสีหน้าแสดงถึงความไม่พอใจผิดกับเบียคุรันที่ดูจะสนุกกับการที่ได้หยอกล้อ
คิ้วหนาขมวดหากันด้วยความเจ็บปวด
มือบางที่คอยกดแผลสั่นสะท้านมากขึ้นความรู้สึกมากมายผสมปนเป
ความตระหนก,ความกังวลและสุดท้าย คือ ความกลัว
เบียคุรันกุมมือของมุคุโร่อย่างอ่อนโยน...
“
อย่ากังวลไปเลย...มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกนะ ”
มุคุโร่กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก
เนตรต่างสีเบิกกว้างจับจ้องเจ้าของสีตาอเมทีสต์
ดวงตาคู่นั้นไม่ได้ฉายแววตำหนิกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เลย
ในเวลาแบบนี้แทนที่เขาจะเป็นฝ่ายที่ถูกต่อว่าแท้ๆ
ทำไม?...คนๆนี้จึงเลือกที่จะปลอบโยนเขาแทน
“
ฉันน่ะ...ไม่ว่าเรื่องอะไร...ขอแค่ทำให้เธอมีความสุขได้...ฉันพร้อมที่จะทำมันทั้งนั้นแหละ
”
เบียคุรันละมือที่กุมมือมุคุโร่มาสัมผัสใบหน้างามแทน
มือนั้นชุ่มไปด้วยเลือดของตนเองนิ้วเรียวเกลี่ยแก้มนวลเบาๆ
“
หากตอนนี้ความตายของฉัน...จะทำให้เธอมีความสุขได้...ฉันก็... ”
“
หยุดล้อเล่นแบบนี้ซะทีเถอะครับ!! ”
มุคุโร่ตวาดลั่นพร้อมกับคว้ามือนั้นแนบข้างแก้มไว้
ถึงจะไม่เคยคาดคิดมาก่อนแต่การกระทำแบบนั้นกลับทำให้เบียคุรันดีใจ
เขายิ้มออกมาอีกครั้ง เพียงแค่นี้ก็พอแล้ว
ต่อให้สิ่งที่แสดงตอนนี้ไม่ได้เกิดจากความรักที่มีต่อเขา
แค่นี้ก็พอแล้ว...ทั้งที่อยากจะอยู่ด้วยกันให้นานกว่านี้...ทั้งที่อยากจะปกป้องแท้ๆ...แต่สิ่งที่เขาทำให้ร่างบางรู้สึกมีแต่ความแค้นและความเกลียดชังเท่านั้น
“ อย่าพูดเหมือนกับจะทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลังอย่างนี้นะครับ
”
“
ไม่หรอก...จนถึงตอนนี้...ฉันมองแค่เธอเท่านั้น ”
เนตรสีอเมทีสต์ฉายแววลังเลริมฝีปากที่ยิ้มแย้มกลับเม้มสนิท...ร่างกายกระตุกเล็กน้อยสาเหตุอาจมาจากที่เขาเสียเลือดมากเกินไป
“
เธอล่ะ?...เคยหันกลับมามองฉันบ้างรึเปล่า? ”
พูดออกมาแล้วก็ยิ้มอย่างสมเพชให้กับตัวเอง...ความอบอุ่นจากฝ่ามือค่อยๆจางลงเรื่อยๆ...ถึงมุคุโร่จะไม่ได้ตอบคำถามของเขา
แต่เบียคุรันก็ไม่รู้สึกติดค้างอะไร...นั่นเพราะเขาเข้าใจคนตรงหน้าดีซะยิ่งกว่าใคร...สัมผัสที่ยังพอรับรู้ได้คือมุคุโร่บีบมือที่ขาวซีดแน่น
ปึง...ปึง...ปึง
เสียงเคาะจากอีกฝากของประตูดังขึ้น
“
คุณเบียคุรัน...คุณอยู่ข้างในใช่มั้ยครับ? ”
เสียงร้อนรนของโชอิจิดังเล็ดลอดเข้ามา...มุคุโร่รีบส่งเสียงตอบกลับทันทีเขาวางมือของเบียคุรันไว้บนหน้าอกแล้ววิ่งไปที่ประตู
“ คุณโชอิจิ!...รีบหน่อยครับ...คุณเบียคุรันบาดเจ็บสาหัสครับ
”
“ บ้าจริง!...งั้นคุณช่วยถอยห่างจากประตูด้วยครับ...ผมต้องพังมันเข้าไปแล้วล่ะ
”
เบียคุรันเห็นแผ่นหลังของมุคุโร่อย่างเลื่อนลาง...เสียงหวานที่อยากจะฟังก็เริ่มจะไม่ได้ยินแล้ว...ที่เขาฝืนมาอยู่ได้จนถึงตอนนี้คงเป็นเพราะอยากเห็นคนที่เขารักมากที่สุดปลอดภัย...ทั้งที่สัญญาไปแล้วว่าจะปกป้องตลอดไป...สุดท้ายเขาก็เป็นได้แค่...คนหลอกลวง
เธอจะร้องไห้เพื่อฉันมั้ย?...เธอจะคิดถึงฉันมั้ย?...เธอเคยรักฉันบ้างรึเปล่า?
แต่ฉันคง...ไม่มีเวลารอคำตอบจากเธอแล้ว
ปัง...ปัง...ปึง
ประตูถูกกระแทกออกทั้งบานโดยกลุ่มชายฉกรรจ์
โชอิจิรีบวิ่งเข้าในห้องแต่ก็ช้ากว่าที่มือของมุคุโร่คว้าแขนของเขาแล้วลากเข้ามา
มุคุโร่คุกเข่าข้างกายคนเจ็บ โชอิจิที่วิ่งตามมาก็ช๊อคไม่แพ้กัน
“
คุณเบียคุรัน...คุณโชอิจิมาแล้ว...แข็งใจไว้นะครับ ”
“ .......... ”
ไร้ปฏิกิริยาตอบสนอง
ตาทั้งสองข้างปิดสนิท
“ คุณเบียคุรัน!! ”
“ .......... ”
“
อย่าเล่น...แบบนี้นะครับ...ผมไม่สนุกด้วยนะ ”
“ .......... ”
มุคุโร่เขย่าร่างสูงแรงขึ้นเรื่อยๆ...โชอิจิเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้ามาห้ามมุคุโร่และตะโกนสั่งกลุ่มลูกน้องทันที
“
พวกนายรีบตามหน่วยแพทย์จากด้านนอกมาสิ ”
ดวงตาสีมรกตสำรวจร่างของคนเจ็บอย่างละเอียด...หน้าอกยังขยับอยู่
แต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น...บาดแผลที่ถูกแทงและถูกยิงทำให้เสียเลือดมาก
แถมคนเจ็บก็หมดสติไปแล้วด้วย...ให้ตายเหอะนี่มันเข้าขั้นวิกฤตแบบสุดๆ
โชอิจิพาเบียคุรันที่บาดเจ็บและมุคุโร่มาที่โรงพยาบาลในเครือเจสโซ่ด้วยเฮลิคอปเตอร์
ทันทีที่ลงจอดเบียคุรันได้ถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินโดยมีมุคุโร่และโชอิจินั่งคอยอยู่ด้านนอก
เวลาผ่านไป 5 ชั่วโมง
คนเจ็บไม่มีทีท่าว่าจะออกมามีแต่พยาบาลเท่านั้นที่วิ่งเข้า-ออกกันวุ่นวาย
“
คุณเบียคุรัน...เป็นยังไงบ้าง? ”
โชอิจิคว้าแขนพยาบาลคนหนึ่งที่วิ่งออกมา
“
คุณเบียคุรันหยุดหายใจไป 2
ครั้งคะ...แต่เราก็ปั๊มหัวใจจนกลับมาได้...บวกกับคุณเบียคุรันเสียเลือดมาก...อาการยังไม่ถือว่าปลอดภัยคะ
”
โชอิจิคลายมือออกพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้หน้าห้องอย่างหมดแรง...เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะเกิดเรื่องทำนองนี้กับเบียคุรัน...
เนตรสีมรกตจ้องไปทางมุคุโร่ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างเดือดดาล
“ คราวนี้คงสมใจคุณแล้วล่ะสิ?
”
“ …………… ”
“ ใช้วิธีสกปรกเพื่อให้ตัวเองได้ตามเป้าหมาย...คุณเองก็ไม่ได้ต่างอะไรกับพวกมาเฟียที่คุณเกลียดหรอก! ”
“ …………… ”
โชอิจิเดินเข้าไปคว้าคอเสื้อคนนั่งนิ่งจนร่างไหวตามแรง
“ พูดอะไรบ้างสิ! ”
มุคุโร่ยังคงหน้านิ่งไร้อารมณ์สิ่งที่แฝงอยู่ในดวงตาคือความรู้สึกผิด...เขาซึ่งได้ขึ้นชื่อว่าเกลียดมาเฟียอย่างที่สุดกลับใช้วิธีการของมา
เฟียถึงขั้นยอมร่วมมือเพื่อให้ได้ธุรกิจของครอบครัวคืน...ศักดิ์ศรีของเขาไม่มีเหลืออีกแล้ว
โชอิจิง้างมือเพื่อจะต่อยใบหน้าที่ทำให้ไม่สบอารมณ์นี้...แต่ก็ถูกคิเคียวหยุดไว้ซะก่อน
“ นี่มันใช่เวลามาทำเรื่องแบบนี้เหรอ?...คุณโชอิจิ
”
“ คุณคิเคียว!? ”
“ ถ้าคุณเบียคุรันรู้ว่าคุณกำลังทำเรื่องแบบนี้อยู่มีหวังโดนดุแน่ๆนะครับ...หน้าที่สำคัญที่คุณเบียคุรันฝากคุณไว้คืออะไรครับ? ”
โชอิจิมองคิเคียวที่เข้ามาเตือนสติด้วยความรู้สึกผิด..เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะกลับมาปรับเสียงให้ราบเรียบ
เหมือนเดิม
“ ไปกันได้แล้ว ”
เขาหันกลับมาพูดกับมุคุโร่พร้อมกับปล่อยคอเสื้อ
“ ............... ”
มุคุโร่มองโชอิจิอย่างไม่เข้าใจ...ตัวเองจะถูกพาไปไหน?...เขาคิดว่าหากตอนนี้ตัวเองจะถูกพาไปฆ่าก็เป็นเรื่องที่สมควร
แล้ว...ดังนั้นจึงไม่คิดจะถามอะไร
“
ผมเตรียมสถานที่ให้เรียบร้อยแล้วครับ...เวลาคือ 9:00 น....แล้วนี่ชุดครับ
”
คิเคียวยื่นถุงกระดาษที่เตรียมมาให้ชิอิจิ
“
อืม...นี่ก็ใกล้เวลาแล้วด้วยสิ...เอาล่ะ รีบไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว...คุณมุคุโร่? ”
“ หมายความว่ายังไงครับ? ”
“ คุณเบียคุรันฝากเรื่องสำคัญให้ผมจัดการ...หลังจากที่ช่วยคุณเรียบร้อยแล้วครับ
”
“ เรื่องที่ให้จัดการ? ”
“เรื่องการประกาศบอสของมิลฟิโอเล่คนใหม่...คนนั้นก็คือ...คุณไงครับ...คุณมุคุโร่
”
ความคิดเห็น