คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Phase 16
Phase 16 ใต้ต้นไม้แห่งความทรงจำ
“ลักซ์ หายไป!”อัสรันตกใจเมื่อรู้
“ใช่ลักซ์หายไป พวกเราจึงช่วยกันหาอยู่”อิซ๊าคบอก
“งั้นฉันช่วยหา แล้วลักซ์หายไปนานแค่ไหนแล้ว”อัสรันถาม
“ประมาณ 30นาทีก่อนได้”อิซ๊าคบอก แล้วได้มีเสียงนักเรียนตะโกนขึ้น อัสรันและอิซ๊าครีบวิ่งไป คิระได้เดินขึ้นมาจากทะเลโดยมีลักซ์อยู่ที่อ้อมแขน
“ลักซ์”ทุกคนต่างวิ่งไปดูอาการของลัดซ์
“คิระ ลักซ์เป็นอะไรไป”มีลี่ถาม ก่อนที่คิระจะจอบ
“ลักซ์ไม่หายใจ ใครฝายปอดเป็นบ้าง”ชิโฮะรีบถามขึ้น นักเรียนทุกคนต่างก็ไม่มีใครฝายปอดเป็น
“ฉันทำเอง”คิระอาสาและเริ่มฝายปอด
“แค่ก แค่ก”ลักซ์สำลักน้ำออกมา คิระจึงลุกขึ้นและเดินออกจากกลุ่มนักเรียนที่มุดดู
“คิระนายจะไปไหน”ดีอัคก้าถาม
“กลับบ้านพัก”
“ลักซ์เป็นไงบ้าง”มีลี่,ชิโฮะและสเตล่าเรียกลักซ์
“....”ลักซ์ไม่ตอบอะไร และมีผ้าห่มผืนหนึ่งมาห่มให้ลักซ์
“อย่าพึ่งพูดตอนนี้ก็ได้ ไปพูดที่บ้านพักและกัน”คางาริบอกและเดินไปที่บ้านพัก
“อูย เจ็บแฮะ”คิระบ่นออกมาและดูที่บาดแผลที่ได้รับจากซีกอนเวอร์
“เป็นไงบ้าง”คางาริที่เดินตามมาถาม
“....”คิระกับไม่ตอบอะไรและยิ้มให้เล็กน้อย คางาริจึงรักษาบาดแผลให้
ที่บ้านพักในตอนเย็น
“นี้ค่ะ”สเตล่ายื่นโกโก้ร้อนให้ลักซ์ที่นั่งโซฟา
“ขอบใจจ๊ะ”ลักซ์พูดและรับจากสเตล่า
“ลักซ์ เธอทำไงของเธอถึงจมน้ำได้ละ”มีลี่ถามอย่างสงสัย ทุกคนในบ้านต่างสงสัยแช่นกัน ยกเว้นเพียงคิระและคางาริเท่านั้น
“คือ ตอนที่ฉันกำลังว่ายน้ำอยู่ก็มีบางสิ่งมารัดขาของฉันไว้และดึงลงไปในทะเล”ลักซ์บอกถึงสิ่งที่ตนเองจำได้
“คิระ ตอนที่นายไปช่วยลักซ์มีอะไรมารัดขาลักซ์ไว้รึเปล่า”อัสรันถามคิระ คิระมองที่ลักซ์
“ไม่มี”คิระตอบอย่างนิ่งเฉย
“สงสัยคงเหน็บกินมั้ง”คางาริเสริมขึ้น ทุกคนต่างมองที่คางาริ
“ต...แต่ว่า”ลักซ์ไม่รู้จะพูดอะไรดี
“เอาเถอะครับผมว่าเรายุติแค่นี้เถอะครับ ให้คุณลักซ์พักผ่อนเถอะและพรุ่งนี้เราต้องกลับแล้วนะครับ”ชินรีบบอก
“จริงด้วยยังไม่ได้ซื้ออะไรก่อนกลับเลย”ดีอัคก้าบอกเมื่อชินบอก
“งั้นพวกเราแยกย้ายกันไปแล้วกัน”ชิโฮะบอก ทุกคนจึงแยกย้ายกันไปเหลือเพียงแค่ลักซ์ที่ยังอยู่
...ใครกันเป็นคนช่วยเราไว้...ลักซ์คิดถึงตอนที่อยู่ในทะเลและรู้สึกถึงความอบอุ่นของคนที่มาช่วยไว้ พอดีกลับที่สเตล่าเดินมาพอดี ลักซ์จึงเรียกสเตล่า
“คุณลักซ์จำไม่ได้หรอค่ะ”สเตล่าถามขึ้นอย่างสงสัย ลักซ์จึงพยักหน้า
“คนที่ช่วยคุณลักซ์ขึ้นมาคือคุณคิระค่ะและยังผายปอดให้ด้วยนะค่ะ”สเตล่าบอก
“ขอบใจจ๊ะสเตล่า แล้วจะไปไหนหรอจ๊ะ”ลักซ์ถาม
“ชินเค้าชวนเข้าไปในเมืองซื้อของให้มายุจังนะค่ะ”สเตล่าตอบแบบเขินๆ
“รีบไปรีบกลัยมานะจ๊ะ และขอให้เที่ยวกับแฟนสนุกนะ”ลักซ์บอก
“ไปละค่ะ”สเตล่าบอกเสร็ดวิ่งออกไปจากบ้านพัก เหลือลักซ์ไว้เพียงคนเดียว ลักซ์จับที่ริมปากของตนเองและหน้าแดงขึ้นมา
...คิระช่วยเราไว้งั้นหรอ...ลักซ์คิดขึ้นมาและเดินไปที่ห้องที่คิระพักอยู่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณคิระอยู่ไหมค่ะ”ลักซ์เคาะประตูแต่ไม่มีใครตอบลักซ์จึงเคาะประตูอีกครั้ง
“หมอนั้นไม่อยู่หรอก””คางาริเปิดประตูห้องของตัวเองออกมา
“แล้วไปไหนหรอค่ะ”ลักซ์ถาม
“เธออยากเจอหมอนั้นทำไมละ”คางาริถาม
“จะขอบคุณที่ช่วยไว้นะค่ะ”ลักซ์ตอบ คางาริถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
“ที่ต้นไม้ใหญ่ ข้างริมทะเลสาบหมอนั้นอาจจะอยู่ที่นั้นก็ได้”คางาริบอก
“ขอบคุณมากค่ะ คางาริ”ลักซ์รีบบอกและวิ่งออกจากบ้านพักไป
...ยัยนั้นเรียกชื่อเราแบบไม่มีคุณเลยแฮะ...คางาริคิดขึ้น
“นายจะหลบไปถึงไหน”คางาริถามขึ้น ทำให้คนที่หลบอยู่เดินออกมา
“รู้ได้ไงว่าฉันยังอยู่”อัสรันถาม
“นายไม่อยากรู้หรอ”คางาริบอกและปิดประตูเข้าห้องไป
“ขอพูดด้วยไม่ได้หรอไง”อัสรันถาม
“แย่แล้วหลงซะแล้วสิเนี้ย”ลักซ์พูดขึ้นและมองดูรอบๆที่มีแต่ต้นไม้
วิ้ง
“ความรู้สึกนี้มัน”ลักซ์รู้สึกถึงบางอย่างจึงเดินตามความรู้สึกนั้นไป จนเดินมาถึงริมทะเลสาบ
“สวยจังเลย” ลักซ์มองไปที่ทะเลสาบ ก็มีภาพขึ้นมาอีก เป็นภาพที่ลักซ์ อัสรัน และเด็กอีก2คนเกี่ยวก้อยกันตอน
พระอาทิตย์ตกดิน
“ที่นี้หรือ!”ลักซ์เริ่มจำเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี้ มีร่างผู้มาเยือนก่อนหล่อนจะมาถึง ความสงสัยว่าใช่บุรุษที่เธอตามหา
หรือไม่ เธอเดินอย่างมั่นคงราวกับเธอรู้ว่าจะเจออะไรที่ข้างเงาต้นไม้ใหญ่นั้น
“คิระ”ลักซ์เรียกชื่อของบุรุษที่ยังอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
“เธอเองหรือ”คิระกล่าวออกมาในความมืด ที่มองเห็นเพียงนัยน์ตาสีม่วง
“ขอบคุณนะค่ะ ที่ช่วยฉันไว้เมื่อเช้า”ลักซ์พูดขอบคุณคิระ
“มันไม่สำคัญหรอก..” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ
สาวน้อยทำท่าจะหันกลับ ชายหนุ่มคว้าลักซ์มาอยู่ในอ้อมกอด ลักซ์ยืนนิ่งราวถูกสะกดด้วยนัยน์ตาสีม่วง
“เธอจะไปแล้วหรอ.....ลักซ์” คิระเน้นชื่อ ทำเอาลักซ์สะดุ้งนิดนึง
“อยู่กับฉันก่อนได้มั้ย”คิระพูดแผ่วเบา นัยน์ตาฟ้าสดใสมองลึกลงไปในนัยน์ตาสีม่วง..เธอรู้สึกผิดยังนึกเสียใจไม่
หายที่ยัง ช่วยคิระไม่ได้ เธอหลบสายตาหัวใจของเธอเต้นจนรู้สึกร้อนแผ่วไปทั้งร่างกาย
“ลักซ์....เธอจำอะไรได้บ้างมั้ย” คิระกล่าวยิ่งกอดเธอแน่นขึ้น ลักซืสะดุ้งทุกครั้งที่คิระเรียกชื่อเธอ
“แล้วคุณอยากให้ฉันจำอะไรได้หรอค่ะ ฉันไม่เข้าใจค่ะ”เสียงเธอแผ่วเบากว่าคิระ “ฉันรู้สึกสับสนน่ะค่ะ” ลักซ์
รู้สึกอบอุ่นเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของคิระ
“ฉันจะทำให้เธอจำได้” คิระกล่าวแล้วใบหน้าเข้าใกล้ลักซ์ซึ่งยังอยู่ในอาการอ่อนปวกเปียก
“..ฉัน..” ใบหน้าหยุดชะงักถึง สันใบหน้าลักซ์
“ทำไม่ได้ จนกว่าจะถึงวันนั้น ฉันจะรอ ลักซ์” คิระยิ้มให้มากว่าปรกติแต่นัยน์ตายังคงเศร้าหมองอยู่ ลักซ์เหมือน
จะพูดอะไรบางอย่าง แต่ขาของเธอกลับหันหลัง เตรียมเดินจากชายหนุ่มคว้าข้อมือ
“อย่าลืมนะ ฉันจะรอแล้วก็มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก” ลักซ์สับสนเธอหันกลับไป แต่คิระเร็วกว่า ประทับ
ริมฝีปากของตนเองลงบนริมฝีปากบางของลักซ์ เธอขัดขืน แต่แค่ช่วงแรกเท่านั้น
‘ไม่จำเป็นต้องอยู่เพียงลำพัง2คนตลอดไป ตอนนี้บางทีอาจจะยังไม่รู้สึกตัว แต่เมื่อไรที่รู้สึกตัวเมื่อนั้นก็ไม่ได้อยู่ลำพัง2คน กลับมีเพื่อนมากมายที่อยู่เคียงข้าง เพื่อนที่จะคอยช่วยเหลือเราอย่างแน่นอนจ๊ะ ลูกรัก’
ความคิดเห็น