คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 15
หลังจากนั้นทำให้ทั้งเซฟ
เซนและเบลลาก็เดินเข้าไปในร้านอาหารที่เซฟอยากพาเซนมาทานแลดูเหมือนว่าตัวของเซฟจะจองเป็นห้องแบบ
VIP ให้
“จะกินอะไรก็สั่งได้เลยนะคุณผู้หญิง
ส่วนนายน็อคจะให้สั่งแบบเดิมไหม”
เซฟถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเองแต่ไม่ได้สนใจเมนูเลยเพราะเจ้าตัวดันเอาหนังสือออกมาอ่านนั้นทำให้เซฟถึงกับถอยหายใจออกไปและเบลลาที่แบบนั้นก็มองน็อคด้วยสายตาหยิ่งๆ
“เพฟเวอเรลล์นายชังไร้มารยาทซะจริงนะ
สมกับเป็นเศษขยะจริงๆ”
เบลลากล่าวออกมาพร้อมกับมองไปที่เด็กชายด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรเท่าไรนั้นทำให้เซฟที่อยู่ในเหตุการณ์ถึงได้เข้าใจในตัวของเด็กชายว่าทำไมถึงไม่อยากให้เบลลามาด้วย
“ขอโทษคุณผู้หญิงก็จริงที่หมอนี้ทำตัวไร้มารยาทแต่
เธอก็ไม่ควรที่จะไปกล่าวว่าน็อคว่า เศษขยะนะ”
เซฟกล่าวออกมาพร้อมกับทำให้เบลลาอารมณ์เสียไปที่ถูกกล่าวออกมาแบบนั้นแต่ดูเหมือนว่าเด็กชายจะไม่สนนั้นทำให้เซฟหันไปมองยังพนักงานพร้อมกับสั่งอาหารออกมาจนพนักงานขอตัวออกไป
“ฉันรู้คุณผู้หญิงเป็นสายเลือดบริสุทธิและอยู่มานานอย่างเช่นตระกลูของน็อคแต่การที่จะกล่าวหาใครนั้นก็ควรระวังด้วยนะว่า
ถ้าวันไหนคุณตกต่ำวันนั้นคนที่คุณเคยเหยียบไว้นั้นจะมาเหยียบคุณคืนและอาจจะมากกว่าร้อยเท่า
”
เซฟกล่าวออกมาพร้อมนั้นทำให้บรรยากาศเงียบเป็นป่าช้าเพราะตัวของเด็กชายไม่สนใจอะไรนอกจากหนังสือที่อยู่บนมือและเบลลาที่ได้รับฟังก็มองจิกมาที่เซฟด้วยสายตาไม่พอใจเป็นอย่างมาจนพนักงานเดินมาเสริฟอาหาร
“ขอประทานโทษค่ะ
นี้ปลาซามอนผัดน้ำสลัด
กุ้งทะเลราดด้วยไวท์ซอสคู่กับมันบดและจานสุดท้ายคือสเต็กไก่ราดด้วยไวน์แดงค่ะ”
พนักงานเสริฟเสร็จก็ขอตัวออกไปจากทันทีโดยที่ปลาซามอนผัดน้ำสลัดนั้นเป็นของเบลลา
กุ้งทะเลราดไวท์ซอสคู่กับมันบดเป็นของเซนและสุดท้ายสเต็กไก่ราดด้วยไวน์แดงเป็นของเซฟทั้งสามกินอย่างมีมารายาทจนกินกันเสร็จก็พากันออกมาจากร้าน
“เบลลา”
เสียงที่ดังของมานั้นทำให้เบลลาหันไปมองก็มองเห็นว่าเป็นพ่อของตนนั้นทำให้เบบลาเดินไปหาโดยที่เด็กชายและเซฟเดินตามไป
“สวัสดีครับ
คุณพ่อของแบล็ก”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับโค้งให้กับอีกฝ่ายด้วยท่าทีที่เป็นมิตรด้วยนั้นทำให้เซฟที่เห็นเด็กชายทำแบบนั้นก็โค้งตามไปด้วย
“ขอบคุณที่ดูแลลูกสาวของผม
ผมชื่อว่า ซีกนัส แบล็กแล้วพวกเธอละ”
“ผมน็อคติส
เซน เพฟเวอเร็ลล์ครับส่วนนี้”
“เซฟวี
เนียร์ ฮาโอร่า”
“มักเกิ้ลเหรอ
แต่ชังมันเพราะคุณดูแลลูกของผมไว้และคุณเพฟเวลล์ขอบคุณที่ช่วยลูกสาวผม”
ซีกนัสกล่าวเสร็จก็เดินจากไปพร้อมกับเบลลาที่หันมามองเด็กชายแปปหนึงแล้วเดินตามหลังซีกนัสไป
“ทีนี้นายคงเข้าใจฉันแล้วนะ
เซฟ ”
“อา
เด็กนั้นมันบ้าแบบสุดๆเลยแต่จะเอาไงละกลับเลเยไหมละ”
“เอาสิ
เดียวคริสโตฟอร์ถามอะไรอีกแทนเรื่องสนุกกำลังใกล้เข้ามาอีกด้วย หึหึหึ”
“นายมันน่ากลัวน็อค”
เซฟกล่าวออกมาพร้อมกับที่เด็กชายเด็กข้างๆเพื่อที่จะกลับไปที่รถของตัวเองนั้นทำให้เซฟสัญญากับตนเองว่าจะพยายามไม่เจอเบลลาอีกเป็นครั้งที่สอง
เวลาได้ผ่านไปจนอีกไม่นานโรงเรียนจะเปิดการเรียนการสอนของปีการศึกษาใหม่นั้นทำให้เด็กชายต้องเตรียมตัวเก็บของกลับไปลอนดอนและนั้นทำให้เด็กชายตัดสินใจไปเอลีเซียคาเฟ่และดูเหมือนว่าครั้งนี้อยู่กับครบทุกคน
เด็กชายนั่งอ่านหนังสืออยู่บนชั้นสองและขึ้นอ่านหนังสืออยู่นั้นเด็กชายได้มองไปยังเทียร่าที่กำลังคุยอยู่กับเกวนนั้นทำให้เด็กชายมองดูความว่างเปล่า
ดวงตาที่มืดมนมองมาด้วยความรู้สึกที่รุนแรงและรังเกลียด จนเทียร่าตะโกนออกมา
“ทุกคนมาที่นี่หน่อยได้ไหม
ฉันมีเรื่องหนึ่งที่อย่ากจะบอก”
เซนที่ตอนนี้กำลังอ่านหนังสืออยู่นั้นหันไปมองเทียร่าแปปนึ่งแล้วหันมาสนใจหนังสือต่อเพราะคิดว่ามันคงเป็นเรื่องไร้สาระแน่ๆแต่เซนยังยังใช้หางตามองไปดูคนที่เหลือเพราะดูเหมือนคนอื่นๆจะหยุดกิจกรรมที่ตัวเองทำอยู่มาหาเทียร่าแต่เด็กชายนั้นไม่เดินไปหาทำให้เทียร่านั้นยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
“แอ็กซิโอ”
นั้นทำให้ตัวของเด็กชายลอยลงมาชั้นลงเพราะเทียร่าเรียกหาเสื้อของเด็กชายจึงทำให้เด็กชายตกใจเป็นอย่างมากเมื่อลงมาถึงเด็กชายก็มองไปยังเทียร่าทันที
“ยัยผมทอง!!! คอยดูเถอะสักวันฉันจะฆ่าเธอ”
‘จะทำให้เธอทรมาณ
เลือดสาด ร้อขอชีวิต ไม่เป็นผู้ไม่เป็นคน ตายทั้งเป็น
เลือดของเธอยัยผมทองมันคงจะน่าสนใจ เสียงร้องของเธอมันคงน่าฟัง หึหึหึ
ระวังไว้ละสักคนเธอจะได้ตายด้วยน้ำมือของฉัน หึหึหึหึ ’
เด็กชายคิดไว้ในใจและหันไปมองเกวนด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนิดหน่อยก่อนที่จะลงมานั้งแบบอารมณ์เสีย
“ก็เรียกดีๆแล้วไม่มานิ
พอดีฉันได้คุยกับเกวนก็รู้ว่ามีฉันคนเดียวที่อายุมากที่สุดถ้าเทียบกับช่วงเวลาด้านนอก”
“ไม่มาสุดเหรอ
พวกเราบางคนยังไม่เกิดเสียด้วยซ่ำไปยายแก่”
เกวนกล่าวล้อเทียร่านั้นทำให้เด็กชายยิ้มอย่างชอบใจในการที่เทียร่าโดนล่อออกมาพร้อมกับมองไปรอบๆตัวเอง
“ขอบใจยัยผมขาว
ลืมผมเธอแก่กว่าฉันอีก”
เทียร่ากล่าวออกมาพร้อมประชดกับเกวนและดูเหมือนว่าเกวนจะทำสายตาไม่พอใจแต่เด็กชายที่มองดูบรรยากาศแบบนี้ทำให้ได้แต่กำมือเพราะตัวเองนั้นไม่ค่อยชอบบรรยากาศแบบนี้
“ในยุคของพวกนายรู้จักคนชื่อ
ทอม ริดเดิลไหม”
สิ้นเสียงของเทียร่านั้นทำให้เด็กชายนั้นสนใจแต่สีหน้าของเด็กชายก็ซีดราวกับฟังเรื่อวสยองขวัญนั้นทำให้เด็กชายคิดว่าเทียร่ามาจากยุคของโวเดอมอร์
“เป็นอะไรไป
ทำไมทุกคนทำหน้าอย่างนั้น”
เทืยร่ากล่าวออกมาพร้อมกับเอียงคอถารมอย่างสงสัยที่ทุกคนในที่นี้เวียบเป็นป่าช้า
“ธะ-เธฮอยู่ในยุคเดียวกับคนที่ชื่อว่า
ทอม ริดเดิลหรือ”
เซเลน่ากล่าวออกมาอย่างไม่แน่ใจในตัวเองมากนั้นแต่เด็กชายที่นั่งฟังนั้นคิดว่าใช่แน่ๆเทียร่าต้องอยู่ในยุคเริ่มต้นของการก่อตั้งกองทัพผู้เสพความตาย
“ใช่หมอนั้นเรียกชั้นปีเดียวกันกันฉัน
แต่คนละบ้านจะว่าไปเขาก็เรียนเก่งที่สุดด้วยสิ
ฉันเลยคิดว่าอนาคตเขาน่าจะเป็นคนที่มีชื่อเสียง น่าจะไปในด้านที่ไม่ค่อยดี”
เทียร่ากล่าวออกมานั้นทำให้ทุกคนหันหน้ามองไปทางอื่นและหันกลับมาพร้อมกับถอนหายใจ
“เขาเป็นคนยิ่งใหญ่”
เกวนกล่าวออกมาพร้อมกับที่มีคนต่อ
“เขาชั่วร้าย”
เซเลน่ากล่าวออกมาต่อด้วย
“เขาเป็นฆาตกร”
เวโรนิก้ากล่าวออกมา
“เขาฆ่าคนเป็นว่าเล่น”
คาร่ากล่าวออกมาพร้อมกับกอดแขนตัวเอง
“เขามีกองทัพ”
มิเกลกล่าวออกมาจนมาถึงเด็กชาย
“ทุกคนไม่กล้าเอ่ยชื่อเขา!”
หลังจากที่เทียร่าฟังคำพูดของทุกคนเสร็จนั้นจึงทำให้เทีนร่าได้ขอสรุปสำหรับเธอว่าคนที่เธอถามนั้นอนาคตจะเป็นยังไง
“สรุปว่าเขาเป็นคนเลว”
“เลวมาก”
ทุกคนกล่าวออกมาแต่ในใจของเด็กชายนั้นเรียกว่านับถือในตัวของโวเดอวอล์เป็นอย่างมากเพราะความที่เขาคนนั้นกระหายอำนาจนั้นยิ่งทำให้เด็กชายสนใจ
“เทียร่า
ฉันของเตือนเธอด้วยความหวังดีระ อย่าไปยุ่งหรือทำอะไรให้ตนๆนั้นไม่พอใจจะดีกว่า”
เกวนกล่าวออกมาด่วยสีหน้าความเป็นห้วยแต่คงไม่ใข่สำหรับเด็กชายที่อยกากเห็นเทียร่าทรมาณ
“ฉันเห็นด้วยนะ
บางทีเธออาจจะกลายเป็นศพหลังจากที่เรียกจบหรือทำอะไรให้เขาไม่พอใจก็ได้”
เวโรนิก้ากล่าวออกมาเสริมคำพูดของเกวนไปอีก
“เป็นฉันจะขอบคุณมากถ้าเขาช่วยฆ่าเธอแทนฉัน”
เด็กชายกล่าวออกาด้วยน้ำเสียงโรคจิตหน่อยๆนั้นทำให้ทุกคนหันมาเรียกชื่อเด็กชายอย่างขัดใจแต่เด็กชายไม่สนลุกออกมาเพราะดูเหมือนว่าเทียจะไม่พูดอะไรแล้วจากแล้วขึ้นไปชั้นสองเพื่อขึ้นไปเอาหนังสือจากนั้นก็ออกจากคาเฟ่ไป
“ไงเซฟ
ลงไปดูข้างล่างกันไหม”
“แล้วแต่นายน็อค
เพราะนายจะกลับลอนดอนแล้วนิ”
เซฟกล่าวออกม่าพร้อมกับมองไปที่หลังของเด็กชายนั้นทำให้เด็กชายหันมามองด้วยรอยยิ้มพอทั้งสองก็เดินมาถึงคุกใต้ดิน
“ไงอาเวล
สบายดีไหมครับ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปยังเวลด้วยสายตาที่เป็นประกายด้วยความโรคจิตแบบสุดๆเด็กชายเดินเข้าไปจับผมของเวลเพื่อให้มองมาที่ตา
“ยา..ยา..ขอยาอีก..”
เวลกล่าวออกด้วยความทุกทรมาณเป็นอย่างยิ่งและดูเหมือนว่าจะเป็นคนบ้าไปแล้วด้วยนั้นทำให้เด็กชายมองด้วยสายตารังเกลียดและหันไปทางเซฟ
“เซฟนายใช้เวทย์มนตร์ซะ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับโยนไม้กายสิทธิ์ไปให้เซฟทันทีนั้นทำให้เซฟต้องรีบรับไม้กายสิทธิ์
“แปปนะน็อค
นายก็รู้ว่าฉันไม่ได้ใช้เวทย์มนตร์นานแล้ว อีกอย่างนั้นไม้นายไม่ใช่เหรอ”
“ใช้ๆไปเถอะเซฟ
ตอนนี้ฉันอายุแค่สิบเอ็ดปีกำลังจะสิบสองยังใช้เวทย์มนตร์ไม่ได้
หรือว่านายอยากจะโดยฉันทำโทษฮะ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับเอามีดเล่มเล็กออกมาจากกางเกงแล้วทำท่าทางด้วยการหมุนมีดเล่นด้วยความสนุกไม่สนมามีดจะปาดนิ้วหรือไม่
เซฟมองไปที่เด็กชายอย่างเหนื่อยใจ
“ได้โปรคน็อคอย่าหมุนมีด”
เซฟกล่าวออกมาพร้อมกับนำไม้กายสิทธิ์ไปจ่อที่หัวของเวลเด็กชายที่มองดูเหตุการณ์ด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์
“เลจิลิเมนส์”
หลังจากเซฟกล่าวคาถาออกมาดวงตาของเวลก็เลือนลอยไปเด็กชายเดินออกเข้ามาหาพร้อมกับมีดที่ตัวเองหมุนเล่นมากดลงที่ขาของเวล
จนภายไปสักพักเซฟก็ลืมตาขึ้นมา
“เป็นไงบ้างเซฟ”
“ไม่เห็นหน้าแต่พอรู้ชื่อว่าใครเป็นคนอื่นเบื้องหลัง”
“ใครละ หึหึ”
“เอลเรเนีย
วีล่า มิยูกิ”
สิ้นเสียงที่เซฟกล่าวออกมานั้นทำให้เด็กชายนั้นทำมีดหลุดมือจึงทำให้เด็กชายนั้นเลือดออกมือเซฟที่เห็นก็รีบตรงมาดูแผลของเด็กชาย
“ไม่คิดว่ายัยนั้นจะยังมีชีวิตอยู่
หึหึหึ ยัยสวะข้างถนน”
“เซนจะกลับแล้วนิ
อดไปส่งเลย”
“ไม่เป็นไรเหรอครับ
คุณเมย์แค่ผมมาอยู่ที่นี้ก็เกรงใจแล้วครับ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับกุมหัวให้กับเมย์นั้นทำให้คริสและอวี่ห่านที่อยู่ตรงนี้หัวเราะออกมาแต่นั้นทำให้เด็กชายหันมามอง
“จริงสิเซนคุง
ผมจะให้เซฟไปกับเธอนะ หมอนี้คงช่วยอะไรเธอได้บ้าง”
“ไม่เห็นนายบอกผมบ้างเลยเซฟ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่โรคจิตหน่อยๆนั้นทำให้เซฟเหงื่อกตกแต่เด็กชายไม่สนใจ
“อั๊วคงคิดถึงลือ”
“คงได้เวลาแล้วสินะ
เซนและเซฟของให้เดินทางปลอดภัยนะ”
เมย์กล่าวออกพร้อมกับอวยพรให้กับเด็กชายและเซฟนั้นทำให้เด็กชายกุมหัวให้อีกครั้งก่อนที่จะลุกออกไปจากตรงนั้นโดยที่เดินเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของอวี่ห่านก่อนที่จะเดินออกไป
“ข้อมูลอยู่บนโต๊ะที่ห้องนอนนายนะ”
ความคิดเห็น