เก็บงาน ของป๋ม เเละออริ

ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

Application [Student]

"หึ..ข้าโตเเล้วจะทำอะไรก็ได้..เเต่ชัยชนะมันจะไม่เป็นเจ้า!"

ชื่อ/นามสกุล : เดวี่ี เเคทรีรีน/Devee Catterreen

ชื่อเล่น:เดวี่/Devee

บท: เพื่อนน้องชายนายเอก

 

อายุ:12 ปี

เผ่าพันธุ์: เอลฟ์

ระดับขั้น:ปีกค้างคาว

จำนวนปีก: 2 ปีก

รูปร่างลักษณะ : เดวี่มีผมประบ่าสีขาวเงินสวย เเละดวงตาสีเเดงเพริง จุดเด่นของเธอคือ เเว่นกันลมสีทองของเธอ ทำให้มันดูมีลักษณะเฉพาะตัว เธอมาพร้อมกับเสื้อสีดำเเละเสื้อฮูดทีปิดไว้ เข็มขัดสีทอง กางเกงขาสั้น ทำให้เธอดูเท่มาก เเละเหมือนอันธพาลขาสั้นเพราะเธอดูดุๆ
เเทนตัวเองว่า ข้า เสมอ
เเทนคนอื่นว่า เจ้า/ท่าน/อาจารย์
ส่วนสูง:144 ซม.
น้ำหนัก:39 กก.

อุปนิสัย:
                  เดวี่เป็นคนใจร้อน จะทำอะไรต้องตามใจเธอหน่อย เพราะเธอเป็นคนรักในชัยชนะเป็นที่สุด โดยเฉพาะการเเข่งวิ่ง เดวี่วิ่งเร็วมาก เพราะตอนเด็กๆเธอชอบวิ่งไล่หมูป่าอยู่เสมอ
                  เดวี่เป็นคนที่ซื่อสัตย์ เมื่อทำผิดต้องยอมรับ เเม้จะเป็นปัญหาใหญ่หลวง เพราะเธอเคยปฎิญาณตนไว้ว่า ถ้าเราโกหกเมื่อไรที่ไม่มีใครให้ทำ ขอให้เราเป็นคนวิ่งช้า
                  เดวี่เป็นคนเท่ เธอชอบใส่เสื้อฮูดตลอด เธอเป็นคนที่ต้องไม่ใส่กระโปรง ไม่ใส่เดรส เพราะว่าตอนเด็กๆเธอดูซิลโดเอลล่าเเล้วมองว่า กระโปรงเเบบนั้นมันไม่หนักหรอ เท่านั้นเเหละ
                  เดวี่มีนิสัยรักการเงิน เธอชอบหาเงินจากงานพิเศษ เเละ ชอบออมเงินเป็นอย่างมาก มันทำให้เธอดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เเละดูเป็นคนที่มีเงิน เช่นกัน
                  เดวี่มีนิสัยน่ารักเเบบไม่รู้ตัว เดวี่ไม่เคยอยากเป็นผู้หญิงเลยซักครั้ง เเต่มีบางครั้งที่เดวี่เเสดงความน่ารักทางท่าทางออกมา เช่น มองของน่ารักเเล้วซื้อเป็นต้น
                  เดวี่มีนิสัยกวนบาทา เธอเป็นคนที่ชอบเย้ยในชัยชนะเสมอ เเม้เขาจะเก่งก็ตาม เธอก็จะกวนเขาเสมอ
                   เดวี่มีนิสัยอ่อนเเอเเต่ไม่เเสดงออก เดวี่เมื่อได้ยินคนที่ด่าเเรงๆ เเละคนที่ทำร้ายเธอ
เธอจะไปแอบร้องไห้เงียบๆ ถ้ามีคนเห็นเข้าเธอจะเข้าจัดการเข้าทันที
                   เดวี่มีนิสัยกลัวผู้หญิง เมื่อมีผู้หญิงเข้าใกล้เธอเเล้วสำผัสตัวเธอ เธอจะสั่นๆ เเล้วง้างมือต่อย เเม้จะเป็นอาจารย์ เพราะเธอไม่เคยเล่นกับผู้หญิงเลย
                   เดวี่มีนิสัยกลัวผู้ชายที่อายุมากกว่า เธอกลัวรุ่นพี่มากที่สุด เพราะว่ายิ่งสูง ยิ่งน่ากลัว เธอจึงกลัวจนนิ่งเมื่ออยู่กับรุ่นพี่

                   เดวี่มีนิสัยเป็นห่วงคนอื่นง่ายมาก ถ้าหายไปนาน 4 ชั่วโมงไปประกาศหน้าห้องประกาศเลยคร่ะ

                   
ประวัติ:
                  เดวี่ อาศัยในบ้านหลังเล็ก ในป่าไม้ที่เขียวขจี เเละทุ่งดอกไม้อยู่บนเนิน บ้านของเธออยู่นอกหมู่บ้าน บ้านของเธออยู่ในป่า เเละหมู่บ้านอยู่บนเนิน เธอไม่ได้ถือสาอะไร เพราะมันทำให้เธอจึงมีกล้ามขาที่เเข็งเเรงเพราะบางครั้งเธอเเบกของมาให้ผู้ใหญ่บ้านเสมอ
                 เดวี่ชอบไปเล่นกับพวกผู้ชายท้ายหมู่บ้าน พวกเขาชอบไปวิ่งฟันหมูป่า ด้วยทักษะกล้ามเนื้อที่ขาของเธอ ทำให้เธอล่าหมูป่าสำเร็จ พวกเขาเลยนำกลับมาที่หมู่บ้าน ผู้ใหญ่บ้านชอบใจมากที่เห็นเดวี่เก่งขนาดนี้ เลยให้ทองเเละดาบคาตะนะไป ทำให้ครอบครัวของเธอมีเงินมากขึ้น
เดวี่ฝึกฝนคาตะนะมานานมาก เธอซ้อมกับหุ่นฟาง เเล้วเธอก็ทำมันสำเร็จ!
                  บ่ายของวันหนึ่ง เดวี่นอนเล่นอยู่นอกบ้าน เธอได้ยินเสียงจอเเจของเด็กชายต่างหมู่บ้าน พวกเขาวิ่งไล่ตามเพกาซัสอยู่ เพกาซัสตัวนั่นมีสีขาว เเผงเเละหางมีสีรุ้ง มันบินช้า เพราะมันบาดเจ็บอยู่ เดวี่เห็นถ้าไม่ดีเลยวิ่งไปกระโดดถีบหัวหน้าเเก๊งหัวโจกเเล้วหันมาด้วยดวงตาสีเเดงเพลิงเเล้วพูดว่า "เเกไม่มีไรทำรึไง กลับไป!"ตอนเเรกเเก๊งหัวโจกไม่กลัว เดวี่จึงหยิบดาบขึ้นมา ทีีนี้เเก๊งนี้หนีกระจุย เพกาซัสเข้ามาคลอเคลียเธอ เธอจึงยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพาไปทำเเผลที่บ้านของเธอ ตอนเเรกเเม่ตกใจมาก ที่เดวี่เอาเพกาซัสมา เเต่เห็นเเววตาออดอ้อนเเบบไม่รู้ตัวของเธอ
จึงต้องยอมไป เวลาผ่านไป 2 วัน เพกาซัสได้หายดีเเล้ว เดวี่จึงให้เพกาซัสกลับไป เเต่เพกาซัสไม่ยอม มันก้มลงเเสดงความภักดีของเธอ เธอจึงตั้งชื่อมันว่า เพกัส
                  หลายวันต่อไป ตอนนี้เธอจะจบ ป.6 อยู่เเล้ว พ่อเเม่ยังหาที่เรียนไม่ได้ เธอจึงค้นหาในหอสมุดหมู่บ้าน พบว่าโรงเรียนยูโทเปีย โรงเรียนที่รับทุกเพศทุกวัยกำลังเปิดสอนอยู่ เเถมรับประกันความเถื่อนร้อยเปอร์เซ็นต์ นี่เเหละโรงเรียนในฝัน! เธอจึงขอพ่อเเม่ไปเรียน พ่อกับเเม่ก็ตกลงเมื่อเห็นเเววตาเเละความป่าเถื่อนของลูกสาว เลยให้เธอไปพร้อมกับเพกัส
เเต่พ่อของเธอไม่เห็นด้วย เลยส่งวิญญาญรับใช้ของพ่อไปเพราะกลัวลูกสาวของตนมีอันตราย
วิญญาญตนนั้นเป็นวิญญาญคนรับใช้ของปู่ที่สืบทอดกันมา เลยให้ลูกสาวไป
 เธอดีใจมาก จึงเตรียมตัวมาอย่างดี เเละไปจากบ้านเกิดของเธอ  ไอยูโทเปียในที่สุด     

ความสามารถพิเศษ:การวิ่งเร็วปานสายฟ้า/ฟันดาบ/หมัดเเรง/เตะเเรง

พลัง/รูปแบบพลัง: เดวี่มีการควบคุมไฟ ไฟของเธอมีลักษณะสีเเดงเลือด เเม้มันจะดูหน้ากลัว เเต่เมื่่อเดวี่ใช้พลังพร้อมกับความอยากช่วย ไฟสีนั้นจะเป็นไฟขาวที่รักษาผู้อื่นทันที
-สามารถควบคุมเป็นรูปต่างๆได้
-สามารถให้พลังเเก่ดาบได้
-สามารถเดินไปเเล้วมีประกายไฟตามทางเดิน เป็นไฟระยิบระยับดูสวยมาก

-ตอนนอนสามารถมีเเสงประกายไฟได้

-ใครจับตัวเธอจะโดนไหม้ ยกเว้นคนที่ไว้ใจ

อาวุธ:ดาบคาตะนะ

สัตว์เลี้ยง: เพกาซัส(เพกัส)


ทาสรับใช้: ข้อมูลวิญญาญ
ชื่อ:มิเค
อายุ:150 ปี
นิสัย:ใจดี ช่วยดูเเลเดวี่ี โหดกับคนที่ทำร้ายเดวี่
เพิ่มเติม:สามารถให้พลังเเก่ดาบของเดวี่ได้

จุดแข็ง:วิ่งเร็วมาก/ต่อยหนัก/เตะเเรง

จุดอ่อน:ของน่ารัก

สิ่งที่ชอบ :ของน่ารัก ชัยชนะ การวิ่ง

สิ่งที่เกลียด :ของน่าขยะเเขยง ความเป็นผุ้หญิงของตัวเอง

สิ่งที่กลัว : ความน่ารักของตัวเอง

สเปค :ไม่โง่ ไม่เตี้ย ไม่นอกใจ ไม่ตายเร็วเเค่นั้นเอง

อื่นๆ:

-ให้นางคู่กับผู้ชายน้าาา นางอยากให้มีคนเข้าใจบ้าง

ช่วงตอบคำถาม(สวมบทบาทตัวละครด้วยค่ะ)

Chapter one

ภายในห้องสีขาวสะอาดบริสุทธิ์ 'เดวี่' ตื่นขึ้นมาก่อนหรี่ตาลงอย่างฉัับพลันให้กับแสงสว่างโดยรอบ เมื่อปรับสภาพได้แล้วก็รับรู้ว่าตนไม่ได้อยู่เพียงคนเดียวในห้องนี้ เบื้องหน้าของเดวี่ เด็กชายผู้มีเรือนผมสีดำกำลังนั่งหันหลังให้ พร้อมกับฮัมเพลงเบาๆเป็นจังหวะเนิบช้า

"นายเป็นใครน่ะ"เด็กสาวมองหน้าเด็กหนุ่มที่ฮัมเพลง ที่พร้อมอยากจะถีบหน้าทุกครั้ง

เด็กชายตรงหน้าค่อยๆหันกลับมามองเดวี่ ใบหน้าของร่างเล็กมีหน้ากากสีขาวคลุมทับทั้งหน้า เด็กชายเอียงคอสำรวจก่อนจะหัวเราะเสียงใส
"หลงมาหรอ?"


"อือ ละเมอมั้ง"เดวี่พูดติดตลก บาทากำลังจะก้าวเเต่ต้องชะงักในเสียงหัวเราะ


เด็กชายหัวเราะอีกครั้ง ก่อนยันตัวลุกขึ้นเดินไปหาเดวี่

"ชอบมั้ย?ที่นี้น่ะ"

"เห อา...สว่างไป"


"ฮะ ฮะ ฮะ งั้นหรอๆ งั้นเราเดินไปด้วยกันมั้ย?"

ไม่รอคำตอบเด็กชายจูงมือเดวี่ออกเดินไปด้วยกันทันที แถมยังแรงเยอะกว่าที่คิดด้วย

"สีขาวกับดำ ชอบอะไรมากกว่ากันหรอ?"เด็กชายถาม


"เเน่นอน สีขาว"

"เห...งั้นหรอ"

เด็กชายยังคงพาคนข้างตัวเดินไปอย่างไร้จุดหมาย จนกระทั้งห้องสีขาวค่อยๆแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ


"ฮ้าา.."เดวี่ตกใจเล็กน้อย



หลังจากที่พื้นห้องสีขาวมลายหายไปสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าหมู่บ้านเล็กๆที่ปกคลุมด้วยป่าไม้นานาพันธุ์ดูเงียบสงบ

"แล้วที่นี่ล่ะชอบรึเปล่า?"


"อื้อ สวยอ่ะ"สาวน้อยยิ้มจนตาหยี

"ว่าแต่...ข้ายังไม่รู้ชื่อเจ้าเลยนี่นา ข้า... ยินดีที่ได้รู้จัก"
เสียงพูดชื่ออีกฝ่ายช่างพร่ามัวจนจับใจความไม่ได้


"ข้า เดวี่ ยินดีเช่นกัน"เดวี่ลูบเเก้มตัวเองนิดหน่อย

ทั้งคู่เดินมาถึงต้นไม่ต้นหนึ่งที่มีโขดหินสูงใหญ่พอที่ร่างเล็กของเด็กชายจะนั่งได้ เขาปีนขึ้นนั่งบนโขดหินก่อนจะดึงหน้ากากสองสีวางตรงหน้า เป็นหน้ากากสีขาวและหน้ากากสีดำ
"อยากได้อันไหนเลือกเลย ข้าให้เจ้า"เด็กชายหัวเราะร่า


"อา..."เด็กสาวเลือกอยู่นาน จนสะดุดตาที่หน้ากากขาว
"เอาอันเนี่ย"

เด็กชายนิ่งงั้นมองการกระทำของคนตรงหน้า จากนั้นเขาก็กระโดดลงจากโขดหินพร้อมกับจูงมือ เดวี่ไปอีกทาง
"ไปกันเถอะ เราเสียเวลามานานมากแล้ว"


"หือ.."เด็กสาวถูกลากไป จนมาหยุดที่ไหนซักเเห่ง

ทั้งคู่หยุดยืนตรงหน้าบ้านหลังหนึ่งที่ประตูมีสองบานเป็นสีขาวและดำ เด็กชายเคาะประตูสีขาวหนึ่งครั้งก่อนยืนนิ่ง ผ่านไปครู่หนึ่งเขาเดินไปหยุดหน้าบานประตูสีดำ เด็กชายเคาะประตูสองครั้ง ก่อนถอยออกมายืนข้างๆเดวี่
"เข้าไปสิ ในนั้นคือทางที่เจ้าต้องไปต่อ"
น้ำเสียงของเด็กชายนั้นแปลกไปจากเดิม มันก้องกังวาลและเปี่ยมด้วยมนต์บางอย่าง... รู้ตัวอีกทีร่างของเด็กชายก็หายไปเสียแล้ว แถมยังได้ยินเสียงปิดประตูก่อนที่จะรู้สึกตัวเพียงเสี้ยววิอีกตังหาก


"!?"
"ต้องเลือกสินะ"
เดวี่มองประตูสีขาว ก่อนจะค่อยๆเข้าไปในประตูบานขาวที่คอยรอเธออยู่


Chapter two  [Loading...]

*chapter two จะส่งทางข้อความลับค่ะ*

พูดคุยกับผปค.


ผู้ปกครองชื่ออะไรค่ะ ไรท์เตอร์ชื่ออาย๊า เรียกย๊าก็ไ้ค่ะ

-เรา เนซ
ทำไมมาสมัครเอ่ย
-น่าสนจายย
อย่าลืมติดตามลูกตัวเองด้วยนะคะ
-ได้ค่ะ
เรื่องนี่มีโอกาสตายแน่ๆ รับได้นะคะ
-...ชูนิ้มโป้ง
ขอให้ลูกโชคดีค่ะ จุ๊บ!

-จ้า