คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 14 เหล่าพี่น้องเทพ
นี่ก็ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ซึงยูนอยู่ดินแดนเทพแห่งนี้ ทุกอย่างยังเหมือนปกติ ยังไม่มีอะไรร้ายแรงเกินขึ้นกับดินแดนแห่งนี้ตามคำทำนาย
สายตาเรียวทอดมองทุกสิ่งทุกอย่างที่สามารถมองเห็นได้จากระเบียงห้องพักบนปราสาทสูงแห่งนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างไม่แตกต่างจากโลกมนุษย์มากนัก ถ้ามีความต่างก็คงมีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นที่ดินแดนนี้มีแต่โลกมนุษย์ไม่มี ...
คิมจินอู
ใช่แล้ว ... คิมจินอูคือสิ่งเดียวที่โลกมนุษย์ไม่มี
จะว่าไป ... หนึ่งสัปดาห์ที่ซึงยูนอยู่ที่นี่ก็มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นเหมือนกัน เขาได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างที่ไม่เคยทำและไม่คาดคิดว่าจะได้ทำ ได้เรียนรู้การอยู่ร่วมกันหลังจากที่เขาอยู่คนเดียวมานาน เขาได้เรียนรู้ถึงความแตกต่างที่สามารถอยู่ด้วยกันได้ และสิ่งที่เขาได้เรียนรู้หนักที่สุดคือการได้เรียนรู้การปกป้องผู้อื่น ...
โดยเฉพาะผู้ที่เป็นเหมือนหัวใจของตัวเอง ...
ต้องขอบใจหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นที่ดึงเขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับการขีดเขียนเรื่องราวต่างๆ เพื่อให้เรื่องราวในการ์ตูนนั้นจบได้อย่างบริบูรณ์
ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าเขาสามารถหลุดเข้ามาเกี่ยวในเรื่องที่น่าเหลือเชื่ออย่างนี้ได้
“คิมจินอูน้องรัก !”
“ท่านพี่จินอู พี่ชายสุดที่รักของข้า !”
และเสียงเอะอะโวยวายอีกหลายเสียงเรียกชื่อจินอูดังก้องอยู่ด้านล่างของปราสาท เสียงดังจนสามารถได้ยินแม้จะอยู่ชั้นบนและปิดประตูห้องมิดชิดขนาดนี้ แสดงว่าด้านล่างต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
ซึงยูนชักจะเป็นห่วงจินอู จึงวิ่งไปเปิดประตูไม้บานเขื่องที่กั้นห้องของเขาอยู่ สองเท้าพาร่างสูงโปร่งวิ่งลงบันไดหินอ่อนเนื้อดี สับเท้าตามขั้นบันไดแต่ละขั้นอย่างรวดเร็วจนถึงชั้นล่างของปราสาท เด็กหนุ่มก็ต้องชะงักเมื่อเห็นกลุ่มคนนับห้าคนได้กำลังรุมล้อมจินอูเอาไว้
พวกเขาเป็นใครกัน ?
“เหวอ ! พวกพี่ๆ มากันได้อย่างไรกัน ?”
แต่คำถามของจินอูก็ต้องถูกเมินเมื่อหญิงสาวในกลุ่มตาดีหันขวับมาเจอซึงยูนที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นขวางบันไดอยู่ เรียกความสนใจกับอีกสี่ชีวิตที่เหลือให้หันมามองเป็นสายตาเดียวกัน แล้วกรูเข้ามารุมล้อมเด็กหนุ่ม
“หืม ? นี่ใครกันล่ะเนี้ย ?”
หญิงสาวผมดำยาวสลวยเอ่ยปากถาม สายตาห้าคู่มองซึงยูนตาไม่กระพริบ
จ้องขนาดนี้ ทำไมไม่กินผมเข้าไปเลยล่ะครับ ? T^T
“เอ่อ ... คือ ... คือผม ผมชื่อ คะ คะ คังซึงยูนครับ”
“ไม่อยากรู้ชื่อเจ้าสักเท่าไรหรอก ... คิมจินอู เด็กคนนี้เป็นใครกัน ?”
เทพร่างเล็กใบหน้าใสรีบผุดโผล่เข้ามากั้นกลางระหว่างซึงยูนและหญิงสาวหน้าสวย ถ้าให้ซึงยูนเดา หญิงสาวนี่คงอายุมากกว่าจินอูล่ะมั้ง ...
“เอ่อ ... คังซึงยูนเป็นอัศวินที่มาปกป้องดินแดนของเราตามคำทำนายยังไงกันล่ะ ท่านพี่พัคบม”
“อะไรนะ !”
ไม่ใช่เสียงของพัคบมเพียงคนเดียว แต่เป็นเสียงของเหล่าชายหญิงแปลกหน้าทั้งห้าที่พร้อมใจกันตะโกนลั่นด้วยความตกใจ ทำให้ปราสาทที่เคยเงียบสงบนี้ต้องเกิดมลพิษทางเสียงจนยากที่จะควบคุม
“นะ นะ นี่คืออัศวินมนุษย์คนนั้นจริงๆ หรือ ?”
ชายร่างไม่สูงไม่เตี้ยที่มีดวงตาตีบเล็กโพล่งถามพลางพยายามทำตาโต
“ทำไมไม่เห็นเหมือนที่คิดเอาไว้เลย ?”
ชายร่างเล็ก ผิวขาวใส ใบหน้าหวานไม่ต่างกับจินอูยู่ปากจู๋ สายตาเล็กเพ่งมองซึงยูนอย่างพิจารณา
“นั้นสิ”
หญิงสาวผู้มีใบหน้าอ่อยวัยราวกับหยุดอายุไว้ในวัยแรกแย้มจ้องมองใบหน้าของเด็กหนุ่มด้วยแววตาที่เดาไม่ค่อยออก แม้ดูๆ แล้วท่าทางการแสดงออกของเจ้าตัวจะจิตใจดีมากๆ ก็ตาม
“ท่าทางไม่น่าจะสู้กับใครเขาได้นะ ผอมบางขนาดนี้ ...”
และคำพูดสบประมาทของเด็กหนุ่มร่างกายกำยำที่ซ่อนไว้ภายใต้ชุดเสื้อผ้าตัวหนา
ทำไมเทพพวกนี้ดูวุ่นวายกันจัง ?
“ถึงแม้ซึงยูนจะไม่ได้เก่งมาตั้งแต่ต้น แต่ที่ผ่านมาซึงยูนเรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างจนตอนนี้เป็นอัศวินที่เก่งกาจเลยนะ เก่งทั้งฟันดาบ เก่งทั้งขี่ม้า ซึงยูนเก่งที่สุดเลย”
จินอูว่าพลางยกนิ้วหัวแม่มือขึ้นระดับใบหน้าแสดงสัญลักษณ์ว่าซึงยูนนั้นยอดเยี่ยมจริงๆ ดวงตากลมโตเป็นประกายวาววับ แต่ดูเหมือนเหล่าเทพแปลกหน้าทั้งห้าจะไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไร กรูกันเข้ามาโดยที่มือของแต่ละคนเริ่มเกาะแกะแตะนั้นสัมผัสนี้บนตัวของเด็กหนุ่ม
หนึ่งมือดึงเผ้าผมจนเจ็บ
หนึ่งมือดึงแก้มจนแทบย้วย
หนึ่งมือเอื้อมจับไหล่เขย่าจนมึน
หนึ่งมือจิ้มลงบนท่อนแขนเล็กของเขา
ส่วนอีกหนึ่งมือเลิกชายเสื้อขึ้นเพื่อดูหน้าท้อง ...
เห้ย ! ถือวิสาสะอะไรมาเปิดเสื้อดูหน้าท้องคนอื่นกันเนี้ย ?
“ท่านพี่ ท่านพี่ ดูหน้าท้องของชายผู้นี้สิ ช่างงดงามนัก”
แล้วสายตาของเทพก็จับจ้องมาที่หน้าท้องของซึงยูนเป็นสายตาเดียวกัน ความเขินแล่นพล่านชักชวนให้เด็กหนุ่มปัดมือของคนที่เปิดเลิกชายเสื้อของตนออกแล้วรีบดึงชายเสื้อของตนลง
“ไม่เลวเลยนะเนี้ย”
“ขอโทษนะครับ ...” ซึงยูนตีเสียงเข้มแล้ววิ่งลุ่นๆ ไปหาจินอูที่ยืนอยู่ไม่ไกล “จินอู พวกเขาคือใคร ?”
“เอ่อ ... พวกพี่น้องของข้าเอง ...”
“ห๊า ! พี่น้อง !”
อุทานด้วยความตกใจเสียงดังเมื่อรู้ว่าเหล่าเทพสุดป่วนทั้งห้าคือพี่น้องของคิมจินอู ดวงตาเรียวเหลือบมองห้าชีวิตที่ยืนเรียงแถวหน้ากระดานในเวลานี้ แต่ยังไม่ทันที่จะหายมึนงง เทพแต่ละองค์ก็เริ่มแนะนำอย่างเป็นทางการ
“สวัสดี ข้ามีนามว่าพัคบมนะ”
“ส่วนข้า ซานดาร่า”
หญิงสาวทั้งสองแนะนำอย่างร่าเริง ทั้งสองคงเป็นพี่สาวของจินอู พี่พัคบมสวยสง่า เส้นผมสีดำสนิทดูมีสุขภาพดี ดวงตากลมโตราวกับตุ๊กตา และมีเสน่ห์ที่เรียวขาคู่งาม ส่วนพี่ซานดาร่าก็น่ารักด้วยใบหน้าที่อ่อนเยาว์ราวกับหยุดอายุไว้ที่วัยแรกแย้ม ใบหน้าอ่อนกว่าวัยเหมือนจินอูเลย ...
“ส่วนข้ามีนามว่าแดซอง คังแดซอง”
เทพที่มีใบหน้ายิ้มแย้มแนะนำตัวบ้าง แม้ใบหน้าจะธรรมดา แต่เวลายิ้มเจ้าตัวมีเสน่ห์มากๆ เลยแหละ ริมฝีปากและดวงตาเหยียดตรงเวลายิ้ม คงเป็นเสน่ห์ของเจ้าตัว
แดซองคงเป็นพี่ชาย ...
“ส่วนข้ามีนามว่าคิมจินฮวาน และเจ้าตัวสูงๆ ที่อยู่ข้าๆ ข้านี่ คิมดงฮยอก”
“ท่านพี่ ทำไมไม่ให้ข้าแนะนำตัวเองกันเล่า !”
ว่าแล้วเจ้าตัวคนสูงที่มีร่างกายกำยำก็ฟาดเข้าที่ไหล่แคบของจินฮวานจนร่างเล็กๆ แทบกระเด็น คิมจินฮวานนี่หน้าตาน่ารัก สวย และตัวเล็กน่าทะนุถนอมไม่ต่างจากจินอูเลย ส่วนคิมดงฮยอกคงจะเป็นน้องเล็กสุดแต่ร่างกายสูงใหญ่และกำยำดูแข็งแรง ขัดกับใบหน้าที่ออกจะหวานของเจ้าตัวไปหน่อย
นับรวมๆ แล้ว เหล่าพี่น้องนี่มีทั้งหมดเจ็ดชีวิต รวมแทฮยอนที่ตอนนี้ไม่อยู่ด้วย ...
เป็นเหล่าพี่น้องที่น่ากลัวจริงๆ
“จริงด้วยสิจินอู แล้วแทฮยอนไปไหนกันล่ะ ? ข้าไม่เจอเจ้าตัวกระเปี๊ยกนั้นแล้วใจข้าแทบขาดรอนๆ”
พี่พัคบมถามหาน้องชายหน้าหวานของตัวเองที่ไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยในเวลานี้ ซึงยูนจึงฉุกคิดได้ว่าช่วงนี้แทฮยอนก็ไม่ค่อยอยู่ติดปราสาทเหมือนกัน
แต่ขัดใจจังที่เรียกแทฮยอนว่าเจ้าตัวกระเปี๊ยก ทั้งๆ ที่แทฮยอนตัวใหญ่และกินเก่งเกินเด็ก ...
“ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันท่านพี่ สงสัยไปหาเล่นกับเด็กๆ ในหมู่บ้าน” คนตอบคำถามเกาท้ายทอยแก้เก้อ ก่อนฉุกคิดถามอะไรบางอย่างออกไป “จริงด้วยสิ พวกท่านมาที่นี่ทำไมกัน ?”
“ไม่อยากให้พวกข้ามางั้นรึ ? งั้นพวกข้ากลับแล้วนะ”
จินฮวานว่าอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ ผลักดันหลังของพวกพี่น้องให้ออกไปทางด้านหน้าของปราสาท แต่จินอูกลับรั้งทั้งห้าชีวิตด้วยเสียงหวาน
“เปล่านะๆ ข้าแค่สงสัยน่ะ เพราะปกติร้อยปีพันชาติพวกท่านไม่เคยมากันนี่นา”
ร่างเล็กวิ่งไปขวางทางพี่น้องของตนเองเอาไว้ก่อนที่ทั้งห้าชีวิตจะกลับออกไปจริงๆ ซึงยูนก็เป็นทัพเสริมช่วยรั้งพี่น้องสุดป่วนนั้นไว้ด้วยอีกคน
“จินอูน้องรัก ฟังข้าให้ดีนะ” พี่ซานดาร่าขยับตัวเข้าใกล้จินอูก่อนยกแขนข้างขวาขึ้นพาดวางมือบนไหล่ของผู้ที่เป็นน้องชาย “พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเจ้า พวกข้าจึงตกลงกันว่าจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้เจ้าโดยจะจัดในรูปแบบของงานเต้นรำ เนรมิตปราสาทหลังใหญ่โตนี่ให้เป็นเหมือนราชวังโอ่โถงงดงามให้ชาวเมืองเทพมาร่วมด้วย ดีใช่ไหมล่ะแผนการของพวกข้าน่ะ”
“และแน่นอนว่าทุกคนต้องสวมหน้ากาก ไม่มีใครสามารถมองเห็นใบหน้าที่แท้จริงของกันและกันได้”
พี่น้องอีกสี่ชีวิตเสริมทัพ โดยไม่ถามความเห็นของจินอูเลย ...
“อะไรนะ จะจัดงานเลี้ยงเต้นรำในวันเกิดข้าพรุ่งนี้อย่างนั้นหรือ ?”
ส่วนซึงยูนก็ได้แต่ยืนเงียบและเหวอไป ...
เพราะเขาเองก็เพิ่งรู้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของจินอู ...
แล้วเขาจะเตรียมของขวัญวันเกิดให้คนรักทันไหมเนี้ย ?
XXXXX
ตัวละครเยอะเนาะ พอตัวละครเยอะมันก็เหมือนกับตัวหลักเราด้อยไปเลย
ตอนนี้ไม่มีอะไรเลยเนาะ เป็นแค่การขนเอาตัวละครที่ยังไม่พูดถึงให้ออกมาโลดแล่นค่ะ
ตอนหน้าค่อยว่ากันว่าจะเอายังไง 555555555
ขอสปอยนิดนึงเนาะ ใครที่คิดถึงพี่จินอูแต่งหญิง เตรียมตัวให้ดีค่ะ
เพราะตอนหน้าเจ๊จับพี่จินอูแต่งหญิงแน่นอน >< คิคิ
สปอยแค่นี้แหละค่ะ 555555555555
สำหรับฟิคเรื่องนี้เจ๊ตีบแต่งใกล้ถึงตอนจบแล้วนะคะ
เมื่อวานที่หายไปเพราะไปต่างจังหวัดมาค่ะ เลยไม่ได้จับคอม แต่ก็ดีค่ะเพราะมันทำให้เจ๊แต่งฟิคได้มันมือดี
วันนี้เลยกลับมาอัพแล้ว ^^
เร่งมือมากค่ะช่วงนี้ เพราะเจ๊ตีบต้องเร่งปิดเรื่องก่อน 15 มีนาคมนี้แล้ว TT
เวลาใกล้เข้ามาทีไร เจ๊ตีบยิ่งมึนหนักเลย 555555555
ขอบคุณที่ให้กำลังใจนะคะ เจ๊ตีบรู้ดีค่ะว่าฟิคเรื่องนี้มีหลายอย่างที่ต้องปรับปรุง
บวกกับเวลาที่มีน้อยลงทุกทีแล้ว ความสนุกหรือความฟินต่างๆ นาๆ มันอาจลดน้อยถอยลง
เจ๊ตีบก็น้อมรับทุกคำติชมนะคะ (T/l\T)
#ฟิคอัศวินเที่ยงคืน
ความคิดเห็น