คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ความรู้สึกสับสนในใจ
ืนนั้นนานะไม่สามารถ่มาให้หลับไ้ เธอัสินใลมาเินเล่นอยู่ริมายหานเียว พลารุ่นิถึำพูอเนและเหุาร์ที่ินูบเธอ้วยวามสับสนภายในใ นานะยืนเหม่อมอทะเลอย่าเียบๆ ไม่ทันสัเเห็นว่ามีนเินมายืนอยู่้านหลั
“ยินี้วยนะ” เสียายหนุ่มัึ้นทำลายวามสบ
นานะสะุ้ หันไปู็พบินยืนมอเธออยู่ “ยินีับัน? เรื่ออะไรเหรอ”
“อ้าว! ็เรื่อที่เธอับเนใรันน่ะสิ” ินอบ ยับัวเินเ้าไปใล้นานะ
“หึ! อย่ามาทำเป็นรู้ีหน่อยเลย”
“อ้าว! หรือเธอไม่ีใล่ะ ยัยัวเล็” ิน้อมอเ้าไปในวาเธออย่า้นหา
“็ีในะ แ่ว่า…” นานะหลบสายาเาและเหม่อมอไปที่ทะเลอย่ารุ่นิ “ถ้าเป็นนาย นายะัสินใเรื่อนี้ยัไน่ะ”
“ันน่ะเหรอ ถ้านที่ันอบไม่ไ้อบัน ็ปล่อยเาไปให้เามีวามสุับนที่เารั แ่ถ้า…เา็อบันเหมือนัน ไม่ว่าอะไระเิึ้น ันไม่ปล่อยเาไปแน่”
นานะนิ่อึ้ับสายาและำพูอเา เธอรู้สึราวับนที่ินพูถึือเธอ
“ะ ั้นเหรอ”
“แล้วเธอล่ะ ยัยัวเล็ วามรู้สึอเธออนนี้เป็นยัไ บอันสิ” สายาิน้อรแน่วอยู่ที่หน้านานะ นเธอ้อเป็นฝ่ายหลบาเอ
“ัน…” นานะไม่สามารถอบำถามอินไ้เพราะรู้สึสับสนในใ ถ้าเป็นเมื่อ่อนเธออบำถามเาไ้อย่าเ็มปาเ็มำไปแล้วว่าอบเน
เธอเริ่มไม่แน่ใว่าวามรู้สึที่เธอมีให้เน มันเป็นเพราะเนือนที่เิบโึ้นพร้อมับเธอและเป็นผู้ายเพียนเียวที่ใล้ิสนิทับเธอหรือเปล่า ั้แ่เล็นถึเวลานี้ เธอไม่เยเ้าใล้ผู้ายนไหนเลยนอาเา แ่เวลานี้เธอไ้มาเอิน…ผู้ายึ่อยให้ำลัใและทำให้เธอยิ้มหัวเราะไ้เสมอ… เธอมอหน้าิน้วยวามรู้สึสับสนมายิ่ึ้นและไ้แ่ยืนนิ่เียบ
ินเห็นนานะเียบไป เาเลยถือว่านานะเลือเนแล้ว
“อให้มีวามสุนะ นานะ” ินอวยพรนานะ้วยน้ำเสียแฝวามเ็บปว ่อนะหันหลัเินลับไปที่พั โยไม่เหลียวมอลับไปอีเลย เาไม่รู้ว่านานะเอ็มอามหลัเา้วยสายาปวร้าวไม่แพ้ัน
ารถ่ายทำโษาในวันรุ่ึ้นเป็นไปอย่าราบรื่น เระยั็อในสิ่ที่เนพู เธอึนิ่ิอะไรอยู่นเียวเียบๆ ไม่มารบวนารถ่ายทำ ส่วนิน็พยายามหลบหน้านานะโยทำานลอเวลา ทำให้เธอรู้สึถึวามห่าเหินในัวอเา
หลัาบารถ่ายทำ นานะเินเล่นอยู่ริมายหาและไปหยุนั่มอูทะเลเียบๆ เพียนเียว
“นานะ” เสียเรียุ้นหูัึ้น้านหลั เธอสะุ้ออาโลแห่วามิและหันไปมอ “เน”
“อนั่้วยนไ้มั้ย” เาถามเสียอ่อนโยน
นานะพยัหน้าและหันไป้อมอทะเล่อ เนนั่ล้าๆ เธอ ายาวสอ้ายืออไป
“เราไม่ไ้มาูทะเล้วยันแบบนี้นานแล้วเนอะ” เาพูึ้นลอยๆ เมื่อเห็นนานะนั่เหม่อมอทะเลเียบๆ
“อืม”
“ำไ้มั้ย ราวที่เรามาทะเล้วยันราว่อนน่ะ เธอทำเป็นล้านั่เรือออไปลาทะเล แถมยัใสู่ีพอ้วนลมอย่าับหมูแน่ะ หึๆ” เนหัวเราะออมาเบาๆ เมื่อนึถึวามหลั
นานะหันมอใบหน้ามเ้มนั่นนิหน่อย ่อนะอบลับ
“ำไ้สิ แล้วนาย็ยัล้อเราว่าเป็นหมูสีส้มัวลมอี่าหา” นานะยิ้มเมื่อนึถึอี
“แล้วอยู่ๆ อนเธอลไปเล่นน้ำ เือูีพ็ไปโนหินปะารับาา เธอว่ายน้ำไม่เป็น็เลยมลไปในทะเล่อหน้าเรา”
“ใ่ อนนั้นน่ะเราลัวมาเลย ิว่าเราายแล้วแน่ๆ” นานะโน้มัวอเ่า ผมัสีน้ำาลเป็นลอนอ่อนๆ อเธอลมาลอเลียเหนือหัวเ่าทั้สอ ะเธอนึถึเหุาร์เมื่ออนนั้น
“ใ่ แ่เรา็่วยเธอไ้สำเร็” เนหันมามอหน้านานะ ามริบอเา้อเธอนิ่ “แ่เมื่อวานนี้ นที่่วยเธอลับไม่ใ่เรา แ่เป็นทาามูระ ินอะไรนั่น เรารู้สึเ็บใมา ทำไมนที่่วยเธอไม่เป็นเรานะ เราที่เยอยู่เีย้าเธอมาลอ ทำไมถึ่วยเธอไม่ทัน ทำไมถึปล่อยให้นอื่นมา่วยเธอไป่อหน้า่อา”
เนบอวามในใอัวเอออมาให้นานะฟั้วยสีหน้าเสียใ เธอนิ่อึ้ไปทันที
“นานะ เราไม่อให้เธอยโทษในสิ่ที่ผ่านมานะ แ่ว่าเราอโอาสอีรั้ไ้มั้ย อเราเป็นนที่อยู่้าๆ เธอ อยูแลเธอลอเวลาเหมือนอย่าเมื่อ่อนน่ะ” เนหันมา้อมอลึลไปในวาอนานะ หลัาเาทบทวนวามรู้สึอนเอแล้วเา็รู้ว่านานะือนสำัสำหรับเาที่สุ
ำพูอเนทำเอานานะะลึ เธอไม่ิว่าเนะพูเ่นนี้ แ่แล้วภาพอินที่มอเธออย่าปวร้าวเมื่อืน็แทรเ้ามาในวามิเธอ…นานะรู้สึสับสน
“ว่ายัไ นานะ” เนถามย้ำเมื่อเห็นนานะนิ่เียบ
“เรา…เรา…อเวลาันิไ้มั้ยเน อนนี้เราไม่สามารถให้ำอบนายไ้หรอนะ เพราะว่าอนนี้ับเมื่อ่อนมันไม่เหมือนันแล้ว เราไม่สามารถย้อนเวลาลับมาไ้หรอนะ นายะรอเราไ้มั้ยล่ะ เน”
ำถามประโยสุท้ายที่เธอถามทำให้เนนิ่อึ้ไป
“ไ้สิ นานะ ไม่ว่าเมื่อไหร่เรา็ะรอำอบาเธอ อนนี้เรา็เป็นเพื่อนันไป่อน โอเมั้ย” เนยิ้มให้เธออย่าริใ
“อบุนะ” นานะยิ้มออมาไ้ในที่สุ เธอีใที่เนเ้าใเธอ
“หึ อารม์ีึ้นมาทันทีเลยนะ ยัยัวเล็” เนเอามือยี้หัวนานะอย่าเอ็นู
“นาย็เหมือนันล่ะ นายัวโย่” นานะพยายามปัมือเนออ
“อ๋อ! ะหาเรื่อใ่มั้ย ไ้เลย นี่แน่ะ!!!” เนหัวเราะและแล้ปาทรายใส่นานะ
ทัู้่วิ่ไล่ันไปามายหาอย่าสนุสนาน อนนี้นานะรู้สึว่าเธอไ้เนที่เป็นเพื่อนนเิมอเธอลับมาแล้ว แม้ว่าวามรู้สึอเธอที่มี่อินและเนะยัลุมเรืออยู่็าม แ่เธอ็อเพียว่าอย่าให้มีอะไรมาทำลายวามเป็นเพื่อนที่ีอเธอับเนอีเลย
ทั้สอนมัวแ่วิ่ไล่ัน ึไม่ไ้สัเเห็นว่าบนระเบียอรีสอร์ทนั้น ินำลัมอลมาอย่าปวร้าว และเระยืนมอทัู้่อย่าเ็บแ้น
ความคิดเห็น