ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 12
“หา” ซาบิสาวที่ตอนนี้กลายมาเป็นพนักงานเก็บขวดเหล้าชั่วคราวได้แต่มองเซ็นบงที่นั่งเมาท์ปรับทุกข์อยู่กับคารินอย่างมันปาก เรื่องเมื่อเช้า...เธอก็เอ่อ...ได้ฟังมาแล้ว...
“ใช่ๆๆๆ พวกเขาน่ะเลิฟๆๆๆๆมากันตั้งนมนานแล้ว” ยมทูตสาวคารินยกเหล้าขึ้นกรอกปากต่อ อ๋อ...ตอนนี้ยังมีเจ้าแม่กระดกเหล้า...คุณรันงิคุมานั่งสาระแนร่วมกันอย่างครบสูตร
“เหอะๆ พวกหัวหน้านี่ไม่ไหวจริงๆ” รันงิคุพูดพลางหัวเราะไปพลาง
“รักเขาก็ไม่ยอมบอกใช่ไหม ฮ่าๆๆๆ ปล่อยให้ลุ้นตั้งนาน” ลุ้น... ซาบิอยากจะบ้าตาย...
“ทำไมเรื่องแค่นี้นายท่านกลับไม่ยอมบอกข้าด้วยตัวเอง” เซ็นบงรันทดไปเรียบร้อย “ข้านึกว่าข้าเป็นคนที่เข้าใจนายท่านมากที่สุดแล้วซะอีก”
“โหๆๆๆ น่าสงสาร” แต่คารินตบบ่าเซ็นบงดังป้าบ “แต่เจ้าก็ได้รู้เรื่องนี้เป็นคนแรกนะ” กระดกต่ออีกจอก “กร๊าก...ฮ่าๆๆๆ”
“คุณคารินเมาแล้วละสิท่า” รันงิคุพูดเสียงอ้อแอ้
“อะไร ยัง...ยัง...ไม่เมา” ยมทูตสาวเถียงเสียงเฉียบขาดแบบคนเมานานแล้วอะนะ “เฮ้ย ซาบิมารุนั่งอยู่ได้ตั้งนาน ยังไม่เห็นแตะเหล้าเลย แถวนี้เขานิยมกันนะรู้ไหม”
“นิยม” ซาบิผู้อ่อนโลก “นิยมกินงั้นเหรอ”
“ข้ากลุ้ม” เซ็นบงซากุระเหลือบมองดาบฟันวิญญาณสาว “นี่ซาบิ... เจ้าไม่เป็นห่วงหรือหวงเจ้านายเจ้าบ้างหรือไงกัน”
“ไม่” ซาบิสาวตอบอย่างรวดเร็ว เซ็นบงทำหน้าอ๋อ
“เออ คนแบบนั้นก็ไม่น่าห่วงหรอก” แล้วกระดกเหล้าต่อ ใบหน้าที่ไร้หน้ากากยังคงหันกลับมามองดาบฟันวิญญาณที่นั่งห่างๆกลัวขวดเหล้า “มองแบบนั้นทำไม กินซะสิ”
“ไม่อะขอบใจ” ซาบิรีบตอบแต่เธอกลับโดนล็อกไว้กับฝาผนัง เซ็นบงเลื่อนจอกเหล้ามาจ่อปาก ทำสีหน้าเหมือนเป็นการคาดเค้นให้พยายามฆ่าตัวตาย
“ข้าบอกให้กิน เจ้าก็กินลงไปสิ...อย่ามาเล่นตัว” อ๊าก...เซ็นบงเข้าโหมดดาร์กเกินไปแล้ว
“อ๊ายๆๆ อีกคู่ๆ” คารินที่ฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะยังอุตส่าห์ยันตัวขึ้นมาพูด “โอ๊ย ฉันต้องไปป่าวประกาศข่าวก่อนนี่หวา” ลุกขึ้นเดินโซเซ “ไปแล้วนะคุณรันงิคุ จ่ายให้ด้วยละ”
“อ้าวเฮ้ย งานเข้า” ยมทูตสาวหุ่นดี (เกิน) รีบยืนตัวตรงแบบหายเมาเป็นปลิดทิ้ง “เซ็นบง...นายจ่ายละกันนะ” แล้วรีบติดเจ็ตหายตามคารินไปอีกคน
“กินลงไป” เซ็นบงที่ยังช็อกกับภาพที่เห็นไม่หาย โธ่ไม่น่าเลย...หัวหน้าของเขา ดันถูกคนเถื่อนพรรค์นั้นมอมเมาไปเสียได้
“ก็พูดป่าวๆๆๆอยู่เนี่ยว่าไม่”
“กิน” ไม่ว่าเปล่าเซ็นบงก็กระดกขวด ซาบิมารุมองขวดเหล้าในมือเซ็มบ้งซากุระด้วยสีหน้าหวาดๆ
“ไม่”
“กิน”
“ไม่”
“ข้าบอกให้กินไง”
“ก็ข้าบอกว่าไม่”
“อย่ามาขัดข้าได้มั้ย บอกให้กินก็กินไปสิ”เซ็มบ้งซากุระตวาด จมูกหญิงสาวได้กลิ่นเหล้าคลุ้งไปหมด...
“เซ็มบ้งซากุระ เจ้าเมามากแล้วนะ”หญิงสาวว่า มือบางเริ่มออกแรงดันแผ่นอกของคนตรงหน้า แต่ซาบิมารุที่เรียกได้ว่าหมดสภาพจะมาสูเซ็มบ้งซากุระในสภาพหลุดโลกได้ยังไง...
“ข้า – ไม่ – เมา”....เมาชัดๆ ซาบิมารุคิด “กินซะ”
“ไม่เอา”หล่อนว่า พร้อมๆกับออกแรงดันตัวเซ็มบ้งซากุระเต็มแรง แต่ร่างสูงที่รู้สึกว่าตัวเองถูกต่อต้านกลับเคลื่อนกายเข้ามาประชิดหนักกว่าเดิม จนกลายเป็นคร่อมทับร่างบางที่ขัดขืนเขาอยู่ ใบหน้าขาวเนียนที่ระบายไปด้วยสีแดงยื่นเข้ามาใกล้ซาบิมารุมากกว่าเดิม
“อ๋อ หรือว่าเจ้าคิดว่าเจ้านายข้าเป็น....”คำพูดของเซ็มบ้งซากุระขาดห้วง...เจ้านายของเขา เป็นของไอ้หมอนั่นไปแล้ว...ชายหนุ่มกัดฟันกรอด “หรือเจ้าคิดว่าเร็นจิเป็นหัวหน้าหน่วยแล้ว ข้าที่เป็นดาบของท่านเบียคุยะจะสั่งเจ้าไม่ได้รึไง”
“ไม่ใช่อย่างนั้น ข้าหมายถึงว่าเจ้าน่ะเมามากแล้ว” ซาบิมารุตะเบ็งเสียงพูด
“ไม่ต้องมาแก้ตัว เจ้าคิดแบบนั้นใช่มั้ย”ชายหนุ่มเริ่มขึ้นเสียง ทำเอาซาบิมารุเริ่มโมโหขึ้นมาบ้าง
“ข้าไม่ได้คิด เจ้าคิดไปเองคนเดียว”
“หาว่าข้าฟุ้งซ่านรึไง”
“ไม่ใช่โว้ยย อย่ามาทำแบบนี้นะ ปล่อยข้า ไอ้บ้า!”ซาบิมารุตะโกนใส่หน้า ซากุระพันดอกวางขวดเหล้าในมือ ก่อนใช้มือสองข้างรวบตัวหญิงสาวเข้ามาแล้วประกบริมฝีปากลงไป
กรี๊ดดดดดด!!!!!!! เสียงในใจของซาบิมารุประท้วงการกระทำของคนตรงหน้า พร้อมๆกับมือที่พยายามดันแผ่นอกของเขาออกไปอย่างสุดฤทธิ์ แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าจะรับรู้ เซ็มบ้งซากุระขยับกายเบียดเสียดเข้ามาอีกจนร่างของซาบิมารุติดแน่นกับพนัง
ครืด~~~~~
ประตูห้องเปิดออก พร้อมๆกับร่างของคาเซชินิและเฮียวรินมารุ...เจ้าสายลมมรณะที่ยังมองไม่เห็นเหตุการณ์ออกปากทักเสียงดัง
“ฮัลโหล ว่าไงพวก....เฮ้ยยยยยย!!!!!” แล้วเจ้าตัวก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อเห็นสภาพของเซ็มบ้งซากุระกับซาบิมารุ ส่วนเฮียวรินมารุนั้นไม่ต้องพูดถึง ชายหนุ่มเบิกตามองดูอีกสองคนข้างหน้าด้วยดวงตาเบิกกว้าง และใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีเรื่อ
“ขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ”คาเซชินิพูดพร้อมปิดประตูดังป๊าบแล้วรีบโกยอ้าวกลับหน่วยไปทันที...
ไอ้บ้า! ช่วยข้าหน่อยก็ไม่ได้ แบบนี้...หญิงสาวคิดก่อนจะออกแรงผลักเซ็มบ้งซากุระออกสุดแรง เป็นผลให้ร่างที่คร่อมทับตัวเธออยู่ถอยห่างออกเล็กน้อย แล้วเซ็มบ้งซากุระที่เมาเต็มที่ก็ฟุบลงไปดื้อๆ โดยที่ศีรษะพาดอยู่บนไหล่ซาบิมารุที่นั่งหอบตาค้างอยู่...บ้าที่สุด!
……………………………………………………………………………………………………….
“เป็นอะไรน่ะ ซาบิมารุ หน้าซีดเชียว”เจ้าของนามสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงทักจากเจ้านาย หญิงสาวหันไปมองต้นเสียงก็พบเร็นจิยืนกอดอกมองอยู่ด้วยสายตาสงสัย
“ป่าวนี่ ข้าคง...เหนื่อยมากไปหน่อย”อีกฝ่ายเลิกคิ้วสูง
“แน่ใจนะ”
“อือ”เธอพึมพำราวกับพูดกับตัวเอง ดวงตาสีมรกตทอดมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างปราศจากจุดหมาย
“ไม่มีอะไรก็แล้วไป แล้วนี่...เฮบิไปไหน”เร็นจิถามหาเจ้างูน้อยที่ไม่ทราบหายหัวไปตั้งแต่เมื่อไหร่
“ไปเล่นกับโซเคียว โนะ โคโทวาริมั้ง”ซาบิมารุตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“จริงสิ เดี๋ยวข้าต้องไปหน่วย 6 นะ อืม...ฝากงานด้วยล่ะ”เร็นจิว่าก่อนจะเดินจากไป ซาบิมารุเกือบหลุดปากเรียกไว้แต่ก็ยั้งตนเองเสีย...ขืนบอกเรื่องนี้ ไอ้บ้านั้น...ซาบิมารุหน้าแดงขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ หญิงสาวสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัวก่อนจะลงมือทำงานฆ่าเวลา...ทั้งๆที่ตัวเองเกลียดงานเอกสารเป็นที่สุด...
……………………………………………………………………………………………………….
ฝนตก...นี่หน้าฝนแล้วเหรอ ร่างสูงของตัวแทนยมทูตเหม่อมองสายฝนที่ซัดกระหน่ำลงมายังเซย์เรย์เทย์ด้วยสายตาเหม่อลอย พู่กันในมือชะงักนิ่ง ความทรงจำเก่าๆแล่นเข้าสู่สมอง
... 20 ปีแล้วสินะ นับตั้งแต่วันนั้น…วันที่แม่ตาย
... เกือบสิบปีแล้ว...นับตั้งแต่...วันที่เราสู้กับแกรนด์ฟิชเชอร์
... กี่ปีมาแล้วนะ ที่ ‘ฝน’ หยุดตก
...ทำไมชีวิตตูถึงเจอแต่ฝนวะ... อิจิโกะคิดพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่และเลิกนั่งทำมิวสิคหันมาปั่นงานต่อไป
ให้ตายเถอะ ฝนตกแบบนี้แล้วจะหิ้วงานไปส่งเจ้าเบียคุยะยังไงวะ ขืนทำเอกสารเปียกมีหวัง...หมดกันอนาคตกรู...
ครืด~~~ ประตูเปิดออกพร้อมๆกับร่างของผู้มาเยือน เคียวราคุและอุคิทาเกะ
“แหม ขยันจังนะ อิจิโกะคุง”
“เอ่อ หวัดดีครับ คุณเคียวราคุ”ชายหนุ่มเอ่ยทัก พร้อมค้อมหัวให้
“แหมๆๆ ไม่ต้องมากพิธีหรอก เออจริงสิ วันนี้...ไปดื่มกันมั้ย”
“ดื่ม?”
“อืม เจ้าอายุเกิน 18 แล้วไม่ใช่รึไง หึๆๆ”
“ครับ...แต่อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นได้มัยครับ เสียวไส้”เคียวราคุหน้าเหวอไปเล็กน้อย
“เอาเป็นว่าตกลงนะ”พูดจบเจ้าตัวก็เดินออกไป
“เฮ้อ ฝนตกแบบนี้ยังจะชวนไปกินเหล้าอีกแน่ะ”อุคิทาเกะบ่นพำ “จริงสิ งานไปถึงไหนแล้วล่ะ”
“อ๋อ ก็...ใกล้แล้วครับ”
“ยุ่งหน่อยนะ ใกล้สิ้นเดือนก็แบบนี้แหล่ะ”
“ครับ”...นี่ขนาดผมยังไม่ได้เป็นยมทูตเต็มตัวนะครับ...ปู่แกเล่นยัดงานบันทึกการทำงานบ้าบออะไรมาให้ก็ไม่รู้...คิดว่าเขาว่างนักรึไงนะ ปู่นี่
“งั้นข้าไม่กวนนะ”
“ครับ”อุคิทาเกะเดินออกไปแล้ว อิจิโกะก็นั่งทำงานต่อไป
หึๆๆ ตกเย็น... (ทำไมฟิคนี้ถึงชอบมีฉากก๊งเหล้า)
“อ้าวเฮ้ยอิจิโกะ มาแล้วรึ”เคมปาจิร้องทักขึ้น อิจิโกะสะดุ้งโหยงก่อนจะหยุดเดินเสียดื้อๆ
“อะไรของแกวะ ยืนทื่ออยู่ได้ มานั่งด้วยกันสิ”เร็นจิร้องเรียก ก็จะไม้ให้เขาช็อคได้ไงก็ในเมื่อ...
“นะ...นั่น เซะ...เซ็มบงซากุระกะ...กะ เฮียวรินมะ...มารุ ชะ...ใช่มั้ย”อิจิโกะชี้มือสั่นหงั่กๆไปยังสองหนุ่ม...ที่กำลังดวลเหล้ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย...นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
“เฮ้ยยย!!! ไอ้บ้าตรงนั้นน่ะ มองหน้าหาอะไรวะ”เซ็มบ้งซากุระหันมาตวาดเสียงดังลั่นทุ่ง เอ๊ย! ตึก
“ปะ...ป่าวคับ”พูดพลางเดินไปนั่งข้างๆลูเคีย
“นี่มันอะไรน่ะ”
“ก็...หัวหน้าเคียวราคุน่ะซิ บอกว่าอยากแข่งดวลเหล้า คุณรันงิคุเลยบอกให้สองคนนี้มาแข่งกันน่ะ แล้วมันก็...แบบนั่นน่ะ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น