คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : เมื่อเราใกล้ชิดกัน (ต่อ)
“ลุงว่าแม่หนูที่มากับแกก็น่ารักดีนะ
แถมยังไม่มีแฟนซะด้วย ดูป้าแกจะชอบแม่หนูคนนี้เอามาก”
“เออ เขาแค่เป็นคนดูแลผมหนะครับ
บริษัทส่งมาให้ดูแลผมระหว่างที่อยู่เมืองไทย”
“ก็ลุงเห็นแม่หนูเขาน่ารักดี
เลยคิดว่าแกอาจจะชอบ” คุณลุงเริ่มพูดเชียร์ฉัน
“เขาไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่ผมชอบ”
“อ้อ ลุงลืมไปแกชอบผู้หญิงทันสมัย
แบบนางแบบที่แกคบอยู่ละซิ”
“ฟาน ฟาน เป็นแค่เพื่อนครับ” จิ่งหยูวรีบปฏิเสธคุณลุงทันที
“ก้อดีแล้ว
ลุงว่าผู้หญิงคนนั้นไม่เหมาะกับแกหรอก เชื่อลุง”
จิ่งหยูวยิ้มรับคำพูดของคุณลุง
ก่อนทั้งคู่จะเดินเข้ามาในบ้าน แล้วแยกย้ายกันไปพักผ่อน
หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายเข้าห้องเพื่อไปพักผ่อน
เพราะวันนี้ทุกคนก้อเหนื่อยมาทั้งวัน คงมีแต่ฉันที่นอนไม่หลับคงเพราะแปลกที่
ฉันลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปเพื่อสูดอากาศนอกห้อง
อากาศยามค่ำคืนเย็นจับใจจนทำให้ฉันเอามือกอดอกไว้เพื่อทำให้คลายความหนาว ฉันยืนทอดอารมณ์อยู่ตรงระเบียงหน้าบ้าน
โดยไม่ได้สังเกตว่ามีบางคนกำลังยืนมองฉันอยู่ด้านหลัง
“อะแอ่ม”
เสียงกระแอมของเขาทำให้ฉันตกใจและรีบหันไปมอง จึงรู้ว่าว่าเป็นจิ่งหยูว
“นอนไม่หลับหรือไงคุณ” เขาถามพร้อมเดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆฉัน
“อื้อ
คงแปลกที่หนะ” ฉันตอบคำถามเขาพร้อมทั้งกระชับมือกอดอกเอาไว้เพราะอากาศเย็นที่มาสัมผัสผิว
แต่สายตาคมคู่นั้นหันมาเห็นเข้า
เขาจึงรู้ว่าฉันกำลังยืนอดทนอยู่กับความหนาวเย็นของอากาศ เขามองฉันแล้วถอดเสื้อคลุมของเขามาคลุมตัวฉันไว้
“คลุมไว้เดี๋ยวจะไม่สบาย
ผมขี้เกียจพาคุณไปโรงพยาบาล”
ฉันมองหน้าเขาด้วยความรู้สึกแปลกใจผู้ชายที่เย็นชาอย่างเขาก้อมีความอ่อนโยนซ่อนอยู่เหมือนกัน
มันทำให้ฉันแอบอมยิ้มกับการกระทำของเขา
“คุณเห็นอะไรบนท้องฟ้าไหม”
คำถามของเขาทำให้ฉันต้องแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า
“อืมมม เห็นดาวเต็มท้องฟ้าไปหมด
สวยจังเลยคุณ”
“ตอนเด็กๆ ผมก็ชอบนั่งมองดูดาวบนท้องฟ้า
ผมว่าดาวที่ไหนก็ไม่สวยเหมือนที่นี่ ตอนที่ผมอยู่ที่จีนผมก็ชอบมองดูดาวบนท้องฟ้ามันทำให้ผมคิดถึงบ้านที่เมืองไทย”
ฉันยืนฟังจิ่งหยูวพูดเผลอแอบมองดวงตาอ่อนโยนคู่นั้น เขาไม่เหมือนจิ่งหยูวผู้หยิ่งจองหองคนนั้น
เรามองดูดาวบนฟ้าด้วยกันจนเพลิน ไม่มีคำพูดใดๆอีก
มีแต่ความเงียบและเสียงของหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะของฉัน
ทำไมใจฉันถึงเต้นไม่เป็นจังหวะเลยเวลาที่อยู่ใกล้ๆเขา และเวลาที่สายตาคู่นั้นมองมาที่ฉัน
“ไม่หรอก
ที่ใจฉันเต้นแรงแบบนี้อาจเป็นเพราะอากาศที่หนาวเย็นก้อได้” ฉันแอบคิดค้านในใจ
“คุณ ผมว่านี่ก้อดึกมากแล้ว
คุณเข้าไปนอนเถอะเดี๋ยวจะไม่สบายพรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปเก็บผลไม้ในสวนของคุณลุง”
“จริงเหรอ คุณจะพาฉันไปเก็บผลไม้จริงเหรอ”
ฉันเผลอเข้าไปคว้าแขนเขาเขย่าด้วยความดีใจ โดยไม่ทันสังเกตเห็นรอยยิ้มน้อยๆ
บนใบหน้าของเขา
“อืมมม”
เขาตอบชั้นสั้นๆแค่คำเดียวด้วยใบหน้าเรียบเฉย จิ่งหยูวยืนมองฉันเต้นแร้งเต้นกาด้วยความดีใจสักพัก แล้วเราต่างก้อแยกย้ายไปพักผ่อน
แต่ก่อนที่จะเดินแยกกันนั้นฉันก็นึกได้ว่าฉันสวมเสื้อคลุมของเขาอยู่
“เดี๋ยวก่อนคุณ เอ้านี่เสื้อของคุณ”
ฉันถอดเสื้อคลุมออกและยื่นให้เขา
“ขอบคุณนะสำหรับเสื้อคลุมอุ่นๆ”
แต่อีกฝ่ายกลับรับเสื้อคลุมจากฉันและหันหลังเดินเข้าห้องไปเฉยๆ
ไม่ได้ตอบอะไรฉันสักคำ คนอะไรเข้าใจยากชะมัดบางทีก็ดูอ่อนโยนบางทีก้อดูเย็นชาเป็นน้ำแข็งเลย
ตกลงเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่ ฉันแอบคิดในใจ
ความคิดเห็น