ยายเซ่อซ่ากับซุปตาหน้าหล่อ

ลำดับตอนที่ #13 : คำสารภาพของคนที่ 2

หลังจากที่ จุนซาบอกไปว่าชอบนาบี ทั้งคู่ก็ยืนจ้องกันอยู่ในความเงียบเป็นเวลานานหัวใจของเค้าทั้งคู่เต้นแรง  

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า อุปป้านี่มุขใหม่ของอุปป้าหรอคะ จะแกล้งกันใช่ไหม” นาบีพูดแก้เขินทั้งๆที่หัวใจเต้นแรงแต่พยายามจะทำให้เป็นเรื่องตลกแล้วก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

จุนซาเห็นนาบีได้แต่ยืนหัวเราะเค้าจึงเดินเข้าไปจับไหล่ทั้งสองข้างของนาบีแล้วก็ค่อยๆก้มหน้าของเค้าลงทีละนิดทีละนิด นาบีเองหยุดหัวเราะทันทีเพราะกำลังตกใจกับการกระทำของจุนซา ระหว่างที่หน้าของจุนซากำลังค่อยๆ ค่อยๆ ค่อยๆ เข้ามาใกล้หน้าของนาบี นาบีเองก็หลับตาปี๋หัวใจเต้นแรงขึ้น แรงขึ้น เหมือนจะระเบิดออกมาอยู่ข้างนอกแล้ว จุนซาเห็นแบบนั้นก็อมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆบรรจงจูบลงไปบนริมฝีปากของนาบีอย่าแผ่วเบา แล้วยังคงอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน ก่อนที่เค้าจะค่อยๆปล่อยริมฝีปากของเค้าออกจากริมฝีปากของนาบี แต่นาบียังคงหลับตาอยู่เหมือนเดิม

“ที่ฉันบอกว่าชอบเธอ ฉันหมายความอย่างนั้นจริงๆนะ” จุนซาพูดจบก็เดินออกจากบ้านไป ปล่อยให้นาบียืนหลับตาหัวใจเต้นแรงอยู่อย่างนั้น

เวลาผ่านไป นาบีลืมตาขึ้นก็ไม่เห็นจุนซาแล้ว

“นี่เราฝันไปหรือเปล่าเนี่ย” นาบีถามตัวเองก่อนจะเอามือขึ้นมาจับปากตัวเองแล้วหน้าก็ค่อยๆแดงขึ้น

คืนนั้นตลอดทั้งคืนนาบีนอนพลิกตัวไปมา เฝ้าแต่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนหัวค่ำ จนทำให้เธอนอนไม่หลับ

“อุปป้าชอบเราจริงๆหรอ ถึงแม้เราจะชอบอุปป้ามากแค่ไหนแต่เราจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้นะ” นาบีได้แต่คิดตลอดทั้งคืนจนเผลอหลับไป

ด้านจุนซาที่กลับมาถึงบ้านก็เอาแต่นั่งยิ้มไม่ยอมขึ้นไปนอนจน จอนวูสงสัย

“นี่เกิดอะไรขึ้นกับนายเนี่ย” จอนวูถาม

“นี่ นี่” จอนวูพยายามจะไปพูดข้างๆหู จุนซาก็ยังคงไม่สนใจเค้า จอนวูเลยหยิบหมอนมาตี

“โอ๊ย นายทำอะไรของนายเนี่ย” จุนซาสะดุ้งทันที

“ก็นายล่ะเป็นอะไร ฉันเรียกก็ไม่ได้ยิน พูดด้วยก็ไม่พูด

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร” จุนซาปฏิเสธ

“แล้วทำไมหน้าแดง” จอนวูซัก

“จอนวู ถ้าฉันมีเรื่องจะปรึกษานายจะได้ไหม” จุนซาถาม

“เรื่องอะไรของนายล่ะ” จอนวู

“ถ้าฉันอยากจะคบกับใครสักคนจริงจังหลังเสร็จคอนฯ ของฉันจะได้ไหม” จุนซาถาม

“อะไรของนายนะ นายจะบ้าหรือเปล่าทำไมมาถามเรื่องนี้” จอนวูรีบถามกลับ

“วันนี้ฉันเพิ่งสารภาพรักกับผู้หญิงคนนึง ฉันรู้สึกว่าอยากคบกับเธอฉันจริงจังมากๆเลยนะ” จุนซาอธิบาย

“นายอย่าบอกนะว่า” จอนวูหยุดแค่นั้น เพราะเห็นจุนซาพยักหน้า

“นายจะบ้าไปแล้วหรอนายทำแบบนี้ไม่ได้นะ นายก็รู้ว่า ฟค.กับศิลปินเป็นแฟนกันมันไม่ได้นะ นายกำลังจะโดนสังคมประณามถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูนักข่าว” จอนวูพยายามอธิบายให้จุนซาฟัง

“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง ศิลปินไม่มีสิทธิ์มีความรักหรอ? ฉันก็เป็นคนเหมือนกันนะ” จุนซาถาม

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ แต่ไม่ใช่กับเธอคนนั้น” จอนวูบอก

“แล้วฉันจะทำให้นายรู้ว่ามันเป็นไปได้” จุนซาบอกก่อนจะเดินหนีขึ้นไปบนห้อง

ในห้องนอน เค้าก็หยิบตุ๊กตาหุ่นยนต์ที่นาบีให้เค้าไว้ในวันแรกที่เค้ามาถึงที่โซล

“นายว่ามันเป็นโชคชะตาใช่ไหม?  ฉันจะตั้งชื่อนายว่าหุ่นยนต์แห่งโชคชะตานะ ไม่คิดเลยว่าเจ้านายของนายจะเป็น My destiny ของฉัน” พูดจบจุนซาก็เอาเจ้าหุ่นยนต์แห่งโชคชะตาวางไว้ที่หัวนอน

  เช้าวันต่อมา จุนซาเดินลงมาข้างล่างก็เจอจอนวูยืนดักอยู่

“ฉันจะขอโทษนายเรื่องเมื่อคืน” จอนวูบอก

“ขอโทษฉันเรื่องอะไร ถ้าเป็นเรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกฉันรู้ว่านายเตือนเพราะหวังดีฉันเข้าใจ” จุนซาบอก

“ถ้านายเข้าใจก็ดีแล้ว แต่ฉันมีอีกเรื่องจะบอกนายคือ ไม่ว่านายจะทำอะไร ฉันก็จะอยู่ข้างนายและจะคอยช่วยนายตลอดไป” จอนวูบอก

“ 555+ นายพูดแล้วนะงั้นนายก็ต้องช่วยฉันให้สมหวังไวๆแล้วล่ะ” จุนซาพูดขำๆ

“ไป ไป ทำงานได้แล้วอีกแค่ 2 วันเท่านั้นคอนฯใหญ่ของนายก็จะเริ่มแล้วนะ วันนี้ไปซ้อมให้เต็มที่” จอนวูบอก

“รับทราบครับผม” จุนซาพูดขำๆก่อนจะเดินกอดคอจอนวูไปที่รถ

ส่วนนาบีที่วันนี้เธอไม่ได้ไปสอนจึงตื่นสายมากเพราะเมื่อคืนมัวแต่คิดเรื่องจุนซาทั้งคืน

“โอ๊ย เพราะอุปป้าคนเดียวเลยทำให้ฉันต้องตื่นสายเนี่ย หิวจัง” นาบีบ่นๆก็ลุกจากที่นอนก่อนจะเดินไปในครัวเพื่อหาของกินแต่ในตู้ก็ไม่มีอะไรเลย

“นี่ ไม่มีอะไรกินเลยหรอเนี่ย” ขณะที่นาบีกำลังยืนบ่นตัวเองก็ได้ยินเสียงออดดังขึ้น

“ใครมาอีกเนี่ย” นาบีก็ยังบ่นไม่เลิกก่อนจะเดินงัวเงียๆ ออกไปเปิดประตู พอเปิดประตูออกก็เจอกับอึนซอกที่ยืนยิ้มถือของกินเต็มมืออยู่ที่หน้าบ้าน

“สวัสดีครับ” อึนซอกทัก

“อ่อ อ่อ สวัสดีค่ะ” นาบีทักตอบแบบตกใจเล็กน้อย

“คุณ ... นาบีเพิ่งตื่นหรอครับ” อึนซอกถามแบบอมยิ้ม

นาบีพยักหน้าแบบอายๆ

“คงยังไม่ได้ทานอะไรใช่ไหมครับ ผมซื้อของกินมาเพียบเลย” อึนซอกบอก

“ฉันเกรงใจคุณจัง” นาบีบอก แต่อยู่ๆเสียงท้องก็ดังขึ้น

อึนซอกจึงอดหัวเราะไม่ได้

“ไม่ต้องเกรงใจผมหรอก ท่าทางคุณจะหิวไปเดี๋ยวผมจัดใส่จานให้” อึนซอกบอก พร้อมกับถือถุงของกินเดินเข้าไปในครัวพร้อมกับจัดใส่จานมาเสิร์ฟให้นาบีถึงโต๊ะอาหาร

“มาแล้วครับ เลือกทานได้เลยมีให้เลือกเพียบ” อึนซอกบอกพร้อมกับชี้อาหารบนโต๊ะ

นาบีก็ก้มหน้าก้มตากินด้วยความหิวโดยไม่พูดจาอะไรเลย อึนซอกมองนาบีแล้วก็ยิ้ม นาบีเหมือนจะรู้สึกตัว

“แล้วคุณไม่ทานหรอคะ” นาบีถาม

“อ้อ ผมทานเรียบร้อยมาแล้วครับ ตามสบายเลยนะครับ” อึนซอกบอกยิ้มๆ

“ว่าแต่คุณอึนซอกมาหาฉันแล้วก็ซื้ออาหารมาให้ด้วยมีอะไรหรือเปล่าคะ” นาบีถาม

“คือผมอยากจะชวนคุณออกไปข้างนอกหน่อยครับ พอดีวันนี้ผมว่างแล้วก็มีอะไรอยากจะบอกคุณนาบีด้วย” อึนซอกบอก

“เรื่องอะไรหรือคะ บอกตอนนี้ไม่ได้หรอคะ” นาบีถามด้วยความสงสัย

“ผมว่าที่นี่มันดูจะไม่เหมาะเท่าไหร่น่ะครับ” อึนซอกบอก

นาบีพยักหน้าเข้าใจหลังจากที่นาบีกินของทุกอย่างหมดอย่างรวดเร็วและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วอึนซอกก็พานาบีมาที่สวนสนุก

“สวนสนุก” นาบีร้องขึ้น

“คุณพาฉันมาสวนสนุกทำไมหรอคะ” นาบีถามต่อ

อึนซอกยิ้ม “ผมว่าที่นี่คงเหมาะที่สุดแล้วครับผมชอบมาเล่นเครื่องเล่นให้สมองโปร่ง คุณนาบีไม่ชอบหรอครับ” อึนซอกถาม

“ชอบสิคะ ชอบมากด้วยหลังจากที่เรียนจบฉันก็ไม่มีโอกาสได้มาเที่ยวอีกเลย” นาบีบอกยิ้มๆ

“งั้นก็ดีเลย เราไปเล่นเครื่องเล่นกันเถอะครับ คุณนาบีอยากเล่นอะไรก่อนบอกผมมาได้เลย” อึนซอก

“ได้เลยค่ะไปกันเลย” นาบีบอกอย่างดูมีความสุข อึนซอกเห็นแบบนั้นก็อดยิ้มไม่ได้

ทั้งคู่เล่นเครื่องเล่นไปทั่วสวนสนุกอย่างสนุกสนานเหมือนกับว่าได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง พวกเค้าเล่นจนลืมวันลืมเวลา จนถึงเย็น

“เหนื่อยไหมครับ” อึนซอกถาม

“เหนื่อยมากค่ะ แต่ก็สนุกสุดๆไปเลย” นาบีบอก

“คุณนาบีรออยู่ตรงนี้ก่อนนะครับเดี๋ยวผมไปซื้อน้ำมาให้” อึนซอกบอก

อึนซอกหายไปสักพักก็กลับมาพร้อมกับน้ำเย็นๆ

“โห ชื่นใจมากเลยค่ะ” นาบีบอก “ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะที่พาฉันมาเที่ยวสวนสนุก”

“ผมตังหากที่ต้องขอบคุณ ที่คุณนาบีอุตส่าห์มากับผม” อึนซอกบอก

“ถ้าคุณอยากจะมาอีกก็บอกฉันได้นะคะ ถ้าฉันว่างรับรองไม่พลาด” นาบีบอกยิ้มๆ ก่อนจะเดินนำหน้าอึนซอกไปที่รถ

“คุณนาบีครับ” อึนซอกเรียกนาบีไว้

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” นาบีหันมาถาม

“คือ ผม... ที่ผมบอกเมื่อเช้าว่ามีเรื่องจะบอกคุณ ยังจำได้อยู่ไหมครับ” อึนซอกถาม

“อ้อ ใช่สิฉันลืมไปเลยมัวแต่สนุกคุณจะบอกอะไรฉันคะ” นาบีถาม

“คือ..ผม.... ผม “ อึนซอกยังคงอ้ำๆอึ้งๆ นาบีเองก็พยายามจะฟัง

“คือผม ชอบคุณนาบีครับ” อึนซอกบอก

นาบีอึ้งไปนาน อึนซอกเห็นนาบียืนเงียบ

“คือ ผมชอบคุณมากจริงๆนะครับ ถ้าคุณยังไม่มีใคร คุณจะยอมเดทกับผมสักครั้งได้ไหม” อึนซอกถาม

“คือฉัน ฉันคิดว่าเราสองคน” นาบีพูดได้แค่นั้น อึนซอกก็รีบบอกแทน

“ผมว่าแล้ว ว่าต้องเป็นแบบนี้กลับบ้านกันเถอะครับเดี๋ยวผมไปส่ง”

นาบีได้แต่พยักหน้าแล้วเดินขึ้นรถไป แบบยังช๊อกอยู่ จนอึนซอกขับรถมาส่งนาบีที่บ้าน นาบีก็ยังคงเงียบตลอดทั้งทาง จนถึงบ้าน นาบีกำลังจะลงจากรถ

“คุณนาบีครับ ที่ผมบอกคุณไปผมจริงจังนะ ได้โปรดกลับไปคิดด้วยนะครับแล้วผมจะมาเอาคำตอบ” อึนซอกบอก

นาบีได้แต่หันมาพยักหน้ายิ้มให้เจื่อนๆก่อนจะลงจากรถเดินเข้าบ้านไป

ด้านจุนซาที่วันนี้เค้ายุ่งกับการซ้อมทั้งวันพอกลับมาถึงบ้านเค้ากับถึงทั้งตัวลงบนโซฟา

“นี่นายไปอาบน้ำนอนไป” จอนวูบอก

“ฉันยังไม่อยากนอน ฉันแค่อยากพัก” จุนซาบอก

“นายอย่าบอกฉันนะว่านายจะออกไปข้างนอก” จอนวูถาม

“นายนี่รู้ใจฉันจริงๆ สมกับเป็นเพื่อนรักของฉันเลย” จุนซาบอกขำๆ แล้วก็พูดต่อ

“แต่วันนี้ฉันไม่ไปคนเดียวหรอก นายต้องไปกับฉันด้วย”

“อะไร ทำไมฉันต้องไป” จอนวูทำหน้างง

“ก็นายบอกเองจะอยู่เคียงข้างฉันนี่” จุนซาทวงสัญญา

“นายมันบาจริงๆเลย” จอนวูพูดได้แค่นั้นก็ส่ายหน้าเบาๆ

ที่บ้านนาบี

ยองเอกลับมาพร้อมกับอุปกรณ์ทำป้ายเชียร์จุนซาเต็มไปหมด

“นี่เธอทำไมต้องฝากฉันซื้อของเยอะขนาดนี้ด้วยนะเนี่ย” ยองเอบ่น

“เอาเถอะน่า ยังไงเราก็ได้บัตรพิเศษสุดๆเลยนะ ว่าแต่ฉันมีเรื่องจะเล่าให้เธอฟัง แต่เธออย่าไปบอกใครนะ” นาบีบอก

“เรื่องอะไรหรอ” ยองเอถาม

นาบีจึงเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังทั้งเรื่องที่จุนซามาหาเธอแล้วบอกว่าชอบเธอรวมทั้งเรื่องของอึนซอกวันนี้ด้วย

“โห เธอนี่น่าอิจฉาจัง 2 วัน มีผู้ชายมาบอกชอบตั้ง 2 คน” ยองเอแกล้งแซวหลังจากฟังจบ

“จะบ้าหรอ ฉันเครียดจะตายอยู่แล้ว” นาบีบอกเศร้าๆ

“เธอจะเครียดทำไม เธอชอบใครก็เลือกคนนั้นแหละ” ยองเอบอก

“แล้วถ้าคนที่ฉันชอบฉันเลือกไม่ได้ล่ะ” นาบีบอก

“แล้วทำไมเธอจะเลือกไม่ได้” ยองเอถาม

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังคุยกันอยู่ๆ ก็มีเสียงออดดังมาจากหน้าบ้าน ทั้งคู่หันมองหน้ากันทันที